(ဤေဆာင္းပါးကို ႏွစ္သက္၍ MSMA ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။)
သည္းခံစိတ္မွာ လြယ္ကူေသာစိတ္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလူအမ်ားသိၾက၏ ။ မလြယ္ကူအင္မတန္လည္းခက္လွသည္။"သည္ခံပါ"ဟုေျပာတက္ၾကေသာ္လည္းသည္မခံတတ္ၾကေခ်။ ေျပာသာေျပာၾက၏ ။လူ႕ေလာကတြင္ကိုယ္၏ဆင္းရဲျခင္းကိုအေတာ္ပင္ခံႏိုင္ၾက၏ ။ သို႕ ေသာ္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကိုမခံႏိုင္ၾကေခ် ။ကိုယ္၏ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ရူးသြားသည္ဟုမရွိ။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္သာစိတ္မမွန္ရာမွ ရူးသြပ္သည္အထ ိျဖစ္ရသည္။ ကိုယ္၏
ဆငး္ရဲျခင္းကို မလြဲမေရွာင္သာေသာ္လညး္ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို လြဲေရွာင္ႏိုင္
သည္။ မိမိ၏ စိတ္ကိုမိမိဥာဏ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္းကို
ပယ္ဖ်က္ႏိုင္၏ ။ ေလွ်ာ့ေပါ့ႏိုင္၏ ။
စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္သည့္စိတ္မွာ သည္းခံစိတ္ျဖစ္ေခ်သည္။
သည္းခံစိတ္ေမြးမွစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္း၏ ။
* လုပ္မွ ျဖစ္သည္ ။
* ရွာမွ ရသည္ ။
* စားမွ ၀သည္ ။
* သြားမွ ေရာက္သည္ ။
* သင္မွ တက္သည္ ။
* ၾကည့္မွ သိသည္ ။
* ေမးမွ သိသည္ ။
* သည္းခံစိတ္ထားမွ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ။
သည္းခံစိတ္သည္ ေမြးရာပါစိတ္ မဟုတ္ေပ ။ အသိႏွင့္ယွဥ္ျပီးၾကိဳးစားယူရ
ေသာ ေမြးျမဴယူရေသာ စိတ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပသည္။
သည္းခံျခင္း၏ အေျခခံမွာ မိမိစိတ္ကို ထိန္းျခင္းႏွင့္ တစ္ဖက္သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပင္။
ေဒါသသည္ မေကာငး္။ လူတို႕သည္ ေဒါသမေကာငး္မွန္း မသိသျဖင့္မဟုတ္ ။
သိၾက၏ ။ ရန္ပြားျပီး အက်ိဳးယုတ္ၾက၏ ။
ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္သည့္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္္ၾကရသည္မွာ ေဒါသကိုအရင္းခံ၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မသင့္ေၾကာငး္ကိုေတြးျပီး သ
တိထားျပီး အျပစ္မျဖစ္မီ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ေဒါသကအက်ိဳးမရွိေၾကာင္း ၊ ျပသနာ၏
အေျဖမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြးျပီ ခ်ဴပ္တည္း သည္းခံရ၏ ။
အေသးအဖြဲအေၾကာင္းရာမ်ားမွအစ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္ေအာင္အေလ့အ
က်င့္ျပဳျပီး သည္းခံရမည္ ။အေၾကာင္းအရာငယ္ ၊ ျပသနာငယ္ကို သည္းခံတတ္လာလွ်င္ ၾကီးၾကီးမားမား
ျပသနာမ်ားကိုပါ သည္းခံတတ္လာမည္ ။
တစ္ဖက္သားက ေဒါသကို မခ်ဳပ္တညး္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္အေပၚတြင္ က်ဴးလြန္
လွ်င္ မိမိက ဖက္ျပိဳင္ ေဒါသတံု႕ျပန္က ထပ္ကာထပ္ကာ ေဒါသျဖစ္စရာေတြသာ ၾကံဳ
ေနရမည္။ တစ္ဖက္သားအမွားသည္ မိမိအမွားပါျဖစ္လာ၏ ။
ေဒါသစိတ္သည္ ကေလးငယ္ကေလးတြင္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ ။ ႏို႕ဆာလွ်င္ေသာ္
လညး္ေကာင္း ၊ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေဒါသတၾကီး ကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ၊ ကစားစရာ လႊင့္ပစ္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို သင္ ျမင္ဖူးမည္
ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ားပင္ ထိုမွ်ျဖစ္လွ်င္ လူၾကီးမ်ား ေဒါသမွာ မည္မွ်ထိ ျဖစ္မည္နညး္။
အသက္ၾကီးေသာ္လညး္ သည္းခံစိတ္ရွိေသာသူမွ ရွိေလသည္။ အရြယ္အိုေသာ္
လည္း သည္းခံစိတ္ မရွိသူမ်ား ရွိသည္ ။
သည္းခံစိတ္ေမြးမိလွ်င္ ဂုဏ္ျပိဳင္ရျခင္း ၊ သူမ်ားထက္နိမ့္ကာ စိတ္ညူိးငယ္ျခင္း ၊ အႏွိမ္ခံရသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ၊ တုပအားက်ရျခင္းတို႕မွ ကင္းေ၀းျပီး ႏွလံုးေအးမည္။
သည္းခံစိတ္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ ။
ထိုစိတ္သာ ေမြးႏိုင္လွ်င္ ေလာကကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
အျပစ္မ်ား ၊ ခံစားမႈမ်ား ၊ ဆံုးရူံးနစ္နာမႈမ်ားလညး္ ေလ်ာ့ပ်က္သြားမည္မွာ ဧကန္ပင္။
ေဒါသနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေလာဘနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေဒါသႏွင့္ေလာဘကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး သည္းခံႏိုင္မွသာ ျပည့္စံုမႈမ်ား ၊ လိုအင္မ်ား ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား ၊ ေတာင့္တခ်က္မ်ား အလြယ္တကူ ျပည့္စံုလာမည္ ။
ေလာဘ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
ေဒါသ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
မေကာငး္မႈမ်ားမွာ ေလာဘႏွင့္ ေဒါသေနာက္မွ အၿမဲကပ္လုိက္လာတတ္သည္ ။
ေလာဘၾကီးလြန္းက မရတတ္ေခ် ။ ေရာင့္ရဲစိတ္သည္ သည္းခံစိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္
၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ လုိတိုင္း မျပည့္စံုသည့္ ျပသနာလညး္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားရေခ် ။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုပင္ ကိုယ္သည္းခံရေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းတစ္မ်ိဳးမွာ မိမိတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ ဆင္းရဲေသာစိတ္ႏွင့္ေ၀ဒနာ စသည္
တို႕ကို သည္းခံျခင္းျဖစ္၏ ။ ေ၀ဒနာကို မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ထိုေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည့္ေဒါ
သႏွင့္ ေသာကကို ဖယ္ထုတ္သည္းခံျခင္း သေဘာျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း အေျခခံမွာ စိတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သည္းခံမႈသည္ စိတ္၏ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ ။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ အလုပ္တြင္သည္းခံျခင္း
သည္လည္း အဓိကအခန္းမွပါရွိသည္ ။ သူေတာ္စင္တို႕သည္ သည္းခံမႈအေလ့အက်င့္ကို
အထူးအားထုတ္ၾကသျဖင့္ ေလာကတရားလမ္းကိုလုိက္ၾကေလသည္။
သည္းခံရမည့္အေၾကာင္း ၊ သည္းခံရမည့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္သာ အေၾကာင္းအရပ္တစ္ခု
ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ၊ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္းေကာင္း သည္းခံျခငး္ဟူေသာ အေၾကာင္းရပ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏ ။
ေဒါသျဖစ္ေအာင္ေျပာသူ ၊ ရန္စသူ ၊ ႏူတ္ျဖင့္ေစာ္ကားသူတို႕အေပၚတြင္ သည္းခံစိတ္ေမြးျပီး ျပန္မေျပာ
လွ်င္၊ ကိုယ့္ေဒါသကိုထိန္းလွ်င္ က်ဴးလြန္သူသာ အရွက္ရတတ္၏ ။
ျခြင္းခ်က္။ ။ ေျဖရွင္းသင့္သည္ကိုေတာ့ ေျဖရွင္းရမည္ ။ ေျပာဆိုျပရေပမည္ ။ သည္းခံစိတ္သည္လူ၏ စရုိက္ကိုမဆိုး၀ါးေအာင္ ထိန္းကန္႕ေပးသည့္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္...
သည္းခံျခင္းတြင္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္အတိုင္းအတာအထိသာ သည္းခံႏိုင္ၾကေပမည္။
သည္းခံႏိုင္သည့္အဆင့္ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ သည္းခံၾကမည္ မထင္ေတာ့ေခ် ။
သည္းခံစျပဳတတ္လွ်င္..
စိတ္ဆတ္ျခင္း
စိတ္ေကာက္ျခင္း
စိတ္တိုျခင္း
ဆတ္ဆတ္ထိမခံျခင္း
အက်အနေကာက္ျခင္းမ်ား ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္ ။
ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာက္ရန္မွာ ရုတ္တရက္မလြယ္ေခ် ။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုကအဖို႕ ခက္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္အထူးတလည္ေလ့က်င့္ယူလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္လာမည္မွာ မလြဲပါ ။
သည္းခံျခင္းက ရူံးစိတ္မဟုတ္ ။ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ရာ ေရာက္သည္ ။
လူထဲကလူျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူက ေစာ္ကား ထိပါးလာျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။ မေတာ္တဆ ထိပါးျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႕လ်ဥ္းသျဖင့္ ျပသနာေပါင္းစံု မတက္ေတာ့ေခ် ။ အျပစ္ျပဳသူပင္
အျပစ္မျဖစ္သျဖင့္ ထိုသူသတိရေသာအခါ ၊ ေနာင္တရေသာအခါ ေက်းဇူးပင္ တင္ေပမည္ ။
စဥ္းစားဆင္ျခင္တရား သံုးေလ့မရွိဘဲ တစ္ခုခုတြင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ထလုပ္တတ္ျခင္းသည္ အမွားမ်ားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ က်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မျပဳျဖစ္မီ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ျခင္းကို အခ်ိန္ရႏိုင္ေစသည္ ။ သည္းခံ ေျမာ္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။
အမွန္တစ္ကယ္ သည္းခံမႈ ၊ ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူမွာ မည္သူ၏ စိတ္နွလံုးတခါးကိုမဆို ပြင့္ေစႏိုင္ေလ၏ ။သည္းခံစိတ္တရားသည္ ၾကင္နာျခင္း ၊ သေဘာထားၾကီးျခင္း ၊ ေထာက္ထားညွာတာငဲ့ကြက္ျခင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ၊ အနစ္နာခံျခင္းမ်ား အက်ဳံး၀င္ေလသည္ ။ ကိုယ့္အဖို႕သာ သိတတ္ေသာသူ၏ အျပဳအမႈတြင္ သည္းခံျခင္း မရွိႏိုင္ ။
သည္းခံစိတ္ ရင္ထဲတြင္ ခုိတြယ္လာလွ်င္ ႏူတ္အမႈအရာမ်ား ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ။
* စကားလုေျပာေလ.မရွိျခင္း
* ျငဴစူေငါ့ေထးမႈ မရွိေတာ့ျခင္း
* ဆင္ျခင္လဲေလ့ မရွိေတာ့ျခင္း
* စကားကို ရွည္လ်ားစြာ မေျပာဘဲတိုတို ႏွင့္ လုိရင္းသာ ေျပာေတာ့ျခင္း
* ရွည္လ်ားစြာ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ့ မရွိျခင္း ျဖစ္၏ ။
ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈ အခ်က္ၾကီး (၉) ခ်က္တြင္ သည္းခံျခင္းသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ေလသည္ ။ သည္းခံျခင္း အလ်င္ဆံုးရွိမွသာ ေနာက္အခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိပ္ဆံုးမွ ရွိရျခင္း ျဖစ္
သည္ ။
၁ ။ သည္းခံျခင္း
၂ ။ စိတ္သေဘာထားၾကီးျခင္း
၃ ။ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ျခင္း
၄ ။ ဇြဲေကာင္းျပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း
၅ ။ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ ပညာဥာဏ္ရွိျခင္း
၆ ။ အတိုင္အပင္ ပညာရွိအမွီေကာင္းရွိျခင္း
၇ ။ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ေစတနာ တရားရွိျခင္း
၈ ။ စြဲျမဲျခင္း
၉ ။ မည္သည့္အလုပ္မဆို အညွာ အခ်က္ေကာင္းကို သိျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း၏ အတုိင္းအတာ သက္ေရာက္မႈမွာ က်ယ္၀န္းထိေရာက္လွေခ်သည္ ။
သည္းခံစိတ္မွာ ၾကင္နာဂရုဏာစိတ္ႏွင့္ ႏြယ္ေသာစိတ္ျဖစ္ေလသည္ ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္ ။
စရုိက္မအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသျဖင့္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ ။
လူသည္ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္ အပထား ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေတြ႕တတ္ ။ စိတ္ပင္ပန္းျပီး ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ၊ ကိုယ့္မ်က္လံုး ၊ ကိုယ့္လက္ ၊ ကိုယ့္ေျခ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ေဒါသျဖစ္ေနတတ္ျပန္၏ ။ စိတ္အလုိက် ျဖစ္မေန ။
ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္တတ္ရာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္စရာ ေတြကရမည္မွာ မလြဲ ေပ ။
တိုကဲ့သို႕ အလုိမ်ားနွင့္ မတိုက္ဆုိင္တိုင္း ၊ စိတ္မေက်မခ်မ္းစရာျမင္တိုင္း ၊ စိတ္ဆိုးစရာရွိတိုင္း ဆိုးေနလွ်င္ ၊ စိတ္ေမာ စိတ္ပ်က္ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ လန္းဆန္းၾကည္လင္မႈ ရေတာ့မည္မဟုတ္ ။
အသက္ရွည္ႏိုင္စရာအေၾကာငး္လညး္ မရွိေတာ့ေခ် ။
အရာရာသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ဖန္တီးလုိ႕ မရသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံစိတ္ရွိမွသာသက္သာမည္ ။ မရွိလွ်င္ မသာယာေသာစိတ္ ၊ မေက်မနပ္ေသာ စိတ္တို႕ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မည္ ။
အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို အျပစ္ယူလုိသည့္ဘက္မွ မၾကည့္ဘဲ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္သည့္ဘက္က ခ်ဥ္းကပ္ရူျမင္တတ္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ ။
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း အလုပ္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ျပဳရင္ လြယ္လွသည္ကား မဟုတ္ေပ ။
နာၾကည္းျခင္း ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ ခံျပင္းျခင္းတို႕မွာ စိတ္၏ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ရူပ္၏ ခံစားမႈမဟုတ္ေပ ။
စိတ္က ခြင့္လႊတ္သည္းခံလုိကလညး္ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံလို႕ရ၏ ။ သည္းခံလုိက္ေသာအခါ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ေၾကာင့္ ေပါ့ပါးသက္သာသြားေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းက စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရင့္သန္လာေစ၏ ။
သည္းခံျခင္းမွာ ဒါနကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ ။
မုသားဆိုသူကို သစ္စာဆိုသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
ေစးႏွဲသူကို ေပးကမ္းသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
မေကာင္းေျပာသူကို အေကာင္းေျပာသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္သူကို သည္းခံသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္လာသူကို သည္းခံလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ အက်ိဳး ရွိေလသည္ ။
လူ႕ဘ၀တြင္...
အနာေရာဂါ ကင္းျခင္းသည္ အၾကီးဆံုး လာဘ္ျဖစ္၏ ။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး အဆင္တန္ဆာျဖစ္၏ ။ အကြ်မ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ေသာသူသည္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ကိုေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။
သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္မွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ သည္းခံျခင္း တရားရွိလွ်င္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေခ်၏ ။
ဆငး္ရဲျခင္းကို မလြဲမေရွာင္သာေသာ္လညး္ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို လြဲေရွာင္ႏိုင္
သည္။ မိမိ၏ စိတ္ကိုမိမိဥာဏ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင့္ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္းကို
ပယ္ဖ်က္ႏိုင္၏ ။ ေလွ်ာ့ေပါ့ႏိုင္၏ ။
စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္သည့္စိတ္မွာ သည္းခံစိတ္ျဖစ္ေခ်သည္။
သည္းခံစိတ္ေမြးမွစိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္း၏ ။
* လုပ္မွ ျဖစ္သည္ ။
* ရွာမွ ရသည္ ။
* စားမွ ၀သည္ ။
* သြားမွ ေရာက္သည္ ။
* သင္မွ တက္သည္ ။
* ၾကည့္မွ သိသည္ ။
* ေမးမွ သိသည္ ။
* သည္းခံစိတ္ထားမွ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ။
သည္းခံစိတ္သည္ ေမြးရာပါစိတ္ မဟုတ္ေပ ။ အသိႏွင့္ယွဥ္ျပီးၾကိဳးစားယူရ
ေသာ ေမြးျမဴယူရေသာ စိတ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပသည္။
သည္းခံျခင္း၏ အေျခခံမွာ မိမိစိတ္ကို ထိန္းျခင္းႏွင့္ တစ္ဖက္သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပင္။
ေဒါသသည္ မေကာငး္။ လူတို႕သည္ ေဒါသမေကာငး္မွန္း မသိသျဖင့္မဟုတ္ ။
သိၾက၏ ။ ရန္ပြားျပီး အက်ိဳးယုတ္ၾက၏ ။
ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္သည့္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္္ၾကရသည္မွာ ေဒါသကိုအရင္းခံ၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ မသင့္ေၾကာငး္ကိုေတြးျပီး သ
တိထားျပီး အျပစ္မျဖစ္မီ ထိန္းသိမ္းရမည္။ ေဒါသကအက်ိဳးမရွိေၾကာင္း ၊ ျပသနာ၏
အေျဖမဟုတ္ေၾကာင္းကို ေတြးျပီ ခ်ဴပ္တည္း သည္းခံရ၏ ။
အေသးအဖြဲအေၾကာင္းရာမ်ားမွအစ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္ေအာင္အေလ့အ
က်င့္ျပဳျပီး သည္းခံရမည္ ။အေၾကာင္းအရာငယ္ ၊ ျပသနာငယ္ကို သည္းခံတတ္လာလွ်င္ ၾကီးၾကီးမားမား
ျပသနာမ်ားကိုပါ သည္းခံတတ္လာမည္ ။
တစ္ဖက္သားက ေဒါသကို မခ်ဳပ္တညး္ႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္အေပၚတြင္ က်ဴးလြန္
လွ်င္ မိမိက ဖက္ျပိဳင္ ေဒါသတံု႕ျပန္က ထပ္ကာထပ္ကာ ေဒါသျဖစ္စရာေတြသာ ၾကံဳ
ေနရမည္။ တစ္ဖက္သားအမွားသည္ မိမိအမွားပါျဖစ္လာ၏ ။
ေဒါသစိတ္သည္ ကေလးငယ္ကေလးတြင္ပင္ ျဖစ္တတ္၏ ။ ႏို႕ဆာလွ်င္ေသာ္
လညး္ေကာင္း ၊ ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေဒါသတၾကီး ကိုက္ဆြဲတတ္ေသာ ၊ ကစားစရာ လႊင့္ပစ္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို သင္ ျမင္ဖူးမည္
ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ားပင္ ထိုမွ်ျဖစ္လွ်င္ လူၾကီးမ်ား ေဒါသမွာ မည္မွ်ထိ ျဖစ္မည္နညး္။
အသက္ၾကီးေသာ္လညး္ သည္းခံစိတ္ရွိေသာသူမွ ရွိေလသည္။ အရြယ္အိုေသာ္
လည္း သည္းခံစိတ္ မရွိသူမ်ား ရွိသည္ ။
သည္းခံစိတ္ေမြးမိလွ်င္ ဂုဏ္ျပိဳင္ရျခင္း ၊ သူမ်ားထက္နိမ့္ကာ စိတ္ညူိးငယ္ျခင္း ၊ အႏွိမ္ခံရသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ၊ တုပအားက်ရျခင္းတို႕မွ ကင္းေ၀းျပီး ႏွလံုးေအးမည္။
သည္းခံစိတ္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ ။
ထိုစိတ္သာ ေမြးႏိုင္လွ်င္ ေလာကကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ေနသည္။
အျပစ္မ်ား ၊ ခံစားမႈမ်ား ၊ ဆံုးရူံးနစ္နာမႈမ်ားလညး္ ေလ်ာ့ပ်က္သြားမည္မွာ ဧကန္ပင္။
ေဒါသနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေလာဘနယ္သည္ အပိုင္းအျခား မရွိ ။
ေဒါသႏွင့္ေလာဘကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး သည္းခံႏိုင္မွသာ ျပည့္စံုမႈမ်ား ၊ လိုအင္မ်ား ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား ၊ ေတာင့္တခ်က္မ်ား အလြယ္တကူ ျပည့္စံုလာမည္ ။
ေလာဘ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
ေဒါသ၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္က ပင္ပန္းသထက္ ပင္ပန္းသည္ ။
မေကာငး္မႈမ်ားမွာ ေလာဘႏွင့္ ေဒါသေနာက္မွ အၿမဲကပ္လုိက္လာတတ္သည္ ။
ေလာဘၾကီးလြန္းက မရတတ္ေခ် ။ ေရာင့္ရဲစိတ္သည္ သည္းခံစိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္
၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ လုိတိုင္း မျပည့္စံုသည့္ ျပသနာလညး္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားရေခ် ။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုပင္ ကိုယ္သည္းခံရေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းတစ္မ်ိဳးမွာ မိမိတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ ဆင္းရဲေသာစိတ္ႏွင့္ေ၀ဒနာ စသည္
တို႕ကို သည္းခံျခင္းျဖစ္၏ ။ ေ၀ဒနာကို မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ထိုေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည့္ေဒါ
သႏွင့္ ေသာကကို ဖယ္ထုတ္သည္းခံျခင္း သေဘာျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း အေျခခံမွာ စိတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သည္းခံမႈသည္ စိတ္၏ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ ။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ အလုပ္တြင္သည္းခံျခင္း
သည္လည္း အဓိကအခန္းမွပါရွိသည္ ။ သူေတာ္စင္တို႕သည္ သည္းခံမႈအေလ့အက်င့္ကို
အထူးအားထုတ္ၾကသျဖင့္ ေလာကတရားလမ္းကိုလုိက္ၾကေလသည္။
သည္းခံရမည့္အေၾကာင္း ၊ သည္းခံရမည့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္သာ အေၾကာင္းအရပ္တစ္ခု
ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ၊ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္လည္းေကာင္း သည္းခံျခငး္ဟူေသာ အေၾကာင္းရပ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္၏ ။
ေဒါသျဖစ္ေအာင္ေျပာသူ ၊ ရန္စသူ ၊ ႏူတ္ျဖင့္ေစာ္ကားသူတို႕အေပၚတြင္ သည္းခံစိတ္ေမြးျပီး ျပန္မေျပာ
လွ်င္၊ ကိုယ့္ေဒါသကိုထိန္းလွ်င္ က်ဴးလြန္သူသာ အရွက္ရတတ္၏ ။
ျခြင္းခ်က္။ ။ ေျဖရွင္းသင့္သည္ကိုေတာ့ ေျဖရွင္းရမည္ ။ ေျပာဆိုျပရေပမည္ ။ သည္းခံစိတ္သည္လူ၏ စရုိက္ကိုမဆိုး၀ါးေအာင္ ထိန္းကန္႕ေပးသည့္ အထိန္းအကြပ္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္...
သည္းခံျခင္းတြင္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိသည့္အတိုင္းအတာအထိသာ သည္းခံႏိုင္ၾကေပမည္။
သည္းခံႏိုင္သည့္အဆင့္ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ သည္းခံၾကမည္ မထင္ေတာ့ေခ် ။
သည္းခံစျပဳတတ္လွ်င္..
စိတ္ဆတ္ျခင္း
စိတ္ေကာက္ျခင္း
စိတ္တိုျခင္း
ဆတ္ဆတ္ထိမခံျခင္း
အက်အနေကာက္ျခင္းမ်ား ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္ ။
ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာက္ရန္မွာ ရုတ္တရက္မလြယ္ေခ် ။ ပုထုဇဥ္လူသားတိုကအဖို႕ ခက္ပါသည္ ။ သို႕ေသာ္အထူးတလည္ေလ့က်င့္ယူလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္လာမည္မွာ မလြဲပါ ။
သည္းခံျခင္းက ရူံးစိတ္မဟုတ္ ။ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ရာ ေရာက္သည္ ။
လူထဲကလူျဖစ္သျဖင့္ အျခားသူက ေစာ္ကား ထိပါးလာျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။ မေတာ္တဆ ထိပါးျခင္းလည္း ရွိတတ္၏ ။
သည္းခံစိတ္ရွိလွ်င္ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႕လ်ဥ္းသျဖင့္ ျပသနာေပါင္းစံု မတက္ေတာ့ေခ် ။ အျပစ္ျပဳသူပင္
အျပစ္မျဖစ္သျဖင့္ ထိုသူသတိရေသာအခါ ၊ ေနာင္တရေသာအခါ ေက်းဇူးပင္ တင္ေပမည္ ။
စဥ္းစားဆင္ျခင္တရား သံုးေလ့မရွိဘဲ တစ္ခုခုတြင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ထလုပ္တတ္ျခင္းသည္ အမွားမ်ားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ က်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မျပဳျဖစ္မီ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ျခင္းကို အခ်ိန္ရႏိုင္ေစသည္ ။ သည္းခံ ေျမာ္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။
အမွန္တစ္ကယ္ သည္းခံမႈ ၊ ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူမွာ မည္သူ၏ စိတ္နွလံုးတခါးကိုမဆို ပြင့္ေစႏိုင္ေလ၏ ။သည္းခံစိတ္တရားသည္ ၾကင္နာျခင္း ၊ သေဘာထားၾကီးျခင္း ၊ ေထာက္ထားညွာတာငဲ့ကြက္ျခင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ၊ အနစ္နာခံျခင္းမ်ား အက်ဳံး၀င္ေလသည္ ။ ကိုယ့္အဖို႕သာ သိတတ္ေသာသူ၏ အျပဳအမႈတြင္ သည္းခံျခင္း မရွိႏိုင္ ။
သည္းခံစိတ္ ရင္ထဲတြင္ ခုိတြယ္လာလွ်င္ ႏူတ္အမႈအရာမ်ား ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ။
* စကားလုေျပာေလ.မရွိျခင္း
* ျငဴစူေငါ့ေထးမႈ မရွိေတာ့ျခင္း
* ဆင္ျခင္လဲေလ့ မရွိေတာ့ျခင္း
* စကားကို ရွည္လ်ားစြာ မေျပာဘဲတိုတို ႏွင့္ လုိရင္းသာ ေျပာေတာ့ျခင္း
* ရွည္လ်ားစြာ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ့ မရွိျခင္း ျဖစ္၏ ။
ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈ အခ်က္ၾကီး (၉) ခ်က္တြင္ သည္းခံျခင္းသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ေလသည္ ။ သည္းခံျခင္း အလ်င္ဆံုးရွိမွသာ ေနာက္အခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိပ္ဆံုးမွ ရွိရျခင္း ျဖစ္
သည္ ။
၁ ။ သည္းခံျခင္း
၂ ။ စိတ္သေဘာထားၾကီးျခင္း
၃ ။ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ျခင္း
၄ ။ ဇြဲေကာင္းျပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိျခင္း
၅ ။ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ ပညာဥာဏ္ရွိျခင္း
၆ ။ အတိုင္အပင္ ပညာရွိအမွီေကာင္းရွိျခင္း
၇ ။ ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ေစတနာ တရားရွိျခင္း
၈ ။ စြဲျမဲျခင္း
၉ ။ မည္သည့္အလုပ္မဆို အညွာ အခ်က္ေကာင္းကို သိျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။
သည္းခံျခင္း၏ အတုိင္းအတာ သက္ေရာက္မႈမွာ က်ယ္၀န္းထိေရာက္လွေခ်သည္ ။
သည္းခံစိတ္မွာ ၾကင္နာဂရုဏာစိတ္ႏွင့္ ႏြယ္ေသာစိတ္ျဖစ္ေလသည္ ။
လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ စရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္ ။
စရုိက္မအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသျဖင့္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပသနာအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ ။
လူသည္ သူတစ္ပါးအေပၚတြင္ အပထား ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈ မေတြ႕တတ္ ။ စိတ္ပင္ပန္းျပီး ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ၊ ကိုယ့္မ်က္လံုး ၊ ကိုယ့္လက္ ၊ ကိုယ့္ေျခ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ေဒါသျဖစ္ေနတတ္ျပန္၏ ။ စိတ္အလုိက် ျဖစ္မေန ။
ကိုယ့္ကိုကိုပင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္တတ္ရာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္စရာ ေတြကရမည္မွာ မလြဲ ေပ ။
တိုကဲ့သို႕ အလုိမ်ားနွင့္ မတိုက္ဆုိင္တိုင္း ၊ စိတ္မေက်မခ်မ္းစရာျမင္တိုင္း ၊ စိတ္ဆိုးစရာရွိတိုင္း ဆိုးေနလွ်င္ ၊ စိတ္ေမာ စိတ္ပ်က္ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ လန္းဆန္းၾကည္လင္မႈ ရေတာ့မည္မဟုတ္ ။
အသက္ရွည္ႏိုင္စရာအေၾကာငး္လညး္ မရွိေတာ့ေခ် ။
အရာရာသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ဖန္တီးလုိ႕ မရသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံစိတ္ရွိမွသာသက္သာမည္ ။ မရွိလွ်င္ မသာယာေသာစိတ္ ၊ မေက်မနပ္ေသာ စိတ္တို႕ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့မည္ ။
အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို အျပစ္ယူလုိသည့္ဘက္မွ မၾကည့္ဘဲ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္သည့္ဘက္က ခ်ဥ္းကပ္ရူျမင္တတ္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ ။
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း အလုပ္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ျပဳရင္ လြယ္လွသည္ကား မဟုတ္ေပ ။
နာၾကည္းျခင္း ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ ခံျပင္းျခင္းတို႕မွာ စိတ္၏ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ရူပ္၏ ခံစားမႈမဟုတ္ေပ ။
စိတ္က ခြင့္လႊတ္သည္းခံလုိကလညး္ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံလို႕ရ၏ ။ သည္းခံလုိက္ေသာအခါ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ေၾကာင့္ ေပါ့ပါးသက္သာသြားေလသည္ ။
သည္းခံျခင္းက စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္မႈအတြက္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရင့္သန္လာေစ၏ ။
သည္းခံျခင္းမွာ ဒါနကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ ။
မုသားဆိုသူကို သစ္စာဆိုသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
ေစးႏွဲသူကို ေပးကမ္းသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
မေကာင္းေျပာသူကို အေကာင္းေျပာသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္သူကို သည္းခံသူ အၿမဲႏိုင္၏ ။
အမ်က္ထြက္လာသူကို သည္းခံလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ အက်ိဳး ရွိေလသည္ ။
လူ႕ဘ၀တြင္...
အနာေရာဂါ ကင္းျခင္းသည္ အၾကီးဆံုး လာဘ္ျဖစ္၏ ။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး အဆင္တန္ဆာျဖစ္၏ ။ အကြ်မ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ေသာသူသည္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ကိုေဆာင္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။
သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္မွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ သည္းခံျခင္း တရားရွိလွ်င္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေခ်၏ ။
No comments:
Post a Comment