Monday, April 27, 2009
Sunday, July 20, 2008
Saturday, July 19, 2008
နီကိုရ ဲ(ကြၽန္မ၏ ျပား)
(တစ္)
တင္းမာစူးရွျပတ္သားေသာ အၾကည့္ႏွင့္ အေမက မေက်မနပ္ၾကည့္ကာ ဖ်ပ္ခနဲထသည္။
"ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ပဲ ရွိေနျပီ။ တစ္ခါလာလည္း ဒီျပႆနာ၊ တစ္ခါလာလည္း ဒါ.. .ပဲ။ ဘာမွ အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥကို နင္ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ငါေတာ့ လုပ္မိေတာ့မယ္"
ေဒါသသံျဖင့္ အေမေျပာသြားေသာ 'ဘာမွ အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥ' ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ သူမနားထဲမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို ေမႊကာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ နာက်င္ရသည္။ ထိုကိစၥအတြက္ သူမ ဘယ္ေလာက္ အရွက္ကြဲခဲ့ ရျပီးျပီလဲ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရသလဲ။ နာက်င္ခံစားခဲ့ရသလဲ။ ေျပာင္ေလွာင္မႈ၊ အျပံဳး၊ ေအာ္သံ၊ ရယ္ေမာသံေတြႏွင့္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ သူ႕ဘ၀၏ အေရးအၾကီးဆံုး ျပႆနာကို အေမက ကိုယ္ခ်င္းစာ မခံစားသည့္အျပင္ ဘာမွ အေရးမၾကီးသည့္ကိစၥဟု ယခုတိုင္ ယံုေနဆဲျဖစ္သည္။
သူမ မ်က္ရည္ ခ်က္ခ်င္း ၀ဲတက္လာ၏။ အေမ ထိုေလသံမ်ိဳး သံုးလွ်င္ ဆက္ေျပာ၍မရေတာ့ ဆိုတာကို သူမသိပါသည္။ အေမက ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဆီက်င္ေနေသာ ဒယ္အိုးထဲ ထည့္လိုက္သျဖင့္ ေ၀ါခနဲ ဆူညံကာသြားသည္။ အေမက ဆားကို ခပ္ဖြဖြ ျဖဴးသည္။ ျပီးေတာ့ မ်ားသြားျပီလားဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ကန္စြန္းရြက္ဒယ္အိုးကို စိတ္မခ်သလို ၾကည့္၏။ သူမ တစ္ဘ၀လံုးကို ႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ထဲ ဆားမ်ားမမ်ားေလာက္မွ အေရးမၾကီးဘူးတဲ့လား။
မုန္းသည္။
သူမကိုယ္သူမ မုန္းသည္။
သိပ္သည္းျပီး ခါးလယ္အထိေရာက္ေနေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ၾကက္ဥအခြံလို နီေထြးေနတဲ့ အသားအေရ၊ မ်က္ရစ္ထင္းထင္းႏွင့္ ၀ိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္၀န္း၊ မ်က္ခံုးထူထူႏွင့္ ညြတ္ေကြးေနေသာ မ်က္ေတာင္၊ နီေထြးျပည့္တင္းေနေသာ မ်က္၀န္း၊ မဟူရာေထြးတို႕ ေနာက္မွ အျမဲအားက်ကာ သိုင္းဖက္လ်က္ရွိေသာ ခါးေသးေသး တင္ကားကား၊ အားလံုးမွာ အလကားပင္ျဖစ္သည္။
ရုပ္ရည္ အတန္အသင့္ရွိသူမ်ား လွပလာေစရန္ ျပဳျပင္စ၇ာနည္း ေပါင္းစံုရွိသည္။ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း၊ အ၀တ္အစားေရာင္စံုႏွင့္ နည္းပညာအျပည့္ ေခတ္ဒီဇိုင္းမ်ား၊ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ပံုစံ၊ ေတာ္တန္ရံု မိန္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးကာေဖာ္ကာ အလွျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။
သူမကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဘာမွမျပင္ဘဲ ပင္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္လွလွ သူတို႕ကို ယွဥ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို လွပေသာ နာမည္တစ္ခုမရွိ။ သူမ၏ နာမည္မွာ ရြံ႔မုန္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခတ္ေနာက္က်ေနေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ သူမအမည္မွာ မၾကား၀ံ့စ၇ာ 'မအုန္းၾကည္' ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ထို'မအုန္းၾကည္'ဟူေသာ နာမည္သည္ ငယ္စဥ္က မထူးျခားေသာ္လည္း ၈ တန္းေလာက္မွစ၍ သူမကို ဒုကၡေပးလာသည္။ နာမည္လွလွေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ သူမနာမည္က လူၾကားထဲမွာ ေခၚလွ်င္ လူတိုင္းျပံဳးၾကေသာ နာမည္ၾကီး ျဖစ္၏။
ေက်ာင္းတက္သည့္အခ်ိန္ မနက္တိုင္း နာမည္ေခၚသည့္အခါ ဆရာမက မအုန္းၾကည္ဟု ေခၚလွ်င္ ရွိပါတယ္ရွင့္ဟု ထူးရေသာ သူမအသံက နင္ခ်င္ေနခဲ့သည္။ မနင္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ အတန္းထဲမွ အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တက္ေသာ ေရႊဖုန္းလူတို႕၊ မင္းခိုက္စိုးစန္တို႕၊ မင္းထက္ေမာင္တို႕က သူမကို လွည့္ၾကည့္ကာ အျမဲ ျပံဳးတတ္ၾကသည္။ ထိုအျပံဳးကိုရတိုင္း သူမေခါင္းငံု႔ေနရစျမဲ။
ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာ၍ မိတ္ဆက္တုန္းကလည္း သူမနာမည္ကိုေျပာေတာ့ ဆရာက 'ဘာ'ဆိုကာ အံ့ၾသသြားခဲ့ဖူးသည္။ ျပီးမွ သူမကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
"မအုန္းၾကည္၊ မအုန္းၾကည္ အင္း အင္း မအုန္းၾကည္တဲ့"ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။
ထိုေန႕မွ စကာ ေရႊဖုန္းလူက ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ အသံျပဲၾကီးႏွင့္ ေအာ္တတ္စတတ္သည္။
"အုန္း၊ ထန္း၊ ေပလက္၊ တမာရြက္တို႕ အဟီး မဟုတ္ဘူးကြ။ အုန္းၾကည္၊ ထန္း၊ ေပလက္၊ တမာရြက္တို႕ ေရႊစက္ေရႊြေပ်ာ္က ေရႊရည္ေသာက္၏"
သူမ ရွက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္၀ဲကာ ဆရာမကိုတိုင္ေတာ့ ဆရာမက'အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာဆက္ေျပာသလဲ' ဟု ေလသံမာမာႏွင့္ ေမးသျဖင့္ သူမ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္၀ဲကာ ထိုင္ရသည္။
အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သာသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ နာမည္ကို မုန္းတီးရံုမွလြဲ၍ သူမဘာမွ မလုပ္တတ္ခဲ့။ ေနာက္ေျပာင္မႈေပါင္း မ်ားလာေသာအခါ သူမ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ အေမ့ကိုေမးရသည္။ ဒီေတာ့မွ သူမဘ၀၏ တရားခံသည္ ဘုန္းၾကီးဘ၀ႏွင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ သူမအဘိုး ဦးပဥၥင္း ဦးေသာပါကမွန္း သိရ၏။
သူမကို မေမြးခင္ကတည္းက သူမအဘိုးက ဘုန္းၾကီး၀တ္သည္။ သူမကုိ ေမြးျပီေးတာ့ အဘိုးက အိမ္ကိုလာရင္း သူမကို နာမည္ေပးသည္။ အဘိုးသည္ ေဗဒင္၊ ဆန္းက်မ္း၊ လကၡဏာ အနည္းအက်ဥ္း တတ္ကႊမ္းသျဖင့္ ေျမးဦးသူမကို သူ တတ္သမွၽ;ႏွင့္ တြက္ခ်က္ၾကည့္သည္။ တနဂၤေႏြ၊ အထြန္းဖြား၊ အုတ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေက်ာ္တစ္ေက်ာ္ရေသာ သူမနာမည္မွာ မအုန္းၾကည္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အေဖကလည္း ဘုန္းၾကီး၀တ္အဘိုး၏ စကားကို မပယ္ရွားဘဲ သူမကို ထိုနာမည္သာ ေပးခဲ့သည္။
မအုန္းၾကည္ဟူေသာ နာမည္သည္ အဘိုးတို႕ေခတ္တုန္းကေတာ့ အေတာ္တာစားခဲ့ေသာ နာမည္မ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ေခတ္ဆိုတာက တစ္ေနရာတည္းမွာ ရပ္တန္႕ေနသည္မဟုတ္။ အဘိုးက သူ႕ေခတ္ကို သူစံထားခဲ့သျဖင့္ သူမမွာ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားခဲ့ရသည္။ သူမ မျမင္လိုက္ရေသာ အဘိုးကို စိတ္ထဲမွ ၾကိတ္မုန္းပစ္လိုက္၏။ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္လာေတာ့ သူမသည္ အတန္းထဲမွ အလွဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း အလွဆံုးဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ရသြားသူက 'ညအကၡရာ' ျဖစ္သြားသည္။
"ညအကၡရာက မင္းေလာက္မလွဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ မင္းနာမည္က မအုန္းၾကည္ဆိုေတာ့"
သူငယ္ခ်င္း ေဖြးျဖဴယံ၏ ဆက္မေျပာေသာ စကားက သူမကို ညေပါင္းမ်ားစြာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေစခဲ့သည္။ ထို ဆယ္တန္းႏွစ္မွာပင္ သူမကို ခ်စ္ခင္သည့္လူမရွိ။ မအုန္းၾကည္ဟု ေလွာင္ေျပာင္မည့္သူသာ ရွိသည္။ ေရႊဖုန္းလူတို႕ လူစုက ညဘက္ဆိုလွ်င္ သူတို႕အိမ္ေရွ႔မွ ျဖတ္တိုင္း 'အုန္းၾကည္ရမယ္၊ အုန္းဆီရမယ္၊ အုန္းၾကည္ရမယ္'ဟု ေအာ္ေအာ္သြားတတ္သည္။ မၾကာခင္ ေရႊဖုန္းလူက သူမကို ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာသည္။ တစ္သက္လံုး ခံစားခဲ့ရသည့္ အျငိဳးျဖင့္ သူမ ေရႊဖုန္းလူကို လြယ္အိတ္ျဖင့္ ရိုက္သည္။ အသည္းကြဲမကြဲေတာ့ မသိ၊ လြယ္အိတ္ေထာင့္တြင္ ထည့္ထားေသာ သူမကြန္ပါဗူးေၾကာင့္ ေရႊဖုန္းလူ ေခါင္းကြဲကာ သြားေလသည္။
နာမည္ဆိုသည္မွာ အက်ႌလို တစ္ေန႕၀တ္၊ တစ္ခါခႊတ္မရသည့္ အရာမို႕ ထို မအုန္းၾကည္သည္ သူမကို တကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိ လိုက္ဒုကၡေပးေနခဲ့သည္။ သူမကို တကၠသိုလ္လို ရင္ခုန္လြယ္တဲ့ေဒသမ်ိဳးမွာ ဘယ္ေယာက်္ားေလးမွ စိတ္မ၀င္စားၾကျခင္းသည္ ထိုနာမည္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု သူမက်ိန္းေသ တြက္ထား၏။
ထို႕ေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ရွိလာေသာ သူမ နာမည္ေျပာင္းရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သတင္းစာထဲတြင္ ထည့္ေၾကာ္ျငာရမည္၊ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပား ေျပာင္းရမည္၊ ထို႕ထက္ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္တြင္ မအုန္းၾကည္ျဖစ္သျဖင့္ ေျပာင္းလိုက္ေသာ နာမည္လွလွသည္ မအုန္းၾကည္ဟူေသာ နာမည္ေနာက္တြင္ (ခ)ျဖင့္သာ ပါရေတာ့မည္ဟု သိရသျဖင့္ လက္ေလွၽ;ာ့ကာ သူမသည္ မအုန္းၾကည္သာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထိုအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ အားနည္းခ်က္မ်ားစြာ၊ အရွက္မ်ားစြာ ရခဲ့ေသာ သူမ၏လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္သည္ သူမနာမည္ ျဖစ္လာ၏။ သူမသည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးျခင္းမရွိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို သူမ၏ နာမည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာ။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူမအမည္သိမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့ေလသည္။
(ႏွစ္)
သူမသူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္မေတာ့ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားေသာ ေဗဒင္တတ္သည့္ အဘိုးမရွိ၍ပဲလားမသိ။ နာမည္လွလွကေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ငယ္မဒီတဲ့၊ အရိပ္ဦး၊ ေရႊယမင္းျပည့္၊ ႏွင္းယြန္းခါ၊ ႏြဲ႔အိျႏၵာစိုး၊ ပြင့္ဦးေစာ၊ ညအကၡရာ တဲ့။ အျမႊာညီအစ္မ၏ နာမည္ကလည္း သကာဦးႏွင့္ တမာဖူးတဲ့။ တျခားမိန္းကေလးေတြရဲ႔ နာမည္ေတြကလည္း မေကာင္းရင္သာ ရွိရမည္။ ဆိုးေတာ့မဆိုးၾက။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုလံုးထဲမွာ သူမနာမည္တစ္ခုတည္းသာ အဆိုးဆံုး ရွက္စရာအေကာင္းဆံုးဟု သူမထင္သည္။
လူဆိုသည့္ သတၱ၀ါမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံသည့္အခါ နာမည္သည္ အေရးအၾကီးဆံုးမဟုတ္လား။ လူတစ္ေယာက္ကို သိခ်င္လွ်င္ နာမည္ဘယ္သူလည္း ေမးရ၏။ မိတ္ဆက္သည့္အခါ နာမည္ကို ေျပာရသည္။ တစ္ခုခုကို တာ၀န္ယူသည့္အခါ နာမည္ႏွင့္ လက္မွတ္ထိုးရသည္။ နာမည္ညံ့လွ်င္ တစ္သက္လံုး လူေတာမတိုးတာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြက သူတို႕နာမည္ေတြကို ခပ္ဆန္းဆန္း မွည့္တတ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အဆုိေတာ္ ထူးအိမ္သင္ကို အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ နာမည္အေၾကာင္းေမးေတာ့ ထူးအိမ္သင္က ကြၽန္ေတာ့္နာမည္အရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူက စိတ္၀င္စားမွာလဲ။ လူစိတ္၀င္စားဖို႕ တစ္ခုတည္းပါ ဟု ေျဖဖူးတာကို သူမ ေက်နပ္မဆံုး လက္ခံမဆံုးေတာ့။ သူမ၏ အလွအပမ်ားကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးထဲမွာ မည္သူမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ျခင္း၏ တရားခံသည္ သူမအမည္သာ ျဖစ္ရမည္။ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ မုန္းရေသာ အျဖစ္ထက္ဆိုးေသာ ဒုကၡသည္ မရွိေတာ့ဟု မအုန္းၾကည္ထင္သည္။
"ေႏြဦးေလ၊ ကိုယ့္ကို မအုန္းၾကည္လို႕ မေခၚနဲ႕ကြာ။ အဲဒီနာမည္ၾကီးကို တို႕မၾကိဳက္ဘူး။ တျခားလူေတြၾကားမွာလည္း ရွက္တယ္။ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူးဟာ" ေႏြဦးေလႏွင့္ ယဥ္ေၾကာ့ေခါင္တို႕က မ်က္ခံုးကို ပင့္ၾက၏။
"ဒါဆိုရင္ တို႕က မင္းကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
"တတ္ႏိုင္သမွ် ကိုယ္နဲ႕မင္းနဲ႕၊ တို႕နဲ႔မင္းနဲ႕ပဲ ေျပာကြာ။ ရတယ္"
"တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးလာရင္ေရာ"
ယဥ္ေၾကာ့ေခါင္အေမးကို မအုန္းၾကည္ျပန္မေျဖႏိုင္။ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူရ၏။
"ဒီလို၊ တို႕စဥ္းစားထားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ စိတ္ၾကိဳက္နာမည္ကလည္း မေတြ႔ေတာ့ ဒီလိုေလ။ မအုန္းၾကည္ဆိုတာ အဂၤလိပ္အကၡရာဆိုရင္ အိုနဲ႕ ေကနဲ႕ စတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ တို႕ကို အိုေကလို႕ေခၚဟာ ေနာ္"
"အိုေက၊ ဟင္.. အိုေက တဲ့"
"အတိုေကာက္သေဘာမ်ိဳးေပါ့ဟာ ေနာ္။ တျခားလူေမးရင္လည္း မေျပာမျဖစ္ရင္ ဒါကိုပဲေျပာ"
မအုန္းၾကည္ စကားဆံုးေတာ့ ေႏြဦးေလက စဥ္းစားသည္။
"OK ဟုတ္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေလးေတြက ေခၚရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ သူတို႕က OK လို႕ေခၚလို႕ မင္းက ျပံဳးျပရင္ ဟာ မေကာင္းဘူး"
ေႏြဦးေလ စကားေၾကာင့္ အားလံုးတိတ္သြားၾကျပီး မအုန္းၾကည္လည္း စိတ္ညစ္သြား၏။ OK ဆိုတာ ေနရာတကာ ေကာင္းတာမဟုတ္။
"OK ဆိုတာထက္ ေကလို႕ ေခၚရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား"
"ေက"
မအုန္းၾကည္ျပန္ရြတ္ၾကည့္ရ၏။
"ေက .. ေက၊ ေအး။ ေကက မဆိုးဘူးဟ ေကပဲေခၚဟာ"
"ေက ေနာ္ ေက၊ ေအး ဟုတ္ျပီ"
သို႕ေသာ္ ထို 'ေက'ကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာသာ ေကရသည္။ လက္ေတြ႔လုပ္သည့္အခါ က်ဴတိုရီယယ္ ေျဖရသည့္အခါ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ တပ္ရသည့္အခါ သူ႕နာမည္ကို သိျပီးသား ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက မေကၾက၊ မအုန္းၾကည္ပဲ ေခၚၾကသည္။ သူမနာမည္သည္ မအုန္းၾကည္သာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားကဒ္ႏွင့္ စာအုပ္အဖံုးတြင္လည္း မအုန္းၾကည္။ ဘြဲ႔လက္မွတ္မွာလည္း မအုန္းၾကည္။ မဂၤလာေဆာင္လွ်င္လည္း မအုန္းၾကည္။ ေသလွ်င္ေတာင္မွ သူမေခါင္းတြင္ ေရးမည့္အမည္မွာ ေဒၚအုန္းၾကည္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူမစိတ္နာနာႏွင့္ ေတြးမိသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူမသည္ ၀တၳဳဖတ္သည့္အခါ မင္းသားမင္းသမီး နာမည္မလွလွ်င္ လံုး၀မဖတ္။ ၀တၳဳထဲမွ မင္းသမီး နာမည္လွလွေတြ၊ ဆန္းဆန္းေတြကို ေရြးကူးထားတတ္၏။ ေယာက်ာ္ေလးဆိုလွ်င္လည္း နာမည္လွမွ စိတ္၀င္စားခ်င္သည္။ လွ၀င္း၊ ေသာင္းေဌး၊ ေအာင္တင့္၊ သန္းအုန္း စေသာ နာမည္ေတြကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ သူမသာ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ သူမနာမည္ကို တကမၻာလံုးက တအံ့တၾသျဖစ္ကာ စိတ္အ၀င္စားဆံုး နာမည္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းပစ္လိုက္မည္ဟု အျမဲေတြးေနမိသည္။
(သံုး)
မအုန္းၾကည္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္မ်ား ေရးထားေသာ စာရြက္ကို စို္က္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း တျခားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လွပေသာ နာမည္မ်ားကို ဖတ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ လွလိုက္တဲ့ နာမည္ကေလးေတြ။ ေမာင္တည္ၾကည္ခန္႕၊ ကမၻာညြန္႕၊ ေခါင္ခ်ဳပ္ေက်ာ္၊ တိမ္စိုင္ေဖြး၊ ဖုန္းသဘာ၊ ေအာင္ေျမ၊ ထြဋ္ျမတ္ဦး တဲ့။ ေဟၾကင္ေမခက္စိုး၊ မာက်ဴရီ၊ ရတနာစိုးအံ့၊ ျမျမက္ဦး၊ ႏြဲ႔ေမထူး၊ ေရႊၾကာျမတ္ တဲ့။ သြန္းႏွင္းအိမ္၊ ေရာ္ေရာ္ေထြးတဲ့။ သင္းသင္းသာသက္ တဲ့။
မအုန္းၾကည္ ေလးပင္စြာျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေၾကာ္ျငာမ်ားမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္သည္။ သူ႕နာမည္သည္ တျခားေနရာတြင္ ကပ္ထားရာမွ ဒဏ္ရာအနာတရျဖင့္ ျပဳတ္က်ထြက္ေျပးသြားျပီဟု ထင္ရသည္။ သူမနာမည္နံေဘးက ခံုနံပါတ္ကိုေတာ့ မဖတ္ခ်င္ဘဲ မွတ္လာရေသး၏။ ဒီႏွစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ ဘြဲ႕ယူလွ်င္ သူမနာမည္ကို ေလာ္စပီကာျဖင့္ ေအာ္ၾကဦးမည္။ ဟား။
"ဟာ ေဘာလ္ပင္ ေဘာလ္ပင္။ လြယ္အိတ္မွာ ေဘာလ္ပင္ တန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္"
"ရွင္"
ရုတ္တရက္ စူးရွေသာ ေအာ္သံေၾကာင့္ လန္႕ဖ်ပ္ကာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လြယ္အိတ္ေထာင့္မွာ ေအာက္က်ေတာ့မလို တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ ေဘာလ္ပင္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူမ ရွက္ရြ႔ံစြာ ဖမ္းထားလိုက္ရသည္။ သူမသည္ လြယ္အိတ္ေဒါင့္တြင္ Dove ထီးကို ထိုးထည့္ထားတတ္သျဖင့္ ထီးထိပ္ေၾကာင့္ ေပါက္သြားေသာ ေနရာမွ ေဘာလ္ပင္က ထြက္က်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရွက္ရွက္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးၾကည္ေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ေတြ႔ရ၏။ ဒုကၡပဲ။ ငါ့လြယ္အိတ္ေပါက္တာကို သိသြားျပီ။
"ေက်းဇူးပါပဲ"
"ရပါတယ္။ ခုနက ကတည္းက ေျပာမလို႕။ သူက ၀င္ခြင့္ကို ေငးေနတာနဲ႕"
ဒုတိယအၾကိမ္ မအုန္းၾကည္ ရွက္သြားရျပန္သည္။ သူက နဖူးေရွ႔တြင္ ၀ဲက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ပင့္တင္ကာ ျပံဳးေန၏။ မအုန္းၾကည္ ရင္တစ္ခ်က္ခုန္သြားသည္။ မအုန္းၾကည္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းရေသာ လိႈင္းရိပ္ေျပေျပ ဆံပင္တြန္႕တြန္႕မ်ား သူ႕မွာရွိသည္။ မ်က္လံုးက စူးရွ၀င္းလက္ကာ မ်က္ခံုးေမႊးက ထူထူ။ ႏႈတ္ခမ္းက အနည္းငယ္ျပည့္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း အဖ်ားက ေလးကိုင္းလို ေကြးေနသျဖင့္ ျပံဳးသည့္အခါလွသည္။ သြားေတြက ညီညာျဖဴေဖြး၏။ Giordano ဂ်င္း အျပာႏုႏွင့္ ရွပ္အက်ႌမီးခိုးေရာင္ကို ၀တ္ထားသည္။ မအုန္းၾကည္သည္ အခ်ိန္ (၆)စကၠန္႕အတြင္း မိန္းကေလးတို႕ တတ္အပ္ေသာ ပညာျဖင့္ ေလ့လာကာ မ်က္လံုးလႊဲလိုက္၏။
"ဟို ၀င္ခြင့္ အခုမွ ၾကည့္တာလား။ ရွာလို႕ေရာ ရရဲ႔လား။ ဟိုေလ .."
"ရွင့္ကို ေက်းဇူးလို႕ ေျပာျပီးျပီေလ"
သူ႕ကိုေတာ့ မအုန္းၾကည္ မသြားေစခ်င္ေသးပါ။ သို႕ေသာ္ မိန္းကေလးတို႕၏ ျဖစ္အပ္ေသာ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ အရဲစြန္႕ကာ အားတင္းရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုယ္က ေျပာရက္သားႏွင့္ သူက ထြက္မသြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္မရွိေတာ့။
သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြား၏။
"Sorry ေနာ္" ဟု ေခါင္းကိုငံု႔ကာ တိုးတိုးေျပာရင္း ထြက္သြားသည္။ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲတြင္ ဟာျပီး က်န္ခဲ့ေလသည္။ သတိလက္လြတ္ လွမ္းေငးမိေသး၏။ 'ငတံုး'ဟုလည္း စိတ္ထဲမွာ ေအာ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းသတိ၀င္လာကာ ထိတ္လန္႕တၾကား သူမလည္း ထိုေနရာမွ ထြက္ရ၏။ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ထြက္မသြားဘဲ ငါ့နာမည္ေမးေနရင္ ဒုကၡ။
ေႏြဦးေလတို႕ကိုေျပာျပေတာ့ သူတို႕လည္း စိတ္၀င္တစားရွိၾက၏။
"အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းကို စိတ္၀င္စားရင္ သူ႕ဘာသာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ ခပ္တည္တည္ေနႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ"
အခ်စ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ရည္းစားထားဖူးသူတို႕၏ စကားသည္ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုးဆယ္ မွန္ေလသည္။ သူက အတန္းထဲေတာ့ ေရာက္မလာပါ။ သို႕ေသာ္ ကင္တင္းတြင္ ေတြ႔ရ၏။ သူက မအုန္းၾကည္ကို အားရပါးရ ႏွစ္လိုစြာ ျပံဳးျပတာ အားလံုးေတြ႔လိုက္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သူမကို ခိုးခိုးေငးသည္ကိုလည္း အတိုင္းသားျမင္ရ၏။ ရွက္ေနေသာ မအုန္းၾကည္ကို ယဥ္ေက်ာ့ေခါင္တို႕က ခပ္တည္တည္ပဲ ဆက္ေနခိုင္းသည္။ ေႏြဦးေလက စ၏။ "မင္းရည္းစားရေတာ့မယ္ မအုန္းၾကည္"တဲ့။ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ခုန္သြားသည္။
(ေလး)
"တို႕ အသိခ်င္ဆံုးက သူ႕နာမည္ပဲ။ တို႕အခုအခ်ိန္မွာ မသိေစခ်င္ဆံုးကလည္း တို႕နာမည္ပဲ"
မအုန္းၾကည္စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိတ္တဆိတ္ ျပံဳးၾကသည္။
"သူ႕နာမည္က အေရးမၾကီးပါဘူးကြာ။ အဓိကက သူကိုယ့္အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားနဲ႕ သူ႕အခ်စ္ပဲ"
"ဟာ မရဘူး။ ဒါေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တို႕အတြက္ ရုပ္ရည္ထက္ ေမတၱာထက္ နာမည္က ပိုအေရးၾကီးတယ္။ တို႕ခ်စ္သူရဲ႔ နာမည္က လွလွကေလး ျဖစ္ရမယ္။ ၾကားလိုက္တာနဲ႕ လူတိုင္းစိတ္၀င္စားျပီး ထူးျခားတဲ့ နာမည္မ်ိဳး"
"ကဲ ထားလိုက္ေတာ့။ သူမင္းကို စိတ္၀င္စားေနတာက ေသခ်ာျပီ။ တကယ္လို႕ သူ႕နာမည္က ဘာမွမထူးျခားတဲ့ စန္းဦးတို႕၊ လွသန္းတို႕၊ ၾကြက္နီတို႕ဆိုင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ေႏြဦးေလ၏ စကားေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ေတြေ၀သြားသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။ သူတို႕ေျပာေသာ နာမည္ေတြႏွင့္ သူ႕ပံုစံကို ယွဥ္ကာ ခံစားၾကည့္သည္။ ခံစား၍ လံုး၀မရ။
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေႏြဦးတို႕ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႕ သူ႕ပံုစံက လံုး၀ မလိုက္ဘူး။ သူ႕နာမည္က လံုး၀ လွရမယ္။ ဥပမာ လြန္းထားထားတို႕၊ လမင္းမိုမိုတို႕၊ တာရာမင္းေ၀တို႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳး စပ္ေနဗလတို႕၊ ေနဒြန္းတို႕ လင္းဆက္တို႕လိုမ်ိဳး"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မအုန္းၾကည္ကို ျပံဳးၾကည့္ကာ ေခါင္းကို ခါၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရူးသြပ္ခြင့္ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ထိုေန႕မွစ၍ သူအတန္းေရွ႔သို႕လာတိုင္း ေကာ္ရစ္တာႏွင့္ ကင္တင္းမွာေတြ႔တိုင္း၊ နာမည္လွလွတစ္ခုႏွင့္ သူ႕ကို ယွဥ္ၾကည့္မိတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ နာမည္ကို မေတြ႔ပါ။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲကြယ္။
မအုန္းၾကည္ သူ႕နာမည္ကို အရမ္းသိခ်င္ပါသည္။
အခု သူ႕အေၾကာင္းကို ေတြးသည့္အခါတြင္ မျပည့္စံု။ သူ႕ပံုစံကိုသာ မ်က္စိထဲျမင္ရသည္။ သူ႕နာမည္ကို မသိရ။ ကိုယ္က တိတ္တိတ္ျပန္ ရင္ခုန္ခ်င္ေသာ ခ်စ္သူ၏ နာမည္ကို မသိရေသာ ရင္ခုန္သံသည္ ရင္ထဲမ်ာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေခ်။ သူ အတန္းေရွ႔လာလွ်င္ သူ႕ေနာက္က ပါလာလွ်င္ သူ႕နာမည္ကို ေခၚေမးလို႕လည္း မေကာင္းေသး။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲႏွင့္ ကိုယ့္ဘက္က သိကၡာမဲ့သြားႏိုင္၏။ ေနာက္ စိုးရိမ္စရာအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သူက သူမေနာက္ကိုလိုက္ကာ နာမည္ေမးလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။
ထိုကိစၥကို ေတြးလိုက္မိလွ်င္ ေရွ႔မွာ စိတ္ကူးႏွင့္ ၾကည္ႏူးရသမွ်တို႕ လြင့္စင္ကြဲက်သြားတတ္၏။ ေခႊးေစးေတြျပန္ကာ အိပ္မရေတာ့။ မအုန္းၾကည္အတြက္ ခုခံစရာမရွိ။ သူမ ဘာေျပာရမလဲ။ သူ႕နာမည္က သိပ္လွေန၍ သူမက နာမည္လွလွခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ရသြားျပီထားပါေတာ့။ သူ႕ခ်စ္သူက သူမကို ျပန္ေခၚသည့္နာမည္က 'အၾကည္'တို႕ 'အအုန္း'တို႕ဆိုလွ်င္ သြားျပီ။
မအုန္းၾကည္ အေတြးထဲမွာ ဂ်ပ္စင္သည္ ယိမ္းယိုင္ကာသြား၏။ ေရတမာပင္ေတြ အရြက္၀ါသြားသည္။ ခံုတန္းျပာရိပ္ကလည္း မလွေတာ့။ အဓိပတိလမ္းသည္ မညီညာေတာ့။ ကန္ေရေလျပည္က ပူေလာင္သြားသည္။ ေခႊးေစးေတြျပန္ကာ သူမထထိုင္ရသည္။ ျပန္အိပ္၍မရေတာ့။
အတန္းေရွ႔တြင္ သူလာၾကည့္စဥ္က လြင့္ေျမာက္သြားေသာ သူမရင္ခုန္သံသည္ မအုန္းၾကည္ဆိုေသာ နာမည္တြင္ ခ်ိတ္ကာ တန္းလန္းၾကီး ျဖစ္ေန၏။ ထိုေန႕ညက ျပန္အိပ္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္သည္။ သူက သူမနာမည္ကို လာေမးရင္း မအုန္းၾကည္ဟု သိသြားေသာအခါ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ကာ ထြက္သြားသည္တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ၏ မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ အခက္အခဲကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ိုင္းကာ ေျဖရွင္းေပးၾကရသည္။
"ဘာမွမပူနဲ႕။ သူရည္းစားစကား လာေျပာရင္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ လာေျပာမွာ။ မင္းနာမည္ေမးလည္း မေျပာနဲ႕ေပါ့။ ဘာမွျပန္မေျပာနဲ႕။ ေအာ္ပစ္လိုက္"
"ဟာ တို႕မေအာ္ရဲဘူး"
"ရတယ္၊ သူ႕ကို အလိုက္သင့္သာ ေျပာကြာ။ အခ်ိန္ေတြ ရွိေသးတာပဲ။ တို႕နာမည္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုမရမခ်င္း သူ႕ကို နာမည္မေျပာနဲ႕။ တို႕ကို လာေမးလည္း တို႕လံုး၀မေျပာဘူး"
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး အားေပးစကားေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ၇သည္။ ထိုေန႕မွစ၍ မအုန္းၾကည္ သူ႕ကို လိမ္ေျပာစရာ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ေရြးရရွာသည္။ ၀တၳဳေတြထဲမွာ၊ ဗီဒီယို ကားေတြထဲမွာ၊ အဆိုေတာ္ေတြထဲမွာ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ရွာေသာ္လည္း မအုန္းၾကည္လိုခ်င္ေသာ နာမည္မ်ိဳးက တစ္ခုမွမရ။ ခဂၢါ၊ မဟူရာပြင့္၊ လင္းလတ္ျဖိဳး၊ ေဖြးရည္ဦး၊ အရိပ္ေ၀၊ လေရာင္၀ါ၊ ေမသၾကာ။ သူမရွာ၍မရသမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာေပးသမွၽ; ဘာတစ္ခုမွမၾကိဳက္၊ အစတြင္ ဟုတ္သလိုလို ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ မၾကိဳက္ေရးခ်မၾကိဳက္။ သူမလိုခ်င္သည့္နာမည္က ၾကားလိုက္တာႏွင့္ ထူးျခားသြားေစရမည့္ နာမည္မ်ိဳး။
(ငါး)
ထိုေန႕က ေက်ာင္းအျပန္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဓိပတိလမ္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွၽ;ာက္လာတုန္း ေႏြဦးက ေနာက္မွသူပါလာျပီဟု ေျပာသျဖင့္ မအုန္းၾကည္ လက္ဖ်ားေတြ ခ်က္ခ်င္းေအးစက္ကာ လာ၏။
"ကဲ ငါတို႕လစ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႕ရွိေနရင္ သူ၀င္ရဲမွာမဟုတ္ဘူးကြ"
"ဟာ .. ေနၾကဦးေလ။ တို႕တစ္ေယာက္တည္း .."
"ရတယ္ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕။ ဒါက ဒီလိုပဲ။ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး"
"မဟုတ္ဘူး။ တို႕နာမည္ နာမည္"
"နာမည္ မလိုေသးဘူးေလကြာ။ ေမးလည္းမေျပာနဲ႕။ ဒါပဲ။ လစ္ျပီေနာ္ တာ့တာ"
မအုန္းၾကည္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည္။ ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ကာေန၏။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ အဓိပတိလမ္းသည္ အရွိန္တစ္ခုႏွင့္ ေရြ႔လ်ားေနသလို ထင္ရ၏။ ေရတမာရြက္ေတြ၊ မအုန္းၾကည္နံေဘးမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ ကမၻာေလာကၾကီးသည္ က်ဥ္းသြားလိုက္၊ က်ယ္သြားလိုက္ျဖစ္ေန၏။ သူမလွၽ;ာထဲမွာ ဘာမွန္းမသိသည့္ အရသာတစ္ခု ကခုန္ကာေနသည္။ ထိုစဥ္ သူမနာသို႕ ေရေမႊးဆြတ္ထားေသာ ေယာက်္ားေလး ကိုယ္ရနံ႕တစ္ခု အုပ္မိုးကာလာသည္။
ဘုရား ဘုရား။ ငါ့နာမည္ကို မေမးပါေစနဲ႕။
သို႕ေသာ္ သူမနံေဘးမွာ ဘာသံမွ် ထြက္မလာ။ လွည့္လည္းမၾကည့္ရဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။ ၾကာလွ်င္ ဒူးညြတ္ကာ လဲက်သြားေတာ့မည္ထင္သည္။ နာမည္မေမးပါေစနဲ႕။
"ဟို စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တာ မဟုတ္ပါဘူး"
မအုန္းၾကည္၏ အသိစိတ္တစ္ခုလံုး တုန္ခါသြားသည္။ ကမၻာသည္ တိတ္ဆိတ္သြားကာ မအုန္းၾကည္ ခႏၶာကိုယ္က ေလထဲမွာ လြင့္ေနပံုရေလသည္။
"ဟိုဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုေလ ရိုးရိုးသားသား အဲ ဟိုဟာေလ အဲဒါ ျဖည္းျဖည္း ေလွၽ;ာက္ေပးပါလားဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေမာလို႕ပါ။ ဟိုဒင္းေလ"
"ဘာ .. ဘာလဲ"
"ဗ်ာ၊ ဟိုဟာပါ။ ဟိုေလ .. ဟိုဟာ"
"ရွင္ ရွင္ လြန္လာျပီေနာ္"
"ဟာ စိတ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕။ ဟိုဟာပါ။ ဒီလိုဗ်ာ။ ခြင့္ျပဳပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္လို႕ပါ"
"လဲေသလိုက္"
တကယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားကို သူမ ေျပာမိလို႕ေျပာမိခဲ့မွန္း မသိခဲ့ပါ။ ေျပာမိခဲ့တယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ထိုစကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာစဥ္က လံုး၀မသိခဲ့ပါ။ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ သူ႕စကားက ႏွလံုးသားကို ၀ုန္းခနဲလာရိုက္ခတ္သျဖင့္ ေယာင္ရမ္းကာ ႏႈတ္မွ ထြက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
သူမ သတိျပန္ရေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းစာေလာက္ ျပတ္ကာ ရပ္ေငးရင္း က်န္ခဲ့သည္။ မအုန္းၾကည္ ရင္ေတြလည္း ဟာကာသြား၏။ အခုမွပင္ တကယ္ဒူးေတြေခြက်ကာ သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးစလံုးက ထိုကိစၥသည္ အဆင္ေျပေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာၾက၏။
"ဒါ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းတစ္ခါတည္း အေျဖေပးခ်င္လို႕လား"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ တို႕ဆိုလိုတာက ဒီထက္ႏူးညံ့တဲ့ စကားလံုးေပါ့ဟာ။ အခုဟာက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းသြားေတာ့ သူလန္႕ျပီး .."
"အမယ္ေလး ေယာက်္ားေလးဆိုတာက ဒီေလာက္နဲ႕ လန္႕မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္လည္းမေလွ်ာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ လာကိုလာမွာ ေသခ်ာတယ္"
"ဟဲ့ ဒါနဲ႕ သူ႕နာမည္က ဘယ္သူလဲဟင္"
"ဟာ ဒီေလာက္အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ ေမးႏိုင္မွာလည္းဟ"
ဒီေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရယ္ေမာကာ ဟုတ္တယ္ဟု ေထာက္ခံၾက၏။ မအုန္းၾကည္၏ ေရာဂါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း သူ႕နာမည္ဘာဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေနာက္မွ ကပ္ပါလာျပန္သည့္အတြက္ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ကာသြား၏။ သို႕ေသာ္ အတင့္ရဲကာ စကားလာမေျပာသျဖင့္ ရင္ဖိုရတာ အဖတ္တင္သည္။ မအုန္းၾကည္က ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တင္းေစ့ထားေသာ္လည္း ကိုယ္ဟန္အမူအရာႏွင့္ မ်က္၀န္းေတြကိုေတာ့ ေဖ်ာ့ကာထားလိုက္၏။ တတိယေန႕က်မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အနားမရဲတရဲကပ္ကာ ဟိုတစ္ေန႕ကိစၥကို သူ႕ဘက္က မလြန္ပါဘဲႏွင့္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္သည္။ သူ႕ေလသံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ အရင္ေန႕တုန္းကေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့။ ရပါတယ္ဟု တည္ျငိမ္စြာ ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္။ သူလာၾကည့္တာ သိလား ဘာညာ ဆက္ေမး၏။ မအုန္းၾကည္က ရွင္လာၾကည့္ၾကည့္ေနတာ တစ္တန္းလံုးျမင္တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ပဲ သိေစခ်င္တာတဲ့။
စတုတၳေန႕က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း ဘယ္ကမွန္းမသိ။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာျဖစ္သြား၏။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ခ်စ္တယ္ ဘာညာေတာ့ မေျပာေတာ့။ ေႏြဦးတို႕ေျပာသလို မအုန္းၾကည္ စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ဟန္တူသည္။ အတန္းေရွ႔အထိ လိုက္ပို႕ကာ ျပန္သြားသည္။ ျမင္လိုက္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က မအုန္းၾကည္အတြက္ ၀မ္းသာၾက၏။ ခက္ေနတာက မအုန္းၾကည္။ သူ႕နာမည္ကို အရမ္းသိခ်င္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူက ျပန္ေမးလွ်င္ ျပန္ေျဖစရာ နာမည္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု မရေသးသျဖင့္ မေမးရဲေသး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူလာစကားေျပာတာကို ခြင့္ျပဳထားေသာ္လည္း
သူေျပာသည့္စကားမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားသလို လွည့္ထြက္ေနရေသာေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္ေနမွန္း မသိေအာင္ ေနရျပန္၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမးေပးမည္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေႏြဦးႏွင့္ ယဥ္ေက်ာ့ပါလွ်င္ လံုး၀အနားသို႕ မကပ္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းက်မွသာ လာတတ္၏။
ဒီလိုႏွင့္ပင္ ႏွစ္လခန္႕ၾကာသြားျပီျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၾကျပီျဖစ္၏။ အရင္က စိုးရိမ္ခဲ့သလို သူက မအုန္းၾကည္နာမည္ကို လံုး၀မေမးခဲ့သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္သက္သာရာ ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထားရွိေသာ သံေယာဇဥ္ကိုပင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္မထားၾကေသာ္လည္း သူတို႕အၾကားတြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားရေသာအရာမွာ နာမည္သာ ျဖစ္သည္။
(ေျခာက္)
ဒီေန႕ေတာ့ သူက လိုင္ဘရီေရွ႔က ကံ့ေကာ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ခဏထိုင္ခြင့္ေတာင္းကာ သူမထံမွ အေျဖေတာင္းသည္။ လိႈင္းရိပ္ေျပေျပ ဆံပင္ေတြေအာက္က သူ႕နဖူးကေလးမွာ ေခႊးစေတြ စုကာေနသည္ကို မအုန္းၾကည္ ေငးကာေနမိသည္။ အျမဲတမ္း ေတာက္ပစူးရွေသာ သူ႕မ်က္၀န္းမွာ ညွိဳးငယ္ေနရွာ၏။
"ဒီလိုပဲ ႏွစ္သိမ့္မထားပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ကႊန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ယံုပါ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ျမတ္ႏိုးပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ အျပည့္နဲ႕ ခ်စ္တာပါ။ ဟိုဟာေလ တျခားလူေတြလို မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ဘူး ဘာညာ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို မပိုင္ဆိုင္ရရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
သူမ ဖတ္ေနသည့္ ၀တၳဳႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ဗီဒီယိုကားေတြထဲကလို လွပေသာ စကားမ်ားကို သူတကယ္ေျပာတာဆိုတာကိုေတာ့ သူမယံုၾကည္ပါသည္။ မအုန္းၾကည္လည္း သူ႕ကို ခ်စ္ေနတာာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ခက္ေနတာက ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိတ္လန္႕ခဲ့ေသာ အစြဲနာမည္သာ ျဖစ္သည္။ အခုေန သူ႕နာမည္ကို ေမးလိုက္လွ်င္ လံုး၀သဘာ၀က်ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ျပန္ေမးလွ်င္ ဘာေျဖရမလဲ။ မအုန္းၾကည္တို႕ စိုးရိမ္ေနစဥ္ကာလက သူကဘာမွ မေမးခဲ့သျဖင့္ မအုန္းၾကည္တို႕ ထိုနာမည္ကိစၥကို ေမ့ထားလိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္က သူ႕ကို ယာယီလိမ္ေျပာဖို႕ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ေရြးမထားခဲ့။ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ။ သို႕ေသာ္ မအုန္းၾကည္သည္ အရင္တုန္းကေလာက္ ထူအေသာ မိန္းကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။
"ဟုတ္ျပီေလ။ တို႕စဥ္းစားမယ္။ မနက္ျဖန္ ဒီေနရာကိုပဲ လာခဲ့။ တို႕ တိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခုေပးမယ္။"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတန္းထဲမွာေတြ႕ေတာ့ ထူးျခားေသာ အေျခအေနကို ေျပာျပရင္း ကိုယ့္ဘက္မွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္ အေနႏွင့္ တစ္ေနကုန္ စာမသင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မအုန္းၾကည္တို႕ အလုပ္ရႈပ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ရသမွၽ; နာမည္လွလွေတြကို စဥ္းစား၊ ခ်ေရး၊ ေ၀ဖန္၊ အၾကိဳက္ေရြးၾကရင္း ေနာက္ဆံုးညေနေစာင္းမွာပင္ ေရြးထားသမွၽ; နာမည္မ်ားထဲမွာ ေမထိုက္အိမ္ႏွင့္ ခဲယမံုဆိုေသာ နာမည္ႏွစ္ခုကို ရသည္။ မအုန္းၾကည္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြား၏။ မနက္ျဖန္သည္ သာယာလွပေသာ ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ရမည္။
"ဒါဆိုရင္ သူ႕နာမည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တို႕နာမည္က အဆင့္မနိ္မ့္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဒီေကာင္ၾကည့္ရတာ လူက လူေပ်ာ့ဆိုေတာ့ နာမည္ႏုႏုပဲေနမွာ။ မ်ိဳးျငိမ္းေဆြတို႕၊ သက္ေဇာ္ေထြး အဲဒီလုိေပ့ါဟာ"
ယဥ္ေက်ာ့စကားေၾကာင့္ ေႏြဦးက မ်က္ႏွာကို မဲ့၏။
"ဆိုင္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်ာ့ကလည္း တို႕လူကို ၾကည့္ပါလား။ နာမည္က သတိၱတဲ့။ လူက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ရင္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနတာ"
ေႏြဦးစကားေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရေသး၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မနက္ျဖန္အတြက္ မအုန္းၾကည္ ရင္ေတာ္ေတာ္ေအးသြား၏။
"ဟဲ့ အေျဖမေပးခင္ သူ႕နာမည္ကုိ အရင္ေမးေနာ္။ မင္းေရြးျပီးတဲ့နာမည္ကိုလည္း သတိအျမဲရေနေအာင္ ခဏခဏ ရြတ္ၾကည့္ထားဦး။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက ေခၚမွ လွည့္မၾကည့္မိဘဲ ေနဦးမယ္"
ထိုသတိေပးစကားအရေရာ မနက္ျဖန္သူ႕ကို ေပးရမည့္ အေျဖအတြက္ ပါ မအုန္းၾကည္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မရေတာ့။ အိပ္မရေတာ့မွန္းသိသျဖင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သူမေရြးထားျပီးျပီျဖစ္ေသာ ေမထိုက္အိမ္ဆိုသည့္ နာမည္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ေနမိသည္။ ထိုညသည္ တစ္ညလံုး ေမထိုက္အိမ္ညျဖစ္၏။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ ေမထိုက္အိမ္၊ ေမထိုက္အိမ္၊ ေမထိုက္ .. ..။
(ခုနစ္)
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူမသည္ တကယ့္ကို ေမထိုက္အိမ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေမထိုက္အိမ္သည္ အိပ္ရာထသည္။ ရင္ခုန္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ အလွဆံုးျပင္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေမထိုက္အိ္မ္သည္ အဓိပတိလမ္းကို ေလွၽ;ာက္လာေလသည္။ အဓိပတိလမ္းမွ လိုင္ဗရီေရွ႔ ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္မွာ သူ႕ကိုေတြ႔ရေတာ့ ေမထိုက္အိမ္ရင္သည္ က်င္ခနဲ ခုန္ကာသြား၏။ ၀င္ထိုင္ျပီးသည့္အထိ သူက ဘာမွမေျပာ။ ေမထိုက္အိမ္လည္း ဘာမွ မေျပာႏိုင္။ တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ ေမထိုက္အိမ္ဆိုေသာ နာမည္ကိုသာ ရြတ္ေနလိုက္၏။ ရင္ထဲမွာ ေမာကာေနသည္။
"ကြၽန္. . . ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဲဒါ ဟိုဟာေလ"
"အင္း စဥ္းစားျပီးပါျပီ"
တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စကားကို ေမထိုက္အိမ္က စရ၏။
"ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ တို႕အေျဖမေပးခင္ သူ႕နာမည္ကို အရင္ေျပာျပရမယ္"
"ဗ်ာ"
သူ တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ကို ေမထိုက္အိမ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး အခက္အခဲအေျဖကို ရရန္အတြက္ တစ္ညလံုး ထိတ္လန္႕စိုးရိမ္ေနလိမ့္မည္။ အခုက်ေတာ့ သူလုပ္ရမွာက အင္မတန္မွ လြယ္ကူေသာ သူ႕နာမည္ကို ေျပာျပရန္သာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ပဲ ျဖစ္ရမည္။
သူ႕ကို ျပံဳးျပလိုက္ရ၏။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႕နာမည္။ သူက တို႔ကိုလိုက္တယ္။ ခ်စ္တယ္လို႕လည္း ေျပာတယ္။ အခု အေျဖေပးမယ့္အခ်ိန္ပဲ ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕နာမည္ကို တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ အခု တို႕ေတာင္းဆိုတာ ဒါပဲ။ သူ႕နာမည္ေျပာျပီးရင္ အေျဖေပးမယ္။ တို႕ကလည္း သူ႕နာမည္ကို သိပ္သိခ်င္ေနတာ။ ကဲ ေျပာ သူ႕နာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"နာမည္ နာမည္"
သူ ထိတ္လန္႕တၾကား ထကာရပ္၏။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြက အံ့ၾသေနတာမဟုတ္ေတာ့။ ေၾကာက္လန္႕ေနတာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဟကာေန၏။ ဘာျဖစ္တာလဲ။
"ဟုတ္တယ္ေလ နာမည္ကို ေမးေနတာ။ သူ႕နာမည္ ဘယ္သူလဲ။ ကဲ ေျပာ"
"ဟို ဟိုေလ အေျဖေပးျပီးမွ နာမည္ေျပာလို႕ မရဘူးလား"
တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔စြာ ေျပာလာေသာ သူ႕စကားေၾကာင့္ သူမလံုး၀ အံ့ၾသသြားသည္။ သူမ သူ႕နာမည္ကို ဘယ္ေလာက္ သိခ်င္ခဲ့ရသနည္း။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့၊ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့၊ မွန္းဆခဲ့ရသည္။ သူမ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္ဘက္က အဆင္မေျပသျဖင့္ မေမးရဲခဲ့။ အခုအေျဖေပးဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္က ပင္ပန္းၾကီးစြာ ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ အခုမွ သူက ဘာေၾကာင့္ မေျပာရသနည္း။
"ဒီမွာ ၇ွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ရွင့္နာမည္ကို ေျပာေနတာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဟို သူ သူတို႕ကို အေျဖအရင္ေပးပါလား။ အေျဖေပးျပီးမွ တို႕နာမည္. . . "
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ေဒါသက ႏွလံုးကိုပင့္တင္ကာ ဆြဲမသျဖင့္ သူမ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္သည္။ ဘာျဖစ္ရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ကို မေျပာ၇သနည္း။ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုး မႊန္ထူကာလာသည္။
"ဒီမွာ ရွင့္ကို ကြၽန္မ တစ္ခါတည္းေျပာမယ္။ ရွင့္နာမည္မသိဘဲနဲ႕ လံုး၀အေျဖမေပးႏိုင္ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ဟာကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ရွင့္နာမည္မေျပာ၇င္ ရွင္ကြၽန္မဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕ေတာ့"
ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ သူမစကားဆံုးေတာ့ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားျပီး ေတြေတြၾကီးရပ္ကာ စဥ္းစားေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္လြယ္ကူေသာ နာမည္ကေလး ေျပာဖို႕ကိစၥကို သူလုပ္ေနပံုၾကည့္ျပီး သူမ အသည္းယားကာ အ၇မ္းသိခ်င္လာ၏။ ခဏၾကာေတာ့ သူေခါင္းေမာ့ကာလာသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြက မယံုႏိုင္စရာ ညွိဳးရိပ္သင့္ေနၾကသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေျပာပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္"
"ေျပာ ေျပာမွာသာေျပာ။ ဘယ္သူလဲ နာမည္"
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ျပားၾကီးပါ"
"ဘာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ျပားၾကီးပါ"
ေလာကၾကီးသည္ ဘာသံမွ မျမည္ေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ကာသြား၏။
ခါးကေလးကုန္း၊ လက္သီးကေလးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ကာ ေအာ္မိေသာ သူမလည္း ခါးကို ျပန္မဆန္႕ႏိုင္ခဲ့။ ျပားၾကီး ျပားၾကီးဆိုေသာ အသံသည္ အသိဥာဏ္ထဲမွာ တြန္းထိုးရုန္းကန္ေနသည္။ ဘုရား ဘုရား သူမ ေမွ်ာ္လင့္ျမတ္ႏိုးစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္တမ္းတခဲ့ရေသာ သူမခ်စ္သူ၏ နာမည္က ျပားၾကီးတဲ့လား။ အံ့ၾသေဒါသျဖစ္စြာ ျငိမ္သက္ျပီးၾကည့္ေနေသာ သူမကို သူက ေငးၾကည့္ကာ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ေရႊဘိုနယ္သားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးျပီးေတာ့ အေမက ၾကမ္းေပၚမွာ အႏွီးနဲ႕ ခုခုသိပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ေမြးခါစက ထြားလြန္းေတာ့ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ေနတတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့က ျပားသြားတာပါ။ အဲဒါကို အဘြားက ခ်စ္စႏိုးေခၚရင္း တစ္အိမ္လံုး ဒီနာမည္ပဲ ျဖစ္သြားတာပါ"
သူ႕အသံေတြက တုန္ယင္ကာေနၾကသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္က ေ၀့ကာတက္လာ၏။ ေလသံျပတ္သြားျပီး၊ သူဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္။ ခဏၾကာမွ အားတင္းကာ ဆက္ေျပာသည္။
"ၾကီးလို႕ မွတ္ပံုတင္ရိုက္ၾကေတာ့ မိဖေတြမအားလို႕ အစ္မေတြနဲ႕ သြားရတာ။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဘာမွမသိဘဲ ေခၚေနက်အတိုင္း ျပားၾကီးပဲ"
သူ႕အသံက တိုးေပ်ာ့တိမ္၀င္ကာ သြားသည္။ သူ အံကို တစ္ခ်က္ ၾကိတ္၏။
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒီနာမည္က ရန္ကုန္ကလူေတြ ေပးၾကတဲ့ နာမည္ေတြလို မလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာပါဗ်ာ။ သူ႕ကို ေတြ႔ကတည္းက တစ္ေလွၽ;ာက္လံုး ကြၽန္ေတာ္သိေစခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ပါ။ မသိေစခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ပါ"
"အို"
သူ ေနာက္ဆံုးစကားက သူမရင္ထဲက ႏွလံုးသားကို တိုက္ရိုက္ထိသြားခဲ့၏။
"အခု ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္းသြားျပီဆိုတာ နားလည္ပါတယ္"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ သူက ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူမ အံ့ၾသကာ ေငးေနမိသည္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ သူမထံမွ စကားသံမွ ထြက္မလာ။ သူမ၀ိညာဥ္ေတြကို ခါခ်လိုက္ကာ ေအာ္သည္။
"ကိုျပားၾကီး"
သူ ဆတ္ခနဲ ရပ္သြားေတာ့ သူမ၀ုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။
"မထင္ပါနဲ႕။ ကြၽန္မနာမည္လည္း မလွပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း ရွင့္လိုပဲ"
သူ တအံ့တၾသ ေမာ့ကာ ေငးသည္။ မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ၀မ္းသာစျပဳေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္စံု ဆံုေတြ႔ၾကသည္။
"ဘယ္ .. ဘယ္သူလဲဟင္။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ"
"မအုန္းၾကည္တဲ့"
"ဘာျဖစ္လဲ။ လွသားပဲဟာ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးလွတာပဲ။ မအုန္းၾကည္တဲ့"
"ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နာမည္ဆိုတာ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အာရံုတစ္ခုပါ။ လူနဲ႕မတူတဲ့ နာမည္ေတြ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ နာမည္ေတြ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ျပားၾကီးဆိုတာ ဘာျဖစ္လဲ။ ရွင့္ေနာက္ေစ့ကေလး ျပားေနလို႕ ခ်စ္စႏိုးေခၚတာပဲ။ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ကြၽန္မနာမည္ကိုလည္း အဘိုးက ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ေပးသြားတာ။ အမွတ္တရနဲ႕ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ"
"ဒါ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမမုန္း"
မအုန္းၾကည္က မ်က္၀န္းကိုမိွတ္ကာ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာခါရင္း ျပံဳးကာေျပာသည္။
"ေဟာဒီက မအုန္းၾကည္က ဒီက ျပားၾကီးကို ခ်စ္ပါတယ္တဲ့ရွင္"
ေႏြးေထြးစြာ လက္ဖ၀ါးမ်ား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွလံုးသားခ်င္း တည့္တည့္ထိၾကသည့္အခါ က်န္သည့္အရာအားလံုး လြင့္စဥ္ထြက္သြားၾကစျမဲသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ ေျခလွမ္းစလွမ္းသည္။ ထိုေျခလွမ္းသည္ မအုန္းၾကည္ႏွင့္ ျပားၾကီးတို႕၏ စစ္မွန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~
နီကိုရဲ
၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း
တင္းမာစူးရွျပတ္သားေသာ အၾကည့္ႏွင့္ အေမက မေက်မနပ္ၾကည့္ကာ ဖ်ပ္ခနဲထသည္။
"ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ပဲ ရွိေနျပီ။ တစ္ခါလာလည္း ဒီျပႆနာ၊ တစ္ခါလာလည္း ဒါ.. .ပဲ။ ဘာမွ အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥကို နင္ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ငါေတာ့ လုပ္မိေတာ့မယ္"
ေဒါသသံျဖင့္ အေမေျပာသြားေသာ 'ဘာမွ အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥ' ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ သူမနားထဲမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို ေမႊကာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ နာက်င္ရသည္။ ထိုကိစၥအတြက္ သူမ ဘယ္ေလာက္ အရွက္ကြဲခဲ့ ရျပီးျပီလဲ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရသလဲ။ နာက်င္ခံစားခဲ့ရသလဲ။ ေျပာင္ေလွာင္မႈ၊ အျပံဳး၊ ေအာ္သံ၊ ရယ္ေမာသံေတြႏွင့္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ သူ႕ဘ၀၏ အေရးအၾကီးဆံုး ျပႆနာကို အေမက ကိုယ္ခ်င္းစာ မခံစားသည့္အျပင္ ဘာမွ အေရးမၾကီးသည့္ကိစၥဟု ယခုတိုင္ ယံုေနဆဲျဖစ္သည္။
သူမ မ်က္ရည္ ခ်က္ခ်င္း ၀ဲတက္လာ၏။ အေမ ထိုေလသံမ်ိဳး သံုးလွ်င္ ဆက္ေျပာ၍မရေတာ့ ဆိုတာကို သူမသိပါသည္။ အေမက ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဆီက်င္ေနေသာ ဒယ္အိုးထဲ ထည့္လိုက္သျဖင့္ ေ၀ါခနဲ ဆူညံကာသြားသည္။ အေမက ဆားကို ခပ္ဖြဖြ ျဖဴးသည္။ ျပီးေတာ့ မ်ားသြားျပီလားဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ ကန္စြန္းရြက္ဒယ္အိုးကို စိတ္မခ်သလို ၾကည့္၏။ သူမ တစ္ဘ၀လံုးကို ႏွိပ္စက္ခဲ့သည့္ ကိစၥမွာ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ထဲ ဆားမ်ားမမ်ားေလာက္မွ အေရးမၾကီးဘူးတဲ့လား။
မုန္းသည္။
သူမကိုယ္သူမ မုန္းသည္။
သိပ္သည္းျပီး ခါးလယ္အထိေရာက္ေနေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ၾကက္ဥအခြံလို နီေထြးေနတဲ့ အသားအေရ၊ မ်က္ရစ္ထင္းထင္းႏွင့္ ၀ိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္၀န္း၊ မ်က္ခံုးထူထူႏွင့္ ညြတ္ေကြးေနေသာ မ်က္ေတာင္၊ နီေထြးျပည့္တင္းေနေသာ မ်က္၀န္း၊ မဟူရာေထြးတို႕ ေနာက္မွ အျမဲအားက်ကာ သိုင္းဖက္လ်က္ရွိေသာ ခါးေသးေသး တင္ကားကား၊ အားလံုးမွာ အလကားပင္ျဖစ္သည္။
ရုပ္ရည္ အတန္အသင့္ရွိသူမ်ား လွပလာေစရန္ ျပဳျပင္စ၇ာနည္း ေပါင္းစံုရွိသည္။ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း၊ အ၀တ္အစားေရာင္စံုႏွင့္ နည္းပညာအျပည့္ ေခတ္ဒီဇိုင္းမ်ား၊ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ပံုစံ၊ ေတာ္တန္ရံု မိန္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးကာေဖာ္ကာ အလွျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။
သူမကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဘာမွမျပင္ဘဲ ပင္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္လွလွ သူတို႕ကို ယွဥ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလို လွပေသာ နာမည္တစ္ခုမရွိ။ သူမ၏ နာမည္မွာ ရြံ႔မုန္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေခတ္ေနာက္က်ေနေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ သူမအမည္မွာ မၾကား၀ံ့စ၇ာ 'မအုန္းၾကည္' ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ထို'မအုန္းၾကည္'ဟူေသာ နာမည္သည္ ငယ္စဥ္က မထူးျခားေသာ္လည္း ၈ တန္းေလာက္မွစ၍ သူမကို ဒုကၡေပးလာသည္။ နာမည္လွလွေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ သူမနာမည္က လူၾကားထဲမွာ ေခၚလွ်င္ လူတိုင္းျပံဳးၾကေသာ နာမည္ၾကီး ျဖစ္၏။
ေက်ာင္းတက္သည့္အခ်ိန္ မနက္တိုင္း နာမည္ေခၚသည့္အခါ ဆရာမက မအုန္းၾကည္ဟု ေခၚလွ်င္ ရွိပါတယ္ရွင့္ဟု ထူးရေသာ သူမအသံက နင္ခ်င္ေနခဲ့သည္။ မနင္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ အတန္းထဲမွ အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တက္ေသာ ေရႊဖုန္းလူတို႕၊ မင္းခိုက္စိုးစန္တို႕၊ မင္းထက္ေမာင္တို႕က သူမကို လွည့္ၾကည့္ကာ အျမဲ ျပံဳးတတ္ၾကသည္။ ထိုအျပံဳးကိုရတိုင္း သူမေခါင္းငံု႔ေနရစျမဲ။
ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာ၍ မိတ္ဆက္တုန္းကလည္း သူမနာမည္ကိုေျပာေတာ့ ဆရာက 'ဘာ'ဆိုကာ အံ့ၾသသြားခဲ့ဖူးသည္။ ျပီးမွ သူမကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
"မအုန္းၾကည္၊ မအုန္းၾကည္ အင္း အင္း မအုန္းၾကည္တဲ့"ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။
ထိုေန႕မွ စကာ ေရႊဖုန္းလူက ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ အသံျပဲၾကီးႏွင့္ ေအာ္တတ္စတတ္သည္။
"အုန္း၊ ထန္း၊ ေပလက္၊ တမာရြက္တို႕ အဟီး မဟုတ္ဘူးကြ။ အုန္းၾကည္၊ ထန္း၊ ေပလက္၊ တမာရြက္တို႕ ေရႊစက္ေရႊြေပ်ာ္က ေရႊရည္ေသာက္၏"
သူမ ရွက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္၀ဲကာ ဆရာမကိုတိုင္ေတာ့ ဆရာမက'အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာဆက္ေျပာသလဲ' ဟု ေလသံမာမာႏွင့္ ေမးသျဖင့္ သူမ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္၀ဲကာ ထိုင္ရသည္။
အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သာသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ နာမည္ကို မုန္းတီးရံုမွလြဲ၍ သူမဘာမွ မလုပ္တတ္ခဲ့။ ေနာက္ေျပာင္မႈေပါင္း မ်ားလာေသာအခါ သူမ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ အေမ့ကိုေမးရသည္။ ဒီေတာ့မွ သူမဘ၀၏ တရားခံသည္ ဘုန္းၾကီးဘ၀ႏွင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ သူမအဘိုး ဦးပဥၥင္း ဦးေသာပါကမွန္း သိရ၏။
သူမကို မေမြးခင္ကတည္းက သူမအဘိုးက ဘုန္းၾကီး၀တ္သည္။ သူမကုိ ေမြးျပီေးတာ့ အဘိုးက အိမ္ကိုလာရင္း သူမကို နာမည္ေပးသည္။ အဘိုးသည္ ေဗဒင္၊ ဆန္းက်မ္း၊ လကၡဏာ အနည္းအက်ဥ္း တတ္ကႊမ္းသျဖင့္ ေျမးဦးသူမကို သူ တတ္သမွၽ;ႏွင့္ တြက္ခ်က္ၾကည့္သည္။ တနဂၤေႏြ၊ အထြန္းဖြား၊ အုတ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေက်ာ္တစ္ေက်ာ္ရေသာ သူမနာမည္မွာ မအုန္းၾကည္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အေဖကလည္း ဘုန္းၾကီး၀တ္အဘိုး၏ စကားကို မပယ္ရွားဘဲ သူမကို ထိုနာမည္သာ ေပးခဲ့သည္။
မအုန္းၾကည္ဟူေသာ နာမည္သည္ အဘိုးတို႕ေခတ္တုန္းကေတာ့ အေတာ္တာစားခဲ့ေသာ နာမည္မ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ေခတ္ဆိုတာက တစ္ေနရာတည္းမွာ ရပ္တန္႕ေနသည္မဟုတ္။ အဘိုးက သူ႕ေခတ္ကို သူစံထားခဲ့သျဖင့္ သူမမွာ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားခဲ့ရသည္။ သူမ မျမင္လိုက္ရေသာ အဘိုးကို စိတ္ထဲမွ ၾကိတ္မုန္းပစ္လိုက္၏။ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္လာေတာ့ သူမသည္ အတန္းထဲမွ အလွဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း အလွဆံုးဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ရသြားသူက 'ညအကၡရာ' ျဖစ္သြားသည္။
"ညအကၡရာက မင္းေလာက္မလွဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ မင္းနာမည္က မအုန္းၾကည္ဆိုေတာ့"
သူငယ္ခ်င္း ေဖြးျဖဴယံ၏ ဆက္မေျပာေသာ စကားက သူမကို ညေပါင္းမ်ားစြာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေစခဲ့သည္။ ထို ဆယ္တန္းႏွစ္မွာပင္ သူမကို ခ်စ္ခင္သည့္လူမရွိ။ မအုန္းၾကည္ဟု ေလွာင္ေျပာင္မည့္သူသာ ရွိသည္။ ေရႊဖုန္းလူတို႕ လူစုက ညဘက္ဆိုလွ်င္ သူတို႕အိမ္ေရွ႔မွ ျဖတ္တိုင္း 'အုန္းၾကည္ရမယ္၊ အုန္းဆီရမယ္၊ အုန္းၾကည္ရမယ္'ဟု ေအာ္ေအာ္သြားတတ္သည္။ မၾကာခင္ ေရႊဖုန္းလူက သူမကို ရည္းစားစကား လုိက္ေျပာသည္။ တစ္သက္လံုး ခံစားခဲ့ရသည့္ အျငိဳးျဖင့္ သူမ ေရႊဖုန္းလူကို လြယ္အိတ္ျဖင့္ ရိုက္သည္။ အသည္းကြဲမကြဲေတာ့ မသိ၊ လြယ္အိတ္ေထာင့္တြင္ ထည့္ထားေသာ သူမကြန္ပါဗူးေၾကာင့္ ေရႊဖုန္းလူ ေခါင္းကြဲကာ သြားေလသည္။
နာမည္ဆိုသည္မွာ အက်ႌလို တစ္ေန႕၀တ္၊ တစ္ခါခႊတ္မရသည့္ အရာမို႕ ထို မအုန္းၾကည္သည္ သူမကို တကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိ လိုက္ဒုကၡေပးေနခဲ့သည္။ သူမကို တကၠသိုလ္လို ရင္ခုန္လြယ္တဲ့ေဒသမ်ိဳးမွာ ဘယ္ေယာက်္ားေလးမွ စိတ္မ၀င္စားၾကျခင္းသည္ ထိုနာမည္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု သူမက်ိန္းေသ တြက္ထား၏။
ထို႕ေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ရွိလာေသာ သူမ နာမည္ေျပာင္းရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သတင္းစာထဲတြင္ ထည့္ေၾကာ္ျငာရမည္၊ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပား ေျပာင္းရမည္၊ ထို႕ထက္ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္တြင္ မအုန္းၾကည္ျဖစ္သျဖင့္ ေျပာင္းလိုက္ေသာ နာမည္လွလွသည္ မအုန္းၾကည္ဟူေသာ နာမည္ေနာက္တြင္ (ခ)ျဖင့္သာ ပါရေတာ့မည္ဟု သိရသျဖင့္ လက္ေလွၽ;ာ့ကာ သူမသည္ မအုန္းၾကည္သာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထိုအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ အားနည္းခ်က္မ်ားစြာ၊ အရွက္မ်ားစြာ ရခဲ့ေသာ သူမ၏လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္သည္ သူမနာမည္ ျဖစ္လာ၏။ သူမသည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးျခင္းမရွိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို သူမ၏ နာမည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာ။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူမအမည္သိမွာ အရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့ေလသည္။
(ႏွစ္)
သူမသူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္မေတာ့ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားေသာ ေဗဒင္တတ္သည့္ အဘိုးမရွိ၍ပဲလားမသိ။ နာမည္လွလွကေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ငယ္မဒီတဲ့၊ အရိပ္ဦး၊ ေရႊယမင္းျပည့္၊ ႏွင္းယြန္းခါ၊ ႏြဲ႔အိျႏၵာစိုး၊ ပြင့္ဦးေစာ၊ ညအကၡရာ တဲ့။ အျမႊာညီအစ္မ၏ နာမည္ကလည္း သကာဦးႏွင့္ တမာဖူးတဲ့။ တျခားမိန္းကေလးေတြရဲ႔ နာမည္ေတြကလည္း မေကာင္းရင္သာ ရွိရမည္။ ဆိုးေတာ့မဆိုးၾက။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုလံုးထဲမွာ သူမနာမည္တစ္ခုတည္းသာ အဆိုးဆံုး ရွက္စရာအေကာင္းဆံုးဟု သူမထင္သည္။
လူဆိုသည့္ သတၱ၀ါမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံသည့္အခါ နာမည္သည္ အေရးအၾကီးဆံုးမဟုတ္လား။ လူတစ္ေယာက္ကို သိခ်င္လွ်င္ နာမည္ဘယ္သူလည္း ေမးရ၏။ မိတ္ဆက္သည့္အခါ နာမည္ကို ေျပာရသည္။ တစ္ခုခုကို တာ၀န္ယူသည့္အခါ နာမည္ႏွင့္ လက္မွတ္ထိုးရသည္။ နာမည္ညံ့လွ်င္ တစ္သက္လံုး လူေတာမတိုးတာေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြက သူတို႕နာမည္ေတြကို ခပ္ဆန္းဆန္း မွည့္တတ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အဆုိေတာ္ ထူးအိမ္သင္ကို အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ နာမည္အေၾကာင္းေမးေတာ့ ထူးအိမ္သင္က ကြၽန္ေတာ့္နာမည္အရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူက စိတ္၀င္စားမွာလဲ။ လူစိတ္၀င္စားဖို႕ တစ္ခုတည္းပါ ဟု ေျဖဖူးတာကို သူမ ေက်နပ္မဆံုး လက္ခံမဆံုးေတာ့။ သူမ၏ အလွအပမ်ားကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးထဲမွာ မည္သူမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ျခင္း၏ တရားခံသည္ သူမအမည္သာ ျဖစ္ရမည္။ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ မုန္းရေသာ အျဖစ္ထက္ဆိုးေသာ ဒုကၡသည္ မရွိေတာ့ဟု မအုန္းၾကည္ထင္သည္။
"ေႏြဦးေလ၊ ကိုယ့္ကို မအုန္းၾကည္လို႕ မေခၚနဲ႕ကြာ။ အဲဒီနာမည္ၾကီးကို တို႕မၾကိဳက္ဘူး။ တျခားလူေတြၾကားမွာလည္း ရွက္တယ္။ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူးဟာ" ေႏြဦးေလႏွင့္ ယဥ္ေၾကာ့ေခါင္တို႕က မ်က္ခံုးကို ပင့္ၾက၏။
"ဒါဆိုရင္ တို႕က မင္းကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
"တတ္ႏိုင္သမွ် ကိုယ္နဲ႕မင္းနဲ႕၊ တို႕နဲ႔မင္းနဲ႕ပဲ ေျပာကြာ။ ရတယ္"
"တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးလာရင္ေရာ"
ယဥ္ေၾကာ့ေခါင္အေမးကို မအုန္းၾကည္ျပန္မေျဖႏိုင္။ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူရ၏။
"ဒီလို၊ တို႕စဥ္းစားထားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ စိတ္ၾကိဳက္နာမည္ကလည္း မေတြ႔ေတာ့ ဒီလိုေလ။ မအုန္းၾကည္ဆိုတာ အဂၤလိပ္အကၡရာဆိုရင္ အိုနဲ႕ ေကနဲ႕ စတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ တို႕ကို အိုေကလို႕ေခၚဟာ ေနာ္"
"အိုေက၊ ဟင္.. အိုေက တဲ့"
"အတိုေကာက္သေဘာမ်ိဳးေပါ့ဟာ ေနာ္။ တျခားလူေမးရင္လည္း မေျပာမျဖစ္ရင္ ဒါကိုပဲေျပာ"
မအုန္းၾကည္ စကားဆံုးေတာ့ ေႏြဦးေလက စဥ္းစားသည္။
"OK ဟုတ္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေလးေတြက ေခၚရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ သူတို႕က OK လို႕ေခၚလို႕ မင္းက ျပံဳးျပရင္ ဟာ မေကာင္းဘူး"
ေႏြဦးေလ စကားေၾကာင့္ အားလံုးတိတ္သြားၾကျပီး မအုန္းၾကည္လည္း စိတ္ညစ္သြား၏။ OK ဆိုတာ ေနရာတကာ ေကာင္းတာမဟုတ္။
"OK ဆိုတာထက္ ေကလို႕ ေခၚရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား"
"ေက"
မအုန္းၾကည္ျပန္ရြတ္ၾကည့္ရ၏။
"ေက .. ေက၊ ေအး။ ေကက မဆိုးဘူးဟ ေကပဲေခၚဟာ"
"ေက ေနာ္ ေက၊ ေအး ဟုတ္ျပီ"
သို႕ေသာ္ ထို 'ေက'ကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာသာ ေကရသည္။ လက္ေတြ႔လုပ္သည့္အခါ က်ဴတိုရီယယ္ ေျဖရသည့္အခါ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ တပ္ရသည့္အခါ သူ႕နာမည္ကို သိျပီးသား ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက မေကၾက၊ မအုန္းၾကည္ပဲ ေခၚၾကသည္။ သူမနာမည္သည္ မအုန္းၾကည္သာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားကဒ္ႏွင့္ စာအုပ္အဖံုးတြင္လည္း မအုန္းၾကည္။ ဘြဲ႔လက္မွတ္မွာလည္း မအုန္းၾကည္။ မဂၤလာေဆာင္လွ်င္လည္း မအုန္းၾကည္။ ေသလွ်င္ေတာင္မွ သူမေခါင္းတြင္ ေရးမည့္အမည္မွာ ေဒၚအုန္းၾကည္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူမစိတ္နာနာႏွင့္ ေတြးမိသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူမသည္ ၀တၳဳဖတ္သည့္အခါ မင္းသားမင္းသမီး နာမည္မလွလွ်င္ လံုး၀မဖတ္။ ၀တၳဳထဲမွ မင္းသမီး နာမည္လွလွေတြ၊ ဆန္းဆန္းေတြကို ေရြးကူးထားတတ္၏။ ေယာက်ာ္ေလးဆိုလွ်င္လည္း နာမည္လွမွ စိတ္၀င္စားခ်င္သည္။ လွ၀င္း၊ ေသာင္းေဌး၊ ေအာင္တင့္၊ သန္းအုန္း စေသာ နာမည္ေတြကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ သူမသာ တန္ခိုးရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ သူမနာမည္ကို တကမၻာလံုးက တအံ့တၾသျဖစ္ကာ စိတ္အ၀င္စားဆံုး နာမည္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းပစ္လိုက္မည္ဟု အျမဲေတြးေနမိသည္။
(သံုး)
မအုန္းၾကည္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္မ်ား ေရးထားေသာ စာရြက္ကို စို္က္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း တျခားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လွပေသာ နာမည္မ်ားကို ဖတ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ လွလိုက္တဲ့ နာမည္ကေလးေတြ။ ေမာင္တည္ၾကည္ခန္႕၊ ကမၻာညြန္႕၊ ေခါင္ခ်ဳပ္ေက်ာ္၊ တိမ္စိုင္ေဖြး၊ ဖုန္းသဘာ၊ ေအာင္ေျမ၊ ထြဋ္ျမတ္ဦး တဲ့။ ေဟၾကင္ေမခက္စိုး၊ မာက်ဴရီ၊ ရတနာစိုးအံ့၊ ျမျမက္ဦး၊ ႏြဲ႔ေမထူး၊ ေရႊၾကာျမတ္ တဲ့။ သြန္းႏွင္းအိမ္၊ ေရာ္ေရာ္ေထြးတဲ့။ သင္းသင္းသာသက္ တဲ့။
မအုန္းၾကည္ ေလးပင္စြာျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေၾကာ္ျငာမ်ားမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္သည္။ သူ႕နာမည္သည္ တျခားေနရာတြင္ ကပ္ထားရာမွ ဒဏ္ရာအနာတရျဖင့္ ျပဳတ္က်ထြက္ေျပးသြားျပီဟု ထင္ရသည္။ သူမနာမည္နံေဘးက ခံုနံပါတ္ကိုေတာ့ မဖတ္ခ်င္ဘဲ မွတ္လာရေသး၏။ ဒီႏွစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ ဘြဲ႕ယူလွ်င္ သူမနာမည္ကို ေလာ္စပီကာျဖင့္ ေအာ္ၾကဦးမည္။ ဟား။
"ဟာ ေဘာလ္ပင္ ေဘာလ္ပင္။ လြယ္အိတ္မွာ ေဘာလ္ပင္ တန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္"
"ရွင္"
ရုတ္တရက္ စူးရွေသာ ေအာ္သံေၾကာင့္ လန္႕ဖ်ပ္ကာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လြယ္အိတ္ေထာင့္မွာ ေအာက္က်ေတာ့မလို တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ ေဘာလ္ပင္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူမ ရွက္ရြ႔ံစြာ ဖမ္းထားလိုက္ရသည္။ သူမသည္ လြယ္အိတ္ေဒါင့္တြင္ Dove ထီးကို ထိုးထည့္ထားတတ္သျဖင့္ ထီးထိပ္ေၾကာင့္ ေပါက္သြားေသာ ေနရာမွ ေဘာလ္ပင္က ထြက္က်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရွက္ရွက္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးၾကည္ေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ေတြ႔ရ၏။ ဒုကၡပဲ။ ငါ့လြယ္အိတ္ေပါက္တာကို သိသြားျပီ။
"ေက်းဇူးပါပဲ"
"ရပါတယ္။ ခုနက ကတည္းက ေျပာမလို႕။ သူက ၀င္ခြင့္ကို ေငးေနတာနဲ႕"
ဒုတိယအၾကိမ္ မအုန္းၾကည္ ရွက္သြားရျပန္သည္။ သူက နဖူးေရွ႔တြင္ ၀ဲက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ပင့္တင္ကာ ျပံဳးေန၏။ မအုန္းၾကည္ ရင္တစ္ခ်က္ခုန္သြားသည္။ မအုန္းၾကည္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းရေသာ လိႈင္းရိပ္ေျပေျပ ဆံပင္တြန္႕တြန္႕မ်ား သူ႕မွာရွိသည္။ မ်က္လံုးက စူးရွ၀င္းလက္ကာ မ်က္ခံုးေမႊးက ထူထူ။ ႏႈတ္ခမ္းက အနည္းငယ္ျပည့္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း အဖ်ားက ေလးကိုင္းလို ေကြးေနသျဖင့္ ျပံဳးသည့္အခါလွသည္။ သြားေတြက ညီညာျဖဴေဖြး၏။ Giordano ဂ်င္း အျပာႏုႏွင့္ ရွပ္အက်ႌမီးခိုးေရာင္ကို ၀တ္ထားသည္။ မအုန္းၾကည္သည္ အခ်ိန္ (၆)စကၠန္႕အတြင္း မိန္းကေလးတို႕ တတ္အပ္ေသာ ပညာျဖင့္ ေလ့လာကာ မ်က္လံုးလႊဲလိုက္၏။
"ဟို ၀င္ခြင့္ အခုမွ ၾကည့္တာလား။ ရွာလို႕ေရာ ရရဲ႔လား။ ဟိုေလ .."
"ရွင့္ကို ေက်းဇူးလို႕ ေျပာျပီးျပီေလ"
သူ႕ကိုေတာ့ မအုန္းၾကည္ မသြားေစခ်င္ေသးပါ။ သို႕ေသာ္ မိန္းကေလးတို႕၏ ျဖစ္အပ္ေသာ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ အရဲစြန္႕ကာ အားတင္းရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုယ္က ေျပာရက္သားႏွင့္ သူက ထြက္မသြားတာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကိုယ့္မွာ အျပစ္မရွိေတာ့။
သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြား၏။
"Sorry ေနာ္" ဟု ေခါင္းကိုငံု႔ကာ တိုးတိုးေျပာရင္း ထြက္သြားသည္။ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲတြင္ ဟာျပီး က်န္ခဲ့ေလသည္။ သတိလက္လြတ္ လွမ္းေငးမိေသး၏။ 'ငတံုး'ဟုလည္း စိတ္ထဲမွာ ေအာ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းသတိ၀င္လာကာ ထိတ္လန္႕တၾကား သူမလည္း ထိုေနရာမွ ထြက္ရ၏။ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ထြက္မသြားဘဲ ငါ့နာမည္ေမးေနရင္ ဒုကၡ။
ေႏြဦးေလတို႕ကိုေျပာျပေတာ့ သူတို႕လည္း စိတ္၀င္တစားရွိၾက၏။
"အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းကို စိတ္၀င္စားရင္ သူ႕ဘာသာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ ခပ္တည္တည္ေနႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ"
အခ်စ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ရည္းစားထားဖူးသူတို႕၏ စကားသည္ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုးဆယ္ မွန္ေလသည္။ သူက အတန္းထဲေတာ့ ေရာက္မလာပါ။ သို႕ေသာ္ ကင္တင္းတြင္ ေတြ႔ရ၏။ သူက မအုန္းၾကည္ကို အားရပါးရ ႏွစ္လိုစြာ ျပံဳးျပတာ အားလံုးေတြ႔လိုက္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သူမကို ခိုးခိုးေငးသည္ကိုလည္း အတိုင္းသားျမင္ရ၏။ ရွက္ေနေသာ မအုန္းၾကည္ကို ယဥ္ေက်ာ့ေခါင္တို႕က ခပ္တည္တည္ပဲ ဆက္ေနခိုင္းသည္။ ေႏြဦးေလက စ၏။ "မင္းရည္းစားရေတာ့မယ္ မအုန္းၾကည္"တဲ့။ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ခုန္သြားသည္။
(ေလး)
"တို႕ အသိခ်င္ဆံုးက သူ႕နာမည္ပဲ။ တို႕အခုအခ်ိန္မွာ မသိေစခ်င္ဆံုးကလည္း တို႕နာမည္ပဲ"
မအုန္းၾကည္စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိတ္တဆိတ္ ျပံဳးၾကသည္။
"သူ႕နာမည္က အေရးမၾကီးပါဘူးကြာ။ အဓိကက သူကိုယ့္အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားနဲ႕ သူ႕အခ်စ္ပဲ"
"ဟာ မရဘူး။ ဒါေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တို႕အတြက္ ရုပ္ရည္ထက္ ေမတၱာထက္ နာမည္က ပိုအေရးၾကီးတယ္။ တို႕ခ်စ္သူရဲ႔ နာမည္က လွလွကေလး ျဖစ္ရမယ္။ ၾကားလိုက္တာနဲ႕ လူတိုင္းစိတ္၀င္စားျပီး ထူးျခားတဲ့ နာမည္မ်ိဳး"
"ကဲ ထားလိုက္ေတာ့။ သူမင္းကို စိတ္၀င္စားေနတာက ေသခ်ာျပီ။ တကယ္လို႕ သူ႕နာမည္က ဘာမွမထူးျခားတဲ့ စန္းဦးတို႕၊ လွသန္းတို႕၊ ၾကြက္နီတို႕ဆိုင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ေႏြဦးေလ၏ စကားေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ေတြေ၀သြားသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။ သူတို႕ေျပာေသာ နာမည္ေတြႏွင့္ သူ႕ပံုစံကို ယွဥ္ကာ ခံစားၾကည့္သည္။ ခံစား၍ လံုး၀မရ။
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေႏြဦးတို႕ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႕ သူ႕ပံုစံက လံုး၀ မလိုက္ဘူး။ သူ႕နာမည္က လံုး၀ လွရမယ္။ ဥပမာ လြန္းထားထားတို႕၊ လမင္းမိုမိုတို႕၊ တာရာမင္းေ၀တို႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳး စပ္ေနဗလတို႕၊ ေနဒြန္းတို႕ လင္းဆက္တို႕လိုမ်ိဳး"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မအုန္းၾကည္ကို ျပံဳးၾကည့္ကာ ေခါင္းကို ခါၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရူးသြပ္ခြင့္ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ထိုေန႕မွစ၍ သူအတန္းေရွ႔သို႕လာတိုင္း ေကာ္ရစ္တာႏွင့္ ကင္တင္းမွာေတြ႔တိုင္း၊ နာမည္လွလွတစ္ခုႏွင့္ သူ႕ကို ယွဥ္ၾကည့္မိတတ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ နာမည္ကို မေတြ႔ပါ။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲကြယ္။
မအုန္းၾကည္ သူ႕နာမည္ကို အရမ္းသိခ်င္ပါသည္။
အခု သူ႕အေၾကာင္းကို ေတြးသည့္အခါတြင္ မျပည့္စံု။ သူ႕ပံုစံကိုသာ မ်က္စိထဲျမင္ရသည္။ သူ႕နာမည္ကို မသိရ။ ကိုယ္က တိတ္တိတ္ျပန္ ရင္ခုန္ခ်င္ေသာ ခ်စ္သူ၏ နာမည္ကို မသိရေသာ ရင္ခုန္သံသည္ ရင္ထဲမ်ာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေခ်။ သူ အတန္းေရွ႔လာလွ်င္ သူ႕ေနာက္က ပါလာလွ်င္ သူ႕နာမည္ကို ေခၚေမးလို႕လည္း မေကာင္းေသး။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲႏွင့္ ကိုယ့္ဘက္က သိကၡာမဲ့သြားႏိုင္၏။ ေနာက္ စိုးရိမ္စရာအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သူက သူမေနာက္ကိုလိုက္ကာ နာမည္ေမးလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။
ထိုကိစၥကို ေတြးလိုက္မိလွ်င္ ေရွ႔မွာ စိတ္ကူးႏွင့္ ၾကည္ႏူးရသမွ်တို႕ လြင့္စင္ကြဲက်သြားတတ္၏။ ေခႊးေစးေတြျပန္ကာ အိပ္မရေတာ့။ မအုန္းၾကည္အတြက္ ခုခံစရာမရွိ။ သူမ ဘာေျပာရမလဲ။ သူ႕နာမည္က သိပ္လွေန၍ သူမက နာမည္လွလွခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ရသြားျပီထားပါေတာ့။ သူ႕ခ်စ္သူက သူမကို ျပန္ေခၚသည့္နာမည္က 'အၾကည္'တို႕ 'အအုန္း'တို႕ဆိုလွ်င္ သြားျပီ။
မအုန္းၾကည္ အေတြးထဲမွာ ဂ်ပ္စင္သည္ ယိမ္းယိုင္ကာသြား၏။ ေရတမာပင္ေတြ အရြက္၀ါသြားသည္။ ခံုတန္းျပာရိပ္ကလည္း မလွေတာ့။ အဓိပတိလမ္းသည္ မညီညာေတာ့။ ကန္ေရေလျပည္က ပူေလာင္သြားသည္။ ေခႊးေစးေတြျပန္ကာ သူမထထိုင္ရသည္။ ျပန္အိပ္၍မရေတာ့။
အတန္းေရွ႔တြင္ သူလာၾကည့္စဥ္က လြင့္ေျမာက္သြားေသာ သူမရင္ခုန္သံသည္ မအုန္းၾကည္ဆိုေသာ နာမည္တြင္ ခ်ိတ္ကာ တန္းလန္းၾကီး ျဖစ္ေန၏။ ထိုေန႕ညက ျပန္အိပ္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုကို မက္သည္။ သူက သူမနာမည္ကို လာေမးရင္း မအုန္းၾကည္ဟု သိသြားေသာအခါ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ကာ ထြက္သြားသည္တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ၏ မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ အခက္အခဲကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ိုင္းကာ ေျဖရွင္းေပးၾကရသည္။
"ဘာမွမပူနဲ႕။ သူရည္းစားစကား လာေျပာရင္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ လာေျပာမွာ။ မင္းနာမည္ေမးလည္း မေျပာနဲ႕ေပါ့။ ဘာမွျပန္မေျပာနဲ႕။ ေအာ္ပစ္လိုက္"
"ဟာ တို႕မေအာ္ရဲဘူး"
"ရတယ္၊ သူ႕ကို အလိုက္သင့္သာ ေျပာကြာ။ အခ်ိန္ေတြ ရွိေသးတာပဲ။ တို႕နာမည္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုမရမခ်င္း သူ႕ကို နာမည္မေျပာနဲ႕။ တို႕ကို လာေမးလည္း တို႕လံုး၀မေျပာဘူး"
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး အားေပးစကားေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ၇သည္။ ထိုေန႕မွစ၍ မအုန္းၾကည္ သူ႕ကို လိမ္ေျပာစရာ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ေရြးရရွာသည္။ ၀တၳဳေတြထဲမွာ၊ ဗီဒီယို ကားေတြထဲမွာ၊ အဆိုေတာ္ေတြထဲမွာ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ရွာေသာ္လည္း မအုန္းၾကည္လိုခ်င္ေသာ နာမည္မ်ိဳးက တစ္ခုမွမရ။ ခဂၢါ၊ မဟူရာပြင့္၊ လင္းလတ္ျဖိဳး၊ ေဖြးရည္ဦး၊ အရိပ္ေ၀၊ လေရာင္၀ါ၊ ေမသၾကာ။ သူမရွာ၍မရသမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာေပးသမွၽ; ဘာတစ္ခုမွမၾကိဳက္၊ အစတြင္ ဟုတ္သလိုလို ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ မၾကိဳက္ေရးခ်မၾကိဳက္။ သူမလိုခ်င္သည့္နာမည္က ၾကားလိုက္တာႏွင့္ ထူးျခားသြားေစရမည့္ နာမည္မ်ိဳး။
(ငါး)
ထိုေန႕က ေက်ာင္းအျပန္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဓိပတိလမ္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွၽ;ာက္လာတုန္း ေႏြဦးက ေနာက္မွသူပါလာျပီဟု ေျပာသျဖင့္ မအုန္းၾကည္ လက္ဖ်ားေတြ ခ်က္ခ်င္းေအးစက္ကာ လာ၏။
"ကဲ ငါတို႕လစ္ေတာ့မယ္။ ငါတို႕ရွိေနရင္ သူ၀င္ရဲမွာမဟုတ္ဘူးကြ"
"ဟာ .. ေနၾကဦးေလ။ တို႕တစ္ေယာက္တည္း .."
"ရတယ္ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕။ ဒါက ဒီလိုပဲ။ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး"
"မဟုတ္ဘူး။ တို႕နာမည္ နာမည္"
"နာမည္ မလိုေသးဘူးေလကြာ။ ေမးလည္းမေျပာနဲ႕။ ဒါပဲ။ လစ္ျပီေနာ္ တာ့တာ"
မအုန္းၾကည္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည္။ ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ကာေန၏။ ေျခေထာက္ေအာက္မွ အဓိပတိလမ္းသည္ အရွိန္တစ္ခုႏွင့္ ေရြ႔လ်ားေနသလို ထင္ရ၏။ ေရတမာရြက္ေတြ၊ မအုန္းၾကည္နံေဘးမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ ကမၻာေလာကၾကီးသည္ က်ဥ္းသြားလိုက္၊ က်ယ္သြားလိုက္ျဖစ္ေန၏။ သူမလွၽ;ာထဲမွာ ဘာမွန္းမသိသည့္ အရသာတစ္ခု ကခုန္ကာေနသည္။ ထိုစဥ္ သူမနာသို႕ ေရေမႊးဆြတ္ထားေသာ ေယာက်္ားေလး ကိုယ္ရနံ႕တစ္ခု အုပ္မိုးကာလာသည္။
ဘုရား ဘုရား။ ငါ့နာမည္ကို မေမးပါေစနဲ႕။
သို႕ေသာ္ သူမနံေဘးမွာ ဘာသံမွ် ထြက္မလာ။ လွည့္လည္းမၾကည့္ရဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။ ၾကာလွ်င္ ဒူးညြတ္ကာ လဲက်သြားေတာ့မည္ထင္သည္။ နာမည္မေမးပါေစနဲ႕။
"ဟို စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တာ မဟုတ္ပါဘူး"
မအုန္းၾကည္၏ အသိစိတ္တစ္ခုလံုး တုန္ခါသြားသည္။ ကမၻာသည္ တိတ္ဆိတ္သြားကာ မအုန္းၾကည္ ခႏၶာကိုယ္က ေလထဲမွာ လြင့္ေနပံုရေလသည္။
"ဟိုဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုေလ ရိုးရိုးသားသား အဲ ဟိုဟာေလ အဲဒါ ျဖည္းျဖည္း ေလွၽ;ာက္ေပးပါလားဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေမာလို႕ပါ။ ဟိုဒင္းေလ"
"ဘာ .. ဘာလဲ"
"ဗ်ာ၊ ဟိုဟာပါ။ ဟိုေလ .. ဟိုဟာ"
"ရွင္ ရွင္ လြန္လာျပီေနာ္"
"ဟာ စိတ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕။ ဟိုဟာပါ။ ဒီလိုဗ်ာ။ ခြင့္ျပဳပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္လို႕ပါ"
"လဲေသလိုက္"
တကယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားကို သူမ ေျပာမိလို႕ေျပာမိခဲ့မွန္း မသိခဲ့ပါ။ ေျပာမိခဲ့တယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ထိုစကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာစဥ္က လံုး၀မသိခဲ့ပါ။ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ သူ႕စကားက ႏွလံုးသားကို ၀ုန္းခနဲလာရိုက္ခတ္သျဖင့္ ေယာင္ရမ္းကာ ႏႈတ္မွ ထြက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
သူမ သတိျပန္ရေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းစာေလာက္ ျပတ္ကာ ရပ္ေငးရင္း က်န္ခဲ့သည္။ မအုန္းၾကည္ ရင္ေတြလည္း ဟာကာသြား၏။ အခုမွပင္ တကယ္ဒူးေတြေခြက်ကာ သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးစလံုးက ထိုကိစၥသည္ အဆင္ေျပေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာၾက၏။
"ဒါ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းတစ္ခါတည္း အေျဖေပးခ်င္လို႕လား"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ တို႕ဆိုလိုတာက ဒီထက္ႏူးညံ့တဲ့ စကားလံုးေပါ့ဟာ။ အခုဟာက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းသြားေတာ့ သူလန္႕ျပီး .."
"အမယ္ေလး ေယာက်္ားေလးဆိုတာက ဒီေလာက္နဲ႕ လန္႕မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္လည္းမေလွ်ာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ လာကိုလာမွာ ေသခ်ာတယ္"
"ဟဲ့ ဒါနဲ႕ သူ႕နာမည္က ဘယ္သူလဲဟင္"
"ဟာ ဒီေလာက္အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ ေမးႏိုင္မွာလည္းဟ"
ဒီေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရယ္ေမာကာ ဟုတ္တယ္ဟု ေထာက္ခံၾက၏။ မအုန္းၾကည္၏ ေရာဂါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း သူ႕နာမည္ဘာဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေနာက္မွ ကပ္ပါလာျပန္သည့္အတြက္ မအုန္းၾကည္ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ကာသြား၏။ သို႕ေသာ္ အတင့္ရဲကာ စကားလာမေျပာသျဖင့္ ရင္ဖိုရတာ အဖတ္တင္သည္။ မအုန္းၾကည္က ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တင္းေစ့ထားေသာ္လည္း ကိုယ္ဟန္အမူအရာႏွင့္ မ်က္၀န္းေတြကိုေတာ့ ေဖ်ာ့ကာထားလိုက္၏။ တတိယေန႕က်မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အနားမရဲတရဲကပ္ကာ ဟိုတစ္ေန႕ကိစၥကို သူ႕ဘက္က မလြန္ပါဘဲႏွင့္ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္သည္။ သူ႕ေလသံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္ အရင္ေန႕တုန္းကေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့။ ရပါတယ္ဟု တည္ျငိမ္စြာ ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္။ သူလာၾကည့္တာ သိလား ဘာညာ ဆက္ေမး၏။ မအုန္းၾကည္က ရွင္လာၾကည့္ၾကည့္ေနတာ တစ္တန္းလံုးျမင္တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ပဲ သိေစခ်င္တာတဲ့။
စတုတၳေန႕က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း ဘယ္ကမွန္းမသိ။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာျဖစ္သြား၏။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ခ်စ္တယ္ ဘာညာေတာ့ မေျပာေတာ့။ ေႏြဦးတို႕ေျပာသလို မအုန္းၾကည္ စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ဟန္တူသည္။ အတန္းေရွ႔အထိ လိုက္ပို႕ကာ ျပန္သြားသည္။ ျမင္လိုက္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က မအုန္းၾကည္အတြက္ ၀မ္းသာၾက၏။ ခက္ေနတာက မအုန္းၾကည္။ သူ႕နာမည္ကို အရမ္းသိခ်င္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူက ျပန္ေမးလွ်င္ ျပန္ေျဖစရာ နာမည္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု မရေသးသျဖင့္ မေမးရဲေသး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူလာစကားေျပာတာကို ခြင့္ျပဳထားေသာ္လည္း
သူေျပာသည့္စကားမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားသလို လွည့္ထြက္ေနရေသာေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္ေနမွန္း မသိေအာင္ ေနရျပန္၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေမးေပးမည္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေႏြဦးႏွင့္ ယဥ္ေက်ာ့ပါလွ်င္ လံုး၀အနားသို႕ မကပ္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းက်မွသာ လာတတ္၏။
ဒီလိုႏွင့္ပင္ ႏွစ္လခန္႕ၾကာသြားျပီျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၾကျပီျဖစ္၏။ အရင္က စိုးရိမ္ခဲ့သလို သူက မအုန္းၾကည္နာမည္ကို လံုး၀မေမးခဲ့သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္သက္သာရာ ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထားရွိေသာ သံေယာဇဥ္ကိုပင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္မထားၾကေသာ္လည္း သူတို႕အၾကားတြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားရေသာအရာမွာ နာမည္သာ ျဖစ္သည္။
(ေျခာက္)
ဒီေန႕ေတာ့ သူက လိုင္ဘရီေရွ႔က ကံ့ေကာ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ခဏထိုင္ခြင့္ေတာင္းကာ သူမထံမွ အေျဖေတာင္းသည္။ လိႈင္းရိပ္ေျပေျပ ဆံပင္ေတြေအာက္က သူ႕နဖူးကေလးမွာ ေခႊးစေတြ စုကာေနသည္ကို မအုန္းၾကည္ ေငးကာေနမိသည္။ အျမဲတမ္း ေတာက္ပစူးရွေသာ သူ႕မ်က္၀န္းမွာ ညွိဳးငယ္ေနရွာ၏။
"ဒီလိုပဲ ႏွစ္သိမ့္မထားပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ကႊန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ယံုပါ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ျမတ္ႏိုးပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ အျပည့္နဲ႕ ခ်စ္တာပါ။ ဟိုဟာေလ တျခားလူေတြလို မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ဘူး ဘာညာ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို မပိုင္ဆိုင္ရရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
သူမ ဖတ္ေနသည့္ ၀တၳဳႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ဗီဒီယိုကားေတြထဲကလို လွပေသာ စကားမ်ားကို သူတကယ္ေျပာတာဆိုတာကိုေတာ့ သူမယံုၾကည္ပါသည္။ မအုန္းၾကည္လည္း သူ႕ကို ခ်စ္ေနတာာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ခက္ေနတာက ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိတ္လန္႕ခဲ့ေသာ အစြဲနာမည္သာ ျဖစ္သည္။ အခုေန သူ႕နာမည္ကို ေမးလိုက္လွ်င္ လံုး၀သဘာ၀က်ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ျပန္ေမးလွ်င္ ဘာေျဖရမလဲ။ မအုန္းၾကည္တို႕ စိုးရိမ္ေနစဥ္ကာလက သူကဘာမွ မေမးခဲ့သျဖင့္ မအုန္းၾကည္တို႕ ထိုနာမည္ကိစၥကို ေမ့ထားလိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မအုန္းၾကည္က သူ႕ကို ယာယီလိမ္ေျပာဖို႕ နာမည္လွလွတစ္ခုကို ေရြးမထားခဲ့။ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ။ သို႕ေသာ္ မအုန္းၾကည္သည္ အရင္တုန္းကေလာက္ ထူအေသာ မိန္းကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။
"ဟုတ္ျပီေလ။ တို႕စဥ္းစားမယ္။ မနက္ျဖန္ ဒီေနရာကိုပဲ လာခဲ့။ တို႕ တိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခုေပးမယ္။"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတန္းထဲမွာေတြ႕ေတာ့ ထူးျခားေသာ အေျခအေနကို ေျပာျပရင္း ကိုယ့္ဘက္မွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္ အေနႏွင့္ တစ္ေနကုန္ စာမသင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မအုန္းၾကည္တို႕ အလုပ္ရႈပ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ရသမွၽ; နာမည္လွလွေတြကို စဥ္းစား၊ ခ်ေရး၊ ေ၀ဖန္၊ အၾကိဳက္ေရြးၾကရင္း ေနာက္ဆံုးညေနေစာင္းမွာပင္ ေရြးထားသမွၽ; နာမည္မ်ားထဲမွာ ေမထိုက္အိမ္ႏွင့္ ခဲယမံုဆိုေသာ နာမည္ႏွစ္ခုကို ရသည္။ မအုန္းၾကည္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြား၏။ မနက္ျဖန္သည္ သာယာလွပေသာ ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ရမည္။
"ဒါဆိုရင္ သူ႕နာမည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တို႕နာမည္က အဆင့္မနိ္မ့္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဒီေကာင္ၾကည့္ရတာ လူက လူေပ်ာ့ဆိုေတာ့ နာမည္ႏုႏုပဲေနမွာ။ မ်ိဳးျငိမ္းေဆြတို႕၊ သက္ေဇာ္ေထြး အဲဒီလုိေပ့ါဟာ"
ယဥ္ေက်ာ့စကားေၾကာင့္ ေႏြဦးက မ်က္ႏွာကို မဲ့၏။
"ဆိုင္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်ာ့ကလည္း တို႕လူကို ၾကည့္ပါလား။ နာမည္က သတိၱတဲ့။ လူက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ရင္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနတာ"
ေႏြဦးစကားေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရေသး၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မနက္ျဖန္အတြက္ မအုန္းၾကည္ ရင္ေတာ္ေတာ္ေအးသြား၏။
"ဟဲ့ အေျဖမေပးခင္ သူ႕နာမည္ကုိ အရင္ေမးေနာ္။ မင္းေရြးျပီးတဲ့နာမည္ကိုလည္း သတိအျမဲရေနေအာင္ ခဏခဏ ရြတ္ၾကည့္ထားဦး။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက ေခၚမွ လွည့္မၾကည့္မိဘဲ ေနဦးမယ္"
ထိုသတိေပးစကားအရေရာ မနက္ျဖန္သူ႕ကို ေပးရမည့္ အေျဖအတြက္ ပါ မအုန္းၾကည္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မရေတာ့။ အိပ္မရေတာ့မွန္းသိသျဖင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သူမေရြးထားျပီးျပီျဖစ္ေသာ ေမထိုက္အိမ္ဆိုသည့္ နာမည္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ေနမိသည္။ ထိုညသည္ တစ္ညလံုး ေမထိုက္အိမ္ညျဖစ္၏။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ ေမထိုက္အိမ္၊ ေမထိုက္အိမ္၊ ေမထိုက္ .. ..။
(ခုနစ္)
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူမသည္ တကယ့္ကို ေမထိုက္အိမ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေမထိုက္အိမ္သည္ အိပ္ရာထသည္။ ရင္ခုန္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ အလွဆံုးျပင္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေမထိုက္အိ္မ္သည္ အဓိပတိလမ္းကို ေလွၽ;ာက္လာေလသည္။ အဓိပတိလမ္းမွ လိုင္ဗရီေရွ႔ ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္မွာ သူ႕ကိုေတြ႔ရေတာ့ ေမထိုက္အိမ္ရင္သည္ က်င္ခနဲ ခုန္ကာသြား၏။ ၀င္ထိုင္ျပီးသည့္အထိ သူက ဘာမွမေျပာ။ ေမထိုက္အိမ္လည္း ဘာမွ မေျပာႏိုင္။ တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ ေမထိုက္အိမ္ဆိုေသာ နာမည္ကိုသာ ရြတ္ေနလိုက္၏။ ရင္ထဲမွာ ေမာကာေနသည္။
"ကြၽန္. . . ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဲဒါ ဟိုဟာေလ"
"အင္း စဥ္းစားျပီးပါျပီ"
တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စကားကို ေမထိုက္အိမ္က စရ၏။
"ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ တို႕အေျဖမေပးခင္ သူ႕နာမည္ကို အရင္ေျပာျပရမယ္"
"ဗ်ာ"
သူ တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္ေသာ အၾကည့္ကို ေမထိုက္အိမ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး အခက္အခဲအေျဖကို ရရန္အတြက္ တစ္ညလံုး ထိတ္လန္႕စိုးရိမ္ေနလိမ့္မည္။ အခုက်ေတာ့ သူလုပ္ရမွာက အင္မတန္မွ လြယ္ကူေသာ သူ႕နာမည္ကို ေျပာျပရန္သာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ပဲ ျဖစ္ရမည္။
သူ႕ကို ျပံဳးျပလိုက္ရ၏။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႕နာမည္။ သူက တို႔ကိုလိုက္တယ္။ ခ်စ္တယ္လို႕လည္း ေျပာတယ္။ အခု အေျဖေပးမယ့္အခ်ိန္ပဲ ေရာက္ေနျပီ။ သူ႕နာမည္ကို တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ အခု တို႕ေတာင္းဆိုတာ ဒါပဲ။ သူ႕နာမည္ေျပာျပီးရင္ အေျဖေပးမယ္။ တို႕ကလည္း သူ႕နာမည္ကို သိပ္သိခ်င္ေနတာ။ ကဲ ေျပာ သူ႕နာမည္ ဘယ္သူလဲ"
"နာမည္ နာမည္"
သူ ထိတ္လန္႕တၾကား ထကာရပ္၏။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြက အံ့ၾသေနတာမဟုတ္ေတာ့။ ေၾကာက္လန္႕ေနတာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဟကာေန၏။ ဘာျဖစ္တာလဲ။
"ဟုတ္တယ္ေလ နာမည္ကို ေမးေနတာ။ သူ႕နာမည္ ဘယ္သူလဲ။ ကဲ ေျပာ"
"ဟို ဟိုေလ အေျဖေပးျပီးမွ နာမည္ေျပာလို႕ မရဘူးလား"
တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔စြာ ေျပာလာေသာ သူ႕စကားေၾကာင့္ သူမလံုး၀ အံ့ၾသသြားသည္။ သူမ သူ႕နာမည္ကို ဘယ္ေလာက္ သိခ်င္ခဲ့ရသနည္း။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့၊ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့၊ မွန္းဆခဲ့ရသည္။ သူမ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္ဘက္က အဆင္မေျပသျဖင့္ မေမးရဲခဲ့။ အခုအေျဖေပးဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘက္က ပင္ပန္းၾကီးစြာ ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ အခုမွ သူက ဘာေၾကာင့္ မေျပာရသနည္း။
"ဒီမွာ ၇ွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ရွင့္နာမည္ကို ေျပာေနတာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဟို သူ သူတို႕ကို အေျဖအရင္ေပးပါလား။ အေျဖေပးျပီးမွ တို႕နာမည္. . . "
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ေဒါသက ႏွလံုးကိုပင့္တင္ကာ ဆြဲမသျဖင့္ သူမ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္သည္။ ဘာျဖစ္ရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ သူ႕နာမည္ကို မေျပာ၇သနည္း။ သူ႕နာမည္ကို သိခ်င္စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုး မႊန္ထူကာလာသည္။
"ဒီမွာ ရွင့္ကို ကြၽန္မ တစ္ခါတည္းေျပာမယ္။ ရွင့္နာမည္မသိဘဲနဲ႕ လံုး၀အေျဖမေပးႏိုင္ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ဟာကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ရွင့္နာမည္မေျပာ၇င္ ရွင္ကြၽန္မဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕ေတာ့"
ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ သူမစကားဆံုးေတာ့ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားျပီး ေတြေတြၾကီးရပ္ကာ စဥ္းစားေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္လြယ္ကူေသာ နာမည္ကေလး ေျပာဖို႕ကိစၥကို သူလုပ္ေနပံုၾကည့္ျပီး သူမ အသည္းယားကာ အ၇မ္းသိခ်င္လာ၏။ ခဏၾကာေတာ့ သူေခါင္းေမာ့ကာလာသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြက မယံုႏိုင္စရာ ညွိဳးရိပ္သင့္ေနၾကသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေျပာပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္"
"ေျပာ ေျပာမွာသာေျပာ။ ဘယ္သူလဲ နာမည္"
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ျပားၾကီးပါ"
"ဘာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ျပားၾကီးပါ"
ေလာကၾကီးသည္ ဘာသံမွ မျမည္ေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ကာသြား၏။
ခါးကေလးကုန္း၊ လက္သီးကေလးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ကာ ေအာ္မိေသာ သူမလည္း ခါးကို ျပန္မဆန္႕ႏိုင္ခဲ့။ ျပားၾကီး ျပားၾကီးဆိုေသာ အသံသည္ အသိဥာဏ္ထဲမွာ တြန္းထိုးရုန္းကန္ေနသည္။ ဘုရား ဘုရား သူမ ေမွ်ာ္လင့္ျမတ္ႏိုးစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္တမ္းတခဲ့ရေသာ သူမခ်စ္သူ၏ နာမည္က ျပားၾကီးတဲ့လား။ အံ့ၾသေဒါသျဖစ္စြာ ျငိမ္သက္ျပီးၾကည့္ေနေသာ သူမကို သူက ေငးၾကည့္ကာ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ေရႊဘိုနယ္သားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးျပီးေတာ့ အေမက ၾကမ္းေပၚမွာ အႏွီးနဲ႕ ခုခုသိပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ေမြးခါစက ထြားလြန္းေတာ့ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ေနတတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့က ျပားသြားတာပါ။ အဲဒါကို အဘြားက ခ်စ္စႏိုးေခၚရင္း တစ္အိမ္လံုး ဒီနာမည္ပဲ ျဖစ္သြားတာပါ"
သူ႕အသံေတြက တုန္ယင္ကာေနၾကသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္က ေ၀့ကာတက္လာ၏။ ေလသံျပတ္သြားျပီး၊ သူဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္။ ခဏၾကာမွ အားတင္းကာ ဆက္ေျပာသည္။
"ၾကီးလို႕ မွတ္ပံုတင္ရိုက္ၾကေတာ့ မိဖေတြမအားလို႕ အစ္မေတြနဲ႕ သြားရတာ။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဘာမွမသိဘဲ ေခၚေနက်အတိုင္း ျပားၾကီးပဲ"
သူ႕အသံက တိုးေပ်ာ့တိမ္၀င္ကာ သြားသည္။ သူ အံကို တစ္ခ်က္ ၾကိတ္၏။
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒီနာမည္က ရန္ကုန္ကလူေတြ ေပးၾကတဲ့ နာမည္ေတြလို မလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာပါဗ်ာ။ သူ႕ကို ေတြ႔ကတည္းက တစ္ေလွၽ;ာက္လံုး ကြၽန္ေတာ္သိေစခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ပါ။ မသိေစခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ပါ"
"အို"
သူ ေနာက္ဆံုးစကားက သူမရင္ထဲက ႏွလံုးသားကို တိုက္ရိုက္ထိသြားခဲ့၏။
"အခု ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္းသြားျပီဆိုတာ နားလည္ပါတယ္"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ သူက ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူမ အံ့ၾသကာ ေငးေနမိသည္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ သူမထံမွ စကားသံမွ ထြက္မလာ။ သူမ၀ိညာဥ္ေတြကို ခါခ်လိုက္ကာ ေအာ္သည္။
"ကိုျပားၾကီး"
သူ ဆတ္ခနဲ ရပ္သြားေတာ့ သူမ၀ုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။
"မထင္ပါနဲ႕။ ကြၽန္မနာမည္လည္း မလွပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း ရွင့္လိုပဲ"
သူ တအံ့တၾသ ေမာ့ကာ ေငးသည္။ မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ၀မ္းသာစျပဳေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္စံု ဆံုေတြ႔ၾကသည္။
"ဘယ္ .. ဘယ္သူလဲဟင္။ သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ"
"မအုန္းၾကည္တဲ့"
"ဘာျဖစ္လဲ။ လွသားပဲဟာ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးလွတာပဲ။ မအုန္းၾကည္တဲ့"
"ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နာမည္ဆိုတာ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အာရံုတစ္ခုပါ။ လူနဲ႕မတူတဲ့ နာမည္ေတြ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ နာမည္ေတြ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ျပားၾကီးဆိုတာ ဘာျဖစ္လဲ။ ရွင့္ေနာက္ေစ့ကေလး ျပားေနလို႕ ခ်စ္စႏိုးေခၚတာပဲ။ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ကြၽန္မနာမည္ကိုလည္း အဘိုးက ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ေပးသြားတာ။ အမွတ္တရနဲ႕ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ"
"ဒါ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမမုန္း"
မအုန္းၾကည္က မ်က္၀န္းကိုမိွတ္ကာ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာခါရင္း ျပံဳးကာေျပာသည္။
"ေဟာဒီက မအုန္းၾကည္က ဒီက ျပားၾကီးကို ခ်စ္ပါတယ္တဲ့ရွင္"
ေႏြးေထြးစြာ လက္ဖ၀ါးမ်ား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွလံုးသားခ်င္း တည့္တည့္ထိၾကသည့္အခါ က်န္သည့္အရာအားလံုး လြင့္စဥ္ထြက္သြားၾကစျမဲသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦး လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ ေျခလွမ္းစလွမ္းသည္။ ထိုေျခလွမ္းသည္ မအုန္းၾကည္ႏွင့္ ျပားၾကီးတို႕၏ စစ္မွန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
~~~~~
နီကိုရဲ
၁၉၉၉ ဒီဇင္ဘာလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း
သစၥာနီ (စာအုပ္နဲ.လူ)
သူ႔ပံုပန္းကအၿငိမ္းစား ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦး အသြင္ႏွင့္တူ၏။ ေဖြးေဖြးျဖဴ ၍ၿဖီး သင္ေလ့ရွိဟန္မတူေသာ ဆံပင္မ်ားက ကုပ္ထိလုနီး ရွည္လ်ားစြာျပန္႔က် ေနသည္။ ရႈံ႕တြတြသူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ေပၚတြင္လည္း မွဲ႕ေျခာက္ႏွင့္အေရးအ ေၾကာင္းအတြန္႔မ်ားျပည့္ႏွက္ေန၏။ သူ႔ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြြၽန္ေပၚတြင္ အၿမဲရွိေနတက္ သည့္ အေ၀းအနီးၾကည့္ႏိုင္ေသာ အနက္ေရာင္ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္သည္လည္း သူ႔နည္းတူ အ္ိုမင္းေနေလၿပီ။သူ႔ေခါင္းတြင္ စြပ္ထားရာတြင္ ၿမဲျမန္ေစရန္ ထိုမ်က္မွန္၏ ကားေနေသာ ကိုင္းႏွစ္ဖက္အဖ်ားကုိ သားေရႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဆက္သြယ္ထား၏။
အစိမ္းေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တစ္ထည္ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ပ်ယ္စျပဳေန ေသာ တိုက္ပံုအကၤ် ီ အနက္ႀကီးတစ္ထည္တို႔မွာ သူ၀တ္ေနက် အဆင္အယင္မ်ား ျဖစ္၏။ ကိုင္းေနေသာ သူ႔ခါးေၾကာင့္ ေရွ႕ကုိငိုက္တြဲက်ေနသည့္ တုိက္ပံု အက်ႌအနက္ႀကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ဖားလ်ားပြေယာင္းေနသည္ဟု ထင္စရာရိွ၏။ သူ႔ပခံုးေပၚမွာ လြယ္လာတက္ေသာ တြဲအိေနသည့္ လြယ္အိတ္အနက္ႀကီး၏ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ခါးမွာ ပို၍ ပိကိုင္း သေယာင္ရွိ၏။ ခါးကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ထိုလြယ္အိတ္အနက္ႀကီးအား တနင့္တပိုးထမ္း သည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲကုိ သူတရြရြျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲရွိ စာအုပ္သည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားၾကစၿမဲပင္။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဘအ္ိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမည္ကုိ ပန္းဆိုတန္းလမ္းထဲရွိ ဘယ္စာအုပ္သည္ကမွ မသိ။ အားလံုးက တညီတညႊတ္တည္း “ဆရာႀကီး” ဟုသာ ရိုေသစြာေခၚေ၀ၚဆက္ဆံေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ဤလူႀကီးသည္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားပ်က္သြားရွာေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသည့္ သူေဌးေဟာင္းႀကီးတစ္ ေယာက္ျဖစ္ မည္ဟုသာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လက္ခံထားၾက၏။ သူဘယ္မွာေနသည္။ သူ႔မိသားစု ရွိမရွိဆိုတာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မည္သူကမွမသိ။ သူတို႔သိသည္က ဦးဘအ္ို၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ရွားပါးေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္သာျဖစ္၏။
ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း တစ္၀ိုက္သည္ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္း ၀ယ္သူမ်ား၊ စာၾကမ္းပိုးမ်ား ေလ့လာက်က္စားရာ ေဒသျဖစ္၏။ ထိုတစ္၀ိုက္က စာအုပ္သည္မ်ားသည္ စာအုပ္ေရာင္းလည္းေရာင္း၏။ ၀ယ္လည္း၀ယ္၏။ ဦးဘအိုသည္ သူတို႔၏ ေဖာက္သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။ အ၀ယ္သမားေဖာက္ သည္မဟုတ္ အေရာင္းသမားေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုေဆာင္းထားသမွ်ကုိ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာင္းၾကသူေတြ လက္ထဲ၀ယ္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းမ်ားပါ လာ တက္၏။ အင္မတန္ခ်ဳိသာေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ယူရေသာ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ေရာင္းေသာအခါ သူတို႔နင့္ခနဲ အျမတ္ရေလ့ရွိသည္။ အခုတေလာ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ကမာၻ႕ဂႏၱ၀င္စာအုပ္မ်ားမွာ အ၀ယ္ လိုက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က အစိုးရစာအုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ယခုေစ်းကြက္တြင္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိပ္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမူး၊ ဆတ္၊ ဂြၽိဳက္၊ ကပ္ဖကာ စသူတို႔၏ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ေစ်း ေခၚရ၏။ ေလးငါးဆယ္ဆိုလည္း ၀ယ္မည့္သူ မနည္း။ စာရူးေပရူးကေလးမ်ားသည္ ထိုဆိုင္မ်ားရွိရာသိုု႔ ေခ်ာင္းေပါက္မတက္ ေရာက္လာကာ ကမာၻ႔ဂႏာၱ၀င္တြင္ ဖတ္ရခက္ခဲသည္ဆိုေသာ နာမည္ႀကီးေပ့ဆိုေသာ၊ အႏုပညာေျမာက္လွသည္ဆိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကားဖူးနား၀ေလာက္ျဖင့္ တဖြဖြ ေမးၾက၀ယ္ၾကသည္။ ထိုစာရူးေပရူးေလးမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္မွ ဆရာေပါက္စေလးမ်ား၊ ကိုယ့္ကို ကမာၻ႕စာေပးႏွင့္ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိသည္ဟု အထင္ခံခ်င္ေနရွာေသာ ပိုက္ဆံရွိသားသမီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေပါက္စကေလးမ်ား စသျဖင့္ လူစံုပါ၏။ ထိုအထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ား မွာ စာအုပ္နာမည္ေလာက္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစားဖတ္ရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္ကာ အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ ေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္စာအုပ္ လာေမး၏။ ေသာမတ္မန္းအေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ေသာမတ္မန္းစာအုပ္ကို လာေမး၏။ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္အေၾကာင္းပါလာလွ်င္၊ ကပ္ဖကာအေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ျမန္မာလိုေဆာင္းပါးကို ဖတ္ကာ အဲဒီစာအုပ္ ေတြ မရွိဘူးလားဟု အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ကို သူတို႔ လာေမးတတ္ၾက၏။ စာအုပ္သည္မ်ားအဖို႔ ထိုလူစုမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီးရႏိုင္ေသာ ပံုေသေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္၏။ ထို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားကို အရွည္သျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ သူတို႔စာအုပ္မ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရသည္။ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကလည္း ရွားပါးတန္သေလာက္ ရွားပါးေန၏။ ထိုအေျခအေန မ်ဳိးတြင္ ဦးဘအိုမွာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဦးဘအို ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း စာအုပ္တန္းဘက္ ကို ေရာက္လာလွ်င္ အားလံုးလိုလိုက ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ႀကိဳဆိုေလ့ရွိၾက၏။ ဦးဘအို လာတိုင္းလည္း သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာအုပ္ေကာင္း မ်ား အျပည့္အသိပ္ပါလာတက္၏။ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားမဟုတ္ တန္ဖိုးရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္း ဦးဘအိုသည္ သူ႔ဆီမွ စာအုပ္၀ယ္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ကိုတင္အိ ဆိုင္မွာ ေရာက္ေန၏။ ကိုတင္အိဆိုသူက ေစ်းႏွိပ္ေပးေလ့မရွိ။ အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေသးသည္။ သူ ႏွင့္ လူခ်င္းလည္း အတန္အသင့္ ရင္ႏွီွးေန၏။ ဦးဘအို လြယ္အိတ္အနက္ႀကီးထဲ မွ စာအုပ္မ်ားကို ကိုတင္အိက အျပင္မွာ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ကာ ပံုရင္း ....က “ဂြၽန္ကိ၊ ရွယ္လီ၊ ၀ီလ်ံဘလိတ္၊ ဒီအပတ္ ဆရာႀကီးစာအုပ္ေတြက ရိုမန္ တစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုရင္လည္း ဟိုတစ္ေခါက္က လိုရစ္ခ်က္၀က္ဘာ၊ ေရာဘတ္လို၀ယ္တို႔၊ ပရဲဗတ္တို႔လို ေမာ္ဒန္ဆရာေတြဟာ ယူလာပါ၊ ဒါက ဒစ္ကင္း ဒါက ေရာဘတ္ဖေရာ့၊ ဟာ....ေသာမတ္ဟာဒီ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား၊ ပါးလ္အက္စ္ဘတ္ စာအုပ္ေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔က လူသိပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခတ္ကုန္ေနၿပီ။” ဦးဘအိုက ကိုတင္အိေျပာသမွ် ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေထာက္ခံသည့္ သေဘာျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူေခါင္းညိတ္ေနပံုက “ေလာကႀကီးအေၾကာင္း အလံုးစံုငါသိပါတယ္” ဆိုသည့္ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္းႏွလံုးသြင္းေနပံုႏွင့္သာ တူ၏။ “ေတာ္ေသးတယ္ ဆရာႀကီးေရ၊ ကမူးရဲ႕ ေအာက္ဆိုက္ဒါစာအုပ္ ကေလးရယ္၊ နာဘိုေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဆာဘဲလ္ဘိုးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကေလးေတြရယ္ ပါလာေပလို႔၊ ဂ်က္ကာရိုယက္၊ ေသာမတ္ပင္ခြၽန္း၊ စူဆန္ဆြန္တက္၊ ဒါက ဂြၽဳိက္စ္ကာရိုးအုတ္၊ သူတို႔စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး ” ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးက စကားနည္းသည္။ ပညာရွိ ဆိုတာ မတီးလွ်င္ မျမည္တဲ့စည္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထိုလူႀကီး သူတို႔ဆီိကုိ စာအုပ္ေတြ လာေရာင္းေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ သူေရာင္းၿပီးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရတြက္ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေနာက္ေရာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ေျပာဖူးေသး၏။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္မွတ္ေလ့လာထားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဤမွ်တည္ၿငိမ္မႈရွိေန သည္ကို ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔က စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း အျပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနတက္သည္။ အျပန္အလွန္ လက္ခံ ေဆြးေႏြးရေလာက္ေအာင္ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိဟု ယူဆေလသလားမသိ။ “ဆရာႀကီး၊ ေသာမတ္မန္းရဲ႕ “မက္ဂ်စ္ေမာင္းတိန္း” မရွိဘူးလား၊ ဒီဘိုးဗြား ရဲ႕ ‘ေအာဆက္အင္ဒန္း’ ေရာ၊ ဆင္ကလဲလြီစာအုပ္ေတြေရာေပါ့၊ ယူလာခဲ့ပါ၊ အထူးသျဖင့္ ကပ္ဖကာရဲ႕ ရဲတိုက္စာအုပ္ရွ္ိရင္ လိုခ်င္တယ္။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဒါမွာထားတာပဲ သံုးေလးဦးရွိ တယ္” ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။ ဦးဘအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေမာျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သည္။ အိမ္က ထြက္သြားစဥ္က စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးမွာ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္တို႔ျဖင့့္ျပည့္လာ၏။ သူ႔အိမ္က ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာရွိသည္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ ခပ္ေသးေသး သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပရိေဘာဂဟူ၍ မရွိ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေန ေသာ စာအုပ္ပံုႀကီးတစ္ပံုေတာ့ရွိ၏။ စာအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ သူ႔ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ဆက္ကို ဦးဘအို သတိရလာသည္။ ဦးေအာင္ဆက္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတစ္ခုမွ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ကုိ စာေပေလ့လာျခင္း၌သာ ထာ၀ရ ျမွပ္ႏံွထားခဲ့ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကေပးေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ေန၏။ ေဆြမရွိမ်ဳိးမ ရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဆက္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရန္ လူ တစ္ဦးလိုေနသည္။ ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ကအစ တာ၀န္ယူႏိုင္မည့္သူျဖစ္ရ မည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူလြတ္တစ္ဦးဆိုေတာ့ မိန္းမအေဖာ္ႏွင့္လည္း မသင့္ ေတာ္ျပန္ေခ်။ သို႔ျဖင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ ဆက္စပ္ေပးမႈႏွင့္ သူ႔ဆီကို ဦးဘအို ေရာက္လာသည္။ ဦးဘအိုကလည္း ေတာက တက္လာေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္ ေယာက္ျဖစ္၏။ တျခားအလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ခဏခိုနားမည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဆက္ထံေရာက္ခဲ့ေသာ ဦးဘအိုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးခ်ိန္အထ္ိ အတူေနျဖစ္ခဲ့ေလ ေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဦးေအာင္ဆက္ အၿငိမ္းစားယူေသာအခါ သူ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဤဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆက္၏ အၿငိမ္းစားလစာေငြမွာ အသံုးအျဖဳန္း မရွိေသာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ စား၀တ္ေနေရးအမႈအတြက္ ဖူလံု၏။ ဦးေအာင္ဆက္မွာ စုေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကးဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ။ တစ္သက္လံုး သူ ရခဲ့သမွ်မွာ စာအုပ္၀ယ္ျခမ္းျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့သည္။ သူခ်မ္းသာသမွ်မွာလည္း စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကေတာ့ ဦးဘအိုထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔အတြက္ ဦးေအာင္ဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေမြပစၥည္းမွာ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။ လက္ထဲမွာရွိသမွ် ေငြေၾကးကေလး ကုန္ခန္းသြားေသာအခါ အုိမင္းမစြမ္းရွိ ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဘအိုသည္ စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲ ၾကံဳလာသည္။ ယခုလို အခါမ်ဳိးတြင္ သူ႔ ၌လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ေသာ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေရာင္းခ်စား စရာ ေငြေၾကးလည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ေရာက္ခိုက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားေရာင္းေနေသာ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ ‘ဒီလိုစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သလား’ ဟုေမးမိ၏။ ဆိုင္ရွင္က ‘ယူခဲ့ပါ ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္’ ဟု ဆိုသည္။ သည္လိုွႏွင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ထည့္ ယူလာကာ သူျုပ၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀မ္းသာအားရ၀ယ္၏။ ဆိုင္ရွင္ထံမွ သူဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ ေငြေၾကးကို ရသျဖင့္ ဦးဘအို အံ့အားပင္သင့္ေနသည္။ သူ ယူလာေသာ စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို တစ္အုပ္ငါးက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္ က သူပိုက္ဆံျပတ္ခိုက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စကၠဴလည္၀ယ္သည့္ သူတစ္ဦးကို ေခၚ ေရာင္းဖူး၏။ တစ္ပိသာ သံုးက်ပ္ခြဲပဲရခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ရွိရင္လည္း ယူလာခဲ့ပါဦးဟု မွာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးဘအိုသည္ ေစ်းသံုးလိုတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းကုိ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ေရာက္လာကာ စာအုပ္ေရာင္းသူျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိ္မ္ထက္ သူပိုမေရာင္း။ သူ႔မွာ ဒီထက္ေငြပို မလိုေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔ဆရာေပးခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ သူႀကီးပြားေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာအုပ္မ်ားသာမက သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစားအေဟာင္း မ်ားမွာလည္း သူ႔အ၀တ္အစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုက္ပံုအကၤ် ီကေတာ့ သူႏွင့္ နည္း နည္းပြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္ဖို႔ျပင္မေနႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ မ်က္မွန္။ မ်က္မွန္က အိုေဟာင္းေနေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ စပါးလံုးေရြးရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း အသံုး၀င္ေနေသ၏။ စာအုပ္စင္မ်ားကိုေတာ့ သူခြဲျခမ္းကာ ထင္း စိုက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ ခမ္းခမ္းနားနား စာအုပ္စင္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုလွပါဘူးဟု ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခုလို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ စုပံုထားလည္း ရတာပဲဟာ။ စာအုပ္မ်ားမွာ အစီအရီေရာ ဖရိုဖရဲပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲက် ေထြးသီထပ္ တင္ေနသည္။ ကမူး၏ ပလိပ္၀တၳဳစာအုပ္မွာၾကြက္ကိုက္ထားသျဖင့္ စုတ္ျပတ္ေန ၏။ ေတာ္စတိိြဳင္း၏ အင္ညာကရီနီနာေျခရင္းတြင္ ဂ်ဳိးဇက္ကြန္းရဒ္၏ လာ့ဒ္ဂ်င္ လဲက်ေနသည္။ အရင္းက်မ္းမွာ ျခမ်ားစားလ်က္ရွိသည္။ ဟင္နရီဂ်ိမ္း၏ ခ်ဳိးငွက္ အေတာင္ပံမ်ားမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ သံဖေနာင့္ေအာက္ ေရာက္ေန၏။ မားကြပ္၏ အထီးက်န္ႏွစ္တရာမွာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေန၏။ ရုဖ္အယ့္လီဆင္၏ ကို္ယ္ေပ်ာက္သူမွာ ပိုးဟတ္ေခ်းမ်ား စြန္းကြက္ေနသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဒ္၏ လိႈင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္၏ ယူလီစီးေရာက္ေန၏။ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင္၏ ေလဒီခ်က္တာလီခ်စ္သူမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိေတာ့။ က၀ါဘာတား၏ ႏွင္းပြင့္တိုင္း ျပည္မွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး တေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က စာအုပ္ပံုထဲမွ ထြက္လာကာ ဦးဘအိုကိုေငးၾကည့္ၾက၏။ ထုိအထဲမွ တစ္ေကာင္ကို ဦးဘအိုက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ကာ ‘မင္းတို႔လဲ စာအုပ္ေတြကို စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငါနဲ႔ ဘ၀တူေပါ့ကြာ’ ဟု ဆိုသည္။ ဦးဘအိုသည္ ထိုအေကာင္မ်ားကို ေမာင္းပစ္ေလ့မရွိေခ်။ ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဘအို မီးအိမ္ကို ထြန္းညိွေနဆဲမွာ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလေအးတစ္ခ်က္က စုတ္ၿပဲေနေသာ ၀ါးထရံေပါက္မွ တိုး ေ၀ွ႔စိမ့္ယို၀င္လာ၏။ ဤထရံကို သူ အသစ္ျပန္မလဲႏိုင္ေသးခင္ ေလလံုေအာင္ ထရံအေပါက္မ်ားကို စကၠဴႏွင့္ကပ္ကာ ပိတ္ဖို႔ကိစၥကို သတိရလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုထဲက လက္လွမ္းမီရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ကာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္စီျဖဳတ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ထရံမွာ ကပ္ေနမိ၏။ ထိုကဲ့သို႔ သူဆုတ္ၿဖဲ၍ ထရံေပါက္ကို ကပ္ပစ္လိုက္ကာ စာအုပ္မွာ စာအုပ္ သည္မ်ားက လိုခ်င္တပ္မက္စြာ တဖြဖြမွာၾကားေနသည့္ ကပ္ဖကာ၏ ရဲတိုက္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္တုန္းကမွ စာမသင္ဖူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေ၀း၍ ျမန္မာလိုပင္ တစ္လံုးမွ မတတ္ရွာေသာ ဦးဘအိုတစ္ေယာက္ သိႏိုင္ရွာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ------------------ သစၥာနီ
အစိမ္းေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တစ္ထည္ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ပ်ယ္စျပဳေန ေသာ တိုက္ပံုအကၤ် ီ အနက္ႀကီးတစ္ထည္တို႔မွာ သူ၀တ္ေနက် အဆင္အယင္မ်ား ျဖစ္၏။ ကိုင္းေနေသာ သူ႔ခါးေၾကာင့္ ေရွ႕ကုိငိုက္တြဲက်ေနသည့္ တုိက္ပံု အက်ႌအနက္ႀကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ပင္ ဖားလ်ားပြေယာင္းေနသည္ဟု ထင္စရာရိွ၏။ သူ႔ပခံုးေပၚမွာ လြယ္လာတက္ေသာ တြဲအိေနသည့္ လြယ္အိတ္အနက္ႀကီး၏ အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ခါးမွာ ပို၍ ပိကိုင္း သေယာင္ရွိ၏။ ခါးကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ထိုလြယ္အိတ္အနက္ႀကီးအား တနင့္တပိုးထမ္း သည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲကုိ သူတရြရြျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းထဲရွိ စာအုပ္သည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားၾကစၿမဲပင္။
သူ႔အမည္မွာ ဦးဘအ္ိုျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမည္ကုိ ပန္းဆိုတန္းလမ္းထဲရွိ ဘယ္စာအုပ္သည္ကမွ မသိ။ အားလံုးက တညီတညႊတ္တည္း “ဆရာႀကီး” ဟုသာ ရိုေသစြာေခၚေ၀ၚဆက္ဆံေလ့ရွိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုးက ဤလူႀကီးသည္ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡအိုႀကီးတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားပ်က္သြားရွာေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသည့္ သူေဌးေဟာင္းႀကီးတစ္ ေယာက္ျဖစ္ မည္ဟုသာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လက္ခံထားၾက၏။ သူဘယ္မွာေနသည္။ သူ႔မိသားစု ရွိမရွိဆိုတာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မည္သူကမွမသိ။ သူတို႔သိသည္က ဦးဘအ္ို၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အဖိုးတန္ရွားပါးေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာတတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္သာျဖစ္၏။
ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း တစ္၀ိုက္သည္ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္း ၀ယ္သူမ်ား၊ စာၾကမ္းပိုးမ်ား ေလ့လာက်က္စားရာ ေဒသျဖစ္၏။ ထိုတစ္၀ိုက္က စာအုပ္သည္မ်ားသည္ စာအုပ္ေရာင္းလည္းေရာင္း၏။ ၀ယ္လည္း၀ယ္၏။ ဦးဘအိုသည္ သူတို႔၏ ေဖာက္သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။ အ၀ယ္သမားေဖာက္ သည္မဟုတ္ အေရာင္းသမားေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုေဆာင္းထားသမွ်ကုိ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာင္းၾကသူေတြ လက္ထဲ၀ယ္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစာအုပ္ေကာင္းမ်ားပါ လာ တက္၏။ အင္မတန္ခ်ဳိသာေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ယူရေသာ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ေရာင္းေသာအခါ သူတို႔နင့္ခနဲ အျမတ္ရေလ့ရွိသည္။ အခုတေလာ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ကမာၻ႕ဂႏၱ၀င္စာအုပ္မ်ားမွာ အ၀ယ္ လိုက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က အစိုးရစာအုပ္မ်ားမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ သံုးက်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ယခုေစ်းကြက္တြင္ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိပ္ျဖစ္ ေနသည္။ ကမူး၊ ဆတ္၊ ဂြၽိဳက္၊ ကပ္ဖကာ စသူတို႔၏ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ ထို႔ထက္ေစ်း ေခၚရ၏။ ေလးငါးဆယ္ဆိုလည္း ၀ယ္မည့္သူ မနည္း။ စာရူးေပရူးကေလးမ်ားသည္ ထိုဆိုင္မ်ားရွိရာသိုု႔ ေခ်ာင္းေပါက္မတက္ ေရာက္လာကာ ကမာၻ႔ဂႏာၱ၀င္တြင္ ဖတ္ရခက္ခဲသည္ဆိုေသာ နာမည္ႀကီးေပ့ဆိုေသာ၊ အႏုပညာေျမာက္လွသည္ဆိုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ၾကားဖူးနား၀ေလာက္ျဖင့္ တဖြဖြ ေမးၾက၀ယ္ၾကသည္။ ထိုစာရူးေပရူးေလးမ်ားထဲတြင္ တကၠသိုလ္မွ ဆရာေပါက္စေလးမ်ား၊ ကိုယ့္ကို ကမာၻ႕စာေပးႏွင့္ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိသည္ဟု အထင္ခံခ်င္ေနရွာေသာ ပိုက္ဆံရွိသားသမီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေပါက္စကေလးမ်ား စသျဖင့္ လူစံုပါ၏။ ထိုအထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ား မွာ စာအုပ္နာမည္ေလာက္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစားဖတ္ရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္ကာ အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္ ေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္စာအုပ္ လာေမး၏။ ေသာမတ္မန္းအေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ေသာမတ္မန္းစာအုပ္ကို လာေမး၏။ ဗာဂ်ီးနီယား၀ုဖ္အေၾကာင္းပါလာလွ်င္၊ ကပ္ဖကာအေၾကာင္းပါလာလွ်င္ ျမန္မာလိုေဆာင္းပါးကို ဖတ္ကာ အဲဒီစာအုပ္ ေတြ မရွိဘူးလားဟု အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္ကို သူတို႔ လာေမးတတ္ၾက၏။ စာအုပ္သည္မ်ားအဖို႔ ထိုလူစုမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီးရႏိုင္ေသာ ပံုေသေဖာက္သည္မ်ားျဖစ္၏။ ထို ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ၀ယ္သူမ်ားကို အရွည္သျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ရန္အတြက္ သူတို႔စာအုပ္မ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရသည္။ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကလည္း ရွားပါးတန္သေလာက္ ရွားပါးေန၏။ ထိုအေျခအေန မ်ဳိးတြင္ ဦးဘအိုမွာ သူတို႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွေသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဦးဘအို ပန္းဆိုးတန္း၊ သံုးဆယ္ခုႏွစ္လမ္း စာအုပ္တန္းဘက္ ကို ေရာက္လာလွ်င္ အားလံုးလိုလိုက ပ်ဳပ်ဳငွာငွာ ႀကိဳဆိုေလ့ရွိၾက၏။ ဦးဘအို လာတိုင္းလည္း သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာအုပ္ေကာင္း မ်ား အျပည့္အသိပ္ပါလာတက္၏။ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားမဟုတ္ တန္ဖိုးရွိ အဂၤလိပ္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္း ဦးဘအိုသည္ သူ႔ဆီမွ စာအုပ္၀ယ္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ကိုတင္အိ ဆိုင္မွာ ေရာက္ေန၏။ ကိုတင္အိဆိုသူက ေစ်းႏွိပ္ေပးေလ့မရွိ။ အေရာင္း အ၀ယ္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေသးသည္။ သူ ႏွင့္ လူခ်င္းလည္း အတန္အသင့္ ရင္ႏွီွးေန၏။ ဦးဘအို လြယ္အိတ္အနက္ႀကီးထဲ မွ စာအုပ္မ်ားကို ကိုတင္အိက အျပင္မွာ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ကာ ပံုရင္း ....က “ဂြၽန္ကိ၊ ရွယ္လီ၊ ၀ီလ်ံဘလိတ္၊ ဒီအပတ္ ဆရာႀကီးစာအုပ္ေတြက ရိုမန္ တစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြခ်ည္းပါလား၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆိုရင္လည္း ဟိုတစ္ေခါက္က လိုရစ္ခ်က္၀က္ဘာ၊ ေရာဘတ္လို၀ယ္တို႔၊ ပရဲဗတ္တို႔လို ေမာ္ဒန္ဆရာေတြဟာ ယူလာပါ၊ ဒါက ဒစ္ကင္း ဒါက ေရာဘတ္ဖေရာ့၊ ဟာ....ေသာမတ္ဟာဒီ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား၊ ပါးလ္အက္စ္ဘတ္ စာအုပ္ေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔က လူသိပ္မဖတ္ေတာ့ဘူး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခတ္ကုန္ေနၿပီ။” ဦးဘအိုက ကိုတင္အိေျပာသမွ် ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေထာက္ခံသည့္ သေဘာျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူေခါင္းညိတ္ေနပံုက “ေလာကႀကီးအေၾကာင္း အလံုးစံုငါသိပါတယ္” ဆိုသည့္ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္းႏွလံုးသြင္းေနပံုႏွင့္သာ တူ၏။ “ေတာ္ေသးတယ္ ဆရာႀကီးေရ၊ ကမူးရဲ႕ ေအာက္ဆိုက္ဒါစာအုပ္ ကေလးရယ္၊ နာဘိုေကာ့ဗ္နဲ႔ ေဆာဘဲလ္ဘိုးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ ကေလးေတြရယ္ ပါလာေပလို႔၊ ဂ်က္ကာရိုယက္၊ ေသာမတ္ပင္ခြၽန္း၊ စူဆန္ဆြန္တက္၊ ဒါက ဂြၽဳိက္စ္ကာရိုးအုတ္၊ သူတို႔စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး ” ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးက စကားနည္းသည္။ ပညာရွိ ဆိုတာ မတီးလွ်င္ မျမည္တဲ့စည္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိသားပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ထိုလူႀကီး သူတို႔ဆီိကုိ စာအုပ္ေတြ လာေရာင္းေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ သူေရာင္းၿပီးခဲ့သည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေရတြက္ၾကည့္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေနာက္ေရာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ေျပာဖူးေသး၏။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္မွတ္ေလ့လာထားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီး ဤမွ်တည္ၿငိမ္မႈရွိေန သည္ကို ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ တစ္ခါတေလ သူတို႔က စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း အျပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနတက္သည္။ အျပန္အလွန္ လက္ခံ ေဆြးေႏြးရေလာက္ေအာင္ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိဟု ယူဆေလသလားမသိ။ “ဆရာႀကီး၊ ေသာမတ္မန္းရဲ႕ “မက္ဂ်စ္ေမာင္းတိန္း” မရွိဘူးလား၊ ဒီဘိုးဗြား ရဲ႕ ‘ေအာဆက္အင္ဒန္း’ ေရာ၊ ဆင္ကလဲလြီစာအုပ္ေတြေရာေပါ့၊ ယူလာခဲ့ပါ၊ အထူးသျဖင့္ ကပ္ဖကာရဲ႕ ရဲတိုက္စာအုပ္ရွ္ိရင္ လိုခ်င္တယ္။ ေစ်းေကာင္းရမယ္ ဆရာႀကီး၊ အဲဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဒါမွာထားတာပဲ သံုးေလးဦးရွိ တယ္” ဦးဘအိုက ေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။ ဦးဘအို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေမာျဖင့္ လြယ္အိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သည္။ အိမ္က ထြက္သြားစဥ္က စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးမွာ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္တို႔ျဖင့့္ျပည့္လာ၏။ သူ႔အိမ္က ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာရွိသည္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ ခပ္ေသးေသး သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ပရိေဘာဂဟူ၍ မရွိ၊ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေန ေသာ စာအုပ္ပံုႀကီးတစ္ပံုေတာ့ရွိ၏။ စာအုပ္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ သူ႔ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ဆက္ကို ဦးဘအို သတိရလာသည္။ ဦးေအာင္ဆက္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဌာနတစ္ခုမွ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ကုိ စာေပေလ့လာျခင္း၌သာ ထာ၀ရ ျမွပ္ႏံွထားခဲ့ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ကေပးေသာ အိမ္တစ္ေဆာင္တြင္ေန၏။ ေဆြမရွိမ်ဳိးမ ရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဆက္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရန္ လူ တစ္ဦးလိုေနသည္။ ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ကအစ တာ၀န္ယူႏိုင္မည့္သူျဖစ္ရ မည္။ သို႔ေသာ္ သူက လူလြတ္တစ္ဦးဆိုေတာ့ မိန္းမအေဖာ္ႏွင့္လည္း မသင့္ ေတာ္ျပန္ေခ်။ သို႔ျဖင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ ဆက္စပ္ေပးမႈႏွင့္ သူ႔ဆီကို ဦးဘအို ေရာက္လာသည္။ ဦးဘအိုကလည္း ေတာက တက္လာေသာ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္ ေယာက္ျဖစ္၏။ တျခားအလုပ္ မရခင္စပ္ၾကား ခဏခိုနားမည္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဆက္ထံေရာက္ခဲ့ေသာ ဦးဘအိုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးခ်ိန္အထ္ိ အတူေနျဖစ္ခဲ့ေလ ေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဦးေအာင္ဆက္ အၿငိမ္းစားယူေသာအခါ သူ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဤဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆက္၏ အၿငိမ္းစားလစာေငြမွာ အသံုးအျဖဳန္း မရွိေသာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ စား၀တ္ေနေရးအမႈအတြက္ ဖူလံု၏။ ဦးေအာင္ဆက္မွာ စုေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကးဟူ၍ မည္မည္ရရမရွိ။ တစ္သက္လံုး သူ ရခဲ့သမွ်မွာ စာအုပ္၀ယ္ျခမ္းျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့သည္။ သူခ်မ္းသာသမွ်မွာလည္း စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကေတာ့ ဦးဘအိုထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ဆက္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔အတြက္ ဦးေအာင္ဆက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေမြပစၥည္းမွာ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။ လက္ထဲမွာရွိသမွ် ေငြေၾကးကေလး ကုန္ခန္းသြားေသာအခါ အုိမင္းမစြမ္းရွိ ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးဘအိုသည္ စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲ ၾကံဳလာသည္။ ယခုလို အခါမ်ဳိးတြင္ သူ႔ ၌လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ေသာ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေရာင္းခ်စား စရာ ေငြေၾကးလည္း မရွိ။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ေရာက္ခိုက္ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားေရာင္းေနေသာ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ ‘ဒီလိုစာအုပ္ ေတြ ေရာင္းရင္ ၀ယ္သလား’ ဟုေမးမိ၏။ ဆိုင္ရွင္က ‘ယူခဲ့ပါ ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးပါမယ္’ ဟု ဆိုသည္။ သည္လိုွႏွင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ထည့္ ယူလာကာ သူျုပ၏။ ဆိုင္ရွင္က ၀မ္းသာအားရ၀ယ္၏။ ဆိုင္ရွင္ထံမွ သူဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားေသာ ေငြေၾကးကို ရသျဖင့္ ဦးဘအို အံ့အားပင္သင့္ေနသည္။ သူ ယူလာေသာ စာအုပ္ႏွစ္ဆယ္ကို တစ္အုပ္ငါးက်ပ္ႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းေပး၏။ တစ္ႀကိမ္ က သူပိုက္ဆံျပတ္ခိုက္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ စကၠဴလည္၀ယ္သည့္ သူတစ္ဦးကို ေခၚ ေရာင္းဖူး၏။ တစ္ပိသာ သံုးက်ပ္ခြဲပဲရခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ရွိရင္လည္း ယူလာခဲ့ပါဦးဟု မွာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးဘအိုသည္ ေစ်းသံုးလိုတိုင္း ပန္းဆိုးတန္းကုိ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ေရာက္လာကာ စာအုပ္ေရာင္းသူျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိ္မ္ထက္ သူပိုမေရာင္း။ သူ႔မွာ ဒီထက္ေငြပို မလိုေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔ဆရာေပးခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားျဖင့္ သူႀကီးပြားေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာအုပ္မ်ားသာမက သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ အ၀တ္အစားအေဟာင္း မ်ားမွာလည္း သူ႔အ၀တ္အစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုက္ပံုအကၤ် ီကေတာ့ သူႏွင့္ နည္း နည္းပြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္ဖို႔ျပင္မေနႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆရာက်န္ခဲ့သည့္ မ်က္မွန္။ မ်က္မွန္က အိုေဟာင္းေနေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ စပါးလံုးေရြးရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း အသံုး၀င္ေနေသ၏။ စာအုပ္စင္မ်ားကိုေတာ့ သူခြဲျခမ္းကာ ထင္း စိုက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ ခမ္းခမ္းနားနား စာအုပ္စင္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိုလွပါဘူးဟု ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခုလို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ စုပံုထားလည္း ရတာပဲဟာ။ စာအုပ္မ်ားမွာ အစီအရီေရာ ဖရိုဖရဲပါ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲက် ေထြးသီထပ္ တင္ေနသည္။ ကမူး၏ ပလိပ္၀တၳဳစာအုပ္မွာၾကြက္ကိုက္ထားသျဖင့္ စုတ္ျပတ္ေန ၏။ ေတာ္စတိိြဳင္း၏ အင္ညာကရီနီနာေျခရင္းတြင္ ဂ်ဳိးဇက္ကြန္းရဒ္၏ လာ့ဒ္ဂ်င္ လဲက်ေနသည္။ အရင္းက်မ္းမွာ ျခမ်ားစားလ်က္ရွိသည္။ ဟင္နရီဂ်ိမ္း၏ ခ်ဳိးငွက္ အေတာင္ပံမ်ားမွာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ သံဖေနာင့္ေအာက္ ေရာက္ေန၏။ မားကြပ္၏ အထီးက်န္ႏွစ္တရာမွာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေန၏။ ရုဖ္အယ့္လီဆင္၏ ကို္ယ္ေပ်ာက္သူမွာ ပိုးဟတ္ေခ်းမ်ား စြန္းကြက္ေနသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဒ္၏ လိႈင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဂ်ိမ္းဂြၽိဳက္၏ ယူလီစီးေရာက္ေန၏။ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင္၏ ေလဒီခ်က္တာလီခ်စ္သူမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိေတာ့။ က၀ါဘာတား၏ ႏွင္းပြင့္တိုင္း ျပည္မွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး တေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က စာအုပ္ပံုထဲမွ ထြက္လာကာ ဦးဘအိုကိုေငးၾကည့္ၾက၏။ ထုိအထဲမွ တစ္ေကာင္ကို ဦးဘအိုက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္ကာ ‘မင္းတို႔လဲ စာအုပ္ေတြကို စားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငါနဲ႔ ဘ၀တူေပါ့ကြာ’ ဟု ဆိုသည္။ ဦးဘအိုသည္ ထိုအေကာင္မ်ားကို ေမာင္းပစ္ေလ့မရွိေခ်။ ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးဘအို မီးအိမ္ကို ထြန္းညိွေနဆဲမွာ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလေအးတစ္ခ်က္က စုတ္ၿပဲေနေသာ ၀ါးထရံေပါက္မွ တိုး ေ၀ွ႔စိမ့္ယို၀င္လာ၏။ ဤထရံကို သူ အသစ္ျပန္မလဲႏိုင္ေသးခင္ ေလလံုေအာင္ ထရံအေပါက္မ်ားကို စကၠဴႏွင့္ကပ္ကာ ပိတ္ဖို႔ကိစၥကို သတိရလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုထဲက လက္လွမ္းမီရာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ကာ စာရြက္မ်ားကို တစ္ရြက္စီျဖဳတ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ႏွင့္ သုတ္ရင္း ထရံမွာ ကပ္ေနမိ၏။ ထိုကဲ့သို႔ သူဆုတ္ၿဖဲ၍ ထရံေပါက္ကို ကပ္ပစ္လိုက္ကာ စာအုပ္မွာ စာအုပ္ သည္မ်ားက လိုခ်င္တပ္မက္စြာ တဖြဖြမွာၾကားေနသည့္ ကပ္ဖကာ၏ ရဲတိုက္ စာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ ဘယ္တုန္းကမွ စာမသင္ဖူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေ၀း၍ ျမန္မာလိုပင္ တစ္လံုးမွ မတတ္ရွာေသာ ဦးဘအိုတစ္ေယာက္ သိႏိုင္ရွာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ------------------ သစၥာနီ
Friday, July 18, 2008
Monday, July 14, 2008
Friday, July 11, 2008
Metta - ႏွလံုးေအးသည့္အရာ(သည္ခံစိတ္)
(ဤေဆာင္းပါးကို ႏွစ္သက္၍ MSMA ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။)
သည္းခံစိတ္မွာ လြယ္ကူေသာစိတ္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလူအမ်ားသိၾက၏ ။ မလြယ္ကူအင္မတန္လည္းခက္လွသည္။"သည္ခံပါ"ဟုေျပာတက္ၾကေသာ္လည္းသည္မခံတတ္ၾကေခ်။ ေျပာသာေျပာၾက၏ ။လူ႕ေလာကတြင္ကိုယ္၏ဆင္းရဲျခင္းကိုအေတာ္ပင္ခံႏိုင္ၾက၏ ။ သို႕ ေသာ္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကိုမခံႏိုင္ၾကေခ် ။ကိုယ္၏ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ရူးသြားသည္ဟုမရွိ။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္သာစိတ္မမွန္ရာမွ ရူးသြပ္သည္အထ ိျဖစ္ရသည္။ ကိုယ္၏
ဆငး္ရဲျခင္းကို မလြဲမေရွာင္သာေသာ္လညး္ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို လြဲေရွာင္ႏိုင္
သည္။ မိမိ၏ စိတ္ကိုမိမိဥာဏ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္းကို
ပယ္ဖ်က္ႏိုင္၏ ။ ေလွ်ာ့ေပါ့ႏိုင္၏ ။
စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္သည့္စိတ္မွာ သည္းခံစိတ္ျဖစ္ေခ်သည္။
သည္းခံစိတ္ေမြးမွစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္း၏ ။
* လုပ္မွ ျဖစ္သည္ ။
* ရွာမွ ရသည္ ။
* စားမွ ၀သည္ ။
* သြားမွ ေရာက္သည္ ။
* သင္မွ တက္သည္ ။
* ၾကည့္မွ သိသည္ ။
* ေမးမွ သိသည္ ။
* သည္းခံစိတ္ထားမွ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ။
သည္းခံစိတ္သည္ ေမြးရာပါစိတ္ မဟုတ္ေပ ။ အသိႏွင့္ယွဥ္ျပီးၾကိဳးစားယူရ
ေသာ ေမြးျမဴယူရေသာ စိတ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပသည္။
သည္းခံျခင္း၏ အေျခခံမွာ မိမိစိတ္ကို ထိန္းျခင္းႏွင့္ တစ္ဖက္သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပင္။
ေဒါသသည္ မေကာငး္။ လူတို႕သည္ ေဒါသမေကာငး္မွန္း မသိသျဖင့္မဟုတ္ ။
သိၾက၏ ။ ရန္ပြားျပီး အက်ိဳးယုတ္ၾက၏ ။
ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္သည့္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္္ၾကရသည္မွာ ေဒါသကိုအရင္းခံ၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မသင့္ေၾကာငး္ကိုေတြးျပီး သ
တိထားျပီး အျပစ္မျဖစ္မီ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ေဒါသကအက်ိဳးမရွိေၾကာင္း ၊ ျပသနာ၏
အေျဖမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြးျပီ ခ်ဴပ္တည္း သည္းခံရ၏ ။
အေသးအဖြဲအေၾကာင္းရာမ်ားမွအစ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္ေအာင္အေလ့အ
က်င့္ျပဳျပီး သည္းခံရမည္ ။အေၾကာင္းအရာငယ္ ၊ ျပသနာငယ္ကို သည္းခံတတ္လာလွ်င္ ၾကီးၾကီးမားမား
ျပသနာမ်ားကိုပါ သည္းခံတတ္လာမည္ ။
တစ္ဖက္သားက ေဒါသကို မခ်ဳပ္တညး္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္အေပၚတြင္ က်ဴးလြန္
လွ်င္ မိမိက ဖက္ျပိဳင္ ေဒါသတံု႕ျပန္က ထပ္ကာထပ္ကာ ေဒါသျဖစ္စရာေတြသာ ၾကံဳ
ေနရမည္။ တစ္ဖက္သားအမွားသည္ မိမိအမွားပါျဖစ္လာ၏ ။
ေဒါသစိတ္သည္ ကေလးငယ္ကေလးတြင္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ ။ ႏို႕ဆာလွ်င္ေသာ္
လညး္ေကာင္း ၊ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေဒါသတၾကီး ကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ၊ ကစားစရာ လႊင့္ပစ္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို သင္ ျမင္ဖူးမည္
ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ားပင္ ထိုမွ်ျဖစ္လွ်င္ လူၾကီးမ်ား ေဒါသမွာ မည္မွ်ထိ ျဖစ္မည္နညး္။
အသက္ၾကီးေသာ္လညး္ သည္းခံစိတ္ရွိေသာသူမွ ရွိေလသည္။ အရြယ္အိုေသာ္
လည္း သည္းခံစိတ္ မရွိသူမ်ား ရွိသည္ ။
သည္းခံစိတ္ေမြးမိလွ်င္ ဂုဏ္ျပိဳင္ရျခင္း ၊ သူမ်ားထက္နိမ့္ကာ စိတ္ညူိးငယ္ျခင္း ၊ အႏွိမ္ခံရသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ၊ တုပအားက်ရျခင္းတို႕မွ ကင္းေ၀းျပီး ႏွလံုးေအးမည္။
သည္းခံစိတ္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ ။
ထိုစိတ္သာ ေမြးႏိုင္လွ်င္ ေလာကကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
အျပစ္မ်ား ၊ ခံစားမႈမ်ား ၊ ဆံုးရူံးနစ္နာမႈမ်ားလညး္ ေလ်ာ့ပ်က္သြားမည္မွာ ဧကန္ပင္။
ေဒါသနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေလာဘနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေဒါသႏွင့္ေလာဘကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး သည္းခံႏိုင္မွသာ ျပည့္စံုမႈမ်ား ၊ လိုအင္မ်ား ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား ၊ ေတာင့္တခ်က္မ်ား အလြယ္တကူ ျပည့္စံုလာမည္ ။
ေလာဘ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
ေဒါသ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
မေကာငး္မႈမ်ားမွာ ေလာဘႏွင့္ ေဒါသေနာက္မွ အၿမဲကပ္လုိက္လာတတ္သည္ ။
ေလာဘၾကီးလြန္းက မရတတ္ေခ် ။ ေရာင့္ရဲစိတ္သည္ သည္းခံစိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္
၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ လုိတိုင္း မျပည့္စံုသည့္ ျပသနာလညး္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားရေခ် ။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုပင္ ကိုယ္သည္းခံရေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းတစ္မ်ိဳးမွာ မိမိတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ ဆင္းရဲေသာစိတ္ႏွင့္ေ၀ဒနာ စသည္
တို႕ကို သည္းခံျခင္းျဖစ္၏ ။ ေ၀ဒနာကို မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ထိုေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည့္ေဒါ
သႏွင့္ ေသာကကို ဖယ္ထုတ္သည္းခံျခင္း သေဘာျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း အေျခခံမွာ စိတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သည္းခံမႈသည္ စိတ္၏ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ ။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ အလုပ္တြင္သည္းခံျခင္း
သည္လည္း အဓိကအခန္းမွပါရွိသည္ ။ သူေတာ္စင္တို႕သည္ သည္းခံမႈအေလ့အက်င့္ကို
အထူးအားထုတ္ၾကသျဖင့္ ေလာကတရားလမ္းကိုလုိက္ၾကေလသည္။
သည္းခံရမည့္အေၾကာင္း ၊ သည္းခံရမည့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္သာ အေၾကာင္းအရပ္တစ္ခု
ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ၊ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္းေကာင္း သည္းခံျခငး္ဟူေသာ အေၾကာင္းရပ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏ ။
ေဒါသျဖစ္ေအာင္ေျပာသူ ၊ ရန္စသူ ၊ ႏူတ္ျဖင့္ေစာ္ကားသူတို႕အေပၚတြင္ သည္းခံစိတ္ေမြးျပီး ျပန္မေျပာ
လွ်င္၊ ကိုယ့္ေဒါသကိုထိန္းလွ်င္ က်ဴးလြန္သူသာ အရွက္ရတတ္၏ ။
ျခြင္းခ်က္။ ။ ေျဖရွင္းသင့္သည္ကိုေတာ့ ေျဖရွင္းရမည္ ။ ေျပာဆိုျပရေပမည္ ။ သည္းခံစိတ္သည္လူ၏ စရုိက္ကိုမဆိုး၀ါးေအာင္ ထိန္းကန္႕ေပးသည့္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္...
သည္းခံျခင္းတြင္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္အတိုင္းအတာအထိသာ သည္းခံႏိုင္ၾကေပမည္။
သည္းခံႏိုင္သည့္အဆင့္ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ သည္းခံၾကမည္ မထင္ေတာ့ေခ် ။
သည္းခံစျပဳတတ္လွ်င္..
စိတ္ဆတ္ျခင္း
စိတ္ေကာက္ျခင္း
စိတ္တိုျခင္း
ဆတ္ဆတ္ထိမခံျခင္း
အက်အနေကာက္ျခင္းမ်ား ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္ ။
ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာက္ရန္မွာ ရုတ္တရက္မလြယ္ေခ် ။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုကအဖို႕ ခက္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္အထူးတလည္ေလ့က်င့္ယူလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္လာမည္မွာ မလြဲပါ ။
သည္းခံျခင္းက ရူံးစိတ္မဟုတ္ ။ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ရာ ေရာက္သည္ ။
လူထဲကလူျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူက ေစာ္ကား ထိပါးလာျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။ မေတာ္တဆ ထိပါးျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႕လ်ဥ္းသျဖင့္ ျပသနာေပါင္းစံု မတက္ေတာ့ေခ် ။ အျပစ္ျပဳသူပင္
အျပစ္မျဖစ္သျဖင့္ ထိုသူသတိရေသာအခါ ၊ ေနာင္တရေသာအခါ ေက်းဇူးပင္ တင္ေပမည္ ။
စဥ္းစားဆင္ျခင္တရား သံုးေလ့မရွိဘဲ တစ္ခုခုတြင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ထလုပ္တတ္ျခင္းသည္ အမွားမ်ားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ က်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မျပဳျဖစ္မီ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ျခင္းကို အခ်ိန္ရႏိုင္ေစသည္ ။ သည္းခံ ေျမာ္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။
အမွန္တစ္ကယ္ သည္းခံမႈ ၊ ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူမွာ မည္သူ၏ စိတ္နွလံုးတခါးကိုမဆို ပြင့္ေစႏိုင္ေလ၏ ။သည္းခံစိတ္တရားသည္ ၾကင္နာျခင္း ၊ သေဘာထားၾကီးျခင္း ၊ ေထာက္ထားညွာတာငဲ့ကြက္ျခင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ၊ အနစ္နာခံျခင္းမ်ား အက်ဳံး၀င္ေလသည္ ။ ကိုယ့္အဖို႕သာ သိတတ္ေသာသူ၏ အျပဳအမႈတြင္ သည္းခံျခင္း မရွိႏိုင္ ။
သည္းခံစိတ္ ရင္ထဲတြင္ ခုိတြယ္လာလွ်င္ ႏူတ္အမႈအရာမ်ား ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ။
* စကားလုေျပာေလ.မရွိျခင္း
* ျငဴစူေငါ့ေထးမႈ မရွိေတာ့ျခင္း
* ဆင္ျခင္လဲေလ့ မရွိေတာ့ျခင္း
* စကားကို ရွည္လ်ားစြာ မေျပာဘဲတိုတို ႏွင့္ လုိရင္းသာ ေျပာေတာ့ျခင္း
* ရွည္လ်ားစြာ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ့ မရွိျခင္း ျဖစ္၏ ။
ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈ အခ်က္ၾကီး (၉) ခ်က္တြင္ သည္းခံျခင္းသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ေလသည္ ။ သည္းခံျခင္း အလ်င္ဆံုးရွိမွသာ ေနာက္အခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိပ္ဆံုးမွ ရွိရျခင္း ျဖစ္
သည္ ။
၁ ။ သည္းခံျခင္း
၂ ။ စိတ္သေဘာထားၾကီးျခင္း
၃ ။ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ျခင္း
၄ ။ ဇြဲေကာင္းျပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း
၅ ။ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ ပညာဥာဏ္ရွိျခင္း
၆ ။ အတိုင္အပင္ ပညာရွိအမွီေကာင္းရွိျခင္း
၇ ။ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ေစတနာ တရားရွိျခင္း
၈ ။ စြဲျမဲျခင္း
၉ ။ မည္သည့္အလုပ္မဆို အညွာ အခ်က္ေကာင္းကို သိျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း၏ အတုိင္းအတာ သက္ေရာက္မႈမွာ က်ယ္၀န္းထိေရာက္လွေခ်သည္ ။
သည္းခံစိတ္မွာ ၾကင္နာဂရုဏာစိတ္ႏွင့္ ႏြယ္ေသာစိတ္ျဖစ္ေလသည္ ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္ ။
စရုိက္မအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသျဖင့္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ ။
လူသည္ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္ အပထား ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေတြ႕တတ္ ။ စိတ္ပင္ပန္းျပီး ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ၊ ကိုယ့္မ်က္လံုး ၊ ကိုယ့္လက္ ၊ ကိုယ့္ေျခ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ေဒါသျဖစ္ေနတတ္ျပန္၏ ။ စိတ္အလုိက် ျဖစ္မေန ။
ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္တတ္ရာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္စရာ ေတြကရမည္မွာ မလြဲ ေပ ။
တိုကဲ့သို႕ အလုိမ်ားနွင့္ မတိုက္ဆုိင္တိုင္း ၊ စိတ္မေက်မခ်မ္းစရာျမင္တိုင္း ၊ စိတ္ဆိုးစရာရွိတိုင္း ဆိုးေနလွ်င္ ၊ စိတ္ေမာ စိတ္ပ်က္ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ လန္းဆန္းၾကည္လင္မႈ ရေတာ့မည္မဟုတ္ ။
အသက္ရွည္ႏိုင္စရာအေၾကာငး္လညး္ မရွိေတာ့ေခ် ။
အရာရာသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ဖန္တီးလုိ႕ မရသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံစိတ္ရွိမွသာသက္သာမည္ ။ မရွိလွ်င္ မသာယာေသာစိတ္ ၊ မေက်မနပ္ေသာ စိတ္တို႕ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မည္ ။
အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို အျပစ္ယူလုိသည့္ဘက္မွ မၾကည့္ဘဲ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္သည့္ဘက္က ခ်ဥ္းကပ္ရူျမင္တတ္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ ။
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း အလုပ္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ျပဳရင္ လြယ္လွသည္ကား မဟုတ္ေပ ။
နာၾကည္းျခင္း ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ ခံျပင္းျခင္းတို႕မွာ စိတ္၏ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ရူပ္၏ ခံစားမႈမဟုတ္ေပ ။
စိတ္က ခြင့္လႊတ္သည္းခံလုိကလညး္ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံလို႕ရ၏ ။ သည္းခံလုိက္ေသာအခါ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ေၾကာင့္ ေပါ့ပါးသက္သာသြားေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းက စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရင့္သန္လာေစ၏ ။
သည္းခံျခင္းမွာ ဒါနကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ ။
မုသားဆိုသူကို သစ္စာဆိုသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
ေစးႏွဲသူကို ေပးကမ္းသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
မေကာင္းေျပာသူကို အေကာင္းေျပာသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္သူကို သည္းခံသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္လာသူကို သည္းခံလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ အက်ိဳး ရွိေလသည္ ။
လူ႕ဘ၀တြင္...
အနာေရာဂါ ကင္းျခင္းသည္ အၾကီးဆံုး လာဘ္ျဖစ္၏ ။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး အဆင္တန္ဆာျဖစ္၏ ။ အကြ်မ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ေသာသူသည္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ကိုေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။
သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္မွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ သည္းခံျခင္း တရားရွိလွ်င္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေခ်၏ ။
ဆငး္ရဲျခင္းကို မလြဲမေရွာင္သာေသာ္လညး္ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို လြဲေရွာင္ႏိုင္
သည္။ မိမိ၏ စိတ္ကိုမိမိဥာဏ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္းကို
ပယ္ဖ်က္ႏိုင္၏ ။ ေလွ်ာ့ေပါ့ႏိုင္၏ ။
စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္သည့္စိတ္မွာ သည္းခံစိတ္ျဖစ္ေခ်သည္။
သည္းခံစိတ္ေမြးမွစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္း၏ ။
* လုပ္မွ ျဖစ္သည္ ။
* ရွာမွ ရသည္ ။
* စားမွ ၀သည္ ။
* သြားမွ ေရာက္သည္ ။
* သင္မွ တက္သည္ ။
* ၾကည့္မွ သိသည္ ။
* ေမးမွ သိသည္ ။
* သည္းခံစိတ္ထားမွ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ။
သည္းခံစိတ္သည္ ေမြးရာပါစိတ္ မဟုတ္ေပ ။ အသိႏွင့္ယွဥ္ျပီးၾကိဳးစားယူရ
ေသာ ေမြးျမဴယူရေသာ စိတ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပသည္။
သည္းခံျခင္း၏ အေျခခံမွာ မိမိစိတ္ကို ထိန္းျခင္းႏွင့္ တစ္ဖက္သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပင္။
ေဒါသသည္ မေကာငး္။ လူတို႕သည္ ေဒါသမေကာငး္မွန္း မသိသျဖင့္မဟုတ္ ။
သိၾက၏ ။ ရန္ပြားျပီး အက်ိဳးယုတ္ၾက၏ ။
ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္သည့္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္္ၾကရသည္မွာ ေဒါသကိုအရင္းခံ၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မသင့္ေၾကာငး္ကိုေတြးျပီး သ
တိထားျပီး အျပစ္မျဖစ္မီ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ေဒါသကအက်ိဳးမရွိေၾကာင္း ၊ ျပသနာ၏
အေျဖမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြးျပီ ခ်ဴပ္တည္း သည္းခံရ၏ ။
အေသးအဖြဲအေၾကာင္းရာမ်ားမွအစ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္ေအာင္အေလ့အ
က်င့္ျပဳျပီး သည္းခံရမည္ ။အေၾကာင္းအရာငယ္ ၊ ျပသနာငယ္ကို သည္းခံတတ္လာလွ်င္ ၾကီးၾကီးမားမား
ျပသနာမ်ားကိုပါ သည္းခံတတ္လာမည္ ။
တစ္ဖက္သားက ေဒါသကို မခ်ဳပ္တညး္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္အေပၚတြင္ က်ဴးလြန္
လွ်င္ မိမိက ဖက္ျပိဳင္ ေဒါသတံု႕ျပန္က ထပ္ကာထပ္ကာ ေဒါသျဖစ္စရာေတြသာ ၾကံဳ
ေနရမည္။ တစ္ဖက္သားအမွားသည္ မိမိအမွားပါျဖစ္လာ၏ ။
ေဒါသစိတ္သည္ ကေလးငယ္ကေလးတြင္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ ။ ႏို႕ဆာလွ်င္ေသာ္
လညး္ေကာင္း ၊ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေဒါသတၾကီး ကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ၊ ကစားစရာ လႊင့္ပစ္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို သင္ ျမင္ဖူးမည္
ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ားပင္ ထိုမွ်ျဖစ္လွ်င္ လူၾကီးမ်ား ေဒါသမွာ မည္မွ်ထိ ျဖစ္မည္နညး္။
အသက္ၾကီးေသာ္လညး္ သည္းခံစိတ္ရွိေသာသူမွ ရွိေလသည္။ အရြယ္အိုေသာ္
လည္း သည္းခံစိတ္ မရွိသူမ်ား ရွိသည္ ။
သည္းခံစိတ္ေမြးမိလွ်င္ ဂုဏ္ျပိဳင္ရျခင္း ၊ သူမ်ားထက္နိမ့္ကာ စိတ္ညူိးငယ္ျခင္း ၊ အႏွိမ္ခံရသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ၊ တုပအားက်ရျခင္းတို႕မွ ကင္းေ၀းျပီး ႏွလံုးေအးမည္။
သည္းခံစိတ္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ ။
ထိုစိတ္သာ ေမြးႏိုင္လွ်င္ ေလာကကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
အျပစ္မ်ား ၊ ခံစားမႈမ်ား ၊ ဆံုးရူံးနစ္နာမႈမ်ားလညး္ ေလ်ာ့ပ်က္သြားမည္မွာ ဧကန္ပင္။
ေဒါသနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေလာဘနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေဒါသႏွင့္ေလာဘကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး သည္းခံႏိုင္မွသာ ျပည့္စံုမႈမ်ား ၊ လိုအင္မ်ား ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား ၊ ေတာင့္တခ်က္မ်ား အလြယ္တကူ ျပည့္စံုလာမည္ ။
ေလာဘ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
ေဒါသ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
မေကာငး္မႈမ်ားမွာ ေလာဘႏွင့္ ေဒါသေနာက္မွ အၿမဲကပ္လုိက္လာတတ္သည္ ။
ေလာဘၾကီးလြန္းက မရတတ္ေခ် ။ ေရာင့္ရဲစိတ္သည္ သည္းခံစိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္
၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ လုိတိုင္း မျပည့္စံုသည့္ ျပသနာလညး္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားရေခ် ။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုပင္ ကိုယ္သည္းခံရေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းတစ္မ်ိဳးမွာ မိမိတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ ဆင္းရဲေသာစိတ္ႏွင့္ေ၀ဒနာ စသည္
တို႕ကို သည္းခံျခင္းျဖစ္၏ ။ ေ၀ဒနာကို မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ထိုေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည့္ေဒါ
သႏွင့္ ေသာကကို ဖယ္ထုတ္သည္းခံျခင္း သေဘာျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း အေျခခံမွာ စိတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သည္းခံမႈသည္ စိတ္၏ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ ။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ အလုပ္တြင္သည္းခံျခင္း
သည္လည္း အဓိကအခန္းမွပါရွိသည္ ။ သူေတာ္စင္တို႕သည္ သည္းခံမႈအေလ့အက်င့္ကို
အထူးအားထုတ္ၾကသျဖင့္ ေလာကတရားလမ္းကိုလုိက္ၾကေလသည္။
သည္းခံရမည့္အေၾကာင္း ၊ သည္းခံရမည့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္သာ အေၾကာင္းအရပ္တစ္ခု
ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ၊ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္းေကာင္း သည္းခံျခငး္ဟူေသာ အေၾကာင္းရပ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏ ။
ေဒါသျဖစ္ေအာင္ေျပာသူ ၊ ရန္စသူ ၊ ႏူတ္ျဖင့္ေစာ္ကားသူတို႕အေပၚတြင္ သည္းခံစိတ္ေမြးျပီး ျပန္မေျပာ
လွ်င္၊ ကိုယ့္ေဒါသကိုထိန္းလွ်င္ က်ဴးလြန္သူသာ အရွက္ရတတ္၏ ။
ျခြင္းခ်က္။ ။ ေျဖရွင္းသင့္သည္ကိုေတာ့ ေျဖရွင္းရမည္ ။ ေျပာဆိုျပရေပမည္ ။ သည္းခံစိတ္သည္လူ၏ စရုိက္ကိုမဆိုး၀ါးေအာင္ ထိန္းကန္႕ေပးသည့္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္...
သည္းခံျခင္းတြင္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္အတိုင္းအတာအထိသာ သည္းခံႏိုင္ၾကေပမည္။
သည္းခံႏိုင္သည့္အဆင့္ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ သည္းခံၾကမည္ မထင္ေတာ့ေခ် ။
သည္းခံစျပဳတတ္လွ်င္..
စိတ္ဆတ္ျခင္း
စိတ္ေကာက္ျခင္း
စိတ္တိုျခင္း
ဆတ္ဆတ္ထိမခံျခင္း
အက်အနေကာက္ျခင္းမ်ား ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္ ။
ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာက္ရန္မွာ ရုတ္တရက္မလြယ္ေခ် ။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုကအဖို႕ ခက္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္အထူးတလည္ေလ့က်င့္ယူလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္လာမည္မွာ မလြဲပါ ။
သည္းခံျခင္းက ရူံးစိတ္မဟုတ္ ။ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ရာ ေရာက္သည္ ။
လူထဲကလူျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူက ေစာ္ကား ထိပါးလာျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။ မေတာ္တဆ ထိပါးျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႕လ်ဥ္းသျဖင့္ ျပသနာေပါင္းစံု မတက္ေတာ့ေခ် ။ အျပစ္ျပဳသူပင္
အျပစ္မျဖစ္သျဖင့္ ထိုသူသတိရေသာအခါ ၊ ေနာင္တရေသာအခါ ေက်းဇူးပင္ တင္ေပမည္ ။
စဥ္းစားဆင္ျခင္တရား သံုးေလ့မရွိဘဲ တစ္ခုခုတြင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ထလုပ္တတ္ျခင္းသည္ အမွားမ်ားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ က်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မျပဳျဖစ္မီ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ျခင္းကို အခ်ိန္ရႏိုင္ေစသည္ ။ သည္းခံ ေျမာ္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။
အမွန္တစ္ကယ္ သည္းခံမႈ ၊ ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူမွာ မည္သူ၏ စိတ္နွလံုးတခါးကိုမဆို ပြင့္ေစႏိုင္ေလ၏ ။သည္းခံစိတ္တရားသည္ ၾကင္နာျခင္း ၊ သေဘာထားၾကီးျခင္း ၊ ေထာက္ထားညွာတာငဲ့ကြက္ျခင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ၊ အနစ္နာခံျခင္းမ်ား အက်ဳံး၀င္ေလသည္ ။ ကိုယ့္အဖို႕သာ သိတတ္ေသာသူ၏ အျပဳအမႈတြင္ သည္းခံျခင္း မရွိႏိုင္ ။
သည္းခံစိတ္ ရင္ထဲတြင္ ခုိတြယ္လာလွ်င္ ႏူတ္အမႈအရာမ်ား ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ။
* စကားလုေျပာေလ.မရွိျခင္း
* ျငဴစူေငါ့ေထးမႈ မရွိေတာ့ျခင္း
* ဆင္ျခင္လဲေလ့ မရွိေတာ့ျခင္း
* စကားကို ရွည္လ်ားစြာ မေျပာဘဲတိုတို ႏွင့္ လုိရင္းသာ ေျပာေတာ့ျခင္း
* ရွည္လ်ားစြာ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ့ မရွိျခင္း ျဖစ္၏ ။
ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈ အခ်က္ၾကီး (၉) ခ်က္တြင္ သည္းခံျခင္းသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ေလသည္ ။ သည္းခံျခင္း အလ်င္ဆံုးရွိမွသာ ေနာက္အခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိပ္ဆံုးမွ ရွိရျခင္း ျဖစ္
သည္ ။
၁ ။ သည္းခံျခင္း
၂ ။ စိတ္သေဘာထားၾကီးျခင္း
၃ ။ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ျခင္း
၄ ။ ဇြဲေကာင္းျပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း
၅ ။ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ ပညာဥာဏ္ရွိျခင္း
၆ ။ အတိုင္အပင္ ပညာရွိအမွီေကာင္းရွိျခင္း
၇ ။ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ေစတနာ တရားရွိျခင္း
၈ ။ စြဲျမဲျခင္း
၉ ။ မည္သည့္အလုပ္မဆို အညွာ အခ်က္ေကာင္းကို သိျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း၏ အတုိင္းအတာ သက္ေရာက္မႈမွာ က်ယ္၀န္းထိေရာက္လွေခ်သည္ ။
သည္းခံစိတ္မွာ ၾကင္နာဂရုဏာစိတ္ႏွင့္ ႏြယ္ေသာစိတ္ျဖစ္ေလသည္ ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္ ။
စရုိက္မအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသျဖင့္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ ။
လူသည္ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္ အပထား ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေတြ႕တတ္ ။ စိတ္ပင္ပန္းျပီး ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ၊ ကိုယ့္မ်က္လံုး ၊ ကိုယ့္လက္ ၊ ကိုယ့္ေျခ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ေဒါသျဖစ္ေနတတ္ျပန္၏ ။ စိတ္အလုိက် ျဖစ္မေန ။
ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္တတ္ရာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္စရာ ေတြကရမည္မွာ မလြဲ ေပ ။
တိုကဲ့သို႕ အလုိမ်ားနွင့္ မတိုက္ဆုိင္တိုင္း ၊ စိတ္မေက်မခ်မ္းစရာျမင္တိုင္း ၊ စိတ္ဆိုးစရာရွိတိုင္း ဆိုးေနလွ်င္ ၊ စိတ္ေမာ စိတ္ပ်က္ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ လန္းဆန္းၾကည္လင္မႈ ရေတာ့မည္မဟုတ္ ။
အသက္ရွည္ႏိုင္စရာအေၾကာငး္လညး္ မရွိေတာ့ေခ် ။
အရာရာသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ဖန္တီးလုိ႕ မရသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံစိတ္ရွိမွသာသက္သာမည္ ။ မရွိလွ်င္ မသာယာေသာစိတ္ ၊ မေက်မနပ္ေသာ စိတ္တို႕ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မည္ ။
အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို အျပစ္ယူလုိသည့္ဘက္မွ မၾကည့္ဘဲ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္သည့္ဘက္က ခ်ဥ္းကပ္ရူျမင္တတ္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ ။
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း အလုပ္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ျပဳရင္ လြယ္လွသည္ကား မဟုတ္ေပ ။
နာၾကည္းျခင္း ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ ခံျပင္းျခင္းတို႕မွာ စိတ္၏ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ရူပ္၏ ခံစားမႈမဟုတ္ေပ ။
စိတ္က ခြင့္လႊတ္သည္းခံလုိကလညး္ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံလို႕ရ၏ ။ သည္းခံလုိက္ေသာအခါ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ေၾကာင့္ ေပါ့ပါးသက္သာသြားေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းက စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရင့္သန္လာေစ၏ ။
သည္းခံျခင္းမွာ ဒါနကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ ။
မုသားဆိုသူကို သစ္စာဆိုသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
ေစးႏွဲသူကို ေပးကမ္းသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
မေကာင္းေျပာသူကို အေကာင္းေျပာသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္သူကို သည္းခံသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္လာသူကို သည္းခံလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ အက်ိဳး ရွိေလသည္ ။
လူ႕ဘ၀တြင္...
အနာေရာဂါ ကင္းျခင္းသည္ အၾကီးဆံုး လာဘ္ျဖစ္၏ ။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး အဆင္တန္ဆာျဖစ္၏ ။ အကြ်မ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ေသာသူသည္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ကိုေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။
သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္မွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ သည္းခံျခင္း တရားရွိလွ်င္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေခ်၏ ။
ေဖၿမင့္(ဆရာ၀န္ ပါ၀င္ခဲ့ရေသာ....)
"မျဖစ္ဘူးေဒါက္တာ၊ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကႊန္မဘယ္နည္းနဲ႕မွ ကေလးယူလို႕ မျဖစ္ပါဘူး"
အခ်ိန္က ညေန ေလးနာရီ။ လူနာၾကည့္၍ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကႊန္ေတာ့္အား အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍ ေခတ္ဆန္သားနားသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ မီးခိုးရင့္ေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားျပီး အနက္ေရာင္ ဦးထုပ္ လွလွေလးတြင္မူ အဖိုးတန္ စိန္ကလစ္ တစ္ေခ်ာင္း ထိုးထား၏။
သူမအား စမ္းသပ္ စစ္ေဆးျပီးေနာက္ ကႊန္ေတာ္က လက္ကို စနစ္တက် ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ သုတ္သည္။ ျပီးလွၽ;င္ လက္သုတ္အ၀တ္ကို ျပန္ထားလိုက္ျပီးေနာက္ သူမဘက္သို႕ ကႊန္ေတာ္လွည့္သည္။
"မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က နည္းနည္းေနာက္က်သြားျပီ ခင္ဗ်၊ ဒီကိစၥကို အရင္ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္က စဥ္းစားခဲ့ဖို႕ေကာင္းတာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ္၀န္က ကိုးပတ္ရွိေနျပီ၊ ခင္ဗ်ားကေလးဟာ ဇူလိုင္ အလယ္ေလာက္ ေမြးလိမ့္မယ္"
"ေမြးလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ ေဒါက္တာ၊ ကႊန္မကို ကူညီပါဆရာ၊ ဆရာကူညီမွ ျဖစ္မယ္"
သည္စကားမ်ိဳး ကႊန္ေတာ္ၾကားဖူးေပါင္း မ်ားလွေခ်ျပီ။ ဒုကၡေရာက္လာသည့္ အေရာင္းေစ်းသည္မေလးမ်ားထံမွ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ၾကားရဖူးသည္။ အရွက္ၾကီးရွက္ေနသည့္ အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳၾကီး၏ ႏႈတ္မွ သူမသစၥာအေဖာက္ခံခဲ့ရေၾကာင္း ေရွးျပဇာတ္ထဲက မင္းသမီးေလး၏ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ တုန္တုန္ရီရီေျပာသည္ကို ၾကားရဖူးသည္။ ကႊန္မ အႏုပညာဘ၀ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အပ်က္စီးမခံႏိုင္ဘူးဟု နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္က မာနတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာသည္ကိုလည္း ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ထို႕ျပင္လည္း ကေလးေမြးခ်ိန္ ဗိုက္နာရမွာ ေၾကာက္လွပါသည္၊ ကိုယ္ကာယ အလွပ်က္မွာ၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာ၊ အသက္အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာေတြကို စိုးရိမ္လွပါသည္ဆိုေသာ မိခင္ေမတၱာနည္းပါးသည့္ ဇနီးမယားမ်ား၊ ခင္ပြန္းသည္၏ အခ်စ္ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးခံရမွာ ေၾကာက္လွပါသည္ဟု ပလီပလာဆိုလာသူမ်ား စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပားျပားေသာ ဆင္ေျခမ်ားႏွင့္ ေျပာၾကားသည္ကို ကႊန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္။
သို႕ေသာ္ ယခုကိစၥကေတာ့ နည္းနည္းပို၍ ထူးျခားသည္။ လူနာ အမ်ိဳးသမီး ဘီယာထရစ္ဂလင္ဒင္းနင္းက ကႊန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ခင္ပြန္း ဟင္နရီႏွင့္ သူမ၏ လူလားေျမာက္ႏွင့္ျပီျဖစ္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ပါ ကႊန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ သူတို႕မိသားစုက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည္။ ႏိုက္တ္(စ)ဘရစ္ခ်္မွာ အိမ္တစ္လံုးရွိသည္။ ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားမွာလည္း က်ယ္၀န္းေသာ ျခံေျမတစ္ခုရွိသည္။ ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားျခံမွာ ငွက္ပစ္၍ ေကာင္းလွသည္။ ရစ္ေတြ ေပါသည္။ စေန တနဂၤေႏြ အားရက္မ်ားမွာ ကႊန္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ဖူးသည္။
\"ဒီမွာေဒါက္တာ.. ပိုက္ဆံသက္သက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီကိစၥ ကႊန္မရွင္းပစ္မွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီအတြက္ ကႊန္မဘာပဲ ေပးရေပးရ ေပးမွာပါ\"
သူ႕စကားက အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ စင္စစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပႆနာေတြ မ်ိဳးစံုတက္လာမည့္ အလားတူ ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ိဳးေတြကို ကႊန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးျပီးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒီေလာက္ ေျပာင္က်က်ၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ဖက္ရွင္၀တ္စံု ေလာကမွ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၾကံဳရဖူး၏။ အျခားေသာ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဖာက္ျပားသျဖင့္ ေယာက်္ားႏွင့္ ကြဲခဲ့သည့္ ျပင္သစ္မေလး။ ညွိဳ႔ယူဖမ္းစားတတ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ယဥ္ေၾကာ့ေၾကာ့ သြယ္လ်လ် ကိုယ္ကာယပိုင္ရွင္ေလး။ လွပသည့္ သူ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥၾကီးေတြ တြဲခိုလ်က္၊ သူက အတင္းေရွ႔တိုးကာ ကႊန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္မည္ ျပဳသည္။
စင္စစ္ ဆရာ၀န္မ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေယာက်္ားမ်ား နည္းတူ သဘာ၀ဗီဇစိတ္ကို ခဲယဥ္းစြာ ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကရေသာ သေဘာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ လူမႈက်င့္၀တ္မ်ားကို ထားဦးေတာ့၊ သာမန္က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ သက္သက္ျဖင့္ပင္ ကႊန္ေတာ့္ကိုယ္ကႊန္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ဦးသည္ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ေသာ အလုပ္ကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ လုပ္ေပးမိသည္ ဆိုလွၽ;င္ပင္ သူ၏လုပ္ငန္းမွာ ျပန္၍ အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ ပ်က္စီးသြားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ္တို႕အနီး ပတ္၀န္းက်င္၌ပင္ သည္ကိစၥကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနသည္။ ေယာက်္ားလည္း ရွိသည္။ မိန္းမလည္း ရွိသည္။ အႏၲရာယ္မ်ားလွသည့္ ထိုအလုပ္ကို အခေၾကးေငြ မတန္တဆယူကာ လွၽ;ိဳ႔လွၽ;ိဳ႔၀ွက္၀ွက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည့္ တစ္ေန႕ကား မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိလာမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္မေလး တစ္ေယာက္တစ္ေလ ေသဆံုးသြားသည့္ ကိစၥမ်ိဳးမွ စတင္ကာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ျဖစ္ျပီး အေျခအေနအားလံုး ပ်က္စီးသြားရမည္၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္က်ခံေနရမည္ျဖစ္သည္။
ကႊန္ေတာ့္ထံ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ လူနာမ်ိဳးမ်ားမွာ သည္ကိစၥၾကီးျပီးလွၽ;င္ ျပီးေရာဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ယင္းသို႕ တိတ္တိတ္က်ိတ္၍ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ မည္မွၽ;ဆိုး၀ါးေသာ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား ေပၚေပါက္ႏိုင္သည္ကိုမူ စဥ္းစားသိျမင္သူ အလြန္နည္းပါးလွသည္။ ပစၥည္းပစၥယ ျပည့္စံုသည့္ ေဆးရံု၌ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တရား၀င္လုပ္ကိုင္ရသည့္ အခါမ်ိဳး၌ပင္ အႏၲရာယ္က အနည္းႏွင့္ အမ်ားရွိေပေသးသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ အခန္းမ်ားတြင္ မကႊမ္းက်င္သူ အၾကင္နာတရားမရွိသူတို႕က မသန္႕ရွင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္အခါမ်ိဳးတြင္မူ ေသြးလြန္ျခင္း၊ ေရာဂါပိုး၀င္ျခင္း၊ ၀မ္းတြင္းေျမွးေရာင္ရမ္းျခင္း စသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္မ်ား မလြဲမေသြ ေပၚေပါက္လာရသည္။
အခ်ိဳ႕သူမ်ားမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္မည္ထင္ရသည့္ မဟုတ္က ဟုတ္က နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို မေၾကာက္မရြံ႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္၏ ဖြင့္ဟေျပာဆိုခ်က္မ်ားအရ သိရွိရသည္။ အလြန္ပူျပင္းေသာ ေရေႏြးထဲတြင္ စိမ္၍ ေရခ်ိဳးျခင္းမွသည္ ေလွကားေပၚမွ ေလးဖက္ေထာက္၍ ေနာက္ျပန္ဆင္းသည္ ဆိုသည္မ်ိဳးအထိ မ်ိဳးစံု ၾကားရဖူးသည္။ ၾကံရာမရျဖစ္ကာ ေျပာသံၾကားဖူးသမွၽ;ကို လိုက္၍လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္စရာပင္ ေကာင္းလွေသးေတာ့သည္။
သူတို႕အထဲတြင္ တကယ္ပင္သနားဂရုဏာ သက္စရာေကာင္းသူ ကူညီေဖးမမႈ လိုေနသူမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သူတို႕အား ကႊန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွၽ; ေဖးမကူညီမႈ ျပဳခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ့္အကူအညီကား အၾကံဉာဏ္ေကာင္း ေပးျခင္းမွၽ;သာ ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ လံုး၀မပိုခဲ့။
ဘီယားထရစ္ကား မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာ ျဖစ္တတ္သည့္ မိန္းမမ်ိဳး၊ အသိဉာဏ္ေခါင္းပါးသည့္ မိန္းမမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ၾကံ႔ခိုင္သူ၊ ဉာဏ္ပညာ ဗဟုသုတ ရွိသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အထက္တန္းအက်ဆံုး အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲတြင္ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳမႈ ခံရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ယခုအေျခအေနတြင္ ကႊန္ေတာ့္ဘက္က လုပ္ႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းကား သူ႕စကားကို မသိက်ိဳးကႊန္ ျပဳရန္သာပဲ ျဖစ္သည္။ သို႕ႏွင့္ ကႊန္ေတာ္က အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ႏွစ္သိမ့္ေျပာဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေျပာရသည္။
\"ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သားႏွစ္ေယာက္ကလဲ အရြယ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာေတာ့ ရွိေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ လန္ဒန္အလည္သြားမယ့္ ခရီးလည္း ပ်က္သြားႏိုင္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဟင္နရီကေတာ့ ၀မ္းသာမွာေပါ့ဗ်ာ\"
\"အိုရွင္ .. ေဒါက္တာကလည္း နားေ၀းမေနစမ္းပါနဲ႕၊ ဟင္နရီက ကေလးအေဖမဟုတ္ဘူးရွင့္\"
သည္အတိုင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟူ၍ေတာ့ ကႊန္ေတာ္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ေမွၽ;ာ္လင့္ထားျပီးျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ သူ႕ႏႈတ္က ဖြင့္ေျပာသည့္စကားကို ၾကားရသည့္အခါမွာေတာ့ ကႊန္ေတာ္ ဘာမွပင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။
ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားသို႕ ကႊန္ေတာ္ေရာက္တိုင္းပင္ သူတို႕မိသားစု တစ္ပိုင္းလိုျဖစ္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရေလ့ ရွိခဲ့သည္။ သူက ဟင္နရီ၏ မိတ္ေဆြ အရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ငါးမွၽ;ားဖက္ အမဲပစ္ဖက္လည္း ျဖစ္သည္။ လူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္သလို သေဘာေကာင္းသလို ဘာလို ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္၏။ ကႊန္ေတာ္ကမူ လူပံုကို ျမင္သည္ႏွင့္ပင္ အလိုလို မႏွစ္ျမိဳ႔ျဖစ္မိသည္။ ဟင္နရီ၏ ဇနီးႏွင့္ ၎တို႕ ရင္းႏွီးလြန္းေၾကာင္းကး သိသာထင္ရွားလွသည္။
\"အင္း၊ ျပႆနာပဲေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကႊန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ တတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ\"
\"ဆရာ ကႊန္မကို မကူညီေတာ့ဘူးလားဟင္\"
\"ကႊန္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ\"
ခဏမွၽ; ျငိမ္သက္သြားသည္။ သူမပါးျပင္မွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းလာတာ ျမင္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဒါသေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကႊန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ လက္အိတ္ကို စြပ္သည္။ လက္ကိုင္အိတ္ကို ေကာက္ကိုင္သည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္အား ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္းသည္ တစ္သက္တာအတြက္ ရန္သူတစ္ေယာက္ ေမြးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
\"ေကာင္းပါျပီ ေဒါက္တာ၊ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့\"
\"ခင္ဗ်ားမသြားခင္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ .. ရမ္းကု တစ္ေယာက္လက္ထဲေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား မအပ္လိုက္ပါနဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့မွ ေနာင္တရမိလိမ့္မယ္\"
သူက ကႊန္ေတာ့္စကားကို ၾကားဟန္မရွိ။ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွ တစ္ရွဴးထိုး ထြက္သြားသည္။
သည္အေတြ႔အၾကံဳအတြက္ ကႊန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားမိသည္။ စိတ္က တကယ္ပင္ မသက္မသာ ခံစားရမိသည္။ ကႊန္ေတာ့္အဖို႕ ေဖာက္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ လက္လႊတ္လိုက္ရသလို သေဘာေကာင္းေသာ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ ထို႕ျပင္ ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္းဦးေပါက္တိုင္း ကႊန္ေတာ္ ရေနက်ျဖစ္သည့္ ရစ္ အဖိုအမ ေျခာက္စံုခန္႕ကိုလည္း သည္ႏွစ္ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
မစၥဂလင္ဒင္းနင္းကို ကႊန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မေမွၽ;ာ္လင့္ေတာ့ပါ။
သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ လြဲလိုက္ပါသနည္း။ ထိုမိန္းမ၏ တားဆီးမရႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ကႊန္ေတာ္ လံုး၀ အကဲမခတ္တတ္ခဲ့ေခ်တကား။
ေနာက္ ဆယ္ရက္ခန္႕အၾကာတြင္ပင္ ကႊန္ေတာ့္ထံသို႕ တယ္လီဖုန္း လာသည္။ ဆက္သူက ဂလင္ဒင္းနင္း ျဖစ္သည္။ ဘီယားထရစ္သည္ အေအးမိျပီး ဖ်ားေနေၾကာင္း၊ သာမန္မဟုတ္ အလြန္ဆိုးသည့္ တုပ္ေကြးဖ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျပီး ကႊန္ေတာ့္အား ေက်းဇူးျပဳ၍ အျမန္ဆံုး ႏိုက္တ္(စ)ဘရစ္ခ်္သို႕ ၾကြေရာက္ ၾကည့္ရႈေပးပါဟု ေမတၲာရပ္ခံ လာေလသည္။ ဆက္ဆံေရး မပ်က္ေသးသည့္အတြက္ ကႊန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားမိျပီး ေနာက္တစ္နာရီခန္႕ အတြင္းမွာပင္ ဂလင္ဒင္းနင္းတို႕၏ ျမိဳ႔ပိုင္းေနအိမ္သို႕ ကႊန္ေတာ္ အေရာက္သြားခဲ့သည္။
ကႊန္ေတာ့္အား ဘီယားထရစ္၏ အခန္းသို႕ တစ္ခါတည္း ေခၚေဆာင္သြားသည္။ လူနာနံေဘးတြင္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ မိန္းမတစ္ေယာက္။ မ်က္ႏွာ၇ိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မခ် မယံုၾကည္ခ်င္စရာ။
လူနာက ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ ရုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည့္ အခိုက္မွာပင္ ကႊန္ေတာ္ေမွၽ;ာ္လင့္ထားသည့္ထက္ အမ်ားၾကီးပို၍ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသြးဆုတ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္။ ျပီး အျပင္းဖ်ားေနသည့္ လကၡဏာမ်ားလည္း အျပည့္အ၀ ရွိေနသည္။
ကႊန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ အေပၚက ျခံဳလႊာကို ဆြဲခြါၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ၌မူ အျဖစ္မွန္က ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ ဟိုကိစၥ လုပ္ထားျပီး ျဖစ္ေနျပီ။ မတတ္တတတ္ ပစ္စလက္ခတ္ လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မသန္႕ရွင္းသျဖင့္ ပိုး၀င္ကာ အၾကီးအက်ယ္ မန္းတက္လွၽ;က္ ရွိျပီး ေသြးဆင္းေနသည္မွာလည္း အနည္းဆံုး ၁၂ နာရီမွၽ; ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
\"ကႊန္မ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားပါတယ္ ေဒါက္တာ\"
သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးက ကႊန္ေတာ့္အား ခံစားခ်က္ကင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာျပီး ဂြမ္းတို႕ဖတ္ႏွင့္ ေဆး၀တ္စမ်ား ထည့္ထားေသာ ဇလံုကို ေပးသည္။
ကႊန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အၾကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ကာ ဆက္ခနဲ ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။ အခန္းထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အဘယ္မွာ ထိုသို႕လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ လူနာက အခ်ိန္မေရြး အသက္ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္သည့္ အေျခအေနမွာ ရွိသည္။ သည္မိန္းမမိုက္အတြက္ ကႊန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ကႊန္ေတာ္ က်က်နနၾကီး ေခ်ာင္ပိတ္ အဖမ္းခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကႊန္ေတာ္ လုပ္စရာရွိတာေတြ စ,လုပ္သည္။ ကႊန္ေတာ့္နည္းလမ္းက သိပ္ညွာညွာတာတာလည္း လုပ္၍မရ။ သို႕ေသာ္ သူမက လံုး၀ညည္းညဴျခင္း ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳ။ အျပင္းထန္ဆံုး ေ၀ဒနာကိုပင္ က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ ခံရွာသည္။ ေသြးဒလေဟာ ဆင္းေနျခင္းကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္ျပီးသည့္ အခါ၌ ကႊန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ဖို႕ျပင္ဆင္သည္။
လူနာက ကႊန္ေတာ္လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ တစ္ေလွၽ;ာက္လံုး ကႊန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ မခြာတမ္း စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ယခု ကႊန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မည္ ဆိုေတာ့မွ သူက ေလသံသဲ့သဲ့ေလးျဖင့္ ၾကိဳးစားအားယူ၍ ေျပာသည္။
\"ေဒါက္တာ ကႊန္မျဖစ္တာ တုပ္ေကြးေနာ္၊ ဟင္နရီက တုပ္ေကြးလို႕ပဲ သိထားတယ္၊ ညဘက္လည္း လာပါဦးေဒါက္တာ\"
ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ဟင္နရီက ကႊန္ေတာ့္အား ရွယ္ရီတစ္ဖန္ခြက္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ဇနီးသည္အတြက္ စိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ေနသည့္ ၾကားကပင္ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဧည့္၀တ္ေက်ေနေပးေသးသည္။ လူက ေသးေသးေကြးေကြး၊ ဟိတ္ဟန္မရွိ၊ ရွက္ရြံ႔တတ္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးသာ ရွိ၏။ ဖခင္ထံမွ အေမြအေျမာက္အမ်ား ရခဲ့သူျဖစ္ျပီး သူ႕ခ်မ္းသာ စည္းစိမ္ အမ်ားအျပားကို တစ္ပါးသူတို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ သံုးစြဲေနသူလည္း ျဖစ္၏။ ရိုးသားပြင့္လင္း၍ ခင္မင္ၾကင္နာဟန္ ရွိသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိသည့္အခါ ေစာေစာကပင္ ကႊန္ေတာ္ေျပာမည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သမွၽ; စကားေတြသည္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာပင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားခဲ့သည္။ သူ႕ကို ကႊန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွၽ; ေျပာမထြက္ႏိုင္ေတာ့။
\"ဒီ တုပ္ေကြးဆိုတဲ့အေကာင္ အေတာ္ဆိုးတာဗ် ေနာ္\"
ကႊန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
\"ဟုတ္တယ္ ဟင္နရီ\"
\"အခု ကႊန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္တာလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးတယ္ ေျပာရမွာေပါ့ဗ်ာ\"
\"ဟုတ္တယ္၊ ဆိုးတယ္ေျပာရမွာေပါ့\"
\"ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာင္းသြားတဲ့အထိ ၾကည့္ေပးပါ ေဒါက္တာ\"
ခဏျငိမ္သက္ေနသည္။
\"ၾကည့္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ၊ ေကာင္းသြားတဲ့အထိ ကႊန္ေတာ္ ၾကည့္ေပးပါ့မယ္\"
ထိုေန႕ ညေနပိုင္းတြင္ ကႊန္ေတာ္ တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေရာက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္ခန္႕ ေန႕စဥ္ တစ္ရက္ႏွစ္ၾကိမ္ မွန္မွန္သြားၾကည့္သည္။ လူနာအေျခအေနက နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ရာ အျမဲသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။
ဟင္နရီမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ရသည့္ ကိစၥတြင္မူ ကႊန္ေတာ္လည္း ပါ၀င္သြားခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သို႕ေသာ္ တကယ့္လွည့္ကြက္မ်ားကိုကား ဘီယားထရစ္ႏွင့္ သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးတို႔က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟင္နရီဂလင္ဒင္းနင္းကား တစ္ခ်ိန္လံုး အိမ္တြင္ အတူေနကာ ညတိုင္းလည္း လူနာခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းတြင္ အိပ္ေနပါလ်က္ တကယ့္ေရာဂါ အစစ္အမွန္ကို တစိုးတစိမွၽ;ပင္ မရိပ္စားမိခဲ့ေခ်။ ေျပာ၍ယံုႏိုင္စရာပင္မရွိ။ သို႕ေသာ္ တကယ္မသိခဲ့သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
လကုန္ပုိင္းေလာက္တြင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္အျဖစ္ ကႊန္ေတာ္ သြားေရာက္ရသည္။ ဘီယားထရစ္က ထႏိုင္ေနျပီ။ ဇာျဖဴ အနားတပ္ ႏွင္းဆီေသြးေရာင္ လက္ဖက္ရည္ပြဲ ၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းကာ ဧည့္ခန္းဆိုဖာ၌ ထိုင္ေနပံုမွာ အလွက်က္သေရ ျဖာေ၀ေနသကဲ့သို႕ ရႊင္ပ်လန္းဆန္းဟန္လည္း ေပၚလြင္လွ၏။ တစ္ခန္းလံုးတြင္လည္း ပန္းေတြ ေ၀၍ေနေပသည္။ ဇနီးသည္အား ျမတ္ႏိုးျမဲ ျမတ္ႏိုးဆဲ ျဖစ္သည့္ ဟင္နရီကား အထူး၀မ္းသာ ရႊင္လန္းလ်က္ရွိျပီး ၾကင္နာယုယ၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေလေတာ့သည္။
လက္ဖက္ရည္ပြဲကို သပ္ရပ္သန္႕ျပန္႕သည့္ အိမ္ေစတစ္ေယာက္က ယူေဆာင္တည္ခင္းေပးသည္။ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးကား မရွိေတာ့တာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္၏။
ကိတ္မုန္႕တစ္ခ်ပ္ကို လက္ထဲတြင္ တကိုင္ကိုင္လုပ္ေနရင္း ဘီယားထရစ္က အလိုဆႏၵ ျပည့္၀ေသးဟန္မတူသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္၍ေျပာသည္။
\"ေနာက္အပတ္က်ရင္ ဟင္နရီက ကႊန္မကို မဒီရာကို ေခၚသြားမယ္တဲ့ ေဒါက္တာ၊ သူက ကႊန္မအတြက္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခု ရွိသြားေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္တဲ့\"
\"ဟုတ္တယ္၊ ဒါလင့္မွာ လိုအပ္ေနတာကိုး\"
\"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္\"
ဘုရား .. ဘုရား .. တတ္လည္းတတ္ႏိုင္သည့္ မိန္းမပါတကား။ ေသြးေအးေအးႏွင့္ စနစ္တက် ၾကံစည္ကာ ပက္ပက္စက္စက္ လိမ္လည္ လွည့္ျဖားတတ္ေသာ မိန္းမမ်ိဳး၊ အလြန္တရာ သစၥာမဲ့ေသာ မိန္းမမ်ိဳးပါတကား။
\"ပထမတစ္ပတ္ေတာ့ ကႊန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူတူေပါ့ေလ\"
သူက ေလသံခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။
\"ဒုတိယ ဟန္းနီးမြန္းေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ေဂ်ာ့ခ်္လိုက္လာမယ္၊ သူ႕ကိုေတာ့ ကႊန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး သိပ္ခင္ၾကတယ္ေလ\"
သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကႊန္ေတာ့္ကို မခြာတမ္း စိုက္ၾကည့္လ်က္ ရွိေနသည္။ စကားသံက တစ္ခ်က္ကေလးမွၽ;ပင္ ထစ္ေငါ့သြားသည္မရွိ။
\"လက္ဖက္ရည္ ယူပါဦး ေဒါက္တာရဲ႔၊ ကႊန္မတို႕ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အလည္လာျပီး ငွက္အတူ ပစ္ရဦးမယ္ေနာ္\"
ကႊန္ေတာ္ျပန္မည္ျပဳေတာ့ ဟင္နရီက တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႕ျပီး ကႊန္ေတာ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။
\"ေဒါက္တာ အခုလို ဂရုစိုက္ ကုသေပးတဲ့အတြက္ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီတုပ္ေကြးဆိုတဲ့ အေကာင္က အေတာ့္ကို ဆိုးတာဗ်ေနာ္\"
သူက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးသည္။
ကႊန္ေတာ္က ကင္ဆင္တန္ပန္းျခံကို ျဖတ္ကာ အိမ္သို႕ လမ္းေလွၽ;ာက္ျပန္လာသည္။ တစ္လမ္းလံုး အံတၾကိတ္ၾကိတ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး လာခဲ့မိသည္။
\"ေခြးမသား ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ သတၱ၀ါ၊ ဒီေလာက္ .. .. .. သံုးမက်တဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးကြာ\"
သို႕ေသာ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ကား ကႊန္ေတာ့္စံခ်ိန္အတိုင္း ရစ္အဖိုအမ ေျခာက္စံု ကႊန္ေတာ္ရရွိခဲ့ပါသည္။ တကယ္ ႏူးညံ့ အရသာရွိလွသည့္ သတၱ၀ါမ်ားပင္။
စာေရးဆရာ ခရိုနင္(A.J Cronin)၏ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ၀တၳဳမ်ားကို စုစည္းေဖာ္ျပထားသည့္ ေဖျမင့္ ၏ ဘ၀ဒႆန ရသစာမ်ား စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
အခ်ိန္က ညေန ေလးနာရီ။ လူနာၾကည့္၍ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကႊန္ေတာ့္အား အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍ ေခတ္ဆန္သားနားသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ မီးခိုးရင့္ေရာင္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားျပီး အနက္ေရာင္ ဦးထုပ္ လွလွေလးတြင္မူ အဖိုးတန္ စိန္ကလစ္ တစ္ေခ်ာင္း ထိုးထား၏။
သူမအား စမ္းသပ္ စစ္ေဆးျပီးေနာက္ ကႊန္ေတာ္က လက္ကို စနစ္တက် ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ သုတ္သည္။ ျပီးလွၽ;င္ လက္သုတ္အ၀တ္ကို ျပန္ထားလိုက္ျပီးေနာက္ သူမဘက္သို႕ ကႊန္ေတာ္လွည့္သည္။
"မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က နည္းနည္းေနာက္က်သြားျပီ ခင္ဗ်၊ ဒီကိစၥကို အရင္ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္က စဥ္းစားခဲ့ဖို႕ေကာင္းတာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ္၀န္က ကိုးပတ္ရွိေနျပီ၊ ခင္ဗ်ားကေလးဟာ ဇူလိုင္ အလယ္ေလာက္ ေမြးလိမ့္မယ္"
"ေမြးလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ ေဒါက္တာ၊ ကႊန္မကို ကူညီပါဆရာ၊ ဆရာကူညီမွ ျဖစ္မယ္"
သည္စကားမ်ိဳး ကႊန္ေတာ္ၾကားဖူးေပါင္း မ်ားလွေခ်ျပီ။ ဒုကၡေရာက္လာသည့္ အေရာင္းေစ်းသည္မေလးမ်ားထံမွ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ၾကားရဖူးသည္။ အရွက္ၾကီးရွက္ေနသည့္ အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳၾကီး၏ ႏႈတ္မွ သူမသစၥာအေဖာက္ခံခဲ့ရေၾကာင္း ေရွးျပဇာတ္ထဲက မင္းသမီးေလး၏ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ တုန္တုန္ရီရီေျပာသည္ကို ၾကားရဖူးသည္။ ကႊန္မ အႏုပညာဘ၀ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အပ်က္စီးမခံႏိုင္ဘူးဟု နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္က မာနတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာသည္ကိုလည္း ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ထို႕ျပင္လည္း ကေလးေမြးခ်ိန္ ဗိုက္နာရမွာ ေၾကာက္လွပါသည္၊ ကိုယ္ကာယ အလွပ်က္မွာ၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာ၊ အသက္အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာေတြကို စိုးရိမ္လွပါသည္ဆိုေသာ မိခင္ေမတၱာနည္းပါးသည့္ ဇနီးမယားမ်ား၊ ခင္ပြန္းသည္၏ အခ်စ္ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးခံရမွာ ေၾကာက္လွပါသည္ဟု ပလီပလာဆိုလာသူမ်ား စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပားျပားေသာ ဆင္ေျခမ်ားႏွင့္ ေျပာၾကားသည္ကို ကႊန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္။
သို႕ေသာ္ ယခုကိစၥကေတာ့ နည္းနည္းပို၍ ထူးျခားသည္။ လူနာ အမ်ိဳးသမီး ဘီယာထရစ္ဂလင္ဒင္းနင္းက ကႊန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ခင္ပြန္း ဟင္နရီႏွင့္ သူမ၏ လူလားေျမာက္ႏွင့္ျပီျဖစ္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ပါ ကႊန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ သူတို႕မိသားစုက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည္။ ႏိုက္တ္(စ)ဘရစ္ခ်္မွာ အိမ္တစ္လံုးရွိသည္။ ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားမွာလည္း က်ယ္၀န္းေသာ ျခံေျမတစ္ခုရွိသည္။ ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားျခံမွာ ငွက္ပစ္၍ ေကာင္းလွသည္။ ရစ္ေတြ ေပါသည္။ စေန တနဂၤေႏြ အားရက္မ်ားမွာ ကႊန္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ဖူးသည္။
\"ဒီမွာေဒါက္တာ.. ပိုက္ဆံသက္သက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီကိစၥ ကႊန္မရွင္းပစ္မွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီအတြက္ ကႊန္မဘာပဲ ေပးရေပးရ ေပးမွာပါ\"
သူ႕စကားက အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ စင္စစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပႆနာေတြ မ်ိဳးစံုတက္လာမည့္ အလားတူ ကမ္းလွမ္းခ်က္မ်ိဳးေတြကို ကႊန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးျပီးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒီေလာက္ ေျပာင္က်က်ၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ဖက္ရွင္၀တ္စံု ေလာကမွ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၾကံဳရဖူး၏။ အျခားေသာ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဖာက္ျပားသျဖင့္ ေယာက်္ားႏွင့္ ကြဲခဲ့သည့္ ျပင္သစ္မေလး။ ညွိဳ႔ယူဖမ္းစားတတ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ယဥ္ေၾကာ့ေၾကာ့ သြယ္လ်လ် ကိုယ္ကာယပိုင္ရွင္ေလး။ လွပသည့္ သူ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥၾကီးေတြ တြဲခိုလ်က္၊ သူက အတင္းေရွ႔တိုးကာ ကႊန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္မည္ ျပဳသည္။
စင္စစ္ ဆရာ၀န္မ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေယာက်္ားမ်ား နည္းတူ သဘာ၀ဗီဇစိတ္ကို ခဲယဥ္းစြာ ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကရေသာ သေဘာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ လူမႈက်င့္၀တ္မ်ားကို ထားဦးေတာ့၊ သာမန္က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ သက္သက္ျဖင့္ပင္ ကႊန္ေတာ့္ကိုယ္ကႊန္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ဦးသည္ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ေသာ အလုပ္ကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ လုပ္ေပးမိသည္ ဆိုလွၽ;င္ပင္ သူ၏လုပ္ငန္းမွာ ျပန္၍ အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ ပ်က္စီးသြားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ္တို႕အနီး ပတ္၀န္းက်င္၌ပင္ သည္ကိစၥကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနသည္။ ေယာက်္ားလည္း ရွိသည္။ မိန္းမလည္း ရွိသည္။ အႏၲရာယ္မ်ားလွသည့္ ထိုအလုပ္ကို အခေၾကးေငြ မတန္တဆယူကာ လွၽ;ိဳ႔လွၽ;ိဳ႔၀ွက္၀ွက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည့္ တစ္ေန႕ကား မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိလာမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္မေလး တစ္ေယာက္တစ္ေလ ေသဆံုးသြားသည့္ ကိစၥမ်ိဳးမွ စတင္ကာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ျဖစ္ျပီး အေျခအေနအားလံုး ပ်က္စီးသြားရမည္၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္က်ခံေနရမည္ျဖစ္သည္။
ကႊန္ေတာ့္ထံ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ လူနာမ်ိဳးမ်ားမွာ သည္ကိစၥၾကီးျပီးလွၽ;င္ ျပီးေရာဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ယင္းသို႕ တိတ္တိတ္က်ိတ္၍ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ မည္မွၽ;ဆိုး၀ါးေသာ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား ေပၚေပါက္ႏိုင္သည္ကိုမူ စဥ္းစားသိျမင္သူ အလြန္နည္းပါးလွသည္။ ပစၥည္းပစၥယ ျပည့္စံုသည့္ ေဆးရံု၌ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တရား၀င္လုပ္ကိုင္ရသည့္ အခါမ်ိဳး၌ပင္ အႏၲရာယ္က အနည္းႏွင့္ အမ်ားရွိေပေသးသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ အခန္းမ်ားတြင္ မကႊမ္းက်င္သူ အၾကင္နာတရားမရွိသူတို႕က မသန္႕ရွင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္အခါမ်ိဳးတြင္မူ ေသြးလြန္ျခင္း၊ ေရာဂါပိုး၀င္ျခင္း၊ ၀မ္းတြင္းေျမွးေရာင္ရမ္းျခင္း စသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္မ်ား မလြဲမေသြ ေပၚေပါက္လာရသည္။
အခ်ိဳ႕သူမ်ားမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္မည္ထင္ရသည့္ မဟုတ္က ဟုတ္က နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုကို မေၾကာက္မရြံ႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္၏ ဖြင့္ဟေျပာဆိုခ်က္မ်ားအရ သိရွိရသည္။ အလြန္ပူျပင္းေသာ ေရေႏြးထဲတြင္ စိမ္၍ ေရခ်ိဳးျခင္းမွသည္ ေလွကားေပၚမွ ေလးဖက္ေထာက္၍ ေနာက္ျပန္ဆင္းသည္ ဆိုသည္မ်ိဳးအထိ မ်ိဳးစံု ၾကားရဖူးသည္။ ၾကံရာမရျဖစ္ကာ ေျပာသံၾကားဖူးသမွၽ;ကို လိုက္၍လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္စရာပင္ ေကာင္းလွေသးေတာ့သည္။
သူတို႕အထဲတြင္ တကယ္ပင္သနားဂရုဏာ သက္စရာေကာင္းသူ ကူညီေဖးမမႈ လိုေနသူမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သူတို႕အား ကႊန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွၽ; ေဖးမကူညီမႈ ျပဳခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ့္အကူအညီကား အၾကံဉာဏ္ေကာင္း ေပးျခင္းမွၽ;သာ ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ လံုး၀မပိုခဲ့။
ဘီယားထရစ္ကား မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာ ျဖစ္တတ္သည့္ မိန္းမမ်ိဳး၊ အသိဉာဏ္ေခါင္းပါးသည့္ မိန္းမမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ၾကံ႔ခိုင္သူ၊ ဉာဏ္ပညာ ဗဟုသုတ ရွိသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အထက္တန္းအက်ဆံုး အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲတြင္ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳမႈ ခံရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ယခုအေျခအေနတြင္ ကႊန္ေတာ့္ဘက္က လုပ္ႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းကား သူ႕စကားကို မသိက်ိဳးကႊန္ ျပဳရန္သာပဲ ျဖစ္သည္။ သို႕ႏွင့္ ကႊန္ေတာ္က အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ႏွစ္သိမ့္ေျပာဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေျပာရသည္။
\"ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သားႏွစ္ေယာက္ကလဲ အရြယ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာေတာ့ ရွိေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ လန္ဒန္အလည္သြားမယ့္ ခရီးလည္း ပ်က္သြားႏိုင္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဟင္နရီကေတာ့ ၀မ္းသာမွာေပါ့ဗ်ာ\"
\"အိုရွင္ .. ေဒါက္တာကလည္း နားေ၀းမေနစမ္းပါနဲ႕၊ ဟင္နရီက ကေလးအေဖမဟုတ္ဘူးရွင့္\"
သည္အတိုင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟူ၍ေတာ့ ကႊန္ေတာ္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ေမွၽ;ာ္လင့္ထားျပီးျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ သူ႕ႏႈတ္က ဖြင့္ေျပာသည့္စကားကို ၾကားရသည့္အခါမွာေတာ့ ကႊန္ေတာ္ ဘာမွပင္ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။
ဟင့္(ပ)ရိႈင္းယားသို႕ ကႊန္ေတာ္ေရာက္တိုင္းပင္ သူတို႕မိသားစု တစ္ပိုင္းလိုျဖစ္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရေလ့ ရွိခဲ့သည္။ သူက ဟင္နရီ၏ မိတ္ေဆြ အရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ငါးမွၽ;ားဖက္ အမဲပစ္ဖက္လည္း ျဖစ္သည္။ လူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္သလို သေဘာေကာင္းသလို ဘာလို ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္၏။ ကႊန္ေတာ္ကမူ လူပံုကို ျမင္သည္ႏွင့္ပင္ အလိုလို မႏွစ္ျမိဳ႔ျဖစ္မိသည္။ ဟင္နရီ၏ ဇနီးႏွင့္ ၎တို႕ ရင္းႏွီးလြန္းေၾကာင္းကး သိသာထင္ရွားလွသည္။
\"အင္း၊ ျပႆနာပဲေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကႊန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ တတ္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ\"
\"ဆရာ ကႊန္မကို မကူညီေတာ့ဘူးလားဟင္\"
\"ကႊန္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ\"
ခဏမွၽ; ျငိမ္သက္သြားသည္။ သူမပါးျပင္မွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းလာတာ ျမင္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဒါသေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကႊန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ လက္အိတ္ကို စြပ္သည္။ လက္ကိုင္အိတ္ကို ေကာက္ကိုင္သည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္အား ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္းသည္ တစ္သက္တာအတြက္ ရန္သူတစ္ေယာက္ ေမြးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
\"ေကာင္းပါျပီ ေဒါက္တာ၊ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့\"
\"ခင္ဗ်ားမသြားခင္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ .. ရမ္းကု တစ္ေယာက္လက္ထဲေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား မအပ္လိုက္ပါနဲ႕၊ ေနာက္ေတာ့မွ ေနာင္တရမိလိမ့္မယ္\"
သူက ကႊန္ေတာ့္စကားကို ၾကားဟန္မရွိ။ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွ တစ္ရွဴးထိုး ထြက္သြားသည္။
သည္အေတြ႔အၾကံဳအတြက္ ကႊန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားမိသည္။ စိတ္က တကယ္ပင္ မသက္မသာ ခံစားရမိသည္။ ကႊန္ေတာ့္အဖို႕ ေဖာက္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္ လက္လႊတ္လိုက္ရသလို သေဘာေကာင္းေသာ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ ဆံုးရံႈးခံလိုက္ရျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ ထို႕ျပင္ ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္းဦးေပါက္တိုင္း ကႊန္ေတာ္ ရေနက်ျဖစ္သည့္ ရစ္ အဖိုအမ ေျခာက္စံုခန္႕ကိုလည္း သည္ႏွစ္ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
မစၥဂလင္ဒင္းနင္းကို ကႊန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မေမွၽ;ာ္လင့္ေတာ့ပါ။
သို႕ေသာ္ ကႊန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ လြဲလိုက္ပါသနည္း။ ထိုမိန္းမ၏ တားဆီးမရႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ကႊန္ေတာ္ လံုး၀ အကဲမခတ္တတ္ခဲ့ေခ်တကား။
ေနာက္ ဆယ္ရက္ခန္႕အၾကာတြင္ပင္ ကႊန္ေတာ့္ထံသို႕ တယ္လီဖုန္း လာသည္။ ဆက္သူက ဂလင္ဒင္းနင္း ျဖစ္သည္။ ဘီယားထရစ္သည္ အေအးမိျပီး ဖ်ားေနေၾကာင္း၊ သာမန္မဟုတ္ အလြန္ဆိုးသည့္ တုပ္ေကြးဖ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျပီး ကႊန္ေတာ့္အား ေက်းဇူးျပဳ၍ အျမန္ဆံုး ႏိုက္တ္(စ)ဘရစ္ခ်္သို႕ ၾကြေရာက္ ၾကည့္ရႈေပးပါဟု ေမတၲာရပ္ခံ လာေလသည္။ ဆက္ဆံေရး မပ်က္ေသးသည့္အတြက္ ကႊန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားမိျပီး ေနာက္တစ္နာရီခန္႕ အတြင္းမွာပင္ ဂလင္ဒင္းနင္းတို႕၏ ျမိဳ႔ပိုင္းေနအိမ္သို႕ ကႊန္ေတာ္ အေရာက္သြားခဲ့သည္။
ကႊန္ေတာ့္အား ဘီယားထရစ္၏ အခန္းသို႕ တစ္ခါတည္း ေခၚေဆာင္သြားသည္။ လူနာနံေဘးတြင္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ မိန္းမတစ္ေယာက္။ မ်က္ႏွာ၇ိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မခ် မယံုၾကည္ခ်င္စရာ။
လူနာက ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ ရုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည့္ အခိုက္မွာပင္ ကႊန္ေတာ္ေမွၽ;ာ္လင့္ထားသည့္ထက္ အမ်ားၾကီးပို၍ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသြးဆုတ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္လ်က္။ ျပီး အျပင္းဖ်ားေနသည့္ လကၡဏာမ်ားလည္း အျပည့္အ၀ ရွိေနသည္။
ကႊန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ အေပၚက ျခံဳလႊာကို ဆြဲခြါၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ၌မူ အျဖစ္မွန္က ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ ဟိုကိစၥ လုပ္ထားျပီး ျဖစ္ေနျပီ။ မတတ္တတတ္ ပစ္စလက္ခတ္ လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မသန္႕ရွင္းသျဖင့္ ပိုး၀င္ကာ အၾကီးအက်ယ္ မန္းတက္လွၽ;က္ ရွိျပီး ေသြးဆင္းေနသည္မွာလည္း အနည္းဆံုး ၁၂ နာရီမွၽ; ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
\"ကႊန္မ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားပါတယ္ ေဒါက္တာ\"
သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးက ကႊန္ေတာ့္အား ခံစားခ်က္ကင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာျပီး ဂြမ္းတို႕ဖတ္ႏွင့္ ေဆး၀တ္စမ်ား ထည့္ထားေသာ ဇလံုကို ေပးသည္။
ကႊန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အၾကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ကာ ဆက္ခနဲ ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။ အခန္းထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အဘယ္မွာ ထိုသို႕လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ လူနာက အခ်ိန္မေရြး အသက္ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္သည့္ အေျခအေနမွာ ရွိသည္။ သည္မိန္းမမိုက္အတြက္ ကႊန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ကႊန္ေတာ္ က်က်နနၾကီး ေခ်ာင္ပိတ္ အဖမ္းခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကႊန္ေတာ္ လုပ္စရာရွိတာေတြ စ,လုပ္သည္။ ကႊန္ေတာ့္နည္းလမ္းက သိပ္ညွာညွာတာတာလည္း လုပ္၍မရ။ သို႕ေသာ္ သူမက လံုး၀ညည္းညဴျခင္း ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳ။ အျပင္းထန္ဆံုး ေ၀ဒနာကိုပင္ က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ ခံရွာသည္။ ေသြးဒလေဟာ ဆင္းေနျခင္းကို ထိန္းလိုက္ႏိုင္ျပီးသည့္ အခါ၌ ကႊန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ဖို႕ျပင္ဆင္သည္။
လူနာက ကႊန္ေတာ္လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ တစ္ေလွၽ;ာက္လံုး ကႊန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ မခြာတမ္း စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ယခု ကႊန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မည္ ဆိုေတာ့မွ သူက ေလသံသဲ့သဲ့ေလးျဖင့္ ၾကိဳးစားအားယူ၍ ေျပာသည္။
\"ေဒါက္တာ ကႊန္မျဖစ္တာ တုပ္ေကြးေနာ္၊ ဟင္နရီက တုပ္ေကြးလို႕ပဲ သိထားတယ္၊ ညဘက္လည္း လာပါဦးေဒါက္တာ\"
ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ဟင္နရီက ကႊန္ေတာ့္အား ရွယ္ရီတစ္ဖန္ခြက္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ဇနီးသည္အတြက္ စိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ေနသည့္ ၾကားကပင္ ထံုးစံအတိုင္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဧည့္၀တ္ေက်ေနေပးေသးသည္။ လူက ေသးေသးေကြးေကြး၊ ဟိတ္ဟန္မရွိ၊ ရွက္ရြံ႔တတ္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးသာ ရွိ၏။ ဖခင္ထံမွ အေမြအေျမာက္အမ်ား ရခဲ့သူျဖစ္ျပီး သူ႕ခ်မ္းသာ စည္းစိမ္ အမ်ားအျပားကို တစ္ပါးသူတို႕၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ သံုးစြဲေနသူလည္း ျဖစ္၏။ ရိုးသားပြင့္လင္း၍ ခင္မင္ၾကင္နာဟန္ ရွိသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိသည့္အခါ ေစာေစာကပင္ ကႊန္ေတာ္ေျပာမည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သမွၽ; စကားေတြသည္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာပင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားခဲ့သည္။ သူ႕ကို ကႊန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွၽ; ေျပာမထြက္ႏိုင္ေတာ့။
\"ဒီ တုပ္ေကြးဆိုတဲ့အေကာင္ အေတာ္ဆိုးတာဗ် ေနာ္\"
ကႊန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
\"ဟုတ္တယ္ ဟင္နရီ\"
\"အခု ကႊန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္တာလဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးတယ္ ေျပာရမွာေပါ့ဗ်ာ\"
\"ဟုတ္တယ္၊ ဆိုးတယ္ေျပာရမွာေပါ့\"
\"ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာင္းသြားတဲ့အထိ ၾကည့္ေပးပါ ေဒါက္တာ\"
ခဏျငိမ္သက္ေနသည္။
\"ၾကည့္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ၊ ေကာင္းသြားတဲ့အထိ ကႊန္ေတာ္ ၾကည့္ေပးပါ့မယ္\"
ထိုေန႕ ညေနပိုင္းတြင္ ကႊန္ေတာ္ တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေရာက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္ခန္႕ ေန႕စဥ္ တစ္ရက္ႏွစ္ၾကိမ္ မွန္မွန္သြားၾကည့္သည္။ လူနာအေျခအေနက နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ရာ အျမဲသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။
ဟင္နရီမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ရသည့္ ကိစၥတြင္မူ ကႊန္ေတာ္လည္း ပါ၀င္သြားခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သို႕ေသာ္ တကယ့္လွည့္ကြက္မ်ားကိုကား ဘီယားထရစ္ႏွင့္ သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးတို႔က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟင္နရီဂလင္ဒင္းနင္းကား တစ္ခ်ိန္လံုး အိမ္တြင္ အတူေနကာ ညတိုင္းလည္း လူနာခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းတြင္ အိပ္ေနပါလ်က္ တကယ့္ေရာဂါ အစစ္အမွန္ကို တစိုးတစိမွၽ;ပင္ မရိပ္စားမိခဲ့ေခ်။ ေျပာ၍ယံုႏိုင္စရာပင္မရွိ။ သို႕ေသာ္ တကယ္မသိခဲ့သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
လကုန္ပုိင္းေလာက္တြင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္အျဖစ္ ကႊန္ေတာ္ သြားေရာက္ရသည္။ ဘီယားထရစ္က ထႏိုင္ေနျပီ။ ဇာျဖဴ အနားတပ္ ႏွင္းဆီေသြးေရာင္ လက္ဖက္ရည္ပြဲ ၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းကာ ဧည့္ခန္းဆိုဖာ၌ ထိုင္ေနပံုမွာ အလွက်က္သေရ ျဖာေ၀ေနသကဲ့သို႕ ရႊင္ပ်လန္းဆန္းဟန္လည္း ေပၚလြင္လွ၏။ တစ္ခန္းလံုးတြင္လည္း ပန္းေတြ ေ၀၍ေနေပသည္။ ဇနီးသည္အား ျမတ္ႏိုးျမဲ ျမတ္ႏိုးဆဲ ျဖစ္သည့္ ဟင္နရီကား အထူး၀မ္းသာ ရႊင္လန္းလ်က္ရွိျပီး ၾကင္နာယုယ၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေလေတာ့သည္။
လက္ဖက္ရည္ပြဲကို သပ္ရပ္သန္႕ျပန္႕သည့္ အိမ္ေစတစ္ေယာက္က ယူေဆာင္တည္ခင္းေပးသည္။ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ သူနာျပဳ အမ်ိဳးသမီးကား မရွိေတာ့တာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္၏။
ကိတ္မုန္႕တစ္ခ်ပ္ကို လက္ထဲတြင္ တကိုင္ကိုင္လုပ္ေနရင္း ဘီယားထရစ္က အလိုဆႏၵ ျပည့္၀ေသးဟန္မတူသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္၍ေျပာသည္။
\"ေနာက္အပတ္က်ရင္ ဟင္နရီက ကႊန္မကို မဒီရာကို ေခၚသြားမယ္တဲ့ ေဒါက္တာ၊ သူက ကႊန္မအတြက္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခု ရွိသြားေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္တဲ့\"
\"ဟုတ္တယ္၊ ဒါလင့္မွာ လိုအပ္ေနတာကိုး\"
\"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္\"
ဘုရား .. ဘုရား .. တတ္လည္းတတ္ႏိုင္သည့္ မိန္းမပါတကား။ ေသြးေအးေအးႏွင့္ စနစ္တက် ၾကံစည္ကာ ပက္ပက္စက္စက္ လိမ္လည္ လွည့္ျဖားတတ္ေသာ မိန္းမမ်ိဳး၊ အလြန္တရာ သစၥာမဲ့ေသာ မိန္းမမ်ိဳးပါတကား။
\"ပထမတစ္ပတ္ေတာ့ ကႊန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူတူေပါ့ေလ\"
သူက ေလသံခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။
\"ဒုတိယ ဟန္းနီးမြန္းေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ေဂ်ာ့ခ်္လိုက္လာမယ္၊ သူ႕ကိုေတာ့ ကႊန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး သိပ္ခင္ၾကတယ္ေလ\"
သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကႊန္ေတာ့္ကို မခြာတမ္း စိုက္ၾကည့္လ်က္ ရွိေနသည္။ စကားသံက တစ္ခ်က္ကေလးမွၽ;ပင္ ထစ္ေငါ့သြားသည္မရွိ။
\"လက္ဖက္ရည္ ယူပါဦး ေဒါက္တာရဲ႔၊ ကႊန္မတို႕ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အလည္လာျပီး ငွက္အတူ ပစ္ရဦးမယ္ေနာ္\"
ကႊန္ေတာ္ျပန္မည္ျပဳေတာ့ ဟင္နရီက တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႕ျပီး ကႊန္ေတာ့္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။
\"ေဒါက္တာ အခုလို ဂရုစိုက္ ကုသေပးတဲ့အတြက္ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီတုပ္ေကြးဆိုတဲ့ အေကာင္က အေတာ့္ကို ဆိုးတာဗ်ေနာ္\"
သူက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးသည္။
ကႊန္ေတာ္က ကင္ဆင္တန္ပန္းျခံကို ျဖတ္ကာ အိမ္သို႕ လမ္းေလွၽ;ာက္ျပန္လာသည္။ တစ္လမ္းလံုး အံတၾကိတ္ၾကိတ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး လာခဲ့မိသည္။
\"ေခြးမသား ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ သတၱ၀ါ၊ ဒီေလာက္ .. .. .. သံုးမက်တဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးကြာ\"
သို႕ေသာ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ကား ကႊန္ေတာ့္စံခ်ိန္အတိုင္း ရစ္အဖိုအမ ေျခာက္စံု ကႊန္ေတာ္ရရွိခဲ့ပါသည္။ တကယ္ ႏူးညံ့ အရသာရွိလွသည့္ သတၱ၀ါမ်ားပင္။
စာေရးဆရာ ခရိုနင္(A.J Cronin)၏ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ၀တၳဳမ်ားကို စုစည္းေဖာ္ျပထားသည့္ ေဖျမင့္ ၏ ဘ၀ဒႆန ရသစာမ်ား စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
ေက်ာက္ျဖံဳးေက်ာ္ၾကီး (ေသာ္တာေဆြ)
ဒီမယ္… မိတ္ေဆြတို႔… ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က "အံ့ထူးေက်ာ္"ပါခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားတကာကေတာ့ "ေက်ာက္ျဖံဳးေက်ာ္ၾကီး"လို႔သာ ေခၚၾကသဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ၄-ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္က ေက်ာက္ေရာဂါစျဖစ္တာ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပင္သုႆာန္အနီးရွိ နိဗၺာန္ရပ္ကြက္ဟာ အဆိုးရြားဆံုး ခံရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု အေဖအေမနဲ႔ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသကုန္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ ထူးထူးကဲကဲ အသက္မေသဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ သုႆာန္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ကြၽန္ေတာ့္ဘၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ယူေမြးစားျပီး "အံ့ထူးေက်ာ္"လို႔ နာမည္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း အရပ္ကေတာ့ ေက်ာက္ျဖံဳးေက်ာ္ၾကီးလို႔ပဲ ေခၚေနၾကေတာ့ ဘဘုန္းၾကီးေပးတဲ့ "အ့ံထူးေက်ာ္"ဟာျဖင့္ အသက္ ၁၂၀-ရွည္ေစသတည္းဆိုတဲ့ ဇာတာခြင္မွာ ေပထက္အကၡရာ အျဖစ္သာ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ဟာ ဆင္းရဲသားရိပ္ျမံဳၾကီးျဖစ္လို႔မို႔ လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပ်ံက်ေစ်းသည္၊ ပန္းရံ ကူလီကအစ သူေတာင္းစားနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမ အဆံုး အို… စံုလို႔… စံုလို႔။ မစံုခံႏိုင္ရိုးလား၊ သားသတ္ရံု၊ သားေရစိမ္အလုပ္ရံု၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖို စတဲ့ နံေစာ္ညစ္ပတ္တဲ့အလုပ္ရံုေတြကို ျမဴနီစပယ္က ျမိဳ႕ျပင္မွာ ထားေလးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စံဌာေနဟာ "နိဗၺာန္ရပ္ကြက္" ဆိုတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ သူ႔အလုပ္ရံုနဲ႔၊ သူ႔အလုပ္သမားနဲ႔၊ အံုးအံုးက်က္က်က္ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ အဲသည္ရပ္ကြက္ဆိုတဲ့ အဲသည္လူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာက္ၾကီးေရာဂါေပါက္ျပီး ေက်ာက္ေပါက္မာေတြ ဗလေဗြနဲ႔ မေသဘဲ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာက္ရူးရွိတယ္ထင္ၾကျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး စၾက ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾက လုပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးအေပါရယ္လို႔ ခင္မင္လို႔ စၾကေပမယ့္ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေတြ႕ရပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကဆို ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက "ျမိဳ႕လယ္ဘုရားက ျခေသၤ့ၾကီး ဖင္တုန္ေနတယ္။ ေဟ့ ေက်ာ္ၾကီး မင္းသြားၾကည့္စမ္း"ဆိုေတာ့ အဟုတ္မွတ္ျပီး သြားၾကည့္မိတာ ျပန္လာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက စာသင္ေနတုန္း ေက်ာင္းေျပးေကာင္းလားဆိုျပီး ရိုက္လိုက္တာ လူကို ေသလုေရာလားခင္ဗ်ာ။
တစ္ခါလဲ ဘုန္းၾကီးကခိုင္းလို႔ ေစ်းကိုသြားတာ ေစ်း၀နားေရာက္ေတာ့ ေခြးအူသံၾကားရတယ္။ ေခြးသံကလဲ ရိုးရိုးေခြးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ မေကာင္းဆိုးရြားအသံမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕မတိုး၀ံ့ေတာဘဲ ျပန္ျပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာတဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား-လား ေစ်းဂ်ပိုးေလး ဖိုးထူးရယ္ဗ်ာ။ သူက ကြၽန္ေတာ္ေခြးရူးေၾကာက္တတ္မွန္း သိတာနဲ႔ ေစ်းေရွ႕လူပံုလယ္မွာ ေခြးလိုအူျပီး ကြၽန္ေတာ္ကို အရွက္ခြဲတာကိုးဗ်။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ "ေအာင္မာ ေက်ာက္ရူးကမ်ား ေခြးရူးေၾကာက္တယ္လို႔ဘဲ၊ ေက်ာက္ရူးနဲ႔ေခြးရူး ဘာျခားနားသလဲ"။ ဘယ့္ႏွယ္ ေခြးရူးမေၾကာက္ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲခင္ဗ်ာ။ ဘဘုန္းၾကီးက ေျပာဖူးတယ္။ ေခြးရူးမ်ား ကိုက္ရင္ နာရီတစ္ပတ္ျပန္ရန္ ဂန္႔-ဂန္႔ နဲ႔ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြထြက္ျပီး ေသတာဘဲ။ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ကဲ- ဒါကိုေၾကာက္တာ အရူးမို႔လားဗ်။ ဒါထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လည္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘမရွိလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ဆိတ္သိုးဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ အေမာတေကာေျပးလာျပီး "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာက္ၾကီး ႏြားျခံနားက စက္ခ်ဳပ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီး မဂ်မ္းစိန္ရယ္ေလ - ၀က္ကေလး ေမြးေနတယ္တဲ့ဆရာ… သြားၾကည့္စမ္း" ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အံ့အားသင့္ျပီး… "ဟင္… သူ႔မွာ လင္မရွိဘဲနဲ႔" "ဟ.. ေကာင္ရ လင္မရွိေကာ ၀က္မေမြးရေတာ့ဘူးလား။ မင္းကို ဒါေၾကာင့္ လူေတြက အရူးလို႔ေျပာၾကတာ" တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔ေျပာၾကတာ မခံခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္… "ေအး… မင္းေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ငါသြားၾကည့္မယ္" ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး အလစ္ထြက္ခဲ့ျပီး မဂ်မ္းစိန္အိမ္ေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ၊ ခဏၾကာေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ဟာ ၀က္ျဖဴျဖဴငယ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ ပိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ထြက္လာတာ ေတြ႕တာနဲပ ကြၽန္ေတာ္က ဆိတ္သိုးေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ေနျပီလို႔ ပိုေသခ်ာေအာင္ မဂ်မ္းစိန္ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ "ဗိ်ဳ႕ - အမၾကီး မဂ်မ္းစိန္၊ ဒါ ခင္ဗ်ားေမြးတဲ့ ၀က္ေလးလားဗ်…" "ဒါေပ့ါဟဲ - ေသနာေကာင္ေလးရဲ႕" "ဟင္… ခင္ဗ်ားကလဲ လင္မရွိဘဲနဲ႔ ခေလးေမြးလဲ လူကေလးေမြးေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုေတာ့ ၀က္ကေလး ေမြးရတယ္လို႔ပဲ၊ လူေတြက ခင္ဗ်ား တစ္လြဲထင္မကုန္ၾကေပဘူးလားလို႔…" ဒီေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ ေဒါပြျပီး… "ဟာ… ဒီေသနာက် ေက်ာက္ရူး၊ ငါ့ကို ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ ဒီ၀က္က ငါ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါ၀ယ္ေမြးတာ၊ ေကာင္စုတ္ကေလး၊ အရူး - အရူးနဲ႔ အိမ္ဦးလာ ခ်ီးပါတယ္၊ ကဲဟယ္ - ကဲဟယ္ - ငါ့လာေနာက္အံုး" ဆိုျပီး ၀င္းေဘးေထာင္ထားတဲ့ တံခါးဂလန္႔နဲ႔ လိုက္ရိုက္တာ လူကို မူးေ၀ ဖူးေရာင္သြားတာဘဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကပ္ေနရတဲ့ မိဘမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဒီလိုေဂ်ာက္တြန္းတာ ေကာင္းရဲ႕လားခင္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့… "ေဟ့ေကာင္ဆိတ္သိုး၊ မင္းက ငါ့ ေဂ်ာက္တြန္းလႊတ္တယ္ေပါ့ေလ၊ ၾကည့္စမ္း ခုငါ့မွာ အပ်ိဳၾကီးေဆာ္လႊတ္လိုက္တာ ေခါင္းမွာ ခ်ိဳေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ျပီ၊ ငါ ဘုန္းၾကီးသြားေလွ်ာက္မယ္" ဆိုေတာ့ ဆိတ္သိုးက စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔… "ေအာင္မယ္ ငါက ဘာေဂ်ာက္တြန္းသလဲ၊ ႏို႔ မဂ်မ္းစိန္အိမ္မွာ ၀က္ကေလး မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား…" "ဒါ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ေမြးတာတဲ့…" "ေအးေလ မင္းငါက မဂ်မ္းစိန္ ၀က္ကေလးေမြးတယ္ပဲ ေျပာတာပဲ၊ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတယ္ မေျပာရပါလား…" ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေလာက္ေအာင္ အက်ီစားခံလိုက္ရတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဘဘုန္းၾကီးႏွမအရင္းက ေမြးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္၀မ္းကြဲညီမေလး ပိုးျမေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူတကာေတြ ကြၽန္ေတာ့္စ ရင္ သူကပဲ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ လူပ်ိဳေပါက္၊ သူလဲ အပ်ိဳဖ်န္းေလး ျဖစ္လာေရာ၊ လူခ်င္းအေနေ၀းသြားၾကပါတယ္။ သူ ၄-တန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး သူတို႔အိမ္မွာေမြးတဲ့ ႏြားေတြ အစာေကြၽး၊ ႏို႔ညွစ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလ လမ္းမွာေတြ႕ၾကမွ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖို တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနရပါျပီ။ မုန္႔ဖိုက စက္ဖိုမဟုတ္ဘူး။ လက္ဖိုဆိုေတာ့ မုန္႔ၾကိတ္ရ၊ က်ိဳရ၊ ညွစ္ရနဲ႔ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ႏို႔ျပီး မုန္႔ေတြကို ေတာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ထမ္းျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကိုလဲ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ေနကုန္ အားတယ္မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေသာ မနက္ေစာေစာမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခု မုန္႔သြားပို႔ျပီးအျပန္ ပိုးျမတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ျခံထဲမွာ ပိုးျမရယ္၊ သူတို႔အိမ္က ငွားထားတဲ့ ေဇဇဘာရီ ကုလားကျပားေလး မန္ဇူးရယ္၊ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညွစ္ဖို႔ လုပ္ေနရာက ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းျမင္ေတာ့… "ေဟာ… ေက်ာ္ၾကီးေရ အဆင္သင့္ပဲ၊ ဒီမွာ တို႔ႏြားမ ႏို႔ညွစ္မရတာနဲ႔ လာကူစမ္းပါကြာ" "ေအး… ဘယ္လိုကူရမွာလဲ၊ ငါက မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ညွစ္တတ္တာ၊ ႏြားႏို႔မွ မညွစ္တတ္ဘဲ" "ႏို႔ညွစ္ခိုင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏြားမက ႏို႔ေၾကာင္းပိတ္ေနလို႔၊ လက္နဲ႔ညွစ္မထြက္ဘူး၊ မိန္းမေတြ ႏို႔ေခ်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ အားသန္သန္လူတစ္ေယာက္ကို စို႔ခိုင္းရင္ ႏို႔ေၾကာင္းပြင့္တာပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏြားမကို ေက်ာ္ၾကိးက စို႔ေပးပါလားကြာ၊ မင္းက အားသန္တယ္မဟုတ္လား"လို႔ ေျပာျပီး သူ႔ေဇေကာင္ေလးကို မ်က္စေလးခ်ီ ျပံဳးျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟဲ့… ပိုးျမရဲ႕ သူ႔ကို နင္တို႔ငွားထားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔စို႔ခိုင္းပါလား၊ ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္" ဆိုေတာ့ ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ဖမ္းဆြဲျပီး- "အို… ေက်ာ္ၾကီးကလဲ သူ႔စို႔ခိုင္းတာ မရလို႔ေပါ့၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး၊ ေက်ာ္ၾကီးလို ဗလမေကာင္းေတာ့ အားမရွိဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနျပီး ဒီေလာက္ကေလးမွ အားမကိုးရဘူး" ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ့္ဗလ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ျပီး အင္း-ဟုတ္ေပသားရယ္လို႔ ဘာမွ အထူးအေထြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ႏြားမေနာက္က ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေခါင္းလွ်ိဳျပီး ႏို႔သီးနဲ႔ ပါးစပ္ တပ္ရံုရွိေသး၊ တကတဲဗ်ာ- ေသာက္ကျမင္းမ ႏြားမ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တအားကန္ထည့္လိုက္တာ လူ႔ကို ပက္လက္လန္လဲက်ပါေရာလား။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ပက္လက္လန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ႏြားမက ေသးတျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ပါခ်လိုက္ေသးဗ်၊ ျပီးေတာ့ ေခ်းေတြလဲ ယိုခ်သဗ်။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ညီမ ပိုးျမနဲ႔ ဟို ေကာင္ေလးက အားရပါးရ ရယ္ေနၾကျပီး ႏွမေတာ္ ပိုးျမက ဘယ္လိုေျပာလိုက္ေသးသလဲဆိုရင္ - "ကဲ… ငါေျပာတာ ေတြ႔ျပီမဟုတ္လား၊ သူက ေက်ာက္ရူးလူေပါဟဲ့၊ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး" တဲ့။ ဒီလို ကိုယ့္ႏွမကအစ ကိုယ့္အေပၚ အထင္ေသးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒိျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔မထင္ဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၾကမယ့္ အျခားျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တရပ္တေက်း သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲ ေငြကေလး ထုပ္ထုပ္ထည္ထည္ပါဦးမွ၊ ဒါေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ စုေဆာင္းမိေအာင္လို႔ ေအာင့္အည္းေနလိုက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ဒီအရပ္က မခြာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က ဖန္လာျပန္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ကာလသားေခါင္းနဲ႔ ကာလသားတစ္သိုက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို မိန္းမယူဖို႔ နားခ်ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးက သုႆာန္အုတ္နံရံကို အဖီေလးခ်ျပီးေနတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ သူ႔မွာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လင္ေယာက်္ားေတာ့ မရွိဘူး။ သူ႔အလုပ္က ေတာက္တိုမယ္ရပဲ၊ အမ်ားအားျဖင့္ တိုက္ေတြ ဘာေတြ ေဆာက္တာမွာ မဆလာသယ္တယ္၊ ရုပ္ကေလးက သနားကမား၊ ဒါေပမယ့္ လွ်ာေခ်ာင္တယ္၊ ပါးစပ္ၾကမ္းတယ္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက - "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး၊ လံုးတင္က မင္းဗလၾကီးကို သေဘာက်လို႔တဲ့ကြ၊ တစ္ေန႔က ငါ့ေျပာတယ္။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ မယ္တစ္ရြက္ ေမာင္တစ္ထမ္းနဲ႔ သိပ္ဟန္က်မွာပဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ စကားေခၚေနမွ ဂ်ီးမ်ားမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ မင္းမလဲ အေျခတက်ျဖစ္ကေရာ၊ ေကာင္မေလးလဲ အားကိုးအားထားရကေရာ၊ ႏို႔မို႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ အပ်ိဳေလးတန္မဲ့နဲ႔" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟင္း ဘယ္က အပ်ိဳရမွာလဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဟာပဲ၊ ဒီေကာင္ေလးကလဲ ဆိုးပါဗ်ာ" "အား- အဲဒါ သူ႔ေမာင္ေလးကြ၊ လံုးတင္ ၁၅-ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက သူတို႔မိဘမ်ားဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမရွိဘူး၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးကို သူပဲ ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရတာ၊ ဒို႔အစိုးရေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ့ ပန္းရံဆရာ ကိုမြတ္တားက ဟိုျမိဳ႕က ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမပါ သနားလို႔ေခၚလာတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကလဲ အာဂသတၱိကြ၊ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မခိုဘဲ သူ႔ဘာသာ သူ ခုလို တဲကေလးထိုးေနတာသာၾကည့္၊ မင္းအထင္မလြဲနဲ႔၊ အပ်ိဳမွ အပ်ိဳအစစ္" "ဟာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ အရပ္ပ်က္မ အပ်ိဳစစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ" လို႔ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိျပီးေတာ့ ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက ေဒါပြျပီး - "ဟိတ္… ဘာကြ၊ သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို သြားပုပ္ေလလြင့္မေျပာနဲ႔၊ ငါသူၾကီး သြားတိုင္ရင္ သေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ ေထာင္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ က်ေနအံုးမယ္၊ ငါက ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ စီမံေပးတာ၊ မင္းက ငါ့ကို အာဏာဖီဆန္တဲ့ သေဘာလားကြ ဟင္၊ မင္း လံုးတင္ဆီ သြားရင္သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ငါနဲ႔အသိပဲ" ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုေၾကာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ လံုးတင္ဆီကို ေၾကာင္းလမ္းရေအာင္ သြားရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က ကာလသားေတြ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အားေပး အားေျမွာက္ ပါလာၾကတယ္၊ လံုးတင္ကို သူ႔တဲေရွ႕မွာ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ ရုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လံုးတင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္လိုက္ျပီး - "အမယ္… ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကုသမင္း ၾကြလာေတာ္မူသကိုး" ကြၽန္ေတာ္က ရွက္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ျပီး ေျမၾကီးကိုပဲ ေျခမနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လံုးတင္က- "ကိုယ္ေတာ္ ရွက္ေတာ္မူသျဖင့္ အတြင္းေဆာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါ"လို႔ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္ေတြထဲက မင္းသမီးဟန္ပါပါ ေျပာတယ္။ သူညႊန္းတဲ့အတိုင္း သူ႔တဲအဖီကေလးထဲ ၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ထင္းရွဴးေသတၱာတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ခိုင္းျပီး- "ကဲ… ဘာကိစၥ" "ဟို… ဟို" ကြၽန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ ျဖစ္ေနျပီးမွ "ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီး စီမံတဲ့ကိစၥပဲ" "ေၾသာ္.. ဒါလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေငြငါးဆယ္ တင္ရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ ကာလသားေတြ ခဲဖိုးေပးဖို႔နဲ႔ အရပ္ထဲ အသိအမွတ္ျဖစ္ ေကြၽးေမြးဖို႔လဲ လိုလိမ့္မယ္၊ ဒါေတြ ရွင္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလား" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟ… မင္းလို ငါ့လို တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်င္းပဲ၊ ေငြတင္ေတာင္းေနရအံုးမလား လံုးတင္ရယ္၊ ဒီ ကာလသားေတြ နဲနဲပါးပါး တိုက္ေကြၽးလိုက္ ျပီးေရာမဟုတ္လား" "အို… က်ဳပ္ကို ေစ်းဆစ္မေနနဲ႔၊ ၾကိဳက္ရင္ယူ မၾကိဳက္ရင္သြား၊ ဒါပဲ" မွန္တာေျပာရင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုနီးနီးကပ္ကပ္ ေျပာဆိုမိေတာ့လဲ အဟီး…ဟီး ဒါနဲ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေပမယ့္ သာေရးနာေရးမွာ ညီညာၾကပါေပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မဂၤလာေဆာင္မွာ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ မုန္႔ဖိုပိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီး အမယ္ၾကီးက မုန္႔ဟင္းခါး ခြက္တစ္ဆယ္ ေကြၽးပါတယ္။ မဂၤလာပြဲကို လံုးတင္တို႔တဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း သင္းခ်ိဳင္းတံခါးေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ကႏၷဖ်ဥ္းထိုးျပီး က်င္းပပါတယ္။ ကာလသားေတြအတြက္ ခဲဖိုး ၂၅-က်ပ္နဲ႔ လံုးတင္အတြက္ တင္ေတာင္းရတဲ့ ေငြငါးဆယ္ကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္သတို႔သားၾကီးမွာ တစ္သက္လံုး စုထားတဲ့ ေငြ ၆-က်ပ္ တစ္မတ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္မ်ားကလဲ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ေယာက္မ၊ ငရုတ္ဆံု၊ ေၾကြရည္သုတ္ သံဇြန္း စသည္တို႔ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး အခ်ိန္တစ္ဆယ္ကုန္လို႔ ပရိသတ္စဲေတာ့ ကာလသားႏွစ္ေယာက္က ၾကိမ္ပုခက္တစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ကိုင္ျပီး ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့- "ဟာ… မဂၤလာေဆာင္တာမွာ ဒါဟာ အဓိကအက်ဆံုး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေပါ့ကြ" တဲ့။ လံုးတင္ကျဖင့္ ေက်းဇူးမတင္တဲ့ျပင္ ဆဲေတာင္လႊတ္လိုက္ေသး။ "မေအသရာေတြ၊ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနၾက" သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာကိစၥေတြဟာ သိုက္ျမိဳက္စည္ကားစြာပဲ ျပီးစီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညက်ေတာ့ လံုးတင္တဲက တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သတိုးသမီးက- "ဒါ ဘာလဲဟဲ့" "ဟဲ့- ေမးေနရေသးလား၊ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ လင္နဲ႔မယား အတူအိပ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား" "အို အို… ဒီည က်ဳပ္ ေနမေကာင္းဘူး၊ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနတယ္ ရွင္- အျပင္မွာအိပ္ပါ" အဲဗ်ာ- အဲ့သည္ ပထမဦးညကတည္းကစျပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ၾသဇာကို နာခံခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ ဗိုက္နာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေလထိုးတယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခ်က္နဲ႔ သူ႔အနား ကပ္ရတယ္ပဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ မိလံုးတင္ကို မီးကပ္ေပၚ တပ္႕ေတာ့တာပါပဲဗ်ိဳ႕။ သူ ဗိုက္နာတယ္ဆိုကတည္းက ေအာ္လုိက္ ဟစ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမေတြလဲ ေျပးလားၾကျပီး ေရေႏြးတည္တဲ့လူနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ သြား၀ယ္တဲ့လူနဲ႔၊ စမံုနက္ႏွမ္းထုပ္ လုပ္တဲ့သူနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲ မေရႊစာက ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴလိုက္ပံုက- "ေအာင္မယ္ေလး ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေတာ့ သြားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ ေနာက္မ်ား လင္ဆိုရင္ ဇပလင္ပင္ေတာင္ မျမင္ပါရေစနဲ႔" ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႔ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ေနစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီက နတ္စင္ေအာက္ သြားထိုင္ျပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ အနီးျဖတ္သြားတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕က "အမ္မာ- ငေက်ာ္ၾကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ေမးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က- "ကြာ- ငါ့မိန္းမ ၀မ္းနာေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျဖစ္ေအာင္ ရုကၡစိုးမင္းကို ဆုေတာင္းေနတာကြ" ဒီေတာ့ သူတို႔ရယ္ေမာၾကျပီး တစ္ေယာက္က- "ဘယ္လိုလဲ လမေစ့ဘဲနဲ႔ ေမြးလို႔လား" "ေအးကြာ- ငါနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လ ထဲနဲ႔" "ေၾသာ္… ေနာက္ေတာ့ လေစ့မွာပဲ ေမြးေတာ့မွာပါကြာ စိတ္ခ်၊ ေရာ့ေရာ့" အနီးမွာရွိတဲ့ ျမက္ေတြႏုတ္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔ကာ "ဒီျမက္စားျပီး ဆုေတာင္းကြ၊ ဒါမွ မင္းဆႏၵျပည့္မွာ" အေတာ္ေနာက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေရႊစာက သားေယာက်္ားကေလး ေမြးျပီးေနပါျပီေလ၊ နႏြင္းေရာင္ေလး ၀ါ၀ါနဲ႔ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္လို႔ အနီးပါးနားက လူအားလံုး လိုလိုပဲ ပြဲတစ္ခုအလား လာၾကည့္ၾကပါတယ္၊ မီးေနသယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ရာ ပစၥည္းေလးမ်ားလဲ ယူလာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးရွိန္ၾကီးက သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔… "ေၾသာ္- သူေဌးမင္း ၾကြလာေတာ္မူျပီ၊ သူေဌးမင္းရဲ႕ သားဦးသားျမတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစေသာ၀္"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငိုရမလိုလို ရယ္ရမလိုလို အဲသည္တုန္း ၀မ္းဆြဲသည္ အေဒၚၾကီးက … "ကဲ- လူလဲစံုတုန္း ကေလးကင္ပြန္းတပ္ တစ္ခါထဲ လုပ္ရေအာင္၊ ေမာင္ေက်ာ္ၾကီး မင္းသားကို ဘယ္လို နာမည္ေပးမတံုး" ကြၽန္ေတာ္လဲ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ "မ်ိဳးျမတ္ထြဋ္ေခါင္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်လိုက္ၾကတာေလ။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးျပန္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ ေမးတင္ျပီး ငူငူၾကီး က်န္ခဲ့တဲ့အခါမွာ လံုးတင္က အခန္းထဲက ေခါင္းတစ္လံုးျပဴထြက္လာျပီး… "တိတ္လွခ်ည့္လား ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို ေနေကာင္းရဲ႔လား ဘာလား ေမးေဖာ္ေတာင္မရဘူး၊ ဘာလဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနတာလား" ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔… "ဘာေျပာစရာလိုသလဲကြ၊ မင္းလုပ္ပံုက ငါ့ဘဘုန္းၾကီးသာ ဘ၀နတ္ထံက ၾကားရင္ ႏွစ္ျပန္ေတာင္ ပ်ံေတာ္မူေခ်ေသးရဲ႕" "ရွင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ရူးေနသလား" "ရူးရံု ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ ႏြားျဖစ္ရေသးတယ္၊ ငါလိုတစ္ေကာင္ၾကြက္ကို မင္းအသံုးခ်ပံု သေဘာက်လွသကြဲ႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဖေအမေပၚတဲ့သား ေမြးေနရမယ္ မဟုတ္လား" "ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ ဒါ ရွင့္သားပဲဥစၥာ" "ဘယ္ႏွယ္- ငါ့သားျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ငါ အရူးဆိုေပမယ့္ ရက္လကို တြက္ႏိုင္ပါေသးတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ မဂၤလာေဆာင္တာ ၅-လပဲ ရွိေသးတာ၊ ႏို႔ျပီး" "ရွင္ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ ရွင္နဲ႔ မဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ကြၽန္မ မီးယပ္ေတြ လာေနလို႔ ရွင္အျပင္ဖက္မွာ အိပ္ရတာ ရွင္အသိ၊ ဒါက လမေစ့ဘဲ ေမြးတဲ့ ကေလးရွင့္" "ငါးလနဲ႔ေမြးတဲ့ကေလးေတြ မၾကားဖူးေပါင္ဟယ္- အလြန္ေစာ ၇-လပါပဲ" "ကြၽန္မတို႔အဖြားဆို ၃-လနဲ႔ေတာင္ ေမြးေသး၊ က်ဳပ္တို႔က မ်ိဳးရိုးလိုက္တာရွင့္" မွန္တာေျပာရရင္ သူ႔စကားကို ကြၽန္ေတာ္မယံုပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေက်ာ္စြာကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ေမးၾကည့္မိေတာ့… "ကိုေက်ာ္ၾကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မွာ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ ရစ္ရံုနဲ႔ သု၀ဏသာမေတာင္ ေမြးေသးတာပဲ၊ ခင္ဗ်ာ့ကိစၥလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယံုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ဗ်ာ"လို႔ ႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မေနတတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္ေနျပီကိုဗ်။ ဘယ္သူနဲ႔ ေမြးေမြး ကေလးက ကေလးပဲ။ အမယ္… တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပံုရသဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ၃-၄ လသားကတည္းက လက္ကေလး ကမ္းတတ္တယ္၊ ျပံဳးျပတယ္၊ ခ်ီခိုင္းတယ္၊ ကေလးေနထိုင္မေကာင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ျပဳစုရတယ္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အိပ္ပ်က္မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးက်န္းမာေအာင္ ဆင္ျမီးလက္စြပ္ကေလး ၀ယ္ေပးထားတယ္၊ အံၾကိဳးလဲ ခ်ည္ေပးတယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက လိုတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ျဖဴမတစ္ေကာင္လဲ ၀ယ္ျပီး ခမဲေပးထားတယ္၊ ဒီခေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ပိုျပီး အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ရတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြရွာရတယ္။ အခ်ိန္အားေလးမွာ ေစ်းေျပးျပီး ကူလီထမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ကေလး ႏို႔၀၀စို႔ရေအာင္လဲ သူ႔အေမကို ႏြားျမီးေတြ ၀က္ျမီးေတြ ေရမံုညင္းရြက္နဲ႔ မျပတ္ေသာက္ရေအာင္ ၀ယ္ေပးရတယ္။ လံုးတင္လဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းနဲ႔ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလာတယ္။ သားကိုခ်စ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလဲ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာယားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ ဟလိုက္ရင္ မီးခိုးလံုးေတြ ထြက္လာတယ္ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သည္းခံပါတယ္။ စင္စစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ေစသည့္ကြၽန္ ထြန္သည့္ႏြားပါ။ သည္ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အားေဆးကေတာ့ ကေလးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာအဟုန္ပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ဆိုတဲ့ ဟိုကေလးဟာလဲ ခုေတာ့ ၀လို႔ လွလို႔ဗ်။ ဆိုးလိုက္တာကလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆို တက္လိုက္ခြလိုက္၊ ထုလိုက္၊ ႏွက္လိုက္နဲ႔ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာဆိုမရလို႔ တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ရိုက္လိုက္မိရင္ မိလံုးတင္တို႔ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ျပီး ကြာမယ္ရွင္းမယ္နဲ႔ လုပ္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ သည့္ျပင္ေယာက်္ားသာဆိုရင္ ကိစၥျပတ္တာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ကိုယ့္ဘ၀ေပး တာ၀န္ေတြပဲလို႔ သေဘာထားရပါေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ လေတြကုန္ျပီး ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေန႔ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဖို၊ ညဆိုရင္ ေစ်းထဲက ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အိပ္ျပီး မနက္ေစာေစာ နံျပားထဖုတ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညတစ္ညပဲ အိမ္ျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆိုတာ မူဆလင္ဘာသာေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးေန႔မို႔ အအားရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တစ္ညမွာေတာ့ ေသာၾကာေန႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ်ံဳမရလို႔ နံျပားဖုတ္စရာ မရွိတဲ့အတြက္ ည ၁၂-နာရီေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ျပန္အိပ္ရတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေတြေပၚမွာ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျဖစ္သလို အိပ္ရတာ၊ ဒီညေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က အိပ္ရာမွာ က်က်နန အိပ္မဟဲ့လို႔ စိတ္ကူးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးလဲ ႏိုးမွာစိုးလို႔ အသာေျခဖြျပီး အထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ ေဟာက္သံေတြ ညံေနတာ ၾကားရတယ္။ ေဟာက္သံမွ ၾကီးၾကီးကတစ္ခု ေသးေသးကတစ္ခု၊ ဒါနဲ႔ အခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လုက္ေတာ့ … လား-လား- မိလံုးတင္ရဲ႔ နံေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတာပဲ၊ အနားမွာရွိတဲ့ တံခါးကဲလားေဒါက္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ေခြးမသားကို အေသရိုက္မယ္ စိတ္ကူးတုန္း ျဗဳန္းဆို အသိဥာဏ္ ၀င္လာတယ္။ ရိုက္ရင္ႏွက္ရင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္မယ္။ အရပ္ကၾကားမယ္။ ငါပါ အရွက္ကြဲမယ္၊ ဒါေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလး ႏိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုတ္ကို အသာျပန္ခ်ျပီး ေျခသံဖြဖြနဲ႔ အျပင္ထြက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီည လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေပၚမွာလွဲရင္း ေၾကာင္ေတာင္လင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး လင္းေရာင္ျခည္လာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ "ေတာ္ျပီ… သည္ထက္ ႏြားက်မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာ္ၾကီးဟာ အရူး-အရူးဆိုေပမယ့္ လူေကာင္းေတြ စည္းကမ္းကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါဘူး" မနက္ လင္းလင္းခ်င္း သူၾကီးအိမ္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တိုင္တယ္။ ခဏအတြင္း ရပ္ကြက္က သိသြားျပီး သူၾကီးအိမ္မွာ လူေတြျပည့္သြားတယ္။ သူၾကီးက လံုးတင္ကို ေခၚခိုင္းေတာ့ လံုးတင္က ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလာျပီး သူၾကီးကေမးေတာ့ အားလံုးေျဗာင္ျငင္းတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုတေလာ ေရာဂါထခ်င္ေနတယ္။ လျပည့္လကြယ္ ရက္ေတြမွာဆို ဒီလိုပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြ႕တတ္ျမင္တတ္တယ္ဆိုတာ၊ သူလို နီးနီးနားနားလူအဖို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ စိတ္မျငိမ္လို႔ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မယံုၾကပါနဲ႔လို႔ မွင္ေသေသနဲ႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ တခ်ိဳ႕လူေတြက သူ႔ဘက္က ပါၾကတယ္။ ႏြားသတ္ရံုက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို "ကိုယ့္လူ လည္လွီးပစ္ဖို႔ ေကာင္းေနပီ" လို႔ေတာင္ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "မင္း ငရဲၾကီးမွာေပါ့"လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက "ေခြးရူးသတ္ရသလို ေက်ာက္ရူးသတ္ရတာပဲ၊ ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ"တဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လံုးတင္ကေလးက ၀မ္းေတြ သြားခ်လိုက္တာ သူၾကီးက သူတို႔သားအမိကို ခ်က္ခ်င္း ႏွင္ခ်လိုက္တာပဲ။ သည့့္ျပင္လူေတြလဲ ျပန္ၾကေရာ အားလံုး လူရွင္းသြားေတာ့ သူၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမလဲေမးတယ္။ သူၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ။ "ဒီမိန္းမကို ခ်က္ခ်င္းကြာလိုက္ကြာ" တဲ့။ "သူက မကြာခ်င္ဘူးဆိုရင္ေကာ" "ကြာရွင္းလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္လႊာေရးျပီး ငါ့ဆီတင္ကြာ၊ က်န္တာ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္" "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားပါအံုးမယ္" "ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ငါေျပာသလိုသာလုပ္၊ ဒီအတြင္း မငး္က သူ႔ဆီ မသြားနဲ႔ေတာ့" "ကြၽန္ေတာ့္ကေလး ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ခင္ဗ်ာ" "ေအာင္မယ္၊ မင္းကလဲ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေနျပန္ျပီ။ ေနပေလ့ေစ၊ ပစ္ထားလိုက္၊ မင္းက ကြာရွင္းခြင့္မရခင္ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေန၊ အိမ္ရိပ္ေတာင္ သြားမနင္းေလနဲ႔" အင္း… သူႀကီးစကား နားေထာင္ရပါတယ္။ ေန႔မွာေတာ့ အလုပ္နဲ႔ လက္နဲ႔မျပတ္တာမို႔ မေထာင္တာလွေပမယ့္ ည-ညက်ေတာ့ရင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔သားအမိကို သတိရတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးပဲ၊ ေပေပႀကီး-ေပေပႀကီးနဲ႔၊ သူ႕အေမအေဖ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ နာရီေညာင္းတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ့္အမ်က္က ေျပေျပလည္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕အေပၚ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဖန္ေတြးေနမိတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္က၊ သူ႕ကို လက္ေကာက္လွလွေလး ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေသြးေဆာင္ေလသလား၊ (ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘဲကိုး) မိန္းမဆိုတာခက္သားပဲ၊ ငယ္လဲငယ္ေသးေတာ့ လုပ္သင့္တာ၊ မလုပ္သင့္က မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေသးဘူး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္လဲ၊ သူဒီေလာက္ လူႀကီးစံုရာေရွ႕မွာ က်ိန္တြယ္ၿပီး ျငင္းေနပံုေထာက္ေတာ့၊ သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ မွားတာမ်ားလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေန႔ေရာညေရာ ေလာဘတႀကီး ေငြရွာေနေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ ဘာပ်က္နဲ႔ ေသြးေလးေခ်ာက္ခ်ားၿပီး အရိပ္လဲ လူထင္ရင္ ထင္ေနမွာ၊ ဒီလိုဆို ငါ့မယားေလး ငါသနားပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေနရွာေရာ့မယ္။ ဒီအေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ယိုစီးၿပီး ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့ ဂ်ံဳအိတ္မွာ ရႊဲရႊဲစိုပါေရာ။ မနက္က်ေတာ့ သူႀကီးအိမ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မကြာရွင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ၊ လံုးတင္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူးေျပာေတာ့၊ သူႀကီးက မင္းအမႈရံုးေရာက္ေနၿပီ၊ ျပန္ရုတ္လို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏို္င္ဆံုး ငါၾကည့္စီစဥ္ေပးပါမယ္။ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ မင္းသူ႕အိမ္မသြားနဲ႔အံုး။ ကေလးေတြ႕ခ်င္ရင္ ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေခၚေပးမယ္။ ဒီအတြင္း မင္းလဲ မင္းမိန္းမအေျခ ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့၊ အမႈတစ္ခု ရံုးျပင္ကႏၷားေရာက္တယ္ဆိုတာ ခုလုပ္ ခုရုပ္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမိန္းမကို မင္းမကြာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အမႈျပန္ရုတ္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ဒီကေနပဲ ငါ စာတင္ေပးပါမယ္ မပူနဲ႔၊ ဒီအတြင္းသာ မင္းဥပေဒလြတ္ေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနေပေရာ့ ဟုတ္လား" သူႀကီးေျပာတာေတြ ဟုတ္-မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဥပေဒဆိုတာႀကီး သိပ္ေၾကာက္တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ဒါေၾကာင့္ သားလြမ္းစိတ္ မယားလြမ္းစိတ္ေတြ ဥပေဒနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မ်ိဳသိပ္ေနရတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္နဲ႔ ေခၚခိိုင္းၿပီး ေတြ႕ေပးတယ္ဗ်။ သားကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ရတာ ၾကာေလ ပိုကပ္ေလပဲ၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ပဲ၊ ငိုမ်ားေတာင္ငိုရဲ႕။ အမႈတစ္ခုျဖစ္ရတာ ၾကာတာပဲဗ်ာ၊ ဟိုရက္ခ်ိန္း ဒီရက္ေရႊ႕နဲ႔ ၈-လေက်ာ္ ၉-လနီးပါးေရာက္သြားတယ္၊ မိလံုးတင္လဲ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မိန္းခေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကို အရပ္က၀ိုင္းၿပီး သနားၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လံုးတင္ရဲ႕သတင္းေတြကလဲ ခုတစ္မ်ိဳး- ခုတစ္မ်ိဳးနဲ႔၊ လင္နဲ႔ကြဲရတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာလဲရွိ၊ အမနာပ ေျပာတာလဲရွိမွာေပါ့ေလ၊ ကေလးေမြးျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႕အတြက္ စားေကာင္းဖြယ္ေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္းပို႔ပါတယ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္ကလဲ သူတို႔သားအမိကို ဂရုဏာသက္တယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ပဲသားေရစာေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္သြားတာလဲ ေတြ႕ရပါရဲ႕၊ ေမာင္တင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္အကၽြမ္း၀င္လာတယ္၊ လံုးတင္ဆီက သူျပန္လာရင္ ဟိုသားအမိေတြသတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္၊ ႏွာေခါင္းဆြဲ က်ီစယ္ၿပီး။ " ဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီး- မင္းမိန္းမနဲ႔ မင္းကေလးေတြက ခ်စ္စရာကြ၊ မင္းနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူး၊ ခဏတျဖဳတ္ သြားၾကည့္ပါလား၊ ခုဆို လံုးတင္က ပိုေတာင္လွလာေသး" ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က " ေအးကြာ ဒါေပမယ့္ သူႀကီးက ရံုးမိန္႔ မက်မခ်င္း အိမ္ရိပ္ေတာင္မနင္းရဘူးဆိုလို႔၊ ဒီအမိန္႔ကလဲ ၾကာလွခ်ည္လားဗ်ာ၊ ခုဆို၉- လႀကီးေတာင္ ေက်ာ္တမင့္ပဲ " ဒီလို တစတစနဲ႔ သားမယားလြမ္းနာက်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႔ သူႀကီးဆီမ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရေအာင္ ၾကည့္ရႈမစပါလို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့တယ္။ သူႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသာ မသက္မသာၾကည့္ရင္း… " ကဲ - ေမာင္ေက်ာ္ႀကီး - မင္းကိုေတာ့ ငါဇိကုတ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းအမႈက ရံုးကမက်ေသးလို႔ ဆိုတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းအမႈမ်ိဳး ရံုးကလက္ခံတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဆႏၵက မင္းဟာ မီးေ၀းခ်ိပ္မာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ၊ ၾကာၾကာေနလို႔ ဒီေကာင္မအေပၚ မင္းစိတ္ကုန္သြားရင္ ဒီဒုကၡႀကီးက လြတ္ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တမင္သက္သက္ မင္းကိုငါလွည့္ထားတာ။ ခုေတာ့ မင္းကိုယ္၌က ဒီမီးကို ျပန္တိုးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲ - ငါတစ္ခုေတာ့ ေမးမယ္၊ မင္းမိန္းမမွာ အျပစ္မရွိဘူး၊ ဟိုညက လင္ငယ္နဲ႔ အိပ္ေနတာ မင္းမ်က္စိေမွာက္မွားတာဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္သလား " " ဟုတ္ကဲ့ - ကၽြန္ေတာ့္မယားေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထင္ရာေတြေျပာမိတာပါ " ဒီေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က… "ဟဲ့ - အဲဒီတုန္းကေတာ့ မင္းကို္ယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္ဆို " "ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက လေရာင္ေၾကာင့္ အရိပ္ထိုးေနတဲ့ ထုပ္တန္းျဖစ္လိမ့္မယ္ခင္ဗ် " ဒီေတာ့ သူႀကီးက… " ေအး- ေအး ဒါျဖင့္လဲၿပီးေရာ၊ ဒို႔မ်ားတစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာလိုက္ပါရေစ၊ မင္းမိန္းမ မင္းဒီေလာက္စိတ္စြဲေနတာျဖင့္ ေနာက္မ်ား ဘာပဲျမင္ျမင္ ဘာပဲၾကားၾကား မ်က္ေစ့နဲ႔ နားပိတ္သာထား ၾကားလား၊ ဒါမွ မင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ဒို႔လဲ နား ခ်မ္းသာမယ္၊ ကဲ-ကဲ သြားေတာ့၊ မင္းအိမ္ မင္းျပန္ႏိုင္ပါၿပီ " ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ရွိေနေသးေတာ့ ည ကာကာဆိုင္ ပိတ္ေတာ့မွပဲ ၀ယ္ထားတဲ့ စားေသာက္စရာကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ခဲ့တယ္၊ ဒီည လမင္းႀကီးကလဲ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ ၾကယ္ေတြကလဲ စံုလို႔၊ အိမ္နားေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္ သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္ရဲ႕ ေခြးေတြက ဆီးေဟာင္လို႔ သူတို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္… " ေအး- ေဟာင္ေကာင္ အားရေအာင္ေဟာင္၊ ငါေတာ့ ငါ့မယား ငါ့သားဆီျပန္ခဲ့တာမို႔ မင္းတို႔ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္အားေသးပါဘူးကြယ္ " လို႔…။ အိမ္တံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ထိုးေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ တကတဲ ခ်စ္စရာပါပဲဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ လက္ကေလးကို အသာေစာင္နဲ႔ ဖံုးေပးခဲ့ၿပီး အခန္းထဲ လွမ္း၀င္ လုိက္ေတာ့လား- မိလံုးတင္ေဘးမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္က အစန္႔သား အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေခါင္းရင္းေပါက္က၀င္တဲ့ လေရာင္နဲ႔အထင္းသား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလာသမွ် တစ္ခါထဲ သဲေရက်ျဖစ္ေတာ့သေပါ့။ ရုတ္တရက္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔စားဖို႔ ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ သားေရစာထုပ္ေတြဟာ လက္ထဲကလြတ္က်ကုန္တယ္၊ ဒီအသံၾကားေတာ့ မိလံုးတင္ကႏိုးၿပီး… " ဟင္- ဘယ္သူလဲ " မားမားႀကီးရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လဲျမင္ေရာ " သူခိုး - သူခိုး " လို႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ အဲသည္မွာ အေမွာင္ထဲ ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕ေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ အိပ္ရာကထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့ကို ကဲလားေဒါက္နဲ႔ ေကာက္တီးလိုက္တာ လူကိုမိုက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ ကဗ်ာကသီ… " လံုးတင္ရ- ငါပါဟ- ငါပါဟ " " ဟင္- ေၾသာ္… ကိုေက်ာ္ႀကီးလား၊ ႏို႔ ရွင့္ကို သူႀကီးက ဒီမလာရေသးဘူး ေျပာထားတယ္ဆို " " ေအး- ခုေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ႏိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္လာတာ " " ဒါျဖင့္ အေတာ္ပဲ ေစာေစာက ရွင့္သားရဲ႕ဆိတ္မေလး ညည္းေနသံၾကားတယ္၊ ကေလးမ်ားေမြးေနပလားမသိဘူး၊ သြားၾကည့္လိုက္ပါအံုး " ဒီေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္မေလး မျမင္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ နံေဘးကဆိတ္ထားတဲ့ တဲကေလးထဲ၀င္ခဲ့တယ္၊ ဆိတ္မေလးက တေစာင္းေလးလွဲလို႔ စားၿမံဳ႕ခတ္ေနတယ္၊ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နဖူးေလး တစ္ခ်က္ပြတ္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္ေတာ့ လံုးတင္ေဘးမွာ ဟိုလူမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က… " ဟဲ့ လံုးတင္၊ ေမာင္တင့္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ " ေမးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္သံနဲ႔… " ဘယ္က ေမာင္တင့္လဲ" "ခုန- နင့္နံေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ျမင္ပါတယ္ဟ " လံုးတင္ အိပ္ရာထဲက ဗုန္းကနဲ ထထို္င္လိုက္တယ္ ေနာက္ၿပီး လည္ပင္းကို ဆန္႔၊ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ဟၿပီး။ " လာျပန္ပလား၊ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး ေသျခင္းဆိုး၊ နင့္ဘာသာနင္၊ ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ေတာ္ရာသြားေသ၊ ငါ့ကိုလာၿပီ နံမယ္ဖ်က္မေနနဲ႔၊ ဘယ္လူမွ ငါ့နံေဘးမွာ မရွိဘူး၊ နင္ျမင္တယ္ဆိုတာလဲ သက္သက္ငါ့ကို အျပစ္ရွာခ်င္လို႔ နင္ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ၊ တေစၧေတြေနမွာေပါ့၊ ရုပ္ကိုက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ေမွာ္ဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္၊ ရွင္က်ဳပ္ကို အစိမ္းတိုက္ေနတာလားမွ မသိဘဲ " ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရပ္ကၾကားရင္ ေနာက္ထပ္အရွက္ကြဲရဦးမွမို႔ သူ႕ေျခသလံုးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး… " ကဲ- မဟုတ္လဲေတာ္ေတာ့ လံုးတင္ရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့ကို အရပ္က တကယ့္ေမွာ္ဆရာေအာက္ေမ့ၿပီး ငါလုပ္တဲ့မုန္႔ေတြ မ၀ယ္ဘဲေနပါဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ခြဲေနရတဲ့ ၉-လမွာ ငါစုထားတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္မုန္႔ဖိုေထာင္မယ္လို႔။ ေတာ္ၾကာမင္းေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ရွာမရ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္၊ ေတာ္ကြာ… လံုးတင္က လိမ္မာပါတယ္ " ေငြစကားၾကားေတာ့ လံုးတင္ခ်က္ခ်င္း ဘ၀င္က်သြားၿပီ- ဒါျဖင့္ ဒီမွာ လာအိပ္၊ ေနာက္မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ က်ဴပ္က ဒါမ်ိဳးသိပ္ရွက္တတ္တာ သိလား " ကဲ- အပိုမသြင္းဘဲ လိုရင္းအတုိခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္၊ ဒီလံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တိတိ ေပါင္းခဲ့ပါတယ္၊ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးေလးေယာက္၊ ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူႀကီးဆံုးမၾသ၀ါဒအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ထားေတာ့ လံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာမွလဲ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးဖိုကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ၾကင္နာတရားနဲ႔ ေမတၱာထားၾကတဲ့ လူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ စီးပြားလဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဖို ပိုင္တယ္ဆိုရင္ ေၾကးရည္တက္စာရင္း ၀င္တာပါပဲဗ်ာ၊ ရပ္ရြာလူႀကီးအရာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ သာေရး နာေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားအထားၾကဆံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုတုန္းကလို အရူးအေပါႀကီးလို မေနာက္ေျပာင္ၾကေတာ့ဘူး၊ လူ႕သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္းႀကီးလို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ- လံုးတင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံဆိုးရွာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရာ၀င္ၿပီး စီးပြားျဖစ္လာေတာ့မွ သူေရာဂါရရွာတယ္၊ ရင္သားတစ္ဖက္မွာ အစက အႀကိတ္တစ္ခုျဖစ္လာရာက ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ကုပါရဲ႕၊ ဒါေတာင္မရေတာ့ဘဲ လံုးတင္ေသရရွာေရာ၊ သူေသခါနီးမွာ စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ေျပာသြားရွာပါတယ္။ " ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေနရေတာ့ဘူး၊ ရွင့္အေပၚမွာ က်ဳပ္ဆိုးခဲ့တာေတြ၊ ခုေသခါနီးမွာ ေကာင္းတာေလးတစ္ခု ျပဳခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခုရွိတဲ့ သားသမီး ၆-ေယာက္ဟာ ရွင္နဲ႔ရတာ တစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီးရင္ ဒီကေလးေတြ ရွင္တာ၀န္ယူခ်င္မွယူေတာ့ " " အို-လံုးတင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ ဒီကေလးေတြက က်ဳပ္ကိုအေဖေခၚေနတာ၊ က်ဳပ္သားသမီးေတြပဲေပါ့၊ က်ဳပ္တာ၀န္ယူရမွာေပါ့၊ ႏို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကေလးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကေလးေတြလဲ " "အဲဒါ က်ဳပ္လဲ မသိဘူးေတာ္ေရ႕၊ ဘယ္ကေလး ဘယ္သူနဲ႔ ရလိုက္မွန္းေတာင္ က်ဳပ္မမွတ္မထားမိဘူး၊ ဒီကေလးေတြ ရွင္မပစ္ဘူး တာ၀န္ယူမယ္ဆိုလဲ က်ဳပ္စိတ္ခ်လက္ခ် သြားရေတာ့မွာေပါ့၊ က်ဳပ္အျပစ္လဲ က်ဳပ္၀န္ခ်သြားရတာ စိတ္သန္႔ရွင္းသြားတယ္၊ကဲ- က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ္ ကိုေက်ာ္ရယ္ " အႏွစ္ ၂၀ ေပါင္းခဲ့တာ ဒီေသခါနီး ေနာက္ဆံုးစကားေလး တစ္လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေျပာသြားေဖာ္ရတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ အဲဒါေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ မဆံုးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားသမီးေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးပဲေျပာေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းပဲ။ ကဲ- သူတို႔မွာလဲ တျခားအေဖေခၚစရာမွ မရွိတာဘဲ၊ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆရာေတာ္ဘုရား သင္ၾကားလိုက္တဲ့ မိဘတို႔၀တၱရားအတိုင္း မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေဟာ- အခုအားလံုး လက္လႊတ္ရလို႔ က်ဳပ္လဲ လူ႕ျပည္ ၿငီးေငြ႕တာနဲ႔ ရွိပစၥည္းေတြ လွဴတန္ကလွဴ၊ သားသမီး ေပးသင့္ကေပးၿပီး ပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဘဘုန္းႀကီးသုႆန္ေက်ာင္းမွာပဲ ညသကၤန္းဆီးေနပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလို စာေပက်မ္းဂန္မတတ္ေတာ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ သုႆန္ပဲ ေဟာရပါေတာ့တယ္။ ဒကာ ဒကာမတို႔ေရ … ႏွစ္သက္လွ်င္ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါကုန္။
တစ္ခါလဲ ဘုန္းၾကီးကခိုင္းလို႔ ေစ်းကိုသြားတာ ေစ်း၀နားေရာက္ေတာ့ ေခြးအူသံၾကားရတယ္။ ေခြးသံကလဲ ရိုးရိုးေခြးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ မေကာင္းဆိုးရြားအသံမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕မတိုး၀ံ့ေတာဘဲ ျပန္ျပီး သုတ္ေျခတင္ခဲ့ေတာ့ ေနာက္က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာတဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ျပီး ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား-လား ေစ်းဂ်ပိုးေလး ဖိုးထူးရယ္ဗ်ာ။ သူက ကြၽန္ေတာ္ေခြးရူးေၾကာက္တတ္မွန္း သိတာနဲ႔ ေစ်းေရွ႕လူပံုလယ္မွာ ေခြးလိုအူျပီး ကြၽန္ေတာ္ကို အရွက္ခြဲတာကိုးဗ်။ ျပီးေတာ့ သူကေျပာေသးတယ္။ "ေအာင္မာ ေက်ာက္ရူးကမ်ား ေခြးရူးေၾကာက္တယ္လို႔ဘဲ၊ ေက်ာက္ရူးနဲ႔ေခြးရူး ဘာျခားနားသလဲ"။ ဘယ့္ႏွယ္ ေခြးရူးမေၾကာက္ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲခင္ဗ်ာ။ ဘဘုန္းၾကီးက ေျပာဖူးတယ္။ ေခြးရူးမ်ား ကိုက္ရင္ နာရီတစ္ပတ္ျပန္ရန္ ဂန္႔-ဂန္႔ နဲ႔ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြထြက္ျပီး ေသတာဘဲ။ ေဆးမရွိဘူးတဲ့။ ကဲ- ဒါကိုေၾကာက္တာ အရူးမို႔လားဗ်။ ဒါထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လည္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘမရွိလို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀တူ ဆိတ္သိုးဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ အေမာတေကာေျပးလာျပီး "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာက္ၾကီး ႏြားျခံနားက စက္ခ်ဳပ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီး မဂ်မ္းစိန္ရယ္ေလ - ၀က္ကေလး ေမြးေနတယ္တဲ့ဆရာ… သြားၾကည့္စမ္း" ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အံ့အားသင့္ျပီး… "ဟင္… သူ႔မွာ လင္မရွိဘဲနဲ႔" "ဟ.. ေကာင္ရ လင္မရွိေကာ ၀က္မေမြးရေတာ့ဘူးလား။ မင္းကို ဒါေၾကာင့္ လူေတြက အရူးလို႔ေျပာၾကတာ" တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔ေျပာၾကတာ မခံခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္… "ေအး… မင္းေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ငါသြားၾကည့္မယ္" ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး အလစ္ထြက္ခဲ့ျပီး မဂ်မ္းစိန္အိမ္ေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ၊ ခဏၾကာေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ဟာ ၀က္ျဖဴျဖဴငယ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ ပိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက ထြက္လာတာ ေတြ႕တာနဲပ ကြၽန္ေတာ္က ဆိတ္သိုးေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ေနျပီလို႔ ပိုေသခ်ာေအာင္ မဂ်မ္းစိန္ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ "ဗိ်ဳ႕ - အမၾကီး မဂ်မ္းစိန္၊ ဒါ ခင္ဗ်ားေမြးတဲ့ ၀က္ေလးလားဗ်…" "ဒါေပ့ါဟဲ - ေသနာေကာင္ေလးရဲ႕" "ဟင္… ခင္ဗ်ားကလဲ လင္မရွိဘဲနဲ႔ ခေလးေမြးလဲ လူကေလးေမြးေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုေတာ့ ၀က္ကေလး ေမြးရတယ္လို႔ပဲ၊ လူေတြက ခင္ဗ်ား တစ္လြဲထင္မကုန္ၾကေပဘူးလားလို႔…" ဒီေတာ့ မဂ်မ္းစိန္ ေဒါပြျပီး… "ဟာ… ဒီေသနာက် ေက်ာက္ရူး၊ ငါ့ကို ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ ဒီ၀က္က ငါ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါ၀ယ္ေမြးတာ၊ ေကာင္စုတ္ကေလး၊ အရူး - အရူးနဲ႔ အိမ္ဦးလာ ခ်ီးပါတယ္၊ ကဲဟယ္ - ကဲဟယ္ - ငါ့လာေနာက္အံုး" ဆိုျပီး ၀င္းေဘးေထာင္ထားတဲ့ တံခါးဂလန္႔နဲ႔ လိုက္ရိုက္တာ လူကို မူးေ၀ ဖူးေရာင္သြားတာဘဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကပ္ေနရတဲ့ မိဘမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဒီလိုေဂ်ာက္တြန္းတာ ေကာင္းရဲ႕လားခင္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့… "ေဟ့ေကာင္ဆိတ္သိုး၊ မင္းက ငါ့ ေဂ်ာက္တြန္းလႊတ္တယ္ေပါ့ေလ၊ ၾကည့္စမ္း ခုငါ့မွာ အပ်ိဳၾကီးေဆာ္လႊတ္လိုက္တာ ေခါင္းမွာ ခ်ိဳေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ျပီ၊ ငါ ဘုန္းၾကီးသြားေလွ်ာက္မယ္" ဆိုေတာ့ ဆိတ္သိုးက စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔… "ေအာင္မယ္ ငါက ဘာေဂ်ာက္တြန္းသလဲ၊ ႏို႔ မဂ်မ္းစိန္အိမ္မွာ ၀က္ကေလး မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား…" "ဒါ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ေမြးတာတဲ့…" "ေအးေလ မင္းငါက မဂ်မ္းစိန္ ၀က္ကေလးေမြးတယ္ပဲ ေျပာတာပဲ၊ သူ႔ဗိုက္ထဲက ေမြးတယ္ မေျပာရပါလား…" ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေလာက္ေအာင္ အက်ီစားခံလိုက္ရတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဘဘုန္းၾကီးႏွမအရင္းက ေမြးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္၀မ္းကြဲညီမေလး ပိုးျမေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူဟာ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူတကာေတြ ကြၽန္ေတာ့္စ ရင္ သူကပဲ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ လူပ်ိဳေပါက္၊ သူလဲ အပ်ိဳဖ်န္းေလး ျဖစ္လာေရာ၊ လူခ်င္းအေနေ၀းသြားၾကပါတယ္။ သူ ၄-တန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး သူတို႔အိမ္မွာေမြးတဲ့ ႏြားေတြ အစာေကြၽး၊ ႏို႔ညွစ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလ လမ္းမွာေတြ႕ၾကမွ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖို တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနရပါျပီ။ မုန္႔ဖိုက စက္ဖိုမဟုတ္ဘူး။ လက္ဖိုဆိုေတာ့ မုန္႔ၾကိတ္ရ၊ က်ိဳရ၊ ညွစ္ရနဲ႔ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ႏို႔ျပီး မုန္႔ေတြကို ေတာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ထမ္းျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကိုလဲ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ေနကုန္ အားတယ္မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔ေသာ မနက္ေစာေစာမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခု မုန္႔သြားပို႔ျပီးအျပန္ ပိုးျမတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ျခံထဲမွာ ပိုးျမရယ္၊ သူတို႔အိမ္က ငွားထားတဲ့ ေဇဇဘာရီ ကုလားကျပားေလး မန္ဇူးရယ္၊ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို ႏို႔ညွစ္ဖို႔ လုပ္ေနရာက ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းျမင္ေတာ့… "ေဟာ… ေက်ာ္ၾကီးေရ အဆင္သင့္ပဲ၊ ဒီမွာ တို႔ႏြားမ ႏို႔ညွစ္မရတာနဲ႔ လာကူစမ္းပါကြာ" "ေအး… ဘယ္လိုကူရမွာလဲ၊ ငါက မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ညွစ္တတ္တာ၊ ႏြားႏို႔မွ မညွစ္တတ္ဘဲ" "ႏို႔ညွစ္ခိုင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏြားမက ႏို႔ေၾကာင္းပိတ္ေနလို႔၊ လက္နဲ႔ညွစ္မထြက္ဘူး၊ မိန္းမေတြ ႏို႔ေခ်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ အားသန္သန္လူတစ္ေယာက္ကို စို႔ခိုင္းရင္ ႏို႔ေၾကာင္းပြင့္တာပဲတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏြားမကို ေက်ာ္ၾကိးက စို႔ေပးပါလားကြာ၊ မင္းက အားသန္တယ္မဟုတ္လား"လို႔ ေျပာျပီး သူ႔ေဇေကာင္ေလးကို မ်က္စေလးခ်ီ ျပံဳးျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟဲ့… ပိုးျမရဲ႕ သူ႔ကို နင္တို႔ငွားထားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔စို႔ခိုင္းပါလား၊ ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ သြားေတာ့မယ္" ဆိုေတာ့ ပိုးျမက ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ဖမ္းဆြဲျပီး- "အို… ေက်ာ္ၾကီးကလဲ သူ႔စို႔ခိုင္းတာ မရလို႔ေပါ့၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး၊ ေက်ာ္ၾကီးလို ဗလမေကာင္းေတာ့ အားမရွိဘူးေပါ့။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနျပီး ဒီေလာက္ကေလးမွ အားမကိုးရဘူး" ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္ေတာ့္ဗလ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ျပီး အင္း-ဟုတ္ေပသားရယ္လို႔ ဘာမွ အထူးအေထြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ႏြားမေနာက္က ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ေခါင္းလွ်ိဳျပီး ႏို႔သီးနဲ႔ ပါးစပ္ တပ္ရံုရွိေသး၊ တကတဲဗ်ာ- ေသာက္ကျမင္းမ ႏြားမ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တအားကန္ထည့္လိုက္တာ လူ႔ကို ပက္လက္လန္လဲက်ပါေရာလား။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ပက္လက္လန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ႏြားမက ေသးတျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ပါခ်လိုက္ေသးဗ်၊ ျပီးေတာ့ ေခ်းေတြလဲ ယိုခ်သဗ်။ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ့္ညီမ ပိုးျမနဲ႔ ဟို ေကာင္ေလးက အားရပါးရ ရယ္ေနၾကျပီး ႏွမေတာ္ ပိုးျမက ဘယ္လိုေျပာလိုက္ေသးသလဲဆိုရင္ - "ကဲ… ငါေျပာတာ ေတြ႔ျပီမဟုတ္လား၊ သူက ေက်ာက္ရူးလူေပါဟဲ့၊ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး" တဲ့။ ဒီလို ကိုယ့္ႏွမကအစ ကိုယ့္အေပၚ အထင္ေသးၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒိျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔မထင္ဘဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၾကမယ့္ အျခားျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တရပ္တေက်း သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲ ေငြကေလး ထုပ္ထုပ္ထည္ထည္ပါဦးမွ၊ ဒါေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ စုေဆာင္းမိေအာင္လို႔ ေအာင့္အည္းေနလိုက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ဒီအရပ္က မခြာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က ဖန္လာျပန္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အရပ္ထဲက ကာလသားေခါင္းနဲ႔ ကာလသားတစ္သိုက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို မိန္းမယူဖို႔ နားခ်ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးက သုႆာန္အုတ္နံရံကို အဖီေလးခ်ျပီးေနတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ သူ႔မွာ ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လင္ေယာက်္ားေတာ့ မရွိဘူး။ သူ႔အလုပ္က ေတာက္တိုမယ္ရပဲ၊ အမ်ားအားျဖင့္ တိုက္ေတြ ဘာေတြ ေဆာက္တာမွာ မဆလာသယ္တယ္၊ ရုပ္ကေလးက သနားကမား၊ ဒါေပမယ့္ လွ်ာေခ်ာင္တယ္၊ ပါးစပ္ၾကမ္းတယ္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက - "ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး၊ လံုးတင္က မင္းဗလၾကီးကို သေဘာက်လို႔တဲ့ကြ၊ တစ္ေန႔က ငါ့ေျပာတယ္။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ မယ္တစ္ရြက္ ေမာင္တစ္ထမ္းနဲ႔ သိပ္ဟန္က်မွာပဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ စကားေခၚေနမွ ဂ်ီးမ်ားမေနနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ မင္းမလဲ အေျခတက်ျဖစ္ကေရာ၊ ေကာင္မေလးလဲ အားကိုးအားထားရကေရာ၊ ႏို႔မို႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ အပ်ိဳေလးတန္မဲ့နဲ႔" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟင္း ဘယ္က အပ်ိဳရမွာလဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဟာပဲ၊ ဒီေကာင္ေလးကလဲ ဆိုးပါဗ်ာ" "အား- အဲဒါ သူ႔ေမာင္ေလးကြ၊ လံုးတင္ ၁၅-ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက သူတို႔မိဘမ်ားဆံုးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးမရွိဘူး၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးကို သူပဲ ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရတာ၊ ဒို႔အစိုးရေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ့ ပန္းရံဆရာ ကိုမြတ္တားက ဟိုျမိဳ႕က ေျပာင္းလာေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမပါ သနားလို႔ေခၚလာတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကလဲ အာဂသတၱိကြ၊ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ မခိုဘဲ သူ႔ဘာသာ သူ ခုလို တဲကေလးထိုးေနတာသာၾကည့္၊ မင္းအထင္မလြဲနဲ႔၊ အပ်ိဳမွ အပ်ိဳအစစ္" "ဟာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ အရပ္ပ်က္မ အပ်ိဳစစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ" လို႔ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိျပီးေတာ့ ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီးက ေဒါပြျပီး - "ဟိတ္… ဘာကြ၊ သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို သြားပုပ္ေလလြင့္မေျပာနဲ႔၊ ငါသူၾကီး သြားတိုင္ရင္ သေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲလို႔ ေထာင္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ က်ေနအံုးမယ္၊ ငါက ေကာင္းတယ္ထင္လို႔ စီမံေပးတာ၊ မင္းက ငါ့ကို အာဏာဖီဆန္တဲ့ သေဘာလားကြ ဟင္၊ မင္း လံုးတင္ဆီ သြားရင္သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ငါနဲ႔အသိပဲ" ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုေၾကာက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ လံုးတင္ဆီကို ေၾကာင္းလမ္းရေအာင္ သြားရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္က ကာလသားေတြ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ အားေပး အားေျမွာက္ ပါလာၾကတယ္၊ လံုးတင္ကို သူ႔တဲေရွ႕မွာ လွန္းထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ ရုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ လံုးတင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္လိုက္ျပီး - "အမယ္… ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကုသမင္း ၾကြလာေတာ္မူသကိုး" ကြၽန္ေတာ္က ရွက္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေခါင္းငံု႔ျပီး ေျမၾကီးကိုပဲ ေျခမနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လံုးတင္က- "ကိုယ္ေတာ္ ရွက္ေတာ္မူသျဖင့္ အတြင္းေဆာင္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါ"လို႔ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္ေတြထဲက မင္းသမီးဟန္ပါပါ ေျပာတယ္။ သူညႊန္းတဲ့အတိုင္း သူ႔တဲအဖီကေလးထဲ ၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ကို ထင္းရွဴးေသတၱာတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ခိုင္းျပီး- "ကဲ… ဘာကိစၥ" "ဟို… ဟို" ကြၽန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ ျဖစ္ေနျပီးမွ "ကိုဖိုးခ်ိန္ၾကီး စီမံတဲ့ကိစၥပဲ" "ေၾသာ္.. ဒါလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေငြငါးဆယ္ တင္ရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ ကာလသားေတြ ခဲဖိုးေပးဖို႔နဲ႔ အရပ္ထဲ အသိအမွတ္ျဖစ္ ေကြၽးေမြးဖို႔လဲ လိုလိမ့္မယ္၊ ဒါေတြ ရွင္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလား" ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က- "ဟ… မင္းလို ငါ့လို တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်င္းပဲ၊ ေငြတင္ေတာင္းေနရအံုးမလား လံုးတင္ရယ္၊ ဒီ ကာလသားေတြ နဲနဲပါးပါး တိုက္ေကြၽးလိုက္ ျပီးေရာမဟုတ္လား" "အို… က်ဳပ္ကို ေစ်းဆစ္မေနနဲ႔၊ ၾကိဳက္ရင္ယူ မၾကိဳက္ရင္သြား၊ ဒါပဲ" မွန္တာေျပာရင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုနီးနီးကပ္ကပ္ ေျပာဆိုမိေတာ့လဲ အဟီး…ဟီး ဒါနဲ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေပမယ့္ သာေရးနာေရးမွာ ညီညာၾကပါေပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မဂၤလာေဆာင္မွာ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ မုန္႔ဖိုပိုင္ရွင္ အဖိုးၾကီး အမယ္ၾကီးက မုန္႔ဟင္းခါး ခြက္တစ္ဆယ္ ေကြၽးပါတယ္။ မဂၤလာပြဲကို လံုးတင္တို႔တဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း သင္းခ်ိဳင္းတံခါးေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ကႏၷဖ်ဥ္းထိုးျပီး က်င္းပပါတယ္။ ကာလသားေတြအတြက္ ခဲဖိုး ၂၅-က်ပ္နဲ႔ လံုးတင္အတြက္ တင္ေတာင္းရတဲ့ ေငြငါးဆယ္ကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္သတို႔သားၾကီးမွာ တစ္သက္လံုး စုထားတဲ့ ေငြ ၆-က်ပ္ တစ္မတ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္မ်ားကလဲ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ေယာက္မ၊ ငရုတ္ဆံု၊ ေၾကြရည္သုတ္ သံဇြန္း စသည္တို႔ေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး အခ်ိန္တစ္ဆယ္ကုန္လို႔ ပရိသတ္စဲေတာ့ ကာလသားႏွစ္ေယာက္က ၾကိမ္ပုခက္တစ္လံုးကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ကိုင္ျပီး ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးေတာ့- "ဟာ… မဂၤလာေဆာင္တာမွာ ဒါဟာ အဓိကအက်ဆံုး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေပါ့ကြ" တဲ့။ လံုးတင္ကျဖင့္ ေက်းဇူးမတင္တဲ့ျပင္ ဆဲေတာင္လႊတ္လိုက္ေသး။ "မေအသရာေတြ၊ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနၾက" သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာကိစၥေတြဟာ သိုက္ျမိဳက္စည္ကားစြာပဲ ျပီးစီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညက်ေတာ့ လံုးတင္တဲက တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သတိုးသမီးက- "ဒါ ဘာလဲဟဲ့" "ဟဲ့- ေမးေနရေသးလား၊ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ လင္နဲ႔မယား အတူအိပ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား" "အို အို… ဒီည က်ဳပ္ ေနမေကာင္းဘူး၊ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနတယ္ ရွင္- အျပင္မွာအိပ္ပါ" အဲဗ်ာ- အဲ့သည္ ပထမဦးညကတည္းကစျပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ၾသဇာကို နာခံခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ ဗိုက္နာတယ္၊ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ေလထိုးတယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခ်က္နဲ႔ သူ႔အနား ကပ္ရတယ္ပဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လေလာက္အၾကာမွာေတာ့ မိလံုးတင္ကို မီးကပ္ေပၚ တပ္႕ေတာ့တာပါပဲဗ်ိဳ႕။ သူ ဗိုက္နာတယ္ဆိုကတည္းက ေအာ္လုိက္ ဟစ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမေတြလဲ ေျပးလားၾကျပီး ေရေႏြးတည္တဲ့လူနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ သြား၀ယ္တဲ့လူနဲ႔၊ စမံုနက္ႏွမ္းထုပ္ လုပ္တဲ့သူနဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီအထဲ မေရႊစာက ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴလိုက္ပံုက- "ေအာင္မယ္ေလး ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေတာ့ သြားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ ေနာက္မ်ား လင္ဆိုရင္ ဇပလင္ပင္ေတာင္ မျမင္ပါရေစနဲ႔" ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႔ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ေနစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီက နတ္စင္ေအာက္ သြားထိုင္ျပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ အနီးျဖတ္သြားတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕က "အမ္မာ- ငေက်ာ္ၾကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ေမးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က- "ကြာ- ငါ့မိန္းမ ၀မ္းနာေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျဖစ္ေအာင္ ရုကၡစိုးမင္းကို ဆုေတာင္းေနတာကြ" ဒီေတာ့ သူတို႔ရယ္ေမာၾကျပီး တစ္ေယာက္က- "ဘယ္လိုလဲ လမေစ့ဘဲနဲ႔ ေမြးလို႔လား" "ေအးကြာ- ငါနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ျပီး ၅-လ ထဲနဲ႔" "ေၾသာ္… ေနာက္ေတာ့ လေစ့မွာပဲ ေမြးေတာ့မွာပါကြာ စိတ္ခ်၊ ေရာ့ေရာ့" အနီးမွာရွိတဲ့ ျမက္ေတြႏုတ္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔ကာ "ဒီျမက္စားျပီး ဆုေတာင္းကြ၊ ဒါမွ မင္းဆႏၵျပည့္မွာ" အေတာ္ေနာက္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေရႊစာက သားေယာက်္ားကေလး ေမြးျပီးေနပါျပီေလ၊ နႏြင္းေရာင္ေလး ၀ါ၀ါနဲ႔ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထိုင္လို႔ အနီးပါးနားက လူအားလံုး လိုလိုပဲ ပြဲတစ္ခုအလား လာၾကည့္ၾကပါတယ္၊ မီးေနသယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္ရာ ပစၥည္းေလးမ်ားလဲ ယူလာၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကာလသားေခါင္း ကိုဖိုးရွိန္ၾကီးက သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႔… "ေၾသာ္- သူေဌးမင္း ၾကြလာေတာ္မူျပီ၊ သူေဌးမင္းရဲ႕ သားဦးသားျမတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစေသာ၀္"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငိုရမလိုလို ရယ္ရမလိုလို အဲသည္တုန္း ၀မ္းဆြဲသည္ အေဒၚၾကီးက … "ကဲ- လူလဲစံုတုန္း ကေလးကင္ပြန္းတပ္ တစ္ခါထဲ လုပ္ရေအာင္၊ ေမာင္ေက်ာ္ၾကီး မင္းသားကို ဘယ္လို နာမည္ေပးမတံုး" ကြၽန္ေတာ္လဲ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ "မ်ိဳးျမတ္ထြဋ္ေခါင္"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ပရိသတ္က သေဘာက်လိုက္ၾကတာေလ။ ဧည့္သည္ေတြ အားလံုးျပန္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ဒူးႏွစ္လံုးေပၚ ေမးတင္ျပီး ငူငူၾကီး က်န္ခဲ့တဲ့အခါမွာ လံုးတင္က အခန္းထဲက ေခါင္းတစ္လံုးျပဴထြက္လာျပီး… "တိတ္လွခ်ည့္လား ကိုေက်ာ္ၾကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ကို ေနေကာင္းရဲ႔လား ဘာလား ေမးေဖာ္ေတာင္မရဘူး၊ ဘာလဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနတာလား" ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔… "ဘာေျပာစရာလိုသလဲကြ၊ မင္းလုပ္ပံုက ငါ့ဘဘုန္းၾကီးသာ ဘ၀နတ္ထံက ၾကားရင္ ႏွစ္ျပန္ေတာင္ ပ်ံေတာ္မူေခ်ေသးရဲ႕" "ရွင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ရူးေနသလား" "ရူးရံု ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ ႏြားျဖစ္ရေသးတယ္၊ ငါလိုတစ္ေကာင္ၾကြက္ကို မင္းအသံုးခ်ပံု သေဘာက်လွသကြဲ႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဖေအမေပၚတဲ့သား ေမြးေနရမယ္ မဟုတ္လား" "ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ ဒါ ရွင့္သားပဲဥစၥာ" "ဘယ္ႏွယ္- ငါ့သားျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ငါ အရူးဆိုေပမယ့္ ရက္လကို တြက္ႏိုင္ပါေသးတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ မဂၤလာေဆာင္တာ ၅-လပဲ ရွိေသးတာ၊ ႏို႔ျပီး" "ရွင္ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ ရွင္နဲ႔ မဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ကြၽန္မ မီးယပ္ေတြ လာေနလို႔ ရွင္အျပင္ဖက္မွာ အိပ္ရတာ ရွင္အသိ၊ ဒါက လမေစ့ဘဲ ေမြးတဲ့ ကေလးရွင့္" "ငါးလနဲ႔ေမြးတဲ့ကေလးေတြ မၾကားဖူးေပါင္ဟယ္- အလြန္ေစာ ၇-လပါပဲ" "ကြၽန္မတို႔အဖြားဆို ၃-လနဲ႔ေတာင္ ေမြးေသး၊ က်ဳပ္တို႔က မ်ိဳးရိုးလိုက္တာရွင့္" မွန္တာေျပာရရင္ သူ႔စကားကို ကြၽန္ေတာ္မယံုပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေက်ာ္စြာကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ေမးၾကည့္မိေတာ့… "ကိုေက်ာ္ၾကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မွာ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔ ရစ္ရံုနဲ႔ သု၀ဏသာမေတာင္ ေမြးေသးတာပဲ၊ ခင္ဗ်ာ့ကိစၥလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယံုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့ဗ်ာ"လို႔ ႏွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မေနတတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ခင္ေနျပီကိုဗ်။ ဘယ္သူနဲ႔ ေမြးေမြး ကေလးက ကေလးပဲ။ အမယ္… တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကေလးကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပံုရသဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ ၃-၄ လသားကတည္းက လက္ကေလး ကမ္းတတ္တယ္၊ ျပံဳးျပတယ္၊ ခ်ီခိုင္းတယ္၊ ကေလးေနထိုင္မေကာင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ျပဳစုရတယ္၊ သူ႔အေမကေတာ့ အိပ္ပ်က္မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးက်န္းမာေအာင္ ဆင္ျမီးလက္စြပ္ကေလး ၀ယ္ေပးထားတယ္၊ အံၾကိဳးလဲ ခ်ည္ေပးတယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက လိုတယ္ဆိုလို႔ ၾကက္ျဖဴမတစ္ေကာင္လဲ ၀ယ္ျပီး ခမဲေပးထားတယ္၊ ဒီခေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ပိုျပီး အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ရတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြရွာရတယ္။ အခ်ိန္အားေလးမွာ ေစ်းေျပးျပီး ကူလီထမ္းလိုက္ေသးတယ္။ ကေလး ႏို႔၀၀စို႔ရေအာင္လဲ သူ႔အေမကို ႏြားျမီးေတြ ၀က္ျမီးေတြ ေရမံုညင္းရြက္နဲ႔ မျပတ္ေသာက္ရေအာင္ ၀ယ္ေပးရတယ္။ လံုးတင္လဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းနဲ႔ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလာတယ္။ သားကိုခ်စ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလဲ ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာယားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ ဟလိုက္ရင္ မီးခိုးလံုးေတြ ထြက္လာတယ္ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သည္းခံပါတယ္။ စင္စစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ေစသည့္ကြၽန္ ထြန္သည့္ႏြားပါ။ သည္ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အားေဆးကေတာ့ ကေလးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေမတၱာအဟုန္ပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ဆိုတဲ့ ဟိုကေလးဟာလဲ ခုေတာ့ ၀လို႔ လွလို႔ဗ်။ ဆိုးလိုက္တာကလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဆို တက္လိုက္ခြလိုက္၊ ထုလိုက္၊ ႏွက္လိုက္နဲ႔ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာဆိုမရလို႔ တစ္ခ်က္ေလာက္မ်ား ရိုက္လိုက္မိရင္ မိလံုးတင္တို႔ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ျပီး ကြာမယ္ရွင္းမယ္နဲ႔ လုပ္ပါေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ သည့္ျပင္ေယာက်္ားသာဆိုရင္ ကိစၥျပတ္တာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ကိုယ့္ဘ၀ေပး တာ၀န္ေတြပဲလို႔ သေဘာထားရပါေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ လေတြကုန္ျပီး ႏွစ္ေတြေျပာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေန႔ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဖို၊ ညဆိုရင္ ေစ်းထဲက ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အိပ္ျပီး မနက္ေစာေစာ နံျပားထဖုတ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ညတစ္ညပဲ အိမ္ျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆိုတာ မူဆလင္ဘာသာေတြရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးေန႔မို႔ အအားရတာပါ။ ဒါနဲ႔ တစ္ညမွာေတာ့ ေသာၾကာေန႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂ်ံဳမရလို႔ နံျပားဖုတ္စရာ မရွိတဲ့အတြက္ ည ၁၂-နာရီေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ျပန္အိပ္ရတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေတြေပၚမွာ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျဖစ္သလို အိပ္ရတာ၊ ဒီညေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က အိပ္ရာမွာ က်က်နန အိပ္မဟဲ့လို႔ စိတ္ကူးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကေလးလဲ ႏိုးမွာစိုးလို႔ အသာေျခဖြျပီး အထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ ေဟာက္သံေတြ ညံေနတာ ၾကားရတယ္။ ေဟာက္သံမွ ၾကီးၾကီးကတစ္ခု ေသးေသးကတစ္ခု၊ ဒါနဲ႔ အခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လုက္ေတာ့ … လား-လား- မိလံုးတင္ရဲ႔ နံေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတာပဲ၊ အနားမွာရွိတဲ့ တံခါးကဲလားေဒါက္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ေခြးမသားကို အေသရိုက္မယ္ စိတ္ကူးတုန္း ျဗဳန္းဆို အသိဥာဏ္ ၀င္လာတယ္။ ရိုက္ရင္ႏွက္ရင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္မယ္။ အရပ္ကၾကားမယ္။ ငါပါ အရွက္ကြဲမယ္၊ ဒါေတြထက္ အေရးၾကီးတာက ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလး ႏိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုတ္ကို အသာျပန္ခ်ျပီး ေျခသံဖြဖြနဲ႔ အျပင္ထြက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီည လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲေပၚမွာလွဲရင္း ေၾကာင္ေတာင္လင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး လင္းေရာင္ျခည္လာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ "ေတာ္ျပီ… သည္ထက္ ႏြားက်မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာ္ၾကီးဟာ အရူး-အရူးဆိုေပမယ့္ လူေကာင္းေတြ စည္းကမ္းကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါဘူး" မနက္ လင္းလင္းခ်င္း သူၾကီးအိမ္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တိုင္တယ္။ ခဏအတြင္း ရပ္ကြက္က သိသြားျပီး သူၾကီးအိမ္မွာ လူေတြျပည့္သြားတယ္။ သူၾကီးက လံုးတင္ကို ေခၚခိုင္းေတာ့ လံုးတင္က ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလာျပီး သူၾကီးကေမးေတာ့ အားလံုးေျဗာင္ျငင္းတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုတေလာ ေရာဂါထခ်င္ေနတယ္။ လျပည့္လကြယ္ ရက္ေတြမွာဆို ဒီလိုပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြ႕တတ္ျမင္တတ္တယ္ဆိုတာ၊ သူလို နီးနီးနားနားလူအဖို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ စိတ္မျငိမ္လို႔ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မယံုၾကပါနဲ႔လို႔ မွင္ေသေသနဲ႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။ တခ်ိဳ႕လူေတြက သူ႔ဘက္က ပါၾကတယ္။ ႏြားသတ္ရံုက ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို "ကိုယ့္လူ လည္လွီးပစ္ဖို႔ ေကာင္းေနပီ" လို႔ေတာင္ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "မင္း ငရဲၾကီးမွာေပါ့"လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက "ေခြးရူးသတ္ရသလို ေက်ာက္ရူးသတ္ရတာပဲ၊ ဘာအျပစ္ရွိမွာလဲ"တဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လံုးတင္ကေလးက ၀မ္းေတြ သြားခ်လိုက္တာ သူၾကီးက သူတို႔သားအမိကို ခ်က္ခ်င္း ႏွင္ခ်လိုက္တာပဲ။ သည့့္ျပင္လူေတြလဲ ျပန္ၾကေရာ အားလံုး လူရွင္းသြားေတာ့ သူၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမလဲေမးတယ္။ သူၾကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ။ "ဒီမိန္းမကို ခ်က္ခ်င္းကြာလိုက္ကြာ" တဲ့။ "သူက မကြာခ်င္ဘူးဆိုရင္ေကာ" "ကြာရွင္းလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္လႊာေရးျပီး ငါ့ဆီတင္ကြာ၊ က်န္တာ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္" "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားပါအံုးမယ္" "ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ငါေျပာသလိုသာလုပ္၊ ဒီအတြင္း မငး္က သူ႔ဆီ မသြားနဲ႔ေတာ့" "ကြၽန္ေတာ့္ကေလး ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ခင္ဗ်ာ" "ေအာင္မယ္၊ မင္းကလဲ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေနျပန္ျပီ။ ေနပေလ့ေစ၊ ပစ္ထားလိုက္၊ မင္းက ကြာရွင္းခြင့္မရခင္ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေန၊ အိမ္ရိပ္ေတာင္ သြားမနင္းေလနဲ႔" အင္း… သူႀကီးစကား နားေထာင္ရပါတယ္။ ေန႔မွာေတာ့ အလုပ္နဲ႔ လက္နဲ႔မျပတ္တာမို႔ မေထာင္တာလွေပမယ့္ ည-ညက်ေတာ့ရင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔သားအမိကို သတိရတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးပဲ၊ ေပေပႀကီး-ေပေပႀကီးနဲ႔၊ သူ႕အေမအေဖ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ နာရီေညာင္းတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ့္အမ်က္က ေျပေျပလည္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕အေပၚ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဖန္ေတြးေနမိတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္က၊ သူ႕ကို လက္ေကာက္လွလွေလး ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေသြးေဆာင္ေလသလား၊ (ကၽြန္ေတာ္က ၀ယ္မေပးႏိုင္ဘဲကိုး) မိန္းမဆိုတာခက္သားပဲ၊ ငယ္လဲငယ္ေသးေတာ့ လုပ္သင့္တာ၊ မလုပ္သင့္က မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေသးဘူး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္လဲ၊ သူဒီေလာက္ လူႀကီးစံုရာေရွ႕မွာ က်ိန္တြယ္ၿပီး ျငင္းေနပံုေထာက္ေတာ့၊ သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ မွားတာမ်ားလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေန႔ေရာညေရာ ေလာဘတႀကီး ေငြရွာေနေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ ဘာပ်က္နဲ႔ ေသြးေလးေခ်ာက္ခ်ားၿပီး အရိပ္လဲ လူထင္ရင္ ထင္ေနမွာ၊ ဒီလိုဆို ငါ့မယားေလး ငါသနားပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေနရွာေရာ့မယ္။ ဒီအေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ယိုစီးၿပီး ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့ ဂ်ံဳအိတ္မွာ ရႊဲရႊဲစိုပါေရာ။ မနက္က်ေတာ့ သူႀကီးအိမ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မကြာရွင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ပါ၊ လံုးတင္မွာ အျပစ္မရွိပါဘူးေျပာေတာ့၊ သူႀကီးက မင္းအမႈရံုးေရာက္ေနၿပီ၊ ျပန္ရုတ္လို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏို္င္ဆံုး ငါၾကည့္စီစဥ္ေပးပါမယ္။ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ မင္းသူ႕အိမ္မသြားနဲ႔အံုး။ ကေလးေတြ႕ခ်င္ရင္ ငါတစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေခၚေပးမယ္။ ဒီအတြင္း မင္းလဲ မင္းမိန္းမအေျခ ဟုတ္မဟုတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့၊ အမႈတစ္ခု ရံုးျပင္ကႏၷားေရာက္တယ္ဆိုတာ ခုလုပ္ ခုရုပ္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမိန္းမကို မင္းမကြာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အမႈျပန္ရုတ္သိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ဒီကေနပဲ ငါ စာတင္ေပးပါမယ္ မပူနဲ႔၊ ဒီအတြင္းသာ မင္းဥပေဒလြတ္ေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနေပေရာ့ ဟုတ္လား" သူႀကီးေျပာတာေတြ ဟုတ္-မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဥပေဒဆိုတာႀကီး သိပ္ေၾကာက္တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ဒါေၾကာင့္ သားလြမ္းစိတ္ မယားလြမ္းစိတ္ေတြ ဥပေဒနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မ်ိဳသိပ္ေနရတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါ သူႀကီးက ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္နဲ႔ ေခၚခိိုင္းၿပီး ေတြ႕ေပးတယ္ဗ်။ သားကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ရတာ ၾကာေလ ပိုကပ္ေလပဲ၊ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ပဲ၊ ငိုမ်ားေတာင္ငိုရဲ႕။ အမႈတစ္ခုျဖစ္ရတာ ၾကာတာပဲဗ်ာ၊ ဟိုရက္ခ်ိန္း ဒီရက္ေရႊ႕နဲ႔ ၈-လေက်ာ္ ၉-လနီးပါးေရာက္သြားတယ္၊ မိလံုးတင္လဲ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မိန္းခေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကို အရပ္က၀ိုင္းၿပီး သနားၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လံုးတင္ရဲ႕သတင္းေတြကလဲ ခုတစ္မ်ိဳး- ခုတစ္မ်ိဳးနဲ႔၊ လင္နဲ႔ကြဲရတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာလဲရွိ၊ အမနာပ ေျပာတာလဲရွိမွာေပါ့ေလ၊ ကေလးေမြးျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႕အတြက္ စားေကာင္းဖြယ္ေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္းပို႔ပါတယ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္ကလဲ သူတို႔သားအမိကို ဂရုဏာသက္တယ္ဆိုၿပီး မုန္႔ပဲသားေရစာေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္သြားတာလဲ ေတြ႕ရပါရဲ႕၊ ေမာင္တင့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္အကၽြမ္း၀င္လာတယ္၊ လံုးတင္ဆီက သူျပန္လာရင္ ဟိုသားအမိေတြသတင္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္၊ ႏွာေခါင္းဆြဲ က်ီစယ္ၿပီး။ " ဒီမွာ ေက်ာ္ႀကီး- မင္းမိန္းမနဲ႔ မင္းကေလးေတြက ခ်စ္စရာကြ၊ မင္းနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူး၊ ခဏတျဖဳတ္ သြားၾကည့္ပါလား၊ ခုဆို လံုးတင္က ပိုေတာင္လွလာေသး" ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က " ေအးကြာ ဒါေပမယ့္ သူႀကီးက ရံုးမိန္႔ မက်မခ်င္း အိမ္ရိပ္ေတာင္မနင္းရဘူးဆိုလို႔၊ ဒီအမိန္႔ကလဲ ၾကာလွခ်ည္လားဗ်ာ၊ ခုဆို၉- လႀကီးေတာင္ ေက်ာ္တမင့္ပဲ " ဒီလို တစတစနဲ႔ သားမယားလြမ္းနာက်လိုက္တာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႔ သူႀကီးဆီမ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရေအာင္ ၾကည့္ရႈမစပါလို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့တယ္။ သူႀကီးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသာ မသက္မသာၾကည့္ရင္း… " ကဲ - ေမာင္ေက်ာ္ႀကီး - မင္းကိုေတာ့ ငါဇိကုတ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ၊ တကယ္ေတာ့ မင္းအမႈက ရံုးကမက်ေသးလို႔ ဆိုတာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းအမႈမ်ိဳး ရံုးကလက္ခံတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဆႏၵက မင္းဟာ မီးေ၀းခ်ိပ္မာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါေစ၊ ၾကာၾကာေနလို႔ ဒီေကာင္မအေပၚ မင္းစိတ္ကုန္သြားရင္ ဒီဒုကၡႀကီးက လြတ္ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တမင္သက္သက္ မင္းကိုငါလွည့္ထားတာ။ ခုေတာ့ မင္းကိုယ္၌က ဒီမီးကို ျပန္တိုးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲ - ငါတစ္ခုေတာ့ ေမးမယ္၊ မင္းမိန္းမမွာ အျပစ္မရွိဘူး၊ ဟိုညက လင္ငယ္နဲ႔ အိပ္ေနတာ မင္းမ်က္စိေမွာက္မွားတာဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္သလား " " ဟုတ္ကဲ့ - ကၽြန္ေတာ့္မယားေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထင္ရာေတြေျပာမိတာပါ " ဒီေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က… "ဟဲ့ - အဲဒီတုန္းကေတာ့ မင္းကို္ယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတယ္ဆို " "ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတာက လေရာင္ေၾကာင့္ အရိပ္ထိုးေနတဲ့ ထုပ္တန္းျဖစ္လိမ့္မယ္ခင္ဗ် " ဒီေတာ့ သူႀကီးက… " ေအး- ေအး ဒါျဖင့္လဲၿပီးေရာ၊ ဒို႔မ်ားတစ္ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာလိုက္ပါရေစ၊ မင္းမိန္းမ မင္းဒီေလာက္စိတ္စြဲေနတာျဖင့္ ေနာက္မ်ား ဘာပဲျမင္ျမင္ ဘာပဲၾကားၾကား မ်က္ေစ့နဲ႔ နားပိတ္သာထား ၾကားလား၊ ဒါမွ မင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္၊ ဒို႔လဲ နား ခ်မ္းသာမယ္၊ ကဲ-ကဲ သြားေတာ့၊ မင္းအိမ္ မင္းျပန္ႏိုင္ပါၿပီ " ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ရွိေနေသးေတာ့ ည ကာကာဆိုင္ ပိတ္ေတာ့မွပဲ ၀ယ္ထားတဲ့ စားေသာက္စရာကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ခဲ့တယ္၊ ဒီည လမင္းႀကီးကလဲ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ ၾကယ္ေတြကလဲ စံုလို႔၊ အိမ္နားေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္ သင္းခ်ိဳင္းေစာင့္ရဲ႕ ေခြးေတြက ဆီးေဟာင္လို႔ သူတို႔ျပန္ေျပာခဲ့ရေသးတယ္… " ေအး- ေဟာင္ေကာင္ အားရေအာင္ေဟာင္၊ ငါေတာ့ ငါ့မယား ငါ့သားဆီျပန္ခဲ့တာမို႔ မင္းတို႔ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္အားေသးပါဘူးကြယ္ " လို႔…။ အိမ္တံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ထိုးေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ တကတဲ ခ်စ္စရာပါပဲဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ လက္ကေလးကို အသာေစာင္နဲ႔ ဖံုးေပးခဲ့ၿပီး အခန္းထဲ လွမ္း၀င္ လုိက္ေတာ့လား- မိလံုးတင္ေဘးမွာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေမာင္တင့္က အစန္႔သား အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေခါင္းရင္းေပါက္က၀င္တဲ့ လေရာင္နဲ႔အထင္းသား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလာသမွ် တစ္ခါထဲ သဲေရက်ျဖစ္ေတာ့သေပါ့။ ရုတ္တရက္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔စားဖို႔ ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ သားေရစာထုပ္ေတြဟာ လက္ထဲကလြတ္က်ကုန္တယ္၊ ဒီအသံၾကားေတာ့ မိလံုးတင္ကႏိုးၿပီး… " ဟင္- ဘယ္သူလဲ " မားမားႀကီးရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လဲျမင္ေရာ " သူခိုး - သူခိုး " လို႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ အဲသည္မွာ အေမွာင္ထဲ ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ အိပ္ေနတဲ့ သူ႕ေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ အိပ္ရာကထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေစ့ကို ကဲလားေဒါက္နဲ႔ ေကာက္တီးလိုက္တာ လူကိုမိုက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီ ကဗ်ာကသီ… " လံုးတင္ရ- ငါပါဟ- ငါပါဟ " " ဟင္- ေၾသာ္… ကိုေက်ာ္ႀကီးလား၊ ႏို႔ ရွင့္ကို သူႀကီးက ဒီမလာရေသးဘူး ေျပာထားတယ္ဆို " " ေအး- ခုေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္ႏိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္လာတာ " " ဒါျဖင့္ အေတာ္ပဲ ေစာေစာက ရွင့္သားရဲ႕ဆိတ္မေလး ညည္းေနသံၾကားတယ္၊ ကေလးမ်ားေမြးေနပလားမသိဘူး၊ သြားၾကည့္လိုက္ပါအံုး " ဒီေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဆိတ္မေလး မျမင္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ နံေဘးကဆိတ္ထားတဲ့ တဲကေလးထဲ၀င္ခဲ့တယ္၊ ဆိတ္မေလးက တေစာင္းေလးလွဲလို႔ စားၿမံဳ႕ခတ္ေနတယ္၊ ဘာမွ်မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕နဖူးေလး တစ္ခ်က္ပြတ္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္ေတာ့ လံုးတင္ေဘးမွာ ဟိုလူမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က… " ဟဲ့ လံုးတင္၊ ေမာင္တင့္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ " ေမးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္သံနဲ႔… " ဘယ္က ေမာင္တင့္လဲ" "ခုန- နင့္နံေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ျမင္ပါတယ္ဟ " လံုးတင္ အိပ္ရာထဲက ဗုန္းကနဲ ထထို္င္လိုက္တယ္ ေနာက္ၿပီး လည္ပင္းကို ဆန္႔၊ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ဟၿပီး။ " လာျပန္ပလား၊ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး ေသျခင္းဆိုး၊ နင့္ဘာသာနင္၊ ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ေတာ္ရာသြားေသ၊ ငါ့ကိုလာၿပီ နံမယ္ဖ်က္မေနနဲ႔၊ ဘယ္လူမွ ငါ့နံေဘးမွာ မရွိဘူး၊ နင္ျမင္တယ္ဆိုတာလဲ သက္သက္ငါ့ကို အျပစ္ရွာခ်င္လို႔ နင္ေမြးထားတဲ့ သရဲေတြ၊ တေစၧေတြေနမွာေပါ့၊ ရုပ္ကိုက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ ေမွာ္ဆရာေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္၊ ရွင္က်ဳပ္ကို အစိမ္းတိုက္ေနတာလားမွ မသိဘဲ " ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရပ္ကၾကားရင္ ေနာက္ထပ္အရွက္ကြဲရဦးမွမို႔ သူ႕ေျခသလံုးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး… " ကဲ- မဟုတ္လဲေတာ္ေတာ့ လံုးတင္ရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့ကို အရပ္က တကယ့္ေမွာ္ဆရာေအာက္ေမ့ၿပီး ငါလုပ္တဲ့မုန္႔ေတြ မ၀ယ္ဘဲေနပါဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ခြဲေနရတဲ့ ၉-လမွာ ငါစုထားတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္မုန္႔ဖိုေထာင္မယ္လို႔။ ေတာ္ၾကာမင္းေၾကာင့္ ေဖာက္သည္ရွာမရ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္၊ ေတာ္ကြာ… လံုးတင္က လိမ္မာပါတယ္ " ေငြစကားၾကားေတာ့ လံုးတင္ခ်က္ခ်င္း ဘ၀င္က်သြားၿပီ- ဒါျဖင့္ ဒီမွာ လာအိပ္၊ ေနာက္မဟုတ္မဟပ္ေတြ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ က်ဴပ္က ဒါမ်ိဳးသိပ္ရွက္တတ္တာ သိလား " ကဲ- အပိုမသြင္းဘဲ လိုရင္းအတုိခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္၊ ဒီလံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တိတိ ေပါင္းခဲ့ပါတယ္၊ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးေလးေယာက္၊ ေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူႀကီးဆံုးမၾသ၀ါဒအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ထားေတာ့ လံုးတင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာျပႆနာမွလဲ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးဖိုကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္မင္ၾကင္နာတရားနဲ႔ ေမတၱာထားၾကတဲ့ လူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ စီးပြားလဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဖို ပိုင္တယ္ဆိုရင္ ေၾကးရည္တက္စာရင္း ၀င္တာပါပဲဗ်ာ၊ ရပ္ရြာလူႀကီးအရာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ သာေရး နာေရးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားအထားၾကဆံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုတုန္းကလို အရူးအေပါႀကီးလို မေနာက္ေျပာင္ၾကေတာ့ဘူး၊ လူ႕သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္းႀကီးလို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ- လံုးတင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံဆိုးရွာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရာ၀င္ၿပီး စီးပြားျဖစ္လာေတာ့မွ သူေရာဂါရရွာတယ္၊ ရင္သားတစ္ဖက္မွာ အစက အႀကိတ္တစ္ခုျဖစ္လာရာက ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ကုပါရဲ႕၊ ဒါေတာင္မရေတာ့ဘဲ လံုးတင္ေသရရွာေရာ၊ သူေသခါနီးမွာ စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ေျပာသြားရွာပါတယ္။ " ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ႀကီး၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေနရေတာ့ဘူး၊ ရွင့္အေပၚမွာ က်ဳပ္ဆိုးခဲ့တာေတြ၊ ခုေသခါနီးမွာ ေကာင္းတာေလးတစ္ခု ျပဳခဲ့ခ်င္တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခုရွိတဲ့ သားသမီး ၆-ေယာက္ဟာ ရွင္နဲ႔ရတာ တစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီးရင္ ဒီကေလးေတြ ရွင္တာ၀န္ယူခ်င္မွယူေတာ့ " " အို-လံုးတင္ရယ္၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ ဒီကေလးေတြက က်ဳပ္ကိုအေဖေခၚေနတာ၊ က်ဳပ္သားသမီးေတြပဲေပါ့၊ က်ဳပ္တာ၀န္ယူရမွာေပါ့၊ ႏို႔ သူတို႔က က်ဳပ္ကေလးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကေလးေတြလဲ " "အဲဒါ က်ဳပ္လဲ မသိဘူးေတာ္ေရ႕၊ ဘယ္ကေလး ဘယ္သူနဲ႔ ရလိုက္မွန္းေတာင္ က်ဳပ္မမွတ္မထားမိဘူး၊ ဒီကေလးေတြ ရွင္မပစ္ဘူး တာ၀န္ယူမယ္ဆိုလဲ က်ဳပ္စိတ္ခ်လက္ခ် သြားရေတာ့မွာေပါ့၊ က်ဳပ္အျပစ္လဲ က်ဳပ္၀န္ခ်သြားရတာ စိတ္သန္႔ရွင္းသြားတယ္၊ကဲ- က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ္ ကိုေက်ာ္ရယ္ " အႏွစ္ ၂၀ ေပါင္းခဲ့တာ ဒီေသခါနီး ေနာက္ဆံုးစကားေလး တစ္လံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေျပာသြားေဖာ္ရတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ အဲဒါေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ မဆံုးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕သားသမီးေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးပဲေျပာေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းပဲ။ ကဲ- သူတို႔မွာလဲ တျခားအေဖေခၚစရာမွ မရွိတာဘဲ၊ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆရာေတာ္ဘုရား သင္ၾကားလိုက္တဲ့ မိဘတို႔၀တၱရားအတိုင္း မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေဟာ- အခုအားလံုး လက္လႊတ္ရလို႔ က်ဳပ္လဲ လူ႕ျပည္ ၿငီးေငြ႕တာနဲ႔ ရွိပစၥည္းေတြ လွဴတန္ကလွဴ၊ သားသမီး ေပးသင့္ကေပးၿပီး ပ်ံေတာ္မူတဲ့ ဘဘုန္းႀကီးသုႆန္ေက်ာင္းမွာပဲ ညသကၤန္းဆီးေနပါေတာ့တယ္၊ ရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားလို စာေပက်မ္းဂန္မတတ္ေတာ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ သုႆန္ပဲ ေဟာရပါေတာ့တယ္။ ဒကာ ဒကာမတို႔ေရ … ႏွစ္သက္လွ်င္ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါကုန္။
Subscribe to:
Posts (Atom)