ဒီမယ္… မိတ္ေဆြတို႔… ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က "အံ့ထူးေက်ာ္"ပါခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားတကာကေတာ့ "ေက်ာက္ျဖံဳးေက်ာ္ၾကီး"လို႔သာ ေခၚၾကသဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၄-ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္က ေက်ာက္ေရာဂါစျဖစ္တာ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပင္သုႆာန္အနီးရွိ နိဗၺာန္ရပ္ကြက္ဟာ အဆိုးရြားဆံုး ခံရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု အေဖအေမနဲ႔ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသကုန္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ ထူးထူးကဲကဲ အသက္မေသဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ သုႆာန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ကြၽန္ေတာ့္ဘၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ယူေမြးစားျပီး "အံ့ထူးေက်ာ္"လို႔ နာမည္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း အရပ္ကေတာ့ ေက်ာက္ျဖံဳးေက်ာ္ၾကီးလို႔ပဲ ေခၚေနၾကေတာ့ ဘဘုန္းၾကီးေပးတဲ့ "အ့ံထူးေက်ာ္"ဟာျဖင့္ အသက္ ၁၂၀-ရွည္ေစသတည္းဆိုတဲ့ ဇာတာခြင္မွာ ေပထက္အကၡရာ အျဖစ္သာ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ဟာ ဆင္းရဲသားရိပ္ျမံဳၾကီးျဖစ္လို႔မို႔ လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပ်ံက်ေစ်းသည္၊ ပန္းရံ ကူလီကအစ သူေတာင္းစားနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမ အဆံုး အို… စံုလို႔… စံုလို႔။ မစံုခံႏိုင္ရိုးလား၊ သားသတ္ရံု၊ သားေရစိမ္အလုပ္ရံု၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖို စတဲ့ နံေစာ္ညစ္ပတ္တဲ့အလုပ္ရံုေတြကို ျမဴနီစပယ္က ျမိဳ႕ျပင္မွာ ထားေလးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စံဌာေနဟာ "နိဗၺာန္ရပ္ကြက္" ဆိုတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ သူ႔အလုပ္ရံုနဲ႔၊ သူ႔အလုပ္သမားနဲ႔၊ အံုးအံုးက်က္က်က္ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ အဲသည္ရပ္ကြက္ဆိုတဲ့ အဲသည္လူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာက္ၾကီးေရာဂါေပါက္ျပီး ေက်ာက္ေပါက္မာေတြ ဗလေဗြနဲ႔ မေသဘဲ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာက္ရူးရွိတယ္ထင္ၾကျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး စၾက ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾက လုပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးအေပါရယ္လို႔ ခင္မင္လို႔ စၾကေပမယ့္ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေတြ႕ရပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကဆို ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက "ျမိဳ႕လယ္ဘုရားက ျခေသၤ့ၾကီး ဖင္တုန္ေနတယ္။ ေဟ့ ေက်ာ္ၾကီး မင္းသြားၾကည့္စမ္း"ဆိုေတာ့ အဟုတ္မွတ္ျပီး သြားၾကည့္မိတာ ျပန္လာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက စာသင္ေနတုန္း ေက်ာင္းေျပးေကာင္းလားဆိုျပီး ရိုက္လိုက္တာ လူကို ေသလုေရာလားခင္ဗ်ာ။
တစ္ခါလဲ ဘုန္းၾကီးကခိုင္းလို႔ ေစ်းကိုသြားတာ ေစ်း၀နားေရာက္ေတာ့ ေခြးအူသံၾကားရတယ္။ ေခြးသံကလဲ ရိုးရိုးေခြးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ မေကာင္းဆိုးရြားအသံမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕မတိုး၀ံ့ေတာဘဲ ျပန္ျပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာတဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား-လား ေစ်းဂ်ပိုးေလး ဖိုးထူးရယ္ဗ်ာ။ သူက ကြၽန္ေတာ္ေခြးရူးေၾကာက္တတ္မွန္း သိတာနဲ႔ ေစ်းေရွ႕လူပံုလယ္မွာ ေခြးလိုအူျပီး ကြၽန္ေတာ္ကို အရွက္ခြဲတာကိုးဗ်။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ "ေအာင္မာ ေက်ာက္ရူးကမ်ား ေခြးရူးေၾကာက္တယ္လို႔ဘဲ၊ ေက်ာက္ရူးနဲ႔ေခြးရူး ဘာျခားနားသလဲ"။ ဘယ့္ႏွယ္ ေခြးရူးမေၾကာက္ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲခင္ဗ်ာ။ ဘဘုန္းၾကီးက ေျပာဖူးတယ္။ ေခြးရူးမ်ား ကိုက္ရင္ နာရီတစ္ပတ္ျပန္ရန္ ဂန္႔-ဂန္႔ နဲ႔ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြထြက္ျပီး ေသတာဘဲ။ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ကဲ- ဒါကိုေၾကာက္တာ အရူးမို႔လားဗ်။ ဒါထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လည္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘမရွိလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ဆိတ္သိုးဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ အေမာတေကာေျပးလာျပီး "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာက္ၾကီး ႏြားျခံနားက စက္ခ်ဳပ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီး မဂ်မ္းစိန္ရယ္ေလ - ၀က္ကေလး ေမြးေနတယ္တဲ့ဆရာ… သြားၾကည့္စမ္း" ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အံ့အားသင့္ျပီး… "ဟင္… သူ႔မွာ လင္မရွိဘဲနဲ႔" "ဟ.. ေကာင္ရ လင္မရွိေကာ ၀က္မေမြးရေတာ့ဘူးလား။ မင္းကို ဒါေၾကာင့္ လူေတြက အရူးလို႔ေျပာၾကတာ" တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔ေျပာၾကတာ မခံခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္… "ေအး… မင္းေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ငါသြားၾကည့္မယ္" ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး အလစ္ထြက္ခဲ့ျပီး မဂ်မ္းစိန္အိမ္ေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ၊ ခဏၾကာေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ဟာ ၀က္ျဖဴျဖဴငယ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ ပိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ထြက္လာတာ ေတြ႕တာနဲပ ကြၽန္ေတာ္က ဆိတ္သိုးေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ေနျပီလို႔ ပိုေသခ်ာေအာင္ မဂ်မ္းစိန္ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ "ဗိ်ဳ႕ - အမၾကီး မဂ်မ္းစိန္၊ ဒါ ခင္ဗ်ားေမြးတဲ့ ၀က္ေလးလားဗ်…" "ဒါေပ့ါဟဲ - ေသနာေကာင္ေလးရဲ႕" "ဟင္… ခင္ဗ်ားကလဲ လင္မရွိဘဲနဲ႔ ခေလးေမြးလဲ လူကေလးေမြးေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုေတာ့ ၀က္ကေလး ေမြးရတယ္လို႔ပဲ၊ လူေတြက ခင္ဗ်ား တစ္လြဲထင္မကုန္ၾကေပဘူးလားလို႔…" ဒီေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ ေဒါပြျပီး… "ဟာ… ဒီေသနာက် ေက်ာက္ရူး၊ ငါ့ကို ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ ဒီ၀က္က ငါ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါ၀ယ္ေမြးတာ၊ ေကာင္စုတ္ကေလး၊ အရူး - အရူးနဲ႔ အိမ္ဦးလာ ခ်ီးပါတယ္၊ ကဲဟယ္ - ကဲဟယ္ - ငါ့လာေနာက္အံုး" ဆိုျပီး ၀င္းေဘးေထာင္ထားတဲ့ တံခါးဂလန္႔နဲ႔ လိုက္ရိုက္တာ လူကို မူးေ၀ ဖူးေရာင္သြားတာဘဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကပ္ေနရတဲ့ မိဘမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဒီလိုေဂ်ာက္တြန္းတာ ေကာင္းရဲ႕လားခင္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့… "ေဟ့ေကာင္ဆိတ္သိုး၊ မင္းက ငါ့ ေဂ်ာက္တြန္းလႊတ္တယ္ေပါ့ေလ၊ ၾကည့္စမ္း ခုငါ့မွာ အပ်ိဳၾကီးေဆာ္လႊတ္လိုက္တာ ေခါင္းမွာ ခ်ိဳေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ျပီ၊ ငါ ဘုန္းၾကီးသြားေလွ်ာက္မယ္" ဆိုေတာ့ ဆိတ္သိုးက စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔… "ေအာင္မယ္ ငါက ဘာေဂ်ာက္တြန္းသလဲ၊ ႏို႔ မဂ်မ္းစိန္အိမ္မွာ ၀က္ကေလး မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား…" "ဒါ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ေမြးတာတဲ့…" "ေအးေလ မင္းငါက မဂ်မ္းစိန္ ၀က္ကေလးေမြးတယ္ပဲ ေျပာတာပဲ၊ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတယ္ မေျပာရပါလား…" ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေလာက္ေအာင္ အက်ီစားခံလိုက္ရတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဘဘုန္းၾကီးႏွမအရင္းက ေမြးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္၀မ္းကြဲညီမေလး ပိုးျမေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူတကာေတြ ကြၽန္ေတာ့္စ ရင္ သူကပဲ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ လူပ်ိဳေပါက္၊ သူလဲ အပ်ိဳဖ်န္းေလး ျဖစ္လာေရာ၊ လူခ်င္းအေနေ၀းသြားၾကပါတယ္။ သူ ၄-တန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး သူတို႔အိမ္မွာေမြးတဲ့ ႏြားေတြ အစာေကြၽး၊ ႏို႔ညွစ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလ လမ္းမွာေတြ႕ၾကမွ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖို တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနရပါျပီ။ မုန္႔ဖိုက စက္ဖိုမဟုတ္ဘူး။ လက္ဖိုဆိုေတာ့ မုန္႔ၾကိတ္ရ၊ က်ိဳရ၊ ညွစ္ရနဲ႔ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ႏို႔ျပီး မုန္႔ေတြကို ေတာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ထမ္းျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကိုလဲ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ေနကုန္ အားတယ္မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေသာ မနက္ေစာေစာမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခု မုန္႔သြားပို႔ျပီးအျပန္ ပိုးျမတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ျခံထဲမွာ ပိုးျမရယ္၊ သူတို႔အိမ္က ငွားထားတဲ့ ေဇဇဘာရီ ကုလားကျပားေလး မန္ဇူးရယ္၊ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညွစ္ဖို႔ လုပ္ေနရာက ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းျမင္ေတာ့… "ေဟာ… ေက်ာ္ၾကီးေရ အဆင္သင့္ပဲ၊ ဒီမွာ တို႔ႏြားမ ႏို႔ညွစ္မရတာနဲ႔ လာကူစမ္းပါကြာ" "ေအး… ဘယ္လိုကူရမွာလဲ၊ ငါက မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ညွစ္တတ္တာ၊ ႏြားႏို႔မွ မညွစ္တတ္ဘဲ" "ႏို႔ညွစ္ခိုင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏြားမက ႏို႔ေၾကာင္းပိတ္ေနလို႔၊ လက္နဲ႔ညွစ္မထြက္ဘူး၊ မိန္းမေတြ ႏို႔ေခ်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ အားသန္သန္လူတစ္ေယာက္ကို စို႔ခိုင္းရင္ ႏို႔ေၾကာင္းပြင့္တာပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏြားမကို ေက်ာ္ၾကိးက စို႔ေပးပါလားကြာ၊ မင္းက အားသန္တယ္မဟုတ္လား"လို႔ ေျပာျပီး သူ႔ေဇေကာင္ေလးကို မ်က္စေလးခ်ီ ျပံဳးျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟဲ့… ပိုးျမရဲ႕ သူ႔ကို နင္တို႔ငွားထားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔စို႔ခိုင္းပါလား၊ ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္" ဆိုေတာ့ ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ဖမ္းဆြဲျပီး- "အို… ေက်ာ္ၾကီးကလဲ သူ႔စို႔ခိုင္းတာ မရလို႔ေပါ့၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး၊ ေက်ာ္ၾကီးလို ဗလမေကာင္းေတာ့ အားမရွိဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနျပီး ဒီေလာက္ကေလးမွ အားမကိုးရဘူး" ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ့္ဗလ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ျပီး အင္း-ဟုတ္ေပသားရယ္လို႔ ဘာမွ အထူးအေထြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ႏြားမေနာက္က ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေခါင္းလွ်ိဳျပီး ႏို႔သီးနဲ႔ ပါးစပ္ တပ္ရံုရွိေသး၊ တကတဲဗ်ာ- ေသာက္ကျမင္းမ ႏြားမ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တအားကန္ထည့္လိုက္တာ လူ႔ကို ပက္လက္လန္လဲက်ပါေရာလား။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ပက္လက္လန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ႏြားမက ေသးတျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ပါခ်လိုက္ေသးဗ်၊ ျပီးေတာ့ ေခ်းေတြလဲ ယိုခ်သဗ်။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ညီမ ပိုးျမနဲ႔ ဟို ေကာင္ေလးက အားရပါးရ ရယ္ေနၾကျပီး ႏွမေတာ္ ပိုးျမက ဘယ္လိုေျပာလိုက္ေသးသလဲဆိုရင္ - "ကဲ… ငါေျပာတာ ေတြ႔ျပီမဟုတ္လား၊ သူက ေက်ာက္ရူးလူေပါဟဲ့၊ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး" တဲ့။ ဒီလို ကိုယ့္ႏွမကအစ ကိုယ့္အေပၚ အထင္ေသးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒိျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔မထင္ဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၾကမယ့္ အျခားျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တရပ္တေက်း သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲ ေငြကေလး ထုပ္ထုပ္ထည္ထည္ပါဦးမွ၊ ဒါေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ စုေဆာင္းမိေအာင္လို႔ ေအာင့္အည္းေနလိုက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ဒီအရပ္က မခြာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က ဖန္လာျပန္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ကာလသားေခါင္းနဲ႔ ကာလသားတစ္သိုက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို မိန္းမယူဖို႔ နားခ်ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးက သုႆာန္အုတ္နံရံကို အဖီေလးခ်ျပီးေနတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ သူ႔မွာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လင္ေယာက်္ားေတာ့ မရွိဘူး။ သူ႔အလုပ္က ေတာက္တိုမယ္ရပဲ၊ အမ်ားအားျဖင့္ တိုက္ေတြ ဘာေတြ ေဆာက္တာမွာ မဆလာသယ္တယ္၊ ရုပ္ကေလးက သနားကမား၊ ဒါေပမယ့္ လွ်ာေခ်ာင္တယ္၊ ပါးစပ္ၾကမ္းတယ္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက - "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး၊ လံုးတင္က မင္းဗလၾကီးကို သေဘာက်လို႔တဲ့ကြ၊ တစ္ေန႔က ငါ့ေျပာတယ္။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ မယ္တစ္ရြက္ ေမာင္တစ္ထမ္းနဲ႔ သိပ္ဟန္က်မွာပဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ စကားေခၚေနမွ ဂ်ီးမ်ားမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ မင္းမလဲ အေျခတက်ျဖစ္ကေရာ၊ ေကာင္မေလးလဲ အားကိုးအားထားရကေရာ၊ ႏို႔မို႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ အပ်ိဳေလးတန္မဲ့နဲ႔" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟင္း ဘယ္က အပ်ိဳရမွာလဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဟာပဲ၊ ဒီေကာင္ေလးကလဲ ဆိုးပါဗ်ာ" "အား- အဲဒါ သူ႔ေမာင္ေလးကြ၊ လံုးတင္ ၁၅-ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက သူတို႔မိဘမ်ားဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမရွိဘူး၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးကို သူပဲ ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရတာ၊ ဒို႔အစိုးရေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ့ ပန္းရံဆရာ ကိုမြတ္တားက ဟိုျမိဳ႕က ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမပါ သနားလို႔ေခၚလာတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကလဲ အာဂသတၱိကြ၊ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မခိုဘဲ သူ႔ဘာသာ သူ ခုလို တဲကေလးထိုးေနတာသာၾကည့္၊ မင္းအထင္မလြဲနဲ႔၊ အပ်ိဳမွ အပ်ိဳအစစ္" "ဟာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ အရပ္ပ်က္မ အပ်ိဳစစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ" လို႔ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိျပီးေတာ့ ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက ေဒါပြျပီး - "ဟိတ္… ဘာကြ၊ သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို သြားပုပ္ေလလြင့္မေျပာနဲ႔၊ ငါသူၾကီး သြားတိုင္ရင္ သေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ ေထာင္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ က်ေနအံုးမယ္၊ ငါက ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ စီမံေပးတာ၊ မင္းက ငါ့ကို အာဏာဖီဆန္တဲ့ သေဘာလားကြ ဟင္၊ မင္း လံုးတင္ဆီ သြားရင္သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ငါနဲ႔အသိပဲ" ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုေၾကာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ လံုးတင္ဆီကို ေၾကာင္းလမ္းရေအာင္ သြားရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က ကာလသားေတြ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အားေပး အားေျမွာက္ ပါလာၾကတယ္၊ လံုးတင္ကို သူ႔တဲေရွ႕မွာ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ ရုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လံုးတင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္လိုက္ျပီး - "အမယ္… ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကုသမင္း ၾကြလာေတာ္မူသကိုး" ကြၽန္ေတာ္က ရွက္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ျပီး ေျမၾကီးကိုပဲ ေျခမနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လံုးတင္က- "ကိုယ္ေတာ္ ရွက္ေတာ္မူသျဖင့္ အတြင္းေဆာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါ"လို႔ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္ေတြထဲက မင္းသမီးဟန္ပါပါ ေျပာတယ္။ သူညႊန္းတဲ့အတိုင္း သူ႔တဲအဖီကေလးထဲ ၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ထင္းရွဴးေသတၱာတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ခိုင္းျပီး- "ကဲ… ဘာကိစၥ" "ဟို… ဟို" ကြၽန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ ျဖစ္ေနျပီးမွ "ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီး စီမံတဲ့ကိစၥပဲ" "ေၾသာ္.. ဒါလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေငြငါးဆယ္ တင္ရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ ကာလသားေတြ ခဲဖိုးေပးဖို႔နဲ႔ အရပ္ထဲ အသိအမွတ္ျဖစ္ ေကြၽးေမြးဖို႔လဲ လိုလိမ့္မယ္၊ ဒါေတြ ရွင္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလား" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟ… မင္းလို ငါ့လို တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်င္းပဲ၊ ေငြတင္ေတာင္းေနရအံုးမလား လံုးတင္ရယ္၊ ဒီ ကာလသားေတြ နဲနဲပါးပါး တိုက္ေကြၽးလိုက္ ျပီးေရာမဟုတ္လား" "အို… က်ဳပ္ကို ေစ်းဆစ္မေနနဲ႔၊ ၾကိဳက္ရင္ယူ မၾကိဳက္ရင္သြား၊ ဒါပဲ" မွန္တာေျပာရင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုနီးနီးကပ္ကပ္ ေျပာဆိုမိေတာ့လဲ အဟီး…ဟီး ဒါနဲ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေပမယ့္ သာေရးနာေရးမွာ ညီညာၾကပါေပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မဂၤလာေဆာင္မွာ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ မုန္႔ဖိုပိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီး အမယ္ၾကီးက မုန္႔ဟင္းခါး ခြက္တစ္ဆယ္ ေကြၽးပါတယ္။ မဂၤလာပြဲကို လံုးတင္တို႔တဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း သင္းခ်ိဳင္းတံခါးေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ကႏၷဖ်ဥ္းထိုးျပီး က်င္းပပါတယ္။ ကာလသားေတြအတြက္ ခဲဖိုး ၂၅-က်ပ္နဲ႔ လံုးတင္အတြက္ တင္ေတာင္းရတဲ့ ေငြငါးဆယ္ကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္သတို႔သားၾကီးမွာ တစ္သက္လံုး စုထားတဲ့ ေငြ ၆-က်ပ္ တစ္မတ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္မ်ားကလဲ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ေယာက္မ၊ ငရုတ္ဆံု၊ ေၾကြရည္သုတ္ သံဇြန္း စသည္တို႔ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး အခ်ိန္တစ္ဆယ္ကုန္လို႔ ပရိသတ္စဲေတာ့ ကာလသားႏွစ္ေယာက္က ၾကိမ္ပုခက္တစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ကိုင္ျပီး ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့- "ဟာ… မဂၤလာေဆာင္တာမွာ ဒါဟာ အဓိကအက်ဆံုး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေပါ့ကြ" တဲ့။ လံုးတင္ကျဖင့္ ေက်းဇူးမတင္တဲ့ျပင္ ဆဲေတာင္လႊတ္လိုက္ေသး။ "မေအသရာေတြ၊ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနၾက" သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာကိစၥေတြဟာ သိုက္ျမိဳက္စည္ကားစြာပဲ ျပီးစီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညက်ေတာ့ လံုးတင္တဲက တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သတိုးသမီးက- "ဒါ ဘာလဲဟဲ့" "ဟဲ့- ေမးေနရေသးလား၊ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ လင္နဲ႔မယား အတူအိပ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား" "အို အို… ဒီည က်ဳပ္ ေနမေကာင္းဘူး၊ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနတယ္ ရွင္- အျပင္မွာအိပ္ပါ" အဲဗ်ာ- အဲ့သည္ ပထမဦးညကတည္းကစျပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ၾသဇာကို နာခံခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ ဗိုက္နာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေလထိုးတယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခ်က္နဲ႔ သူ႔အနား ကပ္ရတယ္ပဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ မိလံုးတင္ကို မီးကပ္ေပၚ တပ္႕ေတာ့တာပါပဲဗ်ိဳ႕။ သူ ဗိုက္နာတယ္ဆိုကတည္းက ေအာ္လုိက္ ဟစ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမေတြလဲ ေျပးလားၾကျပီး ေရေႏြးတည္တဲ့လူနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ သြား၀ယ္တဲ့လူနဲ႔၊ စမံုနက္ႏွမ္းထုပ္ လုပ္တဲ့သူနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲ မေရႊစာက ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴလိုက္ပံုက- "ေအာင္မယ္ေလး ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေတာ့ သြားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ ေနာက္မ်ား လင္ဆိုရင္ ဇပလင္ပင္ေတာင္ မျမင္ပါရေစနဲ႔" ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႔ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ေနစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီက နတ္စင္ေအာက္ သြားထိုင္ျပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ အနီးျဖတ္သြားတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕က "အမ္မာ- ငေက်ာ္ၾကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ေမးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က- "ကြာ- ငါ့မိန္းမ ၀မ္းနာေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျဖစ္ေအာင္ ရုကၡစိုးမင္းကို ဆုေတာင္းေနတာကြ" ဒီေတာ့ သူတို႔ရယ္ေမာၾကျပီး တစ္ေယာက္က- "ဘယ္လိုလဲ လမေစ့ဘဲနဲ႔ ေမြးလို႔လား" "ေအးကြာ- ငါနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လ ထဲနဲ႔" "ေၾသာ္… ေနာက္ေတာ့ လေစ့မွာပဲ ေမြးေတာ့မွာပါကြာ စိတ္ခ်၊ ေရာ့ေရာ့" အနီးမွာရွိတဲ့ ျမက္ေတြႏုတ္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔ကာ "ဒီျမက္စားျပီး ဆုေတာင္းကြ၊ ဒါမွ မင္းဆႏၵျပည့္မွာ" အေတာ္ေနာက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေရႊစာက သားေယာက်္ားကေလး ေမြးျပီးေနပါျပီေလ၊ နႏြင္းေရာင္ေလး ၀ါ၀ါနဲ႔ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္လို႔ အနီးပါးနားက လူအားလံုး လိုလိုပဲ ပြဲတစ္ခုအလား လာၾကည့္ၾကပါတယ္၊ မီးေနသယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ရာ ပစၥည္းေလးမ်ားလဲ ယူလာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးရွိန္ၾကီးက သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔… "ေၾသာ္- သူေဌးမင္း ၾကြလာေတာ္မူျပီ၊ သူေဌးမင္းရဲ႕ သားဦးသားျမတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစေသာ၀္"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငိုရမလိုလို ရယ္ရမလိုလို အဲသည္တုန္း ၀မ္းဆြဲသည္ အေဒၚၾကီးက … "ကဲ- လူလဲစံုတုန္း ကေလးကင္ပြန္းတပ္ တစ္ခါထဲ လုပ္ရေအာင္၊ ေမာင္ေက်ာ္ၾကီး မင္းသားကို ဘယ္လို နာမည္ေပးမတံုး" ကြၽန္ေတာ္လဲ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ "မ်ိဳးျမတ္ထြဋ္ေခါင္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်လိုက္ၾကတာေလ။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးျပန္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ ေမးတင္ျပီး ငူငူၾကီး က်န္ခဲ့တဲ့အခါမွာ လံုးတင္က အခန္းထဲက ေခါင္းတစ္လံုးျပဴထြက္လာျပီး… "တိတ္လွခ်ည့္လား ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို ေနေကာင္းရဲ႔လား ဘာလား ေမးေဖာ္ေတာင္မရဘူး၊ ဘာလဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနတာလား" ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔… "ဘာေျပာစရာလိုသလဲကြ၊ မင္းလုပ္ပံုက ငါ့ဘဘုန္းၾကီးသာ ဘ၀နတ္ထံက ၾကားရင္ ႏွစ္ျပန္ေတာင္ ပ်ံေတာ္မူေခ်ေသးရဲ႕" "ရွင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ရူးေနသလား" "ရူးရံု ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ ႏြားျဖစ္ရေသးတယ္၊ ငါလိုတစ္ေကာင္ၾကြက္ကို မင္းအသံုးခ်ပံု သေဘာက်လွသကြဲ႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဖေအမေပၚတဲ့သား ေမြးေနရမယ္ မဟုတ္လား" "ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ ဒါ ရွင့္သားပဲဥစၥာ" "ဘယ္ႏွယ္- ငါ့သားျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ငါ အရူးဆိုေပမယ့္ ရက္လကို တြက္ႏိုင္ပါေသးတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ မဂၤလာေဆာင္တာ ၅-လပဲ ရွိေသးတာ၊ ႏို႔ျပီး" "ရွင္ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ ရွင္နဲ႔ မဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ကြၽန္မ မီးယပ္ေတြ လာေနလို႔ ရွင္အျပင္ဖက္မွာ အိပ္ရတာ ရွင္အသိ၊ ဒါက လမေစ့ဘဲ ေမြးတဲ့ ကေလးရွင့္" "ငါးလနဲ႔ေမြးတဲ့ကေလးေတြ မၾကားဖူးေပါင္ဟယ္- အလြန္ေစာ ၇-လပါပဲ" "ကြၽန္မတို႔အဖြားဆို ၃-လနဲ႔ေတာင္ ေမြးေသး၊ က်ဳပ္တို႔က မ်ိဳးရိုးလိုက္တာရွင့္" မွန္တာေျပာရရင္ သူ႔စကားကို ကြၽန္ေတာ္မယံုပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေက်ာ္စြာကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ေမးၾကည့္မိေတာ့… "ကိုေက်ာ္ၾကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မွာ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ ရစ္ရံုနဲ႔ သု၀ဏသာမေတာင္ ေမြးေသးတာပဲ၊ ခင္ဗ်ာ့ကိစၥလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယံုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ဗ်ာ"လို႔ ႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မေနတတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္ေနျပီကိုဗ်။ ဘယ္သူနဲ႔ ေမြးေမြး ကေလးက ကေလးပဲ။ အမယ္… တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပံုရသဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ၃-၄ လသားကတည္းက လက္ကေလး ကမ္းတတ္တယ္၊ ျပံဳးျပတယ္၊ ခ်ီခိုင္းတယ္၊ ကေလးေနထိုင္မေကာင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ျပဳစုရတယ္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အိပ္ပ်က္မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးက်န္းမာေအာင္ ဆင္ျမီးလက္စြပ္ကေလး ၀ယ္ေပးထားတယ္၊ အံၾကိဳးလဲ ခ်ည္ေပးတယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက လိုတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ျဖဴမတစ္ေကာင္လဲ ၀ယ္ျပီး ခမဲေပးထားတယ္၊ ဒီခေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ပိုျပီး အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ရတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြရွာရတယ္။ အခ်ိန္အားေလးမွာ ေစ်းေျပးျပီး ကူလီထမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ကေလး ႏို႔၀၀စို႔ရေအာင္လဲ သူ႔အေမကို ႏြားျမီးေတြ ၀က္ျမီးေတြ ေရမံုညင္းရြက္နဲ႔ မျပတ္ေသာက္ရေအာင္ ၀ယ္ေပးရတယ္။ လံုးတင္လဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းနဲ႔ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလာတယ္။ သားကိုခ်စ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလဲ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာယားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ ဟလိုက္ရင္ မီးခိုးလံုးေတြ ထြက္လာတယ္ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သည္းခံပါတယ္။ စင္စစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ေစသည့္ကြၽန္ ထြန္သည့္ႏြားပါ။ သည္ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အားေဆးကေတာ့ ကေလးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာအဟုန္ပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ဆိုတဲ့ ဟိုကေလးဟာလဲ ခုေတာ့ ၀လို႔ လွလို႔ဗ်။ ဆိုးလိုက္တာကလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆို တက္လိုက္ခြလိုက္၊ ထုလိုက္၊ ႏွက္လိုက္နဲ႔ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာဆိုမရလို႔ တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ရိုက္လိုက္မိရင္ မိလံုးတင္တို႔ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ျပီး ကြာမယ္ရွင္းမယ္နဲ႔ လုပ္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ သည့္ျပင္ေယာက်္ားသာဆိုရင္ ကိစၥျပတ္တာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ကိုယ့္ဘ၀ေပး တာ၀န္ေတြပဲလို႔ သေဘာထားရပါေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ လေတြကုန္ျပီး ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေန႔ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဖို၊ ညဆိုရင္ ေစ်းထဲက ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အိပ္ျပီး မနက္ေစာေစာ နံျပားထဖုတ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညတစ္ညပဲ အိမ္ျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆိုတာ မူဆလင္ဘာသာေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးေန႔မို႔ အအားရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တစ္ညမွာေတာ့ ေသာၾကာေန႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ်ံဳမရလို႔ နံျပားဖုတ္စရာ မရွိတဲ့အတြက္ ည ၁၂-နာရီေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ျပန္အိပ္ရတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေတြေပၚမွာ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျဖစ္သလို အိပ္ရတာ၊ ဒီညေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က အိပ္ရာမွာ က်က်နန အိပ္မဟဲ့လို႔ စိတ္ကူးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးလဲ ႏိုးမွာစိုးလို႔ အသာေျခဖြျပီး အထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ ေဟာက္သံေတြ ညံေနတာ ၾကားရတယ္။ ေဟာက္သံမွ ၾကီးၾကီးကတစ္ခု ေသးေသးကတစ္ခု၊ ဒါနဲ႔ အခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လုက္ေတာ့ … လား-လား- မိလံုးတင္ရဲ႔ နံေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတာပဲ၊ အနားမွာရွိတဲ့ တံခါးကဲလားေဒါက္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ေခြးမသားကို အေသရိုက္မယ္ စိတ္ကူးတုန္း ျဗဳန္းဆို အသိဥာဏ္ ၀င္လာတယ္။ ရိုက္ရင္ႏွက္ရင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္မယ္။ အရပ္ကၾကားမယ္။ ငါပါ အရွက္ကြဲမယ္၊ ဒါေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလး ႏိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုတ္ကို အသာျပန္ခ်ျပီး ေျခသံဖြဖြနဲ႔ အျပင္ထြက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီည လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေပၚမွာလွဲရင္း ေၾကာင္ေတာင္လင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး လင္းေရာင္ျခည္လာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ "ေတာ္ျပီ… သည္ထက္ ႏြားက်မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာ္ၾကီးဟာ အရူး-အရူးဆိုေပမယ့္ လူေကာင္းေတြ စည္းကမ္းကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါဘူး" မနက္ လင္းလင္းခ်င္း သူၾကီးအိမ္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တိုင္တယ္။ ခဏအတြင္း ရပ္ကြက္က သိသြားျပီး သူၾကီးအိမ္မွာ လူေတြျပည့္သြားတယ္။ သူၾကီးက လံုးတင္ကို ေခၚခိုင္းေတာ့ လံုးတင္က ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလာျပီး သူၾကီးကေမးေတာ့ အားလံုးေျဗာင္ျငင္းတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုတေလာ ေရာဂါထခ်င္ေနတယ္။ လျပည့္လကြယ္ ရက္ေတြမွာဆို ဒီလိုပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြ႕တတ္ျမင္တတ္တယ္ဆိုတာ၊ သူလို နီးနီးနားနားလူအဖို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ စိတ္မျငိမ္လို႔ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မယံုၾကပါနဲ႔လို႔ မွင္ေသေသနဲ႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ တခ်ိဳ႕လူေတြက သူ႔ဘက္က ပါၾကတယ္။ ႏြားသတ္ရံုက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို "ကိုယ့္လူ လည္လွီးပစ္ဖို႔ ေကာင္းေနပီ" လို႔ေတာင္ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "မင္း ငရဲၾကီးမွာေပါ့"လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက "ေခြးရူးသတ္ရသလို ေက်ာက္ရူးသတ္ရတာပဲ၊ ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ"တဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လံုးတင္ကေလးက ၀မ္းေတြ သြားခ်လိုက္တာ သူၾကီးက သူတို႔သားအမိကို ခ်က္ခ်င္း ႏွင္ခ်လိုက္တာပဲ။ သည့့္ျပင္လူေတြလဲ ျပန္ၾကေရာ အားလံုး လူရွင္းသြားေတာ့ သူၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမလဲေမးတယ္။ သူၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ။ "ဒီမိန္းမကို ခ်က္ခ်င္းကြာလိုက္ကြာ" တဲ့။ "သူက မကြာခ်င္ဘူးဆိုရင္ေကာ" "ကြာရွင္းလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္လႊာေရးျပီး ငါ့ဆီတင္ကြာ၊ က်န္တာ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္" "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားပါအံုးမယ္" "ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ငါေျပာသလိုသာလုပ္၊ ဒီအတြင္း မငး္က သူ႔ဆီ မသြားနဲ႔ေတာ့" "ကြၽန္ေတာ့္ကေလး ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ခင္ဗ်ာ" "ေအာင္မယ္၊ မင္းကလဲ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေနျပန္ျပီ။ ေနပေလ့ေစ၊ ပစ္ထားလိုက္၊ မင္းက ကြာရွင္းခြင့္မရခင္ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေန၊ အိမ္ရိပ္ေတာင္ သြားမနင္းေလနဲ႔" အင္း… သူႀကီးစကား နားေထာင္ရပါတယ္။ ေန႔မွာေတာ့ အလုပ္နဲ႔ လက္နဲ႔မျပတ္တာမို႔ မေထာင္တာလွေပမယ့္ ည-ညက်ေတာ့ရင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔သားအမိကို သတိရတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးပဲ၊ ေပေပႀကီး-ေပေပႀကီးနဲ႔၊ သူ႕အေမအေဖ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ နာရီေညာင္းတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ့္အမ်က္က ေျပေျပလည္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕အေပၚ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဖန္ေတြးေနမိတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္က၊ သူ႕ကို လက္ေကာက္လွလွေလး ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေသြးေဆာင္ေလသလား၊ (ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘဲကိုး) မိန္းမဆိုတာခက္သားပဲ၊ ငယ္လဲငယ္ေသးေတာ့ လုပ္သင့္တာ၊ မလုပ္သင့္က မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေသးဘူး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္လဲ၊ သူဒီေလာက္ လူႀကီးစံုရာေရွ႕မွာ က်ိန္တြယ္ၿပီး ျငင္းေနပံုေထာက္ေတာ့၊ သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ မွားတာမ်ားလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေန႔ေရာညေရာ ေလာဘတႀကီး ေငြရွာေနေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ ဘာပ်က္နဲ႔ ေသြးေလးေခ်ာက္ခ်ားၿပီး အရိပ္လဲ လူထင္ရင္ ထင္ေနမွာ၊ ဒီလိုဆို ငါ့မယားေလး ငါသနားပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေနရွာေရာ့မယ္။ ဒီအေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ယိုစီးၿပီး ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့ ဂ်ံဳအိတ္မွာ ရႊဲရႊဲစိုပါေရာ။ မနက္က်ေတာ့ သူႀကီးအိမ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မကြာရွင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ၊ လံုးတင္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူးေျပာေတာ့၊ သူႀကီးက မင္းအမႈရံုးေရာက္ေနၿပီ၊ ျပန္ရုတ္လို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏို္င္ဆံုး ငါၾကည့္စီစဥ္ေပးပါမယ္။ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ မင္းသူ႕အိမ္မသြားနဲ႔အံုး။ ကေလးေတြ႕ခ်င္ရင္ ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေခၚေပးမယ္။ ဒီအတြင္း မင္းလဲ မင္းမိန္းမအေျခ ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့၊ အမႈတစ္ခု ရံုးျပင္ကႏၷားေရာက္တယ္ဆိုတာ ခုလုပ္ ခုရုပ္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမိန္းမကို မင္းမကြာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အမႈျပန္ရုတ္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ဒီကေနပဲ ငါ စာတင္ေပးပါမယ္ မပူနဲ႔၊ ဒီအတြင္းသာ မင္းဥပေဒလြတ္ေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနေပေရာ့ ဟုတ္လား" သူႀကီးေျပာတာေတြ ဟုတ္-မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဥပေဒဆိုတာႀကီး သိပ္ေၾကာက္တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ဒါေၾကာင့္ သားလြမ္းစိတ္ မယားလြမ္းစိတ္ေတြ ဥပေဒနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မ်ိဳသိပ္ေနရတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္နဲ႔ ေခၚခိိုင္းၿပီး ေတြ႕ေပးတယ္ဗ်။ သားကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ရတာ ၾကာေလ ပိုကပ္ေလပဲ၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ပဲ၊ ငိုမ်ားေတာင္ငိုရဲ႕။ အမႈတစ္ခုျဖစ္ရတာ ၾကာတာပဲဗ်ာ၊ ဟိုရက္ခ်ိန္း ဒီရက္ေရႊ႕နဲ႔ ၈-လေက်ာ္ ၉-လနီးပါးေရာက္သြားတယ္၊ မိလံုးတင္လဲ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မိန္းခေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကို အရပ္က၀ိုင္းၿပီး သနားၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လံုးတင္ရဲ႕သတင္းေတြကလဲ ခုတစ္မ်ိဳး- ခုတစ္မ်ိဳးနဲ႔၊ လင္နဲ႔ကြဲရတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာလဲရွိ၊ အမနာပ ေျပာတာလဲရွိမွာေပါ့ေလ၊ ကေလးေမြးျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႕အတြက္ စားေကာင္းဖြယ္ေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္းပို႔ပါတယ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္ကလဲ သူတို႔သားအမိကို ဂရုဏာသက္တယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ပဲသားေရစာေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္သြားတာလဲ ေတြ႕ရပါရဲ႕၊ ေမာင္တင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္အကၽြမ္း၀င္လာတယ္၊ လံုးတင္ဆီက သူျပန္လာရင္ ဟိုသားအမိေတြသတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္၊ ႏွာေခါင္းဆြဲ က်ီစယ္ၿပီး။ " ဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီး- မင္းမိန္းမနဲ႔ မင္းကေလးေတြက ခ်စ္စရာကြ၊ မင္းနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူး၊ ခဏတျဖဳတ္ သြားၾကည့္ပါလား၊ ခုဆို လံုးတင္က ပိုေတာင္လွလာေသး" ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က " ေအးကြာ ဒါေပမယ့္ သူႀကီးက ရံုးမိန္႔ မက်မခ်င္း အိမ္ရိပ္ေတာင္မနင္းရဘူးဆိုလို႔၊ ဒီအမိန္႔ကလဲ ၾကာလွခ်ည္လားဗ်ာ၊ ခုဆို၉- လႀကီးေတာင္ ေက်ာ္တမင့္ပဲ " ဒီလို တစတစနဲ႔ သားမယားလြမ္းနာက်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႔ သူႀကီးဆီမ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရေအာင္ ၾကည့္ရႈမစပါလို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့တယ္။ သူႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသာ မသက္မသာၾကည့္ရင္း… " ကဲ - ေမာင္ေက်ာ္ႀကီး - မင္းကိုေတာ့ ငါဇိကုတ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းအမႈက ရံုးကမက်ေသးလို႔ ဆိုတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းအမႈမ်ိဳး ရံုးကလက္ခံတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဆႏၵက မင္းဟာ မီးေ၀းခ်ိပ္မာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ၊ ၾကာၾကာေနလို႔ ဒီေကာင္မအေပၚ မင္းစိတ္ကုန္သြားရင္ ဒီဒုကၡႀကီးက လြတ္ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တမင္သက္သက္ မင္းကိုငါလွည့္ထားတာ။ ခုေတာ့ မင္းကိုယ္၌က ဒီမီးကို ျပန္တိုးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲ - ငါတစ္ခုေတာ့ ေမးမယ္၊ မင္းမိန္းမမွာ အျပစ္မရွိဘူး၊ ဟိုညက လင္ငယ္နဲ႔ အိပ္ေနတာ မင္းမ်က္စိေမွာက္မွားတာဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္သလား " " ဟုတ္ကဲ့ - ကၽြန္ေတာ့္မယားေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထင္ရာေတြေျပာမိတာပါ " ဒီေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က… "ဟဲ့ - အဲဒီတုန္းကေတာ့ မင္းကို္ယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္ဆို " "ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက လေရာင္ေၾကာင့္ အရိပ္ထိုးေနတဲ့ ထုပ္တန္းျဖစ္လိမ့္မယ္ခင္ဗ် " ဒီေတာ့ သူႀကီးက… " ေအး- ေအး ဒါျဖင့္လဲၿပီးေရာ၊ ဒို႔မ်ားတစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာလိုက္ပါရေစ၊ မင္းမိန္းမ မင္းဒီေလာက္စိတ္စြဲေနတာျဖင့္ ေနာက္မ်ား ဘာပဲျမင္ျမင္ ဘာပဲၾကားၾကား မ်က္ေစ့နဲ႔ နားပိတ္သာထား ၾကားလား၊ ဒါမွ မင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ဒို႔လဲ နား ခ်မ္းသာမယ္၊ ကဲ-ကဲ သြားေတာ့၊ မင္းအိမ္ မင္းျပန္ႏိုင္ပါၿပီ " ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ရွိေနေသးေတာ့ ည ကာကာဆိုင္ ပိတ္ေတာ့မွပဲ ၀ယ္ထားတဲ့ စားေသာက္စရာကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ခဲ့တယ္၊ ဒီည လမင္းႀကီးကလဲ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ ၾကယ္ေတြကလဲ စံုလို႔၊ အိမ္နားေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္ သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္ရဲ႕ ေခြးေတြက ဆီးေဟာင္လို႔ သူတို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္… " ေအး- ေဟာင္ေကာင္ အားရေအာင္ေဟာင္၊ ငါေတာ့ ငါ့မယား ငါ့သားဆီျပန္ခဲ့တာမို႔ မင္းတို႔ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္အားေသးပါဘူးကြယ္ " လို႔…။ အိမ္တံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ထိုးေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ တကတဲ ခ်စ္စရာပါပဲဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ လက္ကေလးကို အသာေစာင္နဲ႔ ဖံုးေပးခဲ့ၿပီး အခန္းထဲ လွမ္း၀င္ လုိက္ေတာ့လား- မိလံုးတင္ေဘးမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္က အစန္႔သား အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေခါင္းရင္းေပါက္က၀င္တဲ့ လေရာင္နဲ႔အထင္းသား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလာသမွ် တစ္ခါထဲ သဲေရက်ျဖစ္ေတာ့သေပါ့။ ရုတ္တရက္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔စားဖို႔ ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ သားေရစာထုပ္ေတြဟာ လက္ထဲကလြတ္က်ကုန္တယ္၊ ဒီအသံၾကားေတာ့ မိလံုးတင္ကႏိုးၿပီး… " ဟင္- ဘယ္သူလဲ " မားမားႀကီးရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လဲျမင္ေရာ " သူခိုး - သူခိုး " လို႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ အဲသည္မွာ အေမွာင္ထဲ ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕ေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ အိပ္ရာကထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့ကို ကဲလားေဒါက္နဲ႔ ေကာက္တီးလိုက္တာ လူကိုမိုက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ ကဗ်ာကသီ… " လံုးတင္ရ- ငါပါဟ- ငါပါဟ " " ဟင္- ေၾသာ္… ကိုေက်ာ္ႀကီးလား၊ ႏို႔ ရွင့္ကို သူႀကီးက ဒီမလာရေသးဘူး ေျပာထားတယ္ဆို " " ေအး- ခုေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ႏိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္လာတာ " " ဒါျဖင့္ အေတာ္ပဲ ေစာေစာက ရွင့္သားရဲ႕ဆိတ္မေလး ညည္းေနသံၾကားတယ္၊ ကေလးမ်ားေမြးေနပလားမသိဘူး၊ သြားၾကည့္လိုက္ပါအံုး " ဒီေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္မေလး မျမင္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ နံေဘးကဆိတ္ထားတဲ့ တဲကေလးထဲ၀င္ခဲ့တယ္၊ ဆိတ္မေလးက တေစာင္းေလးလွဲလို႔ စားၿမံဳ႕ခတ္ေနတယ္၊ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နဖူးေလး တစ္ခ်က္ပြတ္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္ေတာ့ လံုးတင္ေဘးမွာ ဟိုလူမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က… " ဟဲ့ လံုးတင္၊ ေမာင္တင့္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ " ေမးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္သံနဲ႔… " ဘယ္က ေမာင္တင့္လဲ" "ခုန- နင့္နံေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ျမင္ပါတယ္ဟ " လံုးတင္ အိပ္ရာထဲက ဗုန္းကနဲ ထထို္င္လိုက္တယ္ ေနာက္ၿပီး လည္ပင္းကို ဆန္႔၊ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ဟၿပီး။ " လာျပန္ပလား၊ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး ေသျခင္းဆိုး၊ နင့္ဘာသာနင္၊ ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ေတာ္ရာသြားေသ၊ ငါ့ကိုလာၿပီ နံမယ္ဖ်က္မေနနဲ႔၊ ဘယ္လူမွ ငါ့နံေဘးမွာ မရွိဘူး၊ နင္ျမင္တယ္ဆိုတာလဲ သက္သက္ငါ့ကို အျပစ္ရွာခ်င္လို႔ နင္ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ၊ တေစၧေတြေနမွာေပါ့၊ ရုပ္ကိုက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ေမွာ္ဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္၊ ရွင္က်ဳပ္ကို အစိမ္းတိုက္ေနတာလားမွ မသိဘဲ " ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရပ္ကၾကားရင္ ေနာက္ထပ္အရွက္ကြဲရဦးမွမို႔ သူ႕ေျခသလံုးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး… " ကဲ- မဟုတ္လဲေတာ္ေတာ့ လံုးတင္ရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့ကို အရပ္က တကယ့္ေမွာ္ဆရာေအာက္ေမ့ၿပီး ငါလုပ္တဲ့မုန္႔ေတြ မ၀ယ္ဘဲေနပါဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ခြဲေနရတဲ့ ၉-လမွာ ငါစုထားတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္မုန္႔ဖိုေထာင္မယ္လို႔။ ေတာ္ၾကာမင္းေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ရွာမရ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္၊ ေတာ္ကြာ… လံုးတင္က လိမ္မာပါတယ္ " ေငြစကားၾကားေတာ့ လံုးတင္ခ်က္ခ်င္း ဘ၀င္က်သြားၿပီ- ဒါျဖင့္ ဒီမွာ လာအိပ္၊ ေနာက္မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ က်ဴပ္က ဒါမ်ိဳးသိပ္ရွက္တတ္တာ သိလား " ကဲ- အပိုမသြင္းဘဲ လိုရင္းအတုိခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္၊ ဒီလံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တိတိ ေပါင္းခဲ့ပါတယ္၊ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးေလးေယာက္၊ ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူႀကီးဆံုးမၾသ၀ါဒအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ထားေတာ့ လံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာမွလဲ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးဖိုကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ၾကင္နာတရားနဲ႔ ေမတၱာထားၾကတဲ့ လူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ စီးပြားလဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဖို ပိုင္တယ္ဆိုရင္ ေၾကးရည္တက္စာရင္း ၀င္တာပါပဲဗ်ာ၊ ရပ္ရြာလူႀကီးအရာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ သာေရး နာေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားအထားၾကဆံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုတုန္းကလို အရူးအေပါႀကီးလို မေနာက္ေျပာင္ၾကေတာ့ဘူး၊ လူ႕သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္းႀကီးလို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ- လံုးတင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံဆိုးရွာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရာ၀င္ၿပီး စီးပြားျဖစ္လာေတာ့မွ သူေရာဂါရရွာတယ္၊ ရင္သားတစ္ဖက္မွာ အစက အႀကိတ္တစ္ခုျဖစ္လာရာက ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ကုပါရဲ႕၊ ဒါေတာင္မရေတာ့ဘဲ လံုးတင္ေသရရွာေရာ၊ သူေသခါနီးမွာ စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ေျပာသြားရွာပါတယ္။ " ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေနရေတာ့ဘူး၊ ရွင့္အေပၚမွာ က်ဳပ္ဆိုးခဲ့တာေတြ၊ ခုေသခါနီးမွာ ေကာင္းတာေလးတစ္ခု ျပဳခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခုရွိတဲ့ သားသမီး ၆-ေယာက္ဟာ ရွင္နဲ႔ရတာ တစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီးရင္ ဒီကေလးေတြ ရွင္တာ၀န္ယူခ်င္မွယူေတာ့ " " အို-လံုးတင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ ဒီကေလးေတြက က်ဳပ္ကိုအေဖေခၚေနတာ၊ က်ဳပ္သားသမီးေတြပဲေပါ့၊ က်ဳပ္တာ၀န္ယူရမွာေပါ့၊ ႏို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကေလးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကေလးေတြလဲ " "အဲဒါ က်ဳပ္လဲ မသိဘူးေတာ္ေရ႕၊ ဘယ္ကေလး ဘယ္သူနဲ႔ ရလိုက္မွန္းေတာင္ က်ဳပ္မမွတ္မထားမိဘူး၊ ဒီကေလးေတြ ရွင္မပစ္ဘူး တာ၀န္ယူမယ္ဆိုလဲ က်ဳပ္စိတ္ခ်လက္ခ် သြားရေတာ့မွာေပါ့၊ က်ဳပ္အျပစ္လဲ က်ဳပ္၀န္ခ်သြားရတာ စိတ္သန္႔ရွင္းသြားတယ္၊ကဲ- က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ္ ကိုေက်ာ္ရယ္ " အႏွစ္ ၂၀ ေပါင္းခဲ့တာ ဒီေသခါနီး ေနာက္ဆံုးစကားေလး တစ္လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေျပာသြားေဖာ္ရတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ အဲဒါေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ မဆံုးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားသမီးေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးပဲေျပာေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းပဲ။ ကဲ- သူတို႔မွာလဲ တျခားအေဖေခၚစရာမွ မရွိတာဘဲ၊ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆရာေတာ္ဘုရား သင္ၾကားလိုက္တဲ့ မိဘတို႔၀တၱရားအတိုင္း မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေဟာ- အခုအားလံုး လက္လႊတ္ရလို႔ က်ဳပ္လဲ လူ႕ျပည္ ၿငီးေငြ႕တာနဲ႔ ရွိပစၥည္းေတြ လွဴတန္ကလွဴ၊ သားသမီး ေပးသင့္ကေပးၿပီး ပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဘဘုန္းႀကီးသုႆန္ေက်ာင္းမွာပဲ ညသကၤန္းဆီးေနပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလို စာေပက်မ္းဂန္မတတ္ေတာ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ သုႆန္ပဲ ေဟာရပါေတာ့တယ္။ ဒကာ ဒကာမတို႔ေရ … ႏွစ္သက္လွ်င္ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါကုန္။
တစ္ခါလဲ ဘုန္းၾကီးကခိုင္းလို႔ ေစ်းကိုသြားတာ ေစ်း၀နားေရာက္ေတာ့ ေခြးအူသံၾကားရတယ္။ ေခြးသံကလဲ ရိုးရိုးေခြးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ မေကာင္းဆိုးရြားအသံမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕မတိုး၀ံ့ေတာဘဲ ျပန္ျပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာတဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား-လား ေစ်းဂ်ပိုးေလး ဖိုးထူးရယ္ဗ်ာ။ သူက ကြၽန္ေတာ္ေခြးရူးေၾကာက္တတ္မွန္း သိတာနဲ႔ ေစ်းေရွ႕လူပံုလယ္မွာ ေခြးလိုအူျပီး ကြၽန္ေတာ္ကို အရွက္ခြဲတာကိုးဗ်။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ "ေအာင္မာ ေက်ာက္ရူးကမ်ား ေခြးရူးေၾကာက္တယ္လို႔ဘဲ၊ ေက်ာက္ရူးနဲ႔ေခြးရူး ဘာျခားနားသလဲ"။ ဘယ့္ႏွယ္ ေခြးရူးမေၾကာက္ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲခင္ဗ်ာ။ ဘဘုန္းၾကီးက ေျပာဖူးတယ္။ ေခြးရူးမ်ား ကိုက္ရင္ နာရီတစ္ပတ္ျပန္ရန္ ဂန္႔-ဂန္႔ နဲ႔ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြထြက္ျပီး ေသတာဘဲ။ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ကဲ- ဒါကိုေၾကာက္တာ အရူးမို႔လားဗ်။ ဒါထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လည္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘမရွိလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ဆိတ္သိုးဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ အေမာတေကာေျပးလာျပီး "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာက္ၾကီး ႏြားျခံနားက စက္ခ်ဳပ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီး မဂ်မ္းစိန္ရယ္ေလ - ၀က္ကေလး ေမြးေနတယ္တဲ့ဆရာ… သြားၾကည့္စမ္း" ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အံ့အားသင့္ျပီး… "ဟင္… သူ႔မွာ လင္မရွိဘဲနဲ႔" "ဟ.. ေကာင္ရ လင္မရွိေကာ ၀က္မေမြးရေတာ့ဘူးလား။ မင္းကို ဒါေၾကာင့္ လူေတြက အရူးလို႔ေျပာၾကတာ" တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔ေျပာၾကတာ မခံခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္… "ေအး… မင္းေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ငါသြားၾကည့္မယ္" ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး အလစ္ထြက္ခဲ့ျပီး မဂ်မ္းစိန္အိမ္ေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ၊ ခဏၾကာေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ဟာ ၀က္ျဖဴျဖဴငယ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ ပိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ထြက္လာတာ ေတြ႕တာနဲပ ကြၽန္ေတာ္က ဆိတ္သိုးေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ေနျပီလို႔ ပိုေသခ်ာေအာင္ မဂ်မ္းစိန္ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ "ဗိ်ဳ႕ - အမၾကီး မဂ်မ္းစိန္၊ ဒါ ခင္ဗ်ားေမြးတဲ့ ၀က္ေလးလားဗ်…" "ဒါေပ့ါဟဲ - ေသနာေကာင္ေလးရဲ႕" "ဟင္… ခင္ဗ်ားကလဲ လင္မရွိဘဲနဲ႔ ခေလးေမြးလဲ လူကေလးေမြးေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုေတာ့ ၀က္ကေလး ေမြးရတယ္လို႔ပဲ၊ လူေတြက ခင္ဗ်ား တစ္လြဲထင္မကုန္ၾကေပဘူးလားလို႔…" ဒီေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ ေဒါပြျပီး… "ဟာ… ဒီေသနာက် ေက်ာက္ရူး၊ ငါ့ကို ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ ဒီ၀က္က ငါ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါ၀ယ္ေမြးတာ၊ ေကာင္စုတ္ကေလး၊ အရူး - အရူးနဲ႔ အိမ္ဦးလာ ခ်ီးပါတယ္၊ ကဲဟယ္ - ကဲဟယ္ - ငါ့လာေနာက္အံုး" ဆိုျပီး ၀င္းေဘးေထာင္ထားတဲ့ တံခါးဂလန္႔နဲ႔ လိုက္ရိုက္တာ လူကို မူးေ၀ ဖူးေရာင္သြားတာဘဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကပ္ေနရတဲ့ မိဘမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဒီလိုေဂ်ာက္တြန္းတာ ေကာင္းရဲ႕လားခင္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့… "ေဟ့ေကာင္ဆိတ္သိုး၊ မင္းက ငါ့ ေဂ်ာက္တြန္းလႊတ္တယ္ေပါ့ေလ၊ ၾကည့္စမ္း ခုငါ့မွာ အပ်ိဳၾကီးေဆာ္လႊတ္လိုက္တာ ေခါင္းမွာ ခ်ိဳေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ျပီ၊ ငါ ဘုန္းၾကီးသြားေလွ်ာက္မယ္" ဆိုေတာ့ ဆိတ္သိုးက စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔… "ေအာင္မယ္ ငါက ဘာေဂ်ာက္တြန္းသလဲ၊ ႏို႔ မဂ်မ္းစိန္အိမ္မွာ ၀က္ကေလး မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား…" "ဒါ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ေမြးတာတဲ့…" "ေအးေလ မင္းငါက မဂ်မ္းစိန္ ၀က္ကေလးေမြးတယ္ပဲ ေျပာတာပဲ၊ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတယ္ မေျပာရပါလား…" ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေလာက္ေအာင္ အက်ီစားခံလိုက္ရတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဘဘုန္းၾကီးႏွမအရင္းက ေမြးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္၀မ္းကြဲညီမေလး ပိုးျမေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူတကာေတြ ကြၽန္ေတာ့္စ ရင္ သူကပဲ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ လူပ်ိဳေပါက္၊ သူလဲ အပ်ိဳဖ်န္းေလး ျဖစ္လာေရာ၊ လူခ်င္းအေနေ၀းသြားၾကပါတယ္။ သူ ၄-တန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး သူတို႔အိမ္မွာေမြးတဲ့ ႏြားေတြ အစာေကြၽး၊ ႏို႔ညွစ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလ လမ္းမွာေတြ႕ၾကမွ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖို တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနရပါျပီ။ မုန္႔ဖိုက စက္ဖိုမဟုတ္ဘူး။ လက္ဖိုဆိုေတာ့ မုန္႔ၾကိတ္ရ၊ က်ိဳရ၊ ညွစ္ရနဲ႔ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ႏို႔ျပီး မုန္႔ေတြကို ေတာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ထမ္းျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကိုလဲ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ေနကုန္ အားတယ္မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေသာ မနက္ေစာေစာမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခု မုန္႔သြားပို႔ျပီးအျပန္ ပိုးျမတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ျခံထဲမွာ ပိုးျမရယ္၊ သူတို႔အိမ္က ငွားထားတဲ့ ေဇဇဘာရီ ကုလားကျပားေလး မန္ဇူးရယ္၊ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညွစ္ဖို႔ လုပ္ေနရာက ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းျမင္ေတာ့… "ေဟာ… ေက်ာ္ၾကီးေရ အဆင္သင့္ပဲ၊ ဒီမွာ တို႔ႏြားမ ႏို႔ညွစ္မရတာနဲ႔ လာကူစမ္းပါကြာ" "ေအး… ဘယ္လိုကူရမွာလဲ၊ ငါက မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ညွစ္တတ္တာ၊ ႏြားႏို႔မွ မညွစ္တတ္ဘဲ" "ႏို႔ညွစ္ခိုင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏြားမက ႏို႔ေၾကာင္းပိတ္ေနလို႔၊ လက္နဲ႔ညွစ္မထြက္ဘူး၊ မိန္းမေတြ ႏို႔ေခ်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ အားသန္သန္လူတစ္ေယာက္ကို စို႔ခိုင္းရင္ ႏို႔ေၾကာင္းပြင့္တာပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏြားမကို ေက်ာ္ၾကိးက စို႔ေပးပါလားကြာ၊ မင္းက အားသန္တယ္မဟုတ္လား"လို႔ ေျပာျပီး သူ႔ေဇေကာင္ေလးကို မ်က္စေလးခ်ီ ျပံဳးျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟဲ့… ပိုးျမရဲ႕ သူ႔ကို နင္တို႔ငွားထားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔စို႔ခိုင္းပါလား၊ ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္" ဆိုေတာ့ ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ဖမ္းဆြဲျပီး- "အို… ေက်ာ္ၾကီးကလဲ သူ႔စို႔ခိုင္းတာ မရလို႔ေပါ့၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး၊ ေက်ာ္ၾကီးလို ဗလမေကာင္းေတာ့ အားမရွိဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနျပီး ဒီေလာက္ကေလးမွ အားမကိုးရဘူး" ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ့္ဗလ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ျပီး အင္း-ဟုတ္ေပသားရယ္လို႔ ဘာမွ အထူးအေထြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ႏြားမေနာက္က ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေခါင္းလွ်ိဳျပီး ႏို႔သီးနဲ႔ ပါးစပ္ တပ္ရံုရွိေသး၊ တကတဲဗ်ာ- ေသာက္ကျမင္းမ ႏြားမ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တအားကန္ထည့္လိုက္တာ လူ႔ကို ပက္လက္လန္လဲက်ပါေရာလား။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ပက္လက္လန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ႏြားမက ေသးတျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ပါခ်လိုက္ေသးဗ်၊ ျပီးေတာ့ ေခ်းေတြလဲ ယိုခ်သဗ်။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ညီမ ပိုးျမနဲ႔ ဟို ေကာင္ေလးက အားရပါးရ ရယ္ေနၾကျပီး ႏွမေတာ္ ပိုးျမက ဘယ္လိုေျပာလိုက္ေသးသလဲဆိုရင္ - "ကဲ… ငါေျပာတာ ေတြ႔ျပီမဟုတ္လား၊ သူက ေက်ာက္ရူးလူေပါဟဲ့၊ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး" တဲ့။ ဒီလို ကိုယ့္ႏွမကအစ ကိုယ့္အေပၚ အထင္ေသးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒိျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔မထင္ဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၾကမယ့္ အျခားျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တရပ္တေက်း သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲ ေငြကေလး ထုပ္ထုပ္ထည္ထည္ပါဦးမွ၊ ဒါေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ စုေဆာင္းမိေအာင္လို႔ ေအာင့္အည္းေနလိုက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ဒီအရပ္က မခြာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က ဖန္လာျပန္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ကာလသားေခါင္းနဲ႔ ကာလသားတစ္သိုက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို မိန္းမယူဖို႔ နားခ်ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးက သုႆာန္အုတ္နံရံကို အဖီေလးခ်ျပီးေနတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ သူ႔မွာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လင္ေယာက်္ားေတာ့ မရွိဘူး။ သူ႔အလုပ္က ေတာက္တိုမယ္ရပဲ၊ အမ်ားအားျဖင့္ တိုက္ေတြ ဘာေတြ ေဆာက္တာမွာ မဆလာသယ္တယ္၊ ရုပ္ကေလးက သနားကမား၊ ဒါေပမယ့္ လွ်ာေခ်ာင္တယ္၊ ပါးစပ္ၾကမ္းတယ္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက - "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး၊ လံုးတင္က မင္းဗလၾကီးကို သေဘာက်လို႔တဲ့ကြ၊ တစ္ေန႔က ငါ့ေျပာတယ္။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ မယ္တစ္ရြက္ ေမာင္တစ္ထမ္းနဲ႔ သိပ္ဟန္က်မွာပဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ စကားေခၚေနမွ ဂ်ီးမ်ားမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ မင္းမလဲ အေျခတက်ျဖစ္ကေရာ၊ ေကာင္မေလးလဲ အားကိုးအားထားရကေရာ၊ ႏို႔မို႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ အပ်ိဳေလးတန္မဲ့နဲ႔" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟင္း ဘယ္က အပ်ိဳရမွာလဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဟာပဲ၊ ဒီေကာင္ေလးကလဲ ဆိုးပါဗ်ာ" "အား- အဲဒါ သူ႔ေမာင္ေလးကြ၊ လံုးတင္ ၁၅-ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက သူတို႔မိဘမ်ားဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမရွိဘူး၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးကို သူပဲ ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရတာ၊ ဒို႔အစိုးရေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ့ ပန္းရံဆရာ ကိုမြတ္တားက ဟိုျမိဳ႕က ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမပါ သနားလို႔ေခၚလာတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကလဲ အာဂသတၱိကြ၊ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မခိုဘဲ သူ႔ဘာသာ သူ ခုလို တဲကေလးထိုးေနတာသာၾကည့္၊ မင္းအထင္မလြဲနဲ႔၊ အပ်ိဳမွ အပ်ိဳအစစ္" "ဟာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ အရပ္ပ်က္မ အပ်ိဳစစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ" လို႔ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိျပီးေတာ့ ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက ေဒါပြျပီး - "ဟိတ္… ဘာကြ၊ သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို သြားပုပ္ေလလြင့္မေျပာနဲ႔၊ ငါသူၾကီး သြားတိုင္ရင္ သေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ ေထာင္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ က်ေနအံုးမယ္၊ ငါက ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ စီမံေပးတာ၊ မင္းက ငါ့ကို အာဏာဖီဆန္တဲ့ သေဘာလားကြ ဟင္၊ မင္း လံုးတင္ဆီ သြားရင္သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ငါနဲ႔အသိပဲ" ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုေၾကာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ လံုးတင္ဆီကို ေၾကာင္းလမ္းရေအာင္ သြားရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က ကာလသားေတြ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အားေပး အားေျမွာက္ ပါလာၾကတယ္၊ လံုးတင္ကို သူ႔တဲေရွ႕မွာ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ ရုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လံုးတင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္လိုက္ျပီး - "အမယ္… ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကုသမင္း ၾကြလာေတာ္မူသကိုး" ကြၽန္ေတာ္က ရွက္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ျပီး ေျမၾကီးကိုပဲ ေျခမနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လံုးတင္က- "ကိုယ္ေတာ္ ရွက္ေတာ္မူသျဖင့္ အတြင္းေဆာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါ"လို႔ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္ေတြထဲက မင္းသမီးဟန္ပါပါ ေျပာတယ္။ သူညႊန္းတဲ့အတိုင္း သူ႔တဲအဖီကေလးထဲ ၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ထင္းရွဴးေသတၱာတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ခိုင္းျပီး- "ကဲ… ဘာကိစၥ" "ဟို… ဟို" ကြၽန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ ျဖစ္ေနျပီးမွ "ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီး စီမံတဲ့ကိစၥပဲ" "ေၾသာ္.. ဒါလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေငြငါးဆယ္ တင္ရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ ကာလသားေတြ ခဲဖိုးေပးဖို႔နဲ႔ အရပ္ထဲ အသိအမွတ္ျဖစ္ ေကြၽးေမြးဖို႔လဲ လိုလိမ့္မယ္၊ ဒါေတြ ရွင္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလား" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟ… မင္းလို ငါ့လို တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်င္းပဲ၊ ေငြတင္ေတာင္းေနရအံုးမလား လံုးတင္ရယ္၊ ဒီ ကာလသားေတြ နဲနဲပါးပါး တိုက္ေကြၽးလိုက္ ျပီးေရာမဟုတ္လား" "အို… က်ဳပ္ကို ေစ်းဆစ္မေနနဲ႔၊ ၾကိဳက္ရင္ယူ မၾကိဳက္ရင္သြား၊ ဒါပဲ" မွန္တာေျပာရင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုနီးနီးကပ္ကပ္ ေျပာဆိုမိေတာ့လဲ အဟီး…ဟီး ဒါနဲ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေပမယ့္ သာေရးနာေရးမွာ ညီညာၾကပါေပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မဂၤလာေဆာင္မွာ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ မုန္႔ဖိုပိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီး အမယ္ၾကီးက မုန္႔ဟင္းခါး ခြက္တစ္ဆယ္ ေကြၽးပါတယ္။ မဂၤလာပြဲကို လံုးတင္တို႔တဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း သင္းခ်ိဳင္းတံခါးေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ကႏၷဖ်ဥ္းထိုးျပီး က်င္းပပါတယ္။ ကာလသားေတြအတြက္ ခဲဖိုး ၂၅-က်ပ္နဲ႔ လံုးတင္အတြက္ တင္ေတာင္းရတဲ့ ေငြငါးဆယ္ကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္သတို႔သားၾကီးမွာ တစ္သက္လံုး စုထားတဲ့ ေငြ ၆-က်ပ္ တစ္မတ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္မ်ားကလဲ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ေယာက္မ၊ ငရုတ္ဆံု၊ ေၾကြရည္သုတ္ သံဇြန္း စသည္တို႔ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး အခ်ိန္တစ္ဆယ္ကုန္လို႔ ပရိသတ္စဲေတာ့ ကာလသားႏွစ္ေယာက္က ၾကိမ္ပုခက္တစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ကိုင္ျပီး ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့- "ဟာ… မဂၤလာေဆာင္တာမွာ ဒါဟာ အဓိကအက်ဆံုး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေပါ့ကြ" တဲ့။ လံုးတင္ကျဖင့္ ေက်းဇူးမတင္တဲ့ျပင္ ဆဲေတာင္လႊတ္လိုက္ေသး။ "မေအသရာေတြ၊ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနၾက" သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာကိစၥေတြဟာ သိုက္ျမိဳက္စည္ကားစြာပဲ ျပီးစီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညက်ေတာ့ လံုးတင္တဲက တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သတိုးသမီးက- "ဒါ ဘာလဲဟဲ့" "ဟဲ့- ေမးေနရေသးလား၊ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ လင္နဲ႔မယား အတူအိပ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား" "အို အို… ဒီည က်ဳပ္ ေနမေကာင္းဘူး၊ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနတယ္ ရွင္- အျပင္မွာအိပ္ပါ" အဲဗ်ာ- အဲ့သည္ ပထမဦးညကတည္းကစျပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ၾသဇာကို နာခံခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ ဗိုက္နာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေလထိုးတယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခ်က္နဲ႔ သူ႔အနား ကပ္ရတယ္ပဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ မိလံုးတင္ကို မီးကပ္ေပၚ တပ္႕ေတာ့တာပါပဲဗ်ိဳ႕။ သူ ဗိုက္နာတယ္ဆိုကတည္းက ေအာ္လုိက္ ဟစ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမေတြလဲ ေျပးလားၾကျပီး ေရေႏြးတည္တဲ့လူနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ သြား၀ယ္တဲ့လူနဲ႔၊ စမံုနက္ႏွမ္းထုပ္ လုပ္တဲ့သူနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲ မေရႊစာက ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴလိုက္ပံုက- "ေအာင္မယ္ေလး ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေတာ့ သြားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ ေနာက္မ်ား လင္ဆိုရင္ ဇပလင္ပင္ေတာင္ မျမင္ပါရေစနဲ႔" ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႔ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ေနစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီက နတ္စင္ေအာက္ သြားထိုင္ျပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ အနီးျဖတ္သြားတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕က "အမ္မာ- ငေက်ာ္ၾကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ေမးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က- "ကြာ- ငါ့မိန္းမ ၀မ္းနာေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျဖစ္ေအာင္ ရုကၡစိုးမင္းကို ဆုေတာင္းေနတာကြ" ဒီေတာ့ သူတို႔ရယ္ေမာၾကျပီး တစ္ေယာက္က- "ဘယ္လိုလဲ လမေစ့ဘဲနဲ႔ ေမြးလို႔လား" "ေအးကြာ- ငါနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လ ထဲနဲ႔" "ေၾသာ္… ေနာက္ေတာ့ လေစ့မွာပဲ ေမြးေတာ့မွာပါကြာ စိတ္ခ်၊ ေရာ့ေရာ့" အနီးမွာရွိတဲ့ ျမက္ေတြႏုတ္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔ကာ "ဒီျမက္စားျပီး ဆုေတာင္းကြ၊ ဒါမွ မင္းဆႏၵျပည့္မွာ" အေတာ္ေနာက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေရႊစာက သားေယာက်္ားကေလး ေမြးျပီးေနပါျပီေလ၊ နႏြင္းေရာင္ေလး ၀ါ၀ါနဲ႔ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္လို႔ အနီးပါးနားက လူအားလံုး လိုလိုပဲ ပြဲတစ္ခုအလား လာၾကည့္ၾကပါတယ္၊ မီးေနသယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ရာ ပစၥည္းေလးမ်ားလဲ ယူလာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးရွိန္ၾကီးက သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔… "ေၾသာ္- သူေဌးမင္း ၾကြလာေတာ္မူျပီ၊ သူေဌးမင္းရဲ႕ သားဦးသားျမတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစေသာ၀္"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငိုရမလိုလို ရယ္ရမလိုလို အဲသည္တုန္း ၀မ္းဆြဲသည္ အေဒၚၾကီးက … "ကဲ- လူလဲစံုတုန္း ကေလးကင္ပြန္းတပ္ တစ္ခါထဲ လုပ္ရေအာင္၊ ေမာင္ေက်ာ္ၾကီး မင္းသားကို ဘယ္လို နာမည္ေပးမတံုး" ကြၽန္ေတာ္လဲ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ "မ်ိဳးျမတ္ထြဋ္ေခါင္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်လိုက္ၾကတာေလ။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးျပန္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ ေမးတင္ျပီး ငူငူၾကီး က်န္ခဲ့တဲ့အခါမွာ လံုးတင္က အခန္းထဲက ေခါင္းတစ္လံုးျပဴထြက္လာျပီး… "တိတ္လွခ်ည့္လား ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို ေနေကာင္းရဲ႔လား ဘာလား ေမးေဖာ္ေတာင္မရဘူး၊ ဘာလဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနတာလား" ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔… "ဘာေျပာစရာလိုသလဲကြ၊ မင္းလုပ္ပံုက ငါ့ဘဘုန္းၾကီးသာ ဘ၀နတ္ထံက ၾကားရင္ ႏွစ္ျပန္ေတာင္ ပ်ံေတာ္မူေခ်ေသးရဲ႕" "ရွင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ရူးေနသလား" "ရူးရံု ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ ႏြားျဖစ္ရေသးတယ္၊ ငါလိုတစ္ေကာင္ၾကြက္ကို မင္းအသံုးခ်ပံု သေဘာက်လွသကြဲ႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဖေအမေပၚတဲ့သား ေမြးေနရမယ္ မဟုတ္လား" "ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ ဒါ ရွင့္သားပဲဥစၥာ" "ဘယ္ႏွယ္- ငါ့သားျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ငါ အရူးဆိုေပမယ့္ ရက္လကို တြက္ႏိုင္ပါေသးတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ မဂၤလာေဆာင္တာ ၅-လပဲ ရွိေသးတာ၊ ႏို႔ျပီး" "ရွင္ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ ရွင္နဲ႔ မဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ကြၽန္မ မီးယပ္ေတြ လာေနလို႔ ရွင္အျပင္ဖက္မွာ အိပ္ရတာ ရွင္အသိ၊ ဒါက လမေစ့ဘဲ ေမြးတဲ့ ကေလးရွင့္" "ငါးလနဲ႔ေမြးတဲ့ကေလးေတြ မၾကားဖူးေပါင္ဟယ္- အလြန္ေစာ ၇-လပါပဲ" "ကြၽန္မတို႔အဖြားဆို ၃-လနဲ႔ေတာင္ ေမြးေသး၊ က်ဳပ္တို႔က မ်ိဳးရိုးလိုက္တာရွင့္" မွန္တာေျပာရရင္ သူ႔စကားကို ကြၽန္ေတာ္မယံုပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေက်ာ္စြာကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ေမးၾကည့္မိေတာ့… "ကိုေက်ာ္ၾကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မွာ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ ရစ္ရံုနဲ႔ သု၀ဏသာမေတာင္ ေမြးေသးတာပဲ၊ ခင္ဗ်ာ့ကိစၥလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယံုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ဗ်ာ"လို႔ ႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မေနတတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္ေနျပီကိုဗ်။ ဘယ္သူနဲ႔ ေမြးေမြး ကေလးက ကေလးပဲ။ အမယ္… တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပံုရသဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ၃-၄ လသားကတည္းက လက္ကေလး ကမ္းတတ္တယ္၊ ျပံဳးျပတယ္၊ ခ်ီခိုင္းတယ္၊ ကေလးေနထိုင္မေကာင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ျပဳစုရတယ္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အိပ္ပ်က္မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးက်န္းမာေအာင္ ဆင္ျမီးလက္စြပ္ကေလး ၀ယ္ေပးထားတယ္၊ အံၾကိဳးလဲ ခ်ည္ေပးတယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက လိုတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ျဖဴမတစ္ေကာင္လဲ ၀ယ္ျပီး ခမဲေပးထားတယ္၊ ဒီခေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ပိုျပီး အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ရတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြရွာရတယ္။ အခ်ိန္အားေလးမွာ ေစ်းေျပးျပီး ကူလီထမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ကေလး ႏို႔၀၀စို႔ရေအာင္လဲ သူ႔အေမကို ႏြားျမီးေတြ ၀က္ျမီးေတြ ေရမံုညင္းရြက္နဲ႔ မျပတ္ေသာက္ရေအာင္ ၀ယ္ေပးရတယ္။ လံုးတင္လဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းနဲ႔ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလာတယ္။ သားကိုခ်စ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလဲ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာယားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ ဟလိုက္ရင္ မီးခိုးလံုးေတြ ထြက္လာတယ္ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သည္းခံပါတယ္။ စင္စစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ေစသည့္ကြၽန္ ထြန္သည့္ႏြားပါ။ သည္ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အားေဆးကေတာ့ ကေလးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာအဟုန္ပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ဆိုတဲ့ ဟိုကေလးဟာလဲ ခုေတာ့ ၀လို႔ လွလို႔ဗ်။ ဆိုးလိုက္တာကလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆို တက္လိုက္ခြလိုက္၊ ထုလိုက္၊ ႏွက္လိုက္နဲ႔ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာဆိုမရလို႔ တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ရိုက္လိုက္မိရင္ မိလံုးတင္တို႔ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ျပီး ကြာမယ္ရွင္းမယ္နဲ႔ လုပ္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ သည့္ျပင္ေယာက်္ားသာဆိုရင္ ကိစၥျပတ္တာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ကိုယ့္ဘ၀ေပး တာ၀န္ေတြပဲလို႔ သေဘာထားရပါေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ လေတြကုန္ျပီး ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေန႔ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဖို၊ ညဆိုရင္ ေစ်းထဲက ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အိပ္ျပီး မနက္ေစာေစာ နံျပားထဖုတ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညတစ္ညပဲ အိမ္ျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆိုတာ မူဆလင္ဘာသာေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးေန႔မို႔ အအားရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တစ္ညမွာေတာ့ ေသာၾကာေန႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ်ံဳမရလို႔ နံျပားဖုတ္စရာ မရွိတဲ့အတြက္ ည ၁၂-နာရီေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ျပန္အိပ္ရတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေတြေပၚမွာ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျဖစ္သလို အိပ္ရတာ၊ ဒီညေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က အိပ္ရာမွာ က်က်နန အိပ္မဟဲ့လို႔ စိတ္ကူးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးလဲ ႏိုးမွာစိုးလို႔ အသာေျခဖြျပီး အထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ ေဟာက္သံေတြ ညံေနတာ ၾကားရတယ္။ ေဟာက္သံမွ ၾကီးၾကီးကတစ္ခု ေသးေသးကတစ္ခု၊ ဒါနဲ႔ အခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လုက္ေတာ့ … လား-လား- မိလံုးတင္ရဲ႔ နံေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတာပဲ၊ အနားမွာရွိတဲ့ တံခါးကဲလားေဒါက္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ေခြးမသားကို အေသရိုက္မယ္ စိတ္ကူးတုန္း ျဗဳန္းဆို အသိဥာဏ္ ၀င္လာတယ္။ ရိုက္ရင္ႏွက္ရင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္မယ္။ အရပ္ကၾကားမယ္။ ငါပါ အရွက္ကြဲမယ္၊ ဒါေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလး ႏိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုတ္ကို အသာျပန္ခ်ျပီး ေျခသံဖြဖြနဲ႔ အျပင္ထြက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီည လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေပၚမွာလွဲရင္း ေၾကာင္ေတာင္လင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး လင္းေရာင္ျခည္လာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ "ေတာ္ျပီ… သည္ထက္ ႏြားက်မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာ္ၾကီးဟာ အရူး-အရူးဆိုေပမယ့္ လူေကာင္းေတြ စည္းကမ္းကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါဘူး" မနက္ လင္းလင္းခ်င္း သူၾကီးအိမ္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တိုင္တယ္။ ခဏအတြင္း ရပ္ကြက္က သိသြားျပီး သူၾကီးအိမ္မွာ လူေတြျပည့္သြားတယ္။ သူၾကီးက လံုးတင္ကို ေခၚခိုင္းေတာ့ လံုးတင္က ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလာျပီး သူၾကီးကေမးေတာ့ အားလံုးေျဗာင္ျငင္းတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုတေလာ ေရာဂါထခ်င္ေနတယ္။ လျပည့္လကြယ္ ရက္ေတြမွာဆို ဒီလိုပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြ႕တတ္ျမင္တတ္တယ္ဆိုတာ၊ သူလို နီးနီးနားနားလူအဖို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ စိတ္မျငိမ္လို႔ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မယံုၾကပါနဲ႔လို႔ မွင္ေသေသနဲ႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ တခ်ိဳ႕လူေတြက သူ႔ဘက္က ပါၾကတယ္။ ႏြားသတ္ရံုက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို "ကိုယ့္လူ လည္လွီးပစ္ဖို႔ ေကာင္းေနပီ" လို႔ေတာင္ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "မင္း ငရဲၾကီးမွာေပါ့"လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက "ေခြးရူးသတ္ရသလို ေက်ာက္ရူးသတ္ရတာပဲ၊ ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ"တဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လံုးတင္ကေလးက ၀မ္းေတြ သြားခ်လိုက္တာ သူၾကီးက သူတို႔သားအမိကို ခ်က္ခ်င္း ႏွင္ခ်လိုက္တာပဲ။ သည့့္ျပင္လူေတြလဲ ျပန္ၾကေရာ အားလံုး လူရွင္းသြားေတာ့ သူၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမလဲေမးတယ္။ သူၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ။ "ဒီမိန္းမကို ခ်က္ခ်င္းကြာလိုက္ကြာ" တဲ့။ "သူက မကြာခ်င္ဘူးဆိုရင္ေကာ" "ကြာရွင္းလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္လႊာေရးျပီး ငါ့ဆီတင္ကြာ၊ က်န္တာ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္" "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားပါအံုးမယ္" "ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ငါေျပာသလိုသာလုပ္၊ ဒီအတြင္း မငး္က သူ႔ဆီ မသြားနဲ႔ေတာ့" "ကြၽန္ေတာ့္ကေလး ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ခင္ဗ်ာ" "ေအာင္မယ္၊ မင္းကလဲ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေနျပန္ျပီ။ ေနပေလ့ေစ၊ ပစ္ထားလိုက္၊ မင္းက ကြာရွင္းခြင့္မရခင္ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေန၊ အိမ္ရိပ္ေတာင္ သြားမနင္းေလနဲ႔" အင္း… သူႀကီးစကား နားေထာင္ရပါတယ္။ ေန႔မွာေတာ့ အလုပ္နဲ႔ လက္နဲ႔မျပတ္တာမို႔ မေထာင္တာလွေပမယ့္ ည-ညက်ေတာ့ရင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔သားအမိကို သတိရတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးပဲ၊ ေပေပႀကီး-ေပေပႀကီးနဲ႔၊ သူ႕အေမအေဖ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ နာရီေညာင္းတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ့္အမ်က္က ေျပေျပလည္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕အေပၚ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဖန္ေတြးေနမိတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္က၊ သူ႕ကို လက္ေကာက္လွလွေလး ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေသြးေဆာင္ေလသလား၊ (ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘဲကိုး) မိန္းမဆိုတာခက္သားပဲ၊ ငယ္လဲငယ္ေသးေတာ့ လုပ္သင့္တာ၊ မလုပ္သင့္က မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေသးဘူး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္လဲ၊ သူဒီေလာက္ လူႀကီးစံုရာေရွ႕မွာ က်ိန္တြယ္ၿပီး ျငင္းေနပံုေထာက္ေတာ့၊ သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ မွားတာမ်ားလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေန႔ေရာညေရာ ေလာဘတႀကီး ေငြရွာေနေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ ဘာပ်က္နဲ႔ ေသြးေလးေခ်ာက္ခ်ားၿပီး အရိပ္လဲ လူထင္ရင္ ထင္ေနမွာ၊ ဒီလိုဆို ငါ့မယားေလး ငါသနားပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေနရွာေရာ့မယ္။ ဒီအေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ယိုစီးၿပီး ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့ ဂ်ံဳအိတ္မွာ ရႊဲရႊဲစိုပါေရာ။ မနက္က်ေတာ့ သူႀကီးအိမ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မကြာရွင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ၊ လံုးတင္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူးေျပာေတာ့၊ သူႀကီးက မင္းအမႈရံုးေရာက္ေနၿပီ၊ ျပန္ရုတ္လို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏို္င္ဆံုး ငါၾကည့္စီစဥ္ေပးပါမယ္။ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ မင္းသူ႕အိမ္မသြားနဲ႔အံုး။ ကေလးေတြ႕ခ်င္ရင္ ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေခၚေပးမယ္။ ဒီအတြင္း မင္းလဲ မင္းမိန္းမအေျခ ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့၊ အမႈတစ္ခု ရံုးျပင္ကႏၷားေရာက္တယ္ဆိုတာ ခုလုပ္ ခုရုပ္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမိန္းမကို မင္းမကြာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အမႈျပန္ရုတ္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ဒီကေနပဲ ငါ စာတင္ေပးပါမယ္ မပူနဲ႔၊ ဒီအတြင္းသာ မင္းဥပေဒလြတ္ေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနေပေရာ့ ဟုတ္လား" သူႀကီးေျပာတာေတြ ဟုတ္-မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဥပေဒဆိုတာႀကီး သိပ္ေၾကာက္တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ဒါေၾကာင့္ သားလြမ္းစိတ္ မယားလြမ္းစိတ္ေတြ ဥပေဒနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မ်ိဳသိပ္ေနရတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္နဲ႔ ေခၚခိိုင္းၿပီး ေတြ႕ေပးတယ္ဗ်။ သားကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ရတာ ၾကာေလ ပိုကပ္ေလပဲ၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ပဲ၊ ငိုမ်ားေတာင္ငိုရဲ႕။ အမႈတစ္ခုျဖစ္ရတာ ၾကာတာပဲဗ်ာ၊ ဟိုရက္ခ်ိန္း ဒီရက္ေရႊ႕နဲ႔ ၈-လေက်ာ္ ၉-လနီးပါးေရာက္သြားတယ္၊ မိလံုးတင္လဲ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မိန္းခေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကို အရပ္က၀ိုင္းၿပီး သနားၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လံုးတင္ရဲ႕သတင္းေတြကလဲ ခုတစ္မ်ိဳး- ခုတစ္မ်ိဳးနဲ႔၊ လင္နဲ႔ကြဲရတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာလဲရွိ၊ အမနာပ ေျပာတာလဲရွိမွာေပါ့ေလ၊ ကေလးေမြးျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႕အတြက္ စားေကာင္းဖြယ္ေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္းပို႔ပါတယ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္ကလဲ သူတို႔သားအမိကို ဂရုဏာသက္တယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ပဲသားေရစာေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္သြားတာလဲ ေတြ႕ရပါရဲ႕၊ ေမာင္တင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္အကၽြမ္း၀င္လာတယ္၊ လံုးတင္ဆီက သူျပန္လာရင္ ဟိုသားအမိေတြသတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္၊ ႏွာေခါင္းဆြဲ က်ီစယ္ၿပီး။ " ဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီး- မင္းမိန္းမနဲ႔ မင္းကေလးေတြက ခ်စ္စရာကြ၊ မင္းနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူး၊ ခဏတျဖဳတ္ သြားၾကည့္ပါလား၊ ခုဆို လံုးတင္က ပိုေတာင္လွလာေသး" ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က " ေအးကြာ ဒါေပမယ့္ သူႀကီးက ရံုးမိန္႔ မက်မခ်င္း အိမ္ရိပ္ေတာင္မနင္းရဘူးဆိုလို႔၊ ဒီအမိန္႔ကလဲ ၾကာလွခ်ည္လားဗ်ာ၊ ခုဆို၉- လႀကီးေတာင္ ေက်ာ္တမင့္ပဲ " ဒီလို တစတစနဲ႔ သားမယားလြမ္းနာက်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႔ သူႀကီးဆီမ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရေအာင္ ၾကည့္ရႈမစပါလို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့တယ္။ သူႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသာ မသက္မသာၾကည့္ရင္း… " ကဲ - ေမာင္ေက်ာ္ႀကီး - မင္းကိုေတာ့ ငါဇိကုတ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းအမႈက ရံုးကမက်ေသးလို႔ ဆိုတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းအမႈမ်ိဳး ရံုးကလက္ခံတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဆႏၵက မင္းဟာ မီးေ၀းခ်ိပ္မာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ၊ ၾကာၾကာေနလို႔ ဒီေကာင္မအေပၚ မင္းစိတ္ကုန္သြားရင္ ဒီဒုကၡႀကီးက လြတ္ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တမင္သက္သက္ မင္းကိုငါလွည့္ထားတာ။ ခုေတာ့ မင္းကိုယ္၌က ဒီမီးကို ျပန္တိုးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲ - ငါတစ္ခုေတာ့ ေမးမယ္၊ မင္းမိန္းမမွာ အျပစ္မရွိဘူး၊ ဟိုညက လင္ငယ္နဲ႔ အိပ္ေနတာ မင္းမ်က္စိေမွာက္မွားတာဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္သလား " " ဟုတ္ကဲ့ - ကၽြန္ေတာ့္မယားေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထင္ရာေတြေျပာမိတာပါ " ဒီေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က… "ဟဲ့ - အဲဒီတုန္းကေတာ့ မင္းကို္ယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္ဆို " "ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက လေရာင္ေၾကာင့္ အရိပ္ထိုးေနတဲ့ ထုပ္တန္းျဖစ္လိမ့္မယ္ခင္ဗ် " ဒီေတာ့ သူႀကီးက… " ေအး- ေအး ဒါျဖင့္လဲၿပီးေရာ၊ ဒို႔မ်ားတစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာလိုက္ပါရေစ၊ မင္းမိန္းမ မင္းဒီေလာက္စိတ္စြဲေနတာျဖင့္ ေနာက္မ်ား ဘာပဲျမင္ျမင္ ဘာပဲၾကားၾကား မ်က္ေစ့နဲ႔ နားပိတ္သာထား ၾကားလား၊ ဒါမွ မင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ဒို႔လဲ နား ခ်မ္းသာမယ္၊ ကဲ-ကဲ သြားေတာ့၊ မင္းအိမ္ မင္းျပန္ႏိုင္ပါၿပီ " ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ရွိေနေသးေတာ့ ည ကာကာဆိုင္ ပိတ္ေတာ့မွပဲ ၀ယ္ထားတဲ့ စားေသာက္စရာကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ခဲ့တယ္၊ ဒီည လမင္းႀကီးကလဲ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ ၾကယ္ေတြကလဲ စံုလို႔၊ အိမ္နားေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္ သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္ရဲ႕ ေခြးေတြက ဆီးေဟာင္လို႔ သူတို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္… " ေအး- ေဟာင္ေကာင္ အားရေအာင္ေဟာင္၊ ငါေတာ့ ငါ့မယား ငါ့သားဆီျပန္ခဲ့တာမို႔ မင္းတို႔ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္အားေသးပါဘူးကြယ္ " လို႔…။ အိမ္တံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ထိုးေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ တကတဲ ခ်စ္စရာပါပဲဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ လက္ကေလးကို အသာေစာင္နဲ႔ ဖံုးေပးခဲ့ၿပီး အခန္းထဲ လွမ္း၀င္ လုိက္ေတာ့လား- မိလံုးတင္ေဘးမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္က အစန္႔သား အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေခါင္းရင္းေပါက္က၀င္တဲ့ လေရာင္နဲ႔အထင္းသား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလာသမွ် တစ္ခါထဲ သဲေရက်ျဖစ္ေတာ့သေပါ့။ ရုတ္တရက္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔စားဖို႔ ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ သားေရစာထုပ္ေတြဟာ လက္ထဲကလြတ္က်ကုန္တယ္၊ ဒီအသံၾကားေတာ့ မိလံုးတင္ကႏိုးၿပီး… " ဟင္- ဘယ္သူလဲ " မားမားႀကီးရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လဲျမင္ေရာ " သူခိုး - သူခိုး " လို႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ အဲသည္မွာ အေမွာင္ထဲ ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕ေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ အိပ္ရာကထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့ကို ကဲလားေဒါက္နဲ႔ ေကာက္တီးလိုက္တာ လူကိုမိုက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ ကဗ်ာကသီ… " လံုးတင္ရ- ငါပါဟ- ငါပါဟ " " ဟင္- ေၾသာ္… ကိုေက်ာ္ႀကီးလား၊ ႏို႔ ရွင့္ကို သူႀကီးက ဒီမလာရေသးဘူး ေျပာထားတယ္ဆို " " ေအး- ခုေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ႏိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္လာတာ " " ဒါျဖင့္ အေတာ္ပဲ ေစာေစာက ရွင့္သားရဲ႕ဆိတ္မေလး ညည္းေနသံၾကားတယ္၊ ကေလးမ်ားေမြးေနပလားမသိဘူး၊ သြားၾကည့္လိုက္ပါအံုး " ဒီေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္မေလး မျမင္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ နံေဘးကဆိတ္ထားတဲ့ တဲကေလးထဲ၀င္ခဲ့တယ္၊ ဆိတ္မေလးက တေစာင္းေလးလွဲလို႔ စားၿမံဳ႕ခတ္ေနတယ္၊ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နဖူးေလး တစ္ခ်က္ပြတ္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္ေတာ့ လံုးတင္ေဘးမွာ ဟိုလူမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က… " ဟဲ့ လံုးတင္၊ ေမာင္တင့္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ " ေမးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္သံနဲ႔… " ဘယ္က ေမာင္တင့္လဲ" "ခုန- နင့္နံေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ျမင္ပါတယ္ဟ " လံုးတင္ အိပ္ရာထဲက ဗုန္းကနဲ ထထို္င္လိုက္တယ္ ေနာက္ၿပီး လည္ပင္းကို ဆန္႔၊ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ဟၿပီး။ " လာျပန္ပလား၊ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး ေသျခင္းဆိုး၊ နင့္ဘာသာနင္၊ ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ေတာ္ရာသြားေသ၊ ငါ့ကိုလာၿပီ နံမယ္ဖ်က္မေနနဲ႔၊ ဘယ္လူမွ ငါ့နံေဘးမွာ မရွိဘူး၊ နင္ျမင္တယ္ဆိုတာလဲ သက္သက္ငါ့ကို အျပစ္ရွာခ်င္လို႔ နင္ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ၊ တေစၧေတြေနမွာေပါ့၊ ရုပ္ကိုက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ေမွာ္ဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္၊ ရွင္က်ဳပ္ကို အစိမ္းတိုက္ေနတာလားမွ မသိဘဲ " ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရပ္ကၾကားရင္ ေနာက္ထပ္အရွက္ကြဲရဦးမွမို႔ သူ႕ေျခသလံုးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး… " ကဲ- မဟုတ္လဲေတာ္ေတာ့ လံုးတင္ရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့ကို အရပ္က တကယ့္ေမွာ္ဆရာေအာက္ေမ့ၿပီး ငါလုပ္တဲ့မုန္႔ေတြ မ၀ယ္ဘဲေနပါဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ခြဲေနရတဲ့ ၉-လမွာ ငါစုထားတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္မုန္႔ဖိုေထာင္မယ္လို႔။ ေတာ္ၾကာမင္းေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ရွာမရ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္၊ ေတာ္ကြာ… လံုးတင္က လိမ္မာပါတယ္ " ေငြစကားၾကားေတာ့ လံုးတင္ခ်က္ခ်င္း ဘ၀င္က်သြားၿပီ- ဒါျဖင့္ ဒီမွာ လာအိပ္၊ ေနာက္မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ က်ဴပ္က ဒါမ်ိဳးသိပ္ရွက္တတ္တာ သိလား " ကဲ- အပိုမသြင္းဘဲ လိုရင္းအတုိခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္၊ ဒီလံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တိတိ ေပါင္းခဲ့ပါတယ္၊ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးေလးေယာက္၊ ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူႀကီးဆံုးမၾသ၀ါဒအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ထားေတာ့ လံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာမွလဲ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးဖိုကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ၾကင္နာတရားနဲ႔ ေမတၱာထားၾကတဲ့ လူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ စီးပြားလဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဖို ပိုင္တယ္ဆိုရင္ ေၾကးရည္တက္စာရင္း ၀င္တာပါပဲဗ်ာ၊ ရပ္ရြာလူႀကီးအရာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ သာေရး နာေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားအထားၾကဆံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုတုန္းကလို အရူးအေပါႀကီးလို မေနာက္ေျပာင္ၾကေတာ့ဘူး၊ လူ႕သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္းႀကီးလို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ- လံုးတင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံဆိုးရွာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရာ၀င္ၿပီး စီးပြားျဖစ္လာေတာ့မွ သူေရာဂါရရွာတယ္၊ ရင္သားတစ္ဖက္မွာ အစက အႀကိတ္တစ္ခုျဖစ္လာရာက ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ကုပါရဲ႕၊ ဒါေတာင္မရေတာ့ဘဲ လံုးတင္ေသရရွာေရာ၊ သူေသခါနီးမွာ စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ေျပာသြားရွာပါတယ္။ " ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေနရေတာ့ဘူး၊ ရွင့္အေပၚမွာ က်ဳပ္ဆိုးခဲ့တာေတြ၊ ခုေသခါနီးမွာ ေကာင္းတာေလးတစ္ခု ျပဳခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခုရွိတဲ့ သားသမီး ၆-ေယာက္ဟာ ရွင္နဲ႔ရတာ တစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီးရင္ ဒီကေလးေတြ ရွင္တာ၀န္ယူခ်င္မွယူေတာ့ " " အို-လံုးတင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ ဒီကေလးေတြက က်ဳပ္ကိုအေဖေခၚေနတာ၊ က်ဳပ္သားသမီးေတြပဲေပါ့၊ က်ဳပ္တာ၀န္ယူရမွာေပါ့၊ ႏို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကေလးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကေလးေတြလဲ " "အဲဒါ က်ဳပ္လဲ မသိဘူးေတာ္ေရ႕၊ ဘယ္ကေလး ဘယ္သူနဲ႔ ရလိုက္မွန္းေတာင္ က်ဳပ္မမွတ္မထားမိဘူး၊ ဒီကေလးေတြ ရွင္မပစ္ဘူး တာ၀န္ယူမယ္ဆိုလဲ က်ဳပ္စိတ္ခ်လက္ခ် သြားရေတာ့မွာေပါ့၊ က်ဳပ္အျပစ္လဲ က်ဳပ္၀န္ခ်သြားရတာ စိတ္သန္႔ရွင္းသြားတယ္၊ကဲ- က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ္ ကိုေက်ာ္ရယ္ " အႏွစ္ ၂၀ ေပါင္းခဲ့တာ ဒီေသခါနီး ေနာက္ဆံုးစကားေလး တစ္လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေျပာသြားေဖာ္ရတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ အဲဒါေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ မဆံုးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားသမီးေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးပဲေျပာေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းပဲ။ ကဲ- သူတို႔မွာလဲ တျခားအေဖေခၚစရာမွ မရွိတာဘဲ၊ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆရာေတာ္ဘုရား သင္ၾကားလိုက္တဲ့ မိဘတို႔၀တၱရားအတိုင္း မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေဟာ- အခုအားလံုး လက္လႊတ္ရလို႔ က်ဳပ္လဲ လူ႕ျပည္ ၿငီးေငြ႕တာနဲ႔ ရွိပစၥည္းေတြ လွဴတန္ကလွဴ၊ သားသမီး ေပးသင့္ကေပးၿပီး ပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဘဘုန္းႀကီးသုႆန္ေက်ာင္းမွာပဲ ညသကၤန္းဆီးေနပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလို စာေပက်မ္းဂန္မတတ္ေတာ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ သုႆန္ပဲ ေဟာရပါေတာ့တယ္။ ဒကာ ဒကာမတို႔ေရ … ႏွစ္သက္လွ်င္ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါကုန္။
No comments:
Post a Comment